သံသရာကို အာခံႏိုင္ရဲၾကပါေစ

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 12/22/2013 07:30:00 AM

ျမႏွင္းက ၾကည့္ျမင္တုိင္ ထီးတန္းမနက္ေစ်းေလးမွာ ကုန္စိမ္း ေရာင္းရတာပါ။ ၾကည့္ျမင္တုိင္ သီရိမဂၤလာ ေစ်း ရွိစဥ္တုန္းက ကုန္စိမ္းက နီးနီးနားနား ၀ယ္လုိ႔ရေပမယ့္ ဘုရင့္ေနာင္ဘက္ ေျပာင္းသြားေတာ့ နည္း နည္းအလွမ္းေ၀းသြားသလုိ သယ္ယူစရိတ္ကလည္း ပုိျမင့္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ႀကံရာမရတဲ့အဆုံး ထညင္း ကုန္း ကုန္စိမ္းေစ်းဘက္ ေျခဦးလွည့္ၾကည့္ရတာေပါ ့။

ရထားဘူတာ႐ုံနဲ႔ ေစ်းကနီးေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။ တညင္းကုန္း ကုန္ေစ်းဆုိတာကလည္း တညင္းကုန္း ဘူတာနဲ႔ နီးနီး၊ ၾကည့္ျမင္တုိင္ ထီးတန္းေစ်းကေလးကလည္း ၾကည့္ျမင္တုိင္ဘူတာနဲ ့နီးနီးဆုိေတာ့ ျမႏွင္း အတြက္ အဆင္ေျပတာေပါ့၊ တညင္းကုန္းေစ်းက ကုန္စိမ္းေတြက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ရွိတယ္၊ အထားခံၿပီး ေရာင္းရတာ မ်က္ႏွာပန္း လွတယ္ေလ။

ကန္စြန္းရြက္ၿခံစည္းႀကီးတစ္စည္း ေငြသုံးေထာင္ေလာက္ရင္း လုိက္တာနဲ႔ ေရာင္းေကာင္းတဲ့ ေန႔ေတြဆုိ ရင္ ထက္၀က္ေလာက္ ျမတ္ပါတယ္။ ၿခံစည္းႀကီးကုိ ေရာင္းတန္း၀င္ဖုိ႔ အစည္းေလးေတြ ျပန္စည္းရပါ တယ္။ လက္လီေစ်း တစ္စည္း ႏွစ္ရာ၊ ေစ်းကြဲတဲ့အခါမွာ ႏွစ္စည္း သုံးရာေပါ့၊ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္ အခါလုိက္ၿပီး ေရာင္းရတာေလ။ တ႐ုတ္ကန္စြန္း(ေရကန္စြန္း)နဲ႔ ထုိင္၀မ္ကန္စြန္း (ကုန္းကန္စြန္း) ဆုိၿပီး ရွိတ့ဲအထဲက ထုိင္၀မ္ကန္စြန္းက လူႀကိဳက္နည္းသြားၿပီ။ အေရာင္းလုိက္တဲ့ ဟင္းႏုနယ္၊ ကင္ပြန္းခ်ဥ္တုိ႔ လုိ ဟင္းရြက္ေတြက အ၀ယ္လုိက္တယ္။ အ႐ႈံးနည္းတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကုိ ကာလအေလ်ာက္ ခ်ိန္ ၿပီးေရာင္းရပါတယ္။

ျမႏွင္းအစ္ကုိက ရာသီေပၚ သီးႏွံေတြ ေရာင္းတယ္၊ ပန္းသီးကအစ ကီလုိမာလကာသီး အဆုံးေပါ ့၊ ေႏြရာ သီဆုိ ႀကံရည္ဆုိင္ေတြ ေပၚလာတာနဲ႔အမွ် ႀကံအေရာင္းလုိက္တယ္။ အစ္မ၀မ္းကြဲက ဖရဲသီးဒုိင္ ပါ။ အား လုံးက ၾကည့္ျမင္တုိင္ကမ္းနားနဲ႔ ဗားကရာ၀န္းက်င္မွာ က်င္လည္က်က္စားၾကသူေတြေပါ့။ ဗားကရာထိပ္ မွာ ႀကံတန္း၊ မာလကာတန္းေတြရွိသလုိ ဟုမ္းလမ္းထိပ္မွာ ဖရဲသီးဒုိင္ေတြရွိပါတယ္။ သီရိမဂၤလာ ေစ်းရွိ စဥ္တုန္းကေတာ့ တစ္ညလုံး အသက္၀င္လႈပ္ရွားေနၾကၿပီး မအိပ္ တဲ့ေဒသေပါ့၊ နတ္စင္လမ္းဘက္ ေရာက္ေတာ့ ငါးေစ်းနဲ႔ ၾကက္ဒုိင္ေတြ စီစီညံခဲ့တဲ့ေဒသ၊ ငါးဖမ္းေလွေတြ ဆုိက္ေတာ့လည္း ဒီကမ္းနား၊ စပါးေလွေတြဆုိက္ေတာ့လည္း ဒီ ကမ္းနားေပါ့။ ျမႏွင္းတုိ႔အဖုိ႔ေတာ့ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားလို႔အေကာင္း ဆုံးအရပ္ပါပဲ။

ျမႏွင္းအေနနဲ ့ကေတာ့ နံနံပင္ကအစ ပန္းေဂၚဖီအဆုံး၊ ကုန္စိမ္းေတာမွာပဲ ကၽြမ္းက်င္လိမၼာခဲ့ရတာပါ။ က်င္လည္တယ္ဆုိတာလည္း လူမ်ိဳးစုံနဲ႔ က်င္လည္ရပါတယ္။ ဆုိက္ကားသမားကအစ ရထားလက္မွတ္ စစ္အဆုံး အားလုံးကုိ ေျပလည္ေအာင္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရပါတယ္။ တစ္ခါတေလ သားေျပာ မယား ေျပာေတာင္ အေျပာခံရတဲ့ အထိပါပဲ။ ျမႏွင္းက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ထိန္းထားႏိုင္ေတာ့ ဘ၀ပ်က္တဲ့အဆင့္ အထိ မေရာက္တာပါ။ တခ်ိဳ ့မိန္းကေလးေတြဆုိ ဆုိက္ကားသမားရဲ႕ အငယ္အေႏွာင္းဘ၀၊ ကားစပယ္ ယာရဲ႕ အေပ်ာ္မယားဘ၀နဲ႔ ...။

၀ါဆုိရာသီဆုိရင္ ပန္းဘက္ လွည့္ရတယ္၊ အခ်ိန္ကာလအရေပါ့၊ ပန္းဆုိတာကလည္း သေျပကအစ ႏွင္း ဆီအဆုံး ကုိယ့္လက္ထဲထားၿပီး ေရာင္းရမွ အလြန္ဆုံး သုံးရက္ပဲ၊ မဟုတ္ရင္ အ႐ႈံးေပၚ ပါတယ္။ ေစ်း သည္ဆုိတာက ေရာင္းတတ္႐ုံတင္မက၊ ၀ယ္တတ္ဖုိ႔လည္း လုိတယ္။ ေစ်းသည္ အတတ္ေပါ့။ ျမႏွင္းတို႔ လို ေစ်းသည္မ်ိဳးက ဒီအတတ္ကို တစ္ဖက္ကမ္းမခပ္ရင္ ငတ္မွာပဲမို႔လား။ ဘ၀က သင္ေပးတာလည္း ယူ၊ ကိုယ့္ဘာသာ ၀ီရိယစိုက္ၿပီးလည္း တတ္ေအာင္ လုပ္ၾကရတာပဲေပါ့။

ျမႏွင္းက ပုံမွန္ေဖာက္သည္ အေနနဲ႔စားေသာက္ဆုိင္ေတြ ရွိတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကအစ ကုိက္လန္နဲ႔ မိႈ အဆုံး အၿမဲတမ္း ပုိ႔ေပးရတယ္။ အသီးအရြက္ဆုိတာ သုိမွီးသိမ္း ဆည္းတတ္ဦးမွ၊ မဟုတ္ရင္ အရင္းပါ ေပ်ာက္တတ္ပါတယ္။ ကၽြမ္းက်င္ရာ လိမၼာေပါ ့၊ ဆရာမျပ နည္းမက်ရင္ ငပိဖုတ္တာေတာင္ အဆင္မေျပ ဘူးမဟုတ္လား။ ျမႏွင္းတုိ႔အတြက္ကေတာ့ ဘ၀သင္ခန္းစာဆုိတာ ေနာေက်ေနပါၿပီ။

တစ္ရက္က ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆုံျဖစ္တယ္။ သူ႔အေၾကာင္း ကုိယ့္ အေၾကာင္း၊ သူ႔ဘ၀ ကုိယ့္ဘ၀ေတြ ဆုံတုန္း ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ဘ၀ကလည္း ခပ္နဲ႔နဲ႔၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ႏွစ္လုံးထီ ေရာင္းတယ္တဲ့။ အႏၲရာယ္ မ်ားလုိက္တာလုိ႔ေျပာေတာ့ သူကရယ္ရင္းနဲ႔ ဘ၀ကုိယ္က အႏၲရာယ္နဲ႔ မကင္းတာ ဘာကုိထပ္ေၾကာက္ ရဦးမွာလဲတဲ့။ သူ႔ေယာက်္ားက စက္ဘီးနဲ႔ ေအာင္ဘာေလ ထီေရာင္းတယ္။ သူတုိ႔မိသားစုေတြ အူေတာ့စုိၾကတယ္တဲ့။ ျမႏွင္းလည္း သက္မခ် လုိက္႐ုံကလြဲလုိ႔ ဘာတတ္ႏုိင္မွာတဲ့ လဲ။

ၿမိဳ႕ပတ္ရထားနဲ႔ ေန႔စဥ္ထိေတြ႕ေနရသူ တစ္ေယာက္အဖုိ႔ ရထားေပၚက ဘ၀မ်ိဳးစုံနဲ႔လည္း ထိေတြ႕ရပါ တယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ႏုိ႔ဆီဘူး တစ္ဘူးကုိ ႏွစ္ရာသုံးရာေပးၿပီး ၀ယ္စားရတဲ့ ေျမပဲျပဳတ္က ရထားေပၚမွာ တစ္ဘူးတစ္ရာပဲ ရွိတယ္။ အသုတ္တစ္ပြဲ တစ္ရာဆုိတာကလည္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ပါပဲ။ ဖရဲသီး အေနေတာ္ တစ္စိတ္တစ္ရာ၊ တ႐ုတ္ကလာတဲ့ ဆားငံေစ့တစ္ထုပ္တစ္ရာ၊ ဘယ္ေလာက္ အေျခခံက် သလဲ၊ ရထားလက္မွတ္ အသြားအျပန္ တစ္ရာ။ ေၾသာ္ ..တစ္ရာတန္ဘ၀ေတြ ေပါ့လုိ႔ေတာင္ ေတြးလုိက္ မိပါတယ္။

ဒီရထားႀကီး ဒီဘူတာကုိ အခ်ိန္မွန္ေရာက္လာၿပီး အခ်ိန္မွန္ ထြက္သြားသလုိ ျမႏွင္းတုိ ့ဘ၀ေတြလည္း မ်က္စိႏွစ္လုံး ပြင့္ပါၿပီ ဆုိကတည္းက အိပ္ခ်ိန္တန္တဲ့အထိ ၀မ္းစာရွာရတဲ့ အလုပ္ေတြက အခ်ိန္ကုိမွန္လုိ႔၊ အေမာေတြက အခ်ိန္ကုိမွန္လုိ႔၊ ႐ုန္းကန္မႈေတြက အခ်ိန္ကုိမွန္လုိ႔ ေပါ့။

ဟင္းရြက္ကန္စြန္းေရာင္းရတဲ့ ဘ၀ေတြက ဟင္းရြက္ကန္စြန္းအျဖစ္ကုိ ျငင္းဆန္လုိ ့မွမရတာ။ ဘ၀ဆုိ တာ ေပးသေလာက္ကုိပဲ ေက်နပ္ရမွာပါ။ မလွဴတတ္ေစ်းေရာင္းဆုိတဲ့ စကားက မွန္သလုိ မေရာင္းတတ္ ရင္လည္း အရင္းပါလွဴလုိက္ရတဲ့ ဘ၀ေတြပါ။ ေစ်းဦးမေပါက္ခင္ ေစ်းေကာက္ကအရင္ ထြက္ရတဲ့ ဘ၀ ေတြ ေပါ့။

အေမက ေျပာဖူးတယ္ ... “ေစတနာေကာင္းရင္ ကံေကာင္းပါတယ္ေအ” တဲ့။ ေစ်းသည္ဆုိတာ ကလည္း အၿမဲတမ္း စိတ္ရင္းေကာင္းတာမဟုတ္ေတာ့ ခက္သား။အေဖကေတာ့“ေဟ့ အလုပ္ေကာင္းမွ ကံေကာင္း မွာေဟ့” လုိ႔ ေျပာျပန္ပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ျမႏွင္းအေနနဲ႔ကေတာ ့ မိဘႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ ႔ ဆုံးမစကား ေတြလုိ႔ပဲ မွတ္သား ထားပါတယ္။ ဘ၀ဆုိတာက အေျပာလြယ္သေလာက္ အက်င့္ခက္တယ္ မဟုတ္ လား။

သီရိမဂၤလာေစ်းရွိတုန္းက မနက္ဆုိ ႏွစ္နာရီေလာက္ ထရတယ္။ ငါးနာရီခြဲ ေျခာက္နာရီအမီ ကုိယ့္ေစ်းထဲ အေရာက္ျပန္ၿပီး ေရာင္းရတာ၊ ေစ်းမကြဲခင္ တြက္ေျခကုိက္ဖုိ႔က အေရးႀကီးတယ္ေလ။ တခ်ိဳ႕ မုိးတြင္း ရက္ဆုိရင္ မနက္ပုိင္းမုိးရြာလုိက္တာ နဲ ့ ေစ်းထဲ၀ယ္သူေပ်ာက္သြားၿပီဆုိ နာၿပီသာမွတ္။

ကုိယ့္ဟင္းရြက္ ကန္စြန္းေလးေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းၿပီး ေစ်းနားဖုိ႔ ျပင္ေပေတာ့ေပါ့။ ေႏြက်ေတာ့ လည္း ေနဒဏ္ကုိ ကာကြယ္ရပါတယ္။ ေစ်းသည္ဘ၀ရဲ႕ ေရွာင္ရန္ေဆာင္ရန္ေတြကလည္း အမ်ားသား ေလ။ ၀ယ္သူေတြဘက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္မွ ႀကိဳက္ၾကတာကုိး၊ ကုိယ္လည္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ပဲ ႀကိဳက္တတ္တာ မဟုတ္လား၊ ျမႏွင္းက ကုိယ္ခ်င္းစာၿပီး ေရာင္းပါတယ္။ စီးပုိး တဲ့ ၀ယ္သူတစ္ေယာက္တေလ ေတာ့ရွိတာေပါ့။ ငေစြသြားရင္ငကန္း လာလိမ့္မယ္စိတ္မ်ိဳးေတာ့ ျမႏွင္း မေမြးပါဘူး။ ကုိယ့္အလုပ္ေလး အခ်ိန္တန္ရင္ အဆင္ေျပဖုိ႔ကုိပဲ စိတ္ထားပါတယ္။

အခ်ိန္မွန္ ရထားေပၚေရာက္တုိင္း အခ်ိန္တန္ရင္ ကုိယ္ဆင္းရမယ့္ ဘူတာကုိ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေသ ခ်ာေပါက္ ေရာက္မွာမဟုတ္လား။ ေစ်းထဲမွာ ဘ၀ေရာင္စုံရွိသလုိ၊ ရထားေပၚမွာလည္း ဘ၀ေတြက အေရာင္စုံေပါ့။ တစ္ခါတစ္ရံ မထင္မွတ္တဲ့ ရထားအ၀င္ေနာက္က်တာတုိ႔ ရထားပ်က္တာတုိ႔လုိ ယာယီ ဒုကၡ ေတြေတာ့ ရွိခ့ဲႀကံဳခဲ့ရတာေပါ့။ ျမႏွင္းကေတာ့ ဘာမဆုိ ရင္ဆုိင္တတ္ေနပါၿပီ။ ေရစီးတစ္ခါ၊ ေရသာ တစ္လွည့္ မဟုတ္လား။ ေစ်းဆုိတာ ေရာင္းတုိင္းမျမတ္သလုိ၊ အၿမဲတမ္းလည္း မ႐ႈံးပါဘူးေလ။ စကားႀကီး စကားက်ယ္ ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမႏွင္းတို႔ရဲ႕ ဘ၀ဆိုတာ သံသရာကို အာခံရင္းနဲ႔ပဲ ခရီးဆက္ ရတာပဲ အစ္ကိုေရ။

Mizzima Burmese