ခုိေတာင္မုန္႔တီအလြမ္း
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
-
1/16/2014 01:42:00 PM
အေ၀းေရာက္ မႏၲေလးသူ၊ မႏၲေလးသားမ်ား မိမိေဒသထြက္အစားအစာမ်ားကို လြမ္းမိသည့္အခါ မျဖစ္မေနသတိရမိႏုိင္သည့္ အစားအစာတစ္ခုရွိပါသည္။ ထိုအစားအစာက ကိုယ္ေဒသထြက္ အစားအစာမဟုတ္ေပသိ မႏၲေလးနဲ႔ခြဲလို႔ပင္မရေတာ့။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ မိသားစု၀င္အစားအစာတစ္ခုလိုပင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ျမန္မာဆန္ဆန္ အမည္ေပးထားၾကၿပီး ခိုေတာင္မုန္႔တီဟု အမည္တြင္ပါသည္။
ခုိေတာင္မုန္႔တီသည္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ဧရာ၀တီျမစ္တစ္ဖက္ကမ္း စစ္ကိုင္းမင္းကြန္းကားလမ္းေပၚရွိ ခိုေတာင္ရြာကိုအစြဲျပဳ၍ ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ခိုေတာင္ရြာရွိ အမ်ဳိးသမီးအမ်ားစု မႏၲေလးၿမိဳ႕ေပၚတက္ကာ မုန္႔တီေရာင္းရာမွ ခိုေတာင္မုန္႔တီ ေပၚေပါက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ကိုအမီွျပဳကာ ေနထုိင္သူေတြက ဘာသာလူမ်ဳိးအစံုရွိေပမယ့္ ခုိေတာင္မုန္႔တီကို လူမ်ဳိးဘာသာမခြဲျခားဘဲ မက္မက္ေမာေမာစားတတ္ၾကသည္။ ခိုေတာင္မုန္႔တီက မႏၲေလးမုန႔္တီလို မုန္႔ဖတ္ကမႀကီး၊ အသားဟင္းအႏွစ္ေတြမပါေပ။ ၾကက္သြန္ျဖဴနီဆီခ်က္၊ အေရာင္တင္ဆီခ်က္၊ နႏြင္းဆီခ်က္၊ ပဲသီး၊ မုန္လာထုပ္ (ေဂၚဖီထုပ္)တုိ႔ျဖင့္ ႐ိုးရွင္းစြာသုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဟင္းခ်ဳိရည္မွာ ပိတ္ဆြယ္၊ တ႐ုတ္နံနံ၊ ဗမာနံနံ၊ ငါးေခါင္း၊ ခ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴတုိ႔ ထည့္ထားသျဖင့္ အလြန္ပင္ေမႊးႀကိဳင္လွသည္။ ခိုေတာင္မုန္႔တီသည္ေတြက ဆီခ်က္ထည့္ရာတြင္ ဒန္အိုးမ်ားကို အသံုးမျပဳ။ ေဒသထြက္စဥ့္ထည္အိုးေသးေလးမ်ား၊ စဥ့္အင္တံုမ်ားျဖင့္ ထည့္ထားတတ္ၾကသည္။ ဟင္းခ်ဳိရည္အိုးကိုလည္း ဒန္အုိးကိုအသံုးမျပဳဘဲ လက္ျဖစ္ေျမအိုးမ်ားျဖင့္ ထည့္ထားၾကၿပီး အုိးကို ဖ်င္ၾကမ္းထည္သန္႔သန္႔ျဖင့္ ပတ္ထားၾကသည္။ ဟင္းခ်ဳိ တစ္ေနကုန္ေႏြးေနေအာင္ျဖစ္သည္။ ေျမအိုးေတြ၊ စဥ့္အိုးေတြ၊ ပန္းကန္ေတြ၊ မုန္႔ဖတ္သံုးေလးပိႆာ၊ ပန္းကန္ ၁၀ လံုးခန္႔ထည့္ထားသည့္ မုန္႔တီေတာင္းက ေခါင္းကိုပု၀င္သြားမတတ္။
ဟိုအရင္ေခတ္ေတြတုန္းကေတာ့ ခုလိုမႏၲေလးၿမိဳ႕ေပၚမွာ မုန္႔တီစက္ေတြမေပၚေသး။ ခိုေတာင္မုန္႔တီသည္ေတြက ကိုယ္ေရာင္းမည့္ မုန္႔တီဖတ္ကို ကိုယ္တုိင္ညႇစ္ရသည္ဟု (၁၈)ႏွစ္အရြယ္ကတည္းက မုန္႔တီေရာင္းခဲ့သည့္ အသက္(၆၅)ႏွစ္အရြယ္ ခိုေတာင္ရြာသူ ေဒၚသန္းစိန္ကေျပာသည္။ နံနက္ေစာေစာ ၃ နာရီေလာက္ဆို ခုိေတာင္တစ္ရြာလံုးက မုန္႔တီသည္ေတြ အိပ္ရာထၾကရၿပီ။ မိသားစု၀င္သံုးဦးခန္႔ျဖင့္ မုန္႔တီဖတ္ညႇစ္ရသည္။ မုန္႔တီဖတ္ညႇစ္ၿပီး တစ္ေနကုန္ မုန္႔သြားေရာင္းရမည္မို႔ မနက္ေစာေစာေပမယ့္ ေခါင္းေလွ်ာ္ေရခ်ဳိးရသည္။ ေနပူဒဏ္ခံႏုိင္ေစရန္ သနပ္ခါးဘဲၾကားလူးရသည္။ အသင့္ျပင္ဆင္ၿပီးေတာ့ ခိုေတာင္ျမစ္ဆိပ္မွာ မုန္႔တီသည္ေတြစံုၾကၿပီ။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ေပၚကို ငွက္ေလွေတြနဲ႔ကူးၾကၿပီ။ မုန္႔တီသည္ေတြက အမ်ားႀကီးဆုိေတာ့ ငွက္ေလွေလးငါးစီးျဖင့္ကူးရသည္။ ေလွေပၚေရာက္မွ အိမ္မွာအခ်ိန္မရလို႔ မစားဘဲထည့္ခဲ့ရသည့္ ထမင္းကို ေရဖလားထဲထည့္ကာ ငွက္ေလွေပၚတြင္ပင္ စားၾကရသည္။
ေဂါ၀ိန္ဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ေဖာက္သည္ေတြရွိရာ ရပ္ကြက္ေတြဆီ အသီးသီးလမ္းခြဲထြက္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲသြားေရာင္းၾကသည္။ ေဆးလိပ္ခံုေတြ၊ ဖိနပ္႐ံုေတြ၊ ေစ်းခ်ဳိေတာ္၊ တ႐ုတ္တန္းေစ်း အစရွိသည့္ေနရာမ်ားဆီသို႔ျဖစ္သည္။
“အတူတူသြားလို႔လည္း ေရာင္းရတာမွ်တယ္။ ေနာက္ၿပီး မနာလိုတယ္ျပဳတယ္လည္း မရွိၾကဘူး။ ဒီဘက္အသည္မွာ င႐ုတ္သီးကုန္သြားရင္ ေနာက္အသည္က ေရာ့ ငါ့ထဲကလာယူ၊ သူ႔ရွိေပးကုိယ္ယူ၊ ကိုယ့္ရွိေပးသူယူနဲ႔ အဲဒီလိုေရာင္းခဲ့ၾကတယ္”ဟု ခိုေတာင္မုန္႔တီသည္ ေဒၚညိဳတင္ကေျပာသည္။ ခိုေတာင္မုန္႔တီသည္ေတြက သိပ္ေအာ္ေရာင္းစရာမလို။ ေရာင္းေနက်အိမ္ေရွ႕ မုန္႔တီေတာင္းခ်ေရာင္းလိုက္႐ံုသာ။ ခုိေတာင္မုန္႔တီသည္ေတြက ခုိေတာင္ရြာထြက္ ခံုဖိနပ္စီးၾကတာဆုိေတာ့ ခံုဖိနပ္သံတေျဖာင္းေျဖာင္းသံၾကားရၿပီဆိုလွ်င္ ခုိေတာင္မုန္႔တီစားဖို႔သာျပင္။
မႏၲေလးသူ၊ မႏၲေလးသားမ်ားကလည္း ေဒသစြဲႀကီးသည့္ ထံုးစံအတုိင္း စားေနက်မုန္႔တီသည္မွစားသည္။ မုန္႔တီသည္က တစ္ရက္ေလးမလာရင္ ေနမ်ားမေကာင္းေနေလသလားဟု စိတ္ပူၾကတာလည္းရွိသည္။ အပ်င္းထူၿပီး ေစ်းမထြက္တာမ်ဳိးဆုိရင္ေတာ့ ျပန္လာေရာင္းတဲ့ေန႔ ကေလာ္တုတ္ခံရၿပီသာမွတ္ဟု ေဒၚသန္းစိန္ကေျပာသည္။ တကယ္ေနမေကာင္းဘူးဆုိရင္လည္း အိမ္ထဲေဆးေျပးယူ ေရတစ္ခြက္ခပ္ကာ ေဆးေသာက္ခ်င္ခ်င္၊ မေသာက္ခ်င္ခ်င္ ဇြတ္တုိက္တတ္သည့္ မႏၲေလးသူ၊ မႏၲေလးသားမ်ားႏွင့္လည္း ဆံုခဲ့ရသည္ဟု ဆုိသည္။
“ၾကာလာေတာ့ ေဆြေတြမ်ဳိးေတြလိုကို ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါပဲ”ဟု ေဒၚသန္းစိန္ကလြမ္းဆြတ္စြာေျပာသည္။
မုန္႔ကုန္ၿပီဆုိလွ်င္ ေစ်းခ်ဳိထဲ ဆန္ခါခုံးေတြ ကိုယ္စီကုိင္ကာ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၾကၿပီ။ ေနာက္တစ္ေန႔အတြက္ ေစ်းေရာင္းဖို႔လိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ဟင္းခ်က္စရာေတြ ၀ယ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၿပီး ေဂါ၀ိန္ထိ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ ေဂါ၀ိန္မွာဆံုၾကေတာ့ ည ၇ နာရီေက်ာ္ၿပီ။ ေဂါ၀ိန္ရဲ႕အေမွာင္ထုၾကား မုန္႔တီသည္ေတြစံုေအာင္ ေစာင့္ၾကရသည္။ ဘယ္သူကေတာ့ က်န္ေသးတယ္။ ဘယ္၀ါကေတာ့မလာေသးဘူး အစရွိသည့္အသံေတြက ေဂါ၀ိန္ကို အၿမဲတေစဖံုးလႊမ္းေနတတ္သည္။
လူစံုလို႔ထြက္ေတာ့ အေမွာင္ထုက ပိုမိုႀကီးစိုးလာသည္။ ငွက္ေလွေပၚေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ေရာင္းေၾကးေလးေတြ ေစ်းဗန္းထဲ ေသခ်ာ၀ွက္ရသည္။ “အေမတို႔လက္ထက္တုန္းကဆို ခုိေတာင္သည္ေတြကို ဓားျပတိုက္တာေတြ ျဖစ္ဖူးေတာ့ လန္႔ၾကတယ္”ဟု မုန္႔တီသည္ေဒၚျမင့္ျမင့္၀င္းကေျပာသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲမွာ ညကေမွာင္ေမွာင္ ေလကတျဖဴးျဖဴးတိုက္ ဓားျပရန္ကလည္း ေၾကာက္ရေသး။ ေလွသမားကလြဲလို႔ မိန္းမသားေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ အေၾကာက္ေျပအသံေသးအသံေၾကာင္ျဖင့္ ရရာသီခ်င္းေအာ္ဆုိခဲ့ၾကသည္ဟုလည္း မုန္႔တီသည္မ်ားကေျပာျပသည္။
ရာသီဥတုမေကာင္းတဲ့အခါမ်ဳိးဆုိရင္ မုန္႔တီသည္ေတြ ငွက္ေလွေလးထဲ ရသမွ်ဘုရားစာရြတ္ကာ ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ျပန္ခဲ့ရသည့္ရက္မ်ားကလည္း မနည္းမေနာ။ ခိုေတာင္ဆိပ္နားနီးလာေလေလ၊ အိမ္အျမန္ျပန္ေရာက္ခ်င္ေလေလ။ မွိတ္တုတ္မိွတ္တုတ္ မီးအိမ္ေလးေတြ ကိုယ္စီေတြ႕ေနရၿပီဆုိရင္ မၾကာမီအိမ္ေရာက္ေတာ့မည္ကို မုန္႔တီသည္ေတြ သိၾကသည္။ အိမ္မွာက်န္ေနခဲ့တဲ့ လင္သားနဲ႔ကေလးေတြက မီးအိမ္ေလးေတြကုိယ္စီျဖင့္ လာႀကိဳေနၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
အိမ္လည္းေရာက္ေရာ ည ၉ နာရီေက်ာ္ၿပီ။ တစ္ေနကုန္ ၿမိဳ႕တက္ေစ်းေရာင္းေနရသူေတြမို႔ ညစာအတြက္ အဆင္မွေျပပါ့မလားဟု စိတ္ပူႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ ပူစရာမလိုပါ။ အိမ္မွာက်န္ေနခဲ့တဲ့ လင္သားေတြက ခံုဖိနပ္ခုတ္လုပ္ငန္းလုပ္ရင္း ထမင္းဟင္းခ်က္ျပဳတ္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ ကေလးထိန္း စေသာအလုပ္ေတြ လုပ္ထားေပးၾကသည္ဟု ခိုေတာင္မုန္႔တီသည္မ်ားကဆိုသည္။ ဒါေၾကာင့္ လက္ေဆးခူးစားလိုက္႐ံု။ “အဲဒါေၾကာင့္ ခုိေတာင္ရြာက ေယာက်္ားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထမင္းဟင္းခ်က္တတ္ၾကတယ္”ဟု ေဒၚသန္းစိန္ကေျပာသည္။
ခုိေတာင္သူတစ္ဦး မုန္႔တီေရာင္းရေငြက အိမ္စားစရိတ္ကို အေတာ္အတန္ေလးထိန္းႏုိင္သည္ဟု ခိုေတာင္မုန္႔တီသည္မ်ားကဆုိသည္။ ပိုလွ်ံသည္ေတာ့မရွိ။ သို႔ေသာ္ မုန္႔တီေရာင္းၿပီး အလွဴႀကီးအတန္းႀကီးမလွဴႏုိင္ေပမယ့္ မလွဴႏိုင္ေစ်းေရာင္းဆုိသည့္အတုိင္း ကိုယ္ေစ်းေရာင္းရာ၀န္းက်င္ ေတြ႕သည့္ဆြမ္းခံကိုယ္ေတာ္ မုန္႔တီဆြမ္းေလာင္းသည္။ မယ္သီလရွင္မ်ားအား ကပ္လွဴသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မင္းကြန္းလူအို႐ံုသြားကာ မုန္႔တီသြားလွဴၾကသည္။ တရားေဟာဆရာေတာ္ႀကီးအခ်ဳိ႕က ခုိေတာင္သည္မ်ားကပ္လွဴခဲ့သည့္ မုန္႔တီဆြမ္းကို တရားပြဲမ်ားတြင္ပါ မေမ့မေလ်ာ့ထည့္သြင္းေဟာေျပာတတ္ၾကသည္။
အခုေတာ့ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေကာင္းလာလို႔ ေလွစီးကာ သြားေရာင္းရန္မလိုေတာ့။ ဆုိင္ကယ္တုိ႔၊ ကားတုိ႔ျဖင့္ သြားေရာင္းလာၾကသည္။ မုန္႔တီဖတ္ကလည္း ရြာမွာတင္ႀကိတ္စရာမလိုေတာ့။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ေပၚမွာ မုန္႔တီစက္ေတြေပၚလာခဲ့ၿပီ။ မုန္႔တီေတာင္းကို မႏၲေလးၿမိဳ႕ေပၚ နီးစပ္ရာအိမ္တြင္အပ္ကာ လူခ်ည္းသက္သက္သြားေရာင္း႐ံုသာ။ အသက္အရြယ္အရ မုန္႔တီမေရာင္းႏုိင္ေတာ့သည့္ ေဒၚသန္းစိန္တစ္ေယာက္ မႏၲေလးက မုန္႔တီစားေနက် ေက်းဇူးရွင္ မႏၲေလးသူ၊ မႏၲေလးသားမ်ားကို သတိရမိသည္ဟုဆိုသည္။
“တစ္ခါတေလမ်ား မႏၲေလးၿမိဳ႕ထဲ ေစ်းျပန္သြားေရာင္းတယ္ဆုိၿပီး အိပ္မက္ေတာင္မက္မိတယ္”ဟု ေျပာသည္။
မႏၲေလးၿမိဳ႕ေပၚတြင္ မႏၲေလးသူ၊ မႏၲေလးသားနည္းလာသည္ဟုလည္းဆုိသည္။ တုိင္းတစ္ပါးအစားအစာေတြလည္း မင္းမူလာသည္ဟုလည္း ဆုိသူကဆုိသည္။ သို႔ေသာ္ ခုိေတာင္မုန္႔တီအပါအ၀င္ မႏၲေလးအစားအေသာက္မ်ားကေတာ့ မႏၲေလးမွာ “ပန္းပန္လ်က္ပါ”ဟုဆုိမည္ဆိုလွ်င္ လြန္အံ့မထင္။ မႏၲေလးေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ ခုိေတာင္မုန္႔တီတစ္ပြဲေလာက္ေတာ့ စားဖူးေစခ်င္လွပါသည္။
ေရးသားသူ- ညီညီေဇာ္
7Day News Journal
ဓာတ္ပုံ- ညီညီေဇာ္ / 7Day News Journal
