မထူးဆန္းတဲ့ အမွားမ်ား
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
-
1/08/2014 03:30:00 PM
ေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္ (မဇၥၩိမလႈိင္း) နာေရး သတင္းကို ေၾကးမံု က ေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္ (Emperor) ပံု နဲ႔ တင္သတဲ့..။ ဗမာ့ စာနယ္ဇင္း ရဲ႕ အရည္အေသြး ကို အစကတည္းက နားလည္ၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုေခတ္လို လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ဝါသနာရွင္ေတြက ဝမ္းနည္းတႀကီးနဲ႔ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုေတြ တင္ေနၾကတဲ့ ေခတ္မ်ိဳးမွာ ဒီလို အမွားမ်ိဳး က်ဴးလြန္တာေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ေသာက္သံုးမက်ေၾကာင္း ေပၚလြင္တယ္။
ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတယ္၊ တကယ္ေတာ့ အမွားေတြ၊ အလြဲေတြ ဟာ ေသာက္တလြဲ စနစ္ နဲ႔ ေသာက္တလြဲ လူေတြ ရာစုႏွစ္ဝက္ ႀကီးစိုးေနတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ အသားက်ေနခဲ့တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။
ပိတ္ဆို႔ထားတဲ့ တိုင္းျပည္မ်ိဳးဆိုေတာ့ နည္းနည္း ကမၻာနဲ႔ စ ခ်ိတ္မိခါစတုန္းက ATM စက္ ကို “အလိုအေလ်ာက္ စကားေျပာစက္” လို႔ စာနယ္ဇင္း က ဘာသာျပန္ဖူးခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္စာ တလြဲျပန္မႈေတြက အခုအခ်ိန္ထိလည္း အျမဲမျပတ္ပါပဲ။ ေျပာတဲ့သူသာ အာေပါက္သြားပါမယ္။
အစစ အရာရာ အားနည္းတဲ့ တုိင္းျပည္မ်ိဳးဆိုေတာ့.. အလုပ္သင္ဆရာဝန္ က ႏွလံုး မွာ အခန္း (၃) ခန္းပါေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ေက်ာင္း က ျမန္မာစာ ဆရာမေလး က “စာပုေလြ ရင္မွာပိုက္ လို႔” ကို စာေလးရယ္၊ ပုေလြေလးရယ္ လုပ္ စာသင္တတ္တယ္။
အဲ့သလို တိုင္းျပည္ က ေခါင္းေဆာင္ အိမ္ေရွ႕မင္းသား စစ္ဗိုလ္ႀကီး က ႏိုင္ငံျခား ဟိုတယ္ တခု ေရွ႕က ပုခံုးဘားေတြအျပည့္နဲ႔ အေပါက္ေစာင့္ကို အေလးျပဳတယ္။ သူတို႔လို ဘားေတြ အျပည့္ ဝတ္ထားေတာ့ သူ႔ခမ်ာ အေလးျပဳမိတာေပါ့။ မဆလ ေခတ္ တေလွ်ာက္ ႏိုင္ငံျခား ေလ့လာေရး ခရီးသြားခြင့္ရတဲ့ စာေရးဆရာမ်ား ေအးတဲ့ အရပ္မွာ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ေပးတဲ့ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ေရေႏြးေငြ႕စိမ္ Towel အေသးစားေလးေတြကို ေကာ္ျပန္႔လိပ္မွတ္လို႔ ကိုက္စားၾကတယ္။
ဆရာဦးဝင္တင္ က မဆလ ေခတ္ သူေခါင္းေဆာင္ၿပီး ဥေရာပ ကို ယဥ္ေက်းမႈ ကပြဲ အဖြဲ႕ ခရီးထြက္စဥ္ ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ မိမိအဖြဲ႕သားေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ စံလြဲမႈေတြကို ျပန္လာေတာ့ ေဆာင္းပါး ရွည္ႀကီး ေရးဖူးခဲ့တယ္။ သူ႔ကို လူအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ေမတၱာပို႔ခံထိတယ္။ တိုင္းျပည္ က တံခါးပိတ္ လိုက္ေတာ့ အသိ၊ အျမင္၊ အယူအဆ ေတြက တလြဲေတြခ်ည္းျဖစ္ကုန္ေၾကာင္း၊ စီးပြားေရးက်ဆင္းမႈ နဲ႔အတူ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္း ရွားပါးလာၿပီး လူေတြရဲ႕ အမူအက်င့္၊ အေတြးအေခၚ ေတြ ေျပာင္းလဲသြားေၾကာင္း၊ တန္ဖိုးထားမႈ စံလြဲသြားေၾကာင္းကို ဦးဝင္တင္ က ပံုေဖာ္ေရးခဲ့တယ္။
ေရာမ က တကယ့္ ႏိုင္ငံတကာ ကပြဲ ဇာတ္ခံုႀကီးေတြမွာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အဖြဲ႕ ကျပခြင့္ရေပမယ့္ အဖြဲ႕သား ပညာရွင္မ်ားဟာ အိမ္အျပန္ ဓာတ္ဗူး ေလး တလံုး ပါဖို႔ အေရး အတြက္ အသံုးစားရိတ္ ကို ေခၽြတာ၊ မစားမေသာက္ဘဲ ေနၾက၊ အားျပတ္ၿပီး ဖ်ားနာၾက ျဖစ္၊ ေနာက္ဆံုး တကယ္ စင္ေပၚမွာ တက္ကေတာ့ မကႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္းေတြကို ေဆာင္းပါး မွာ ဝမ္းပန္းတနည္းေရး ေထာက္ျပခဲ့ဖူးတယ္။
ဒီလို အႏုပညာရွင္၊ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ အားလံုး စနစ္နဲ႔လိုက္ မွားခဲ့၊ လြဲခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္မ်ိဳးမွာ ၉၀ ခုႏွစ္မ်ား စစ္ေထာက္လွမ္းေရး က ျပည္သူ႔နားမ်က္စိ စာနယ္ဇင္း ေလာက ကို ခ်ဳပ္ခ်င္ေတာ့ စစ္ဗိုလ္ျပဳတ္မ်ား၊ အေဟာင္းမ်ား၊ အဆြယ္အပြား ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ တသိုက္ နဲ႔ ဖ်က္ဆီးခဲ့တဲ့ ဗမာ့စာနယ္ဇင္း ရဲ႕ အဆင့္ ဟာ အဖတ္ဆယ္ မရ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ဟိုးအရင္ ဂ်ာနယ္ေတြ ေပၚဦးစ မိႈလိုေပါက္ခ်ိန္ သတင္းေထာက္ တေယာက္ က မႏၱေလးသိန္းေဇာ္ ရဲ႕ Azada Gallery ဖြင့္ပြဲ ကို တက္ သတင္းယူေတာ့ မႏၱေလး သိန္းေဇာ္ သြားၿပီး “ဦးက အရင္ ဘာလုပ္ငန္းလုပ္ခဲ့ပါသလဲ” လို႔ ေမးသတဲ့..။ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ကဗ်ာဆရာ၊ ဇာတ္မင္းသား၊ အဆိုေတာ္ လည္း စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ “က်ဳပ္ ဇာတ္က စားတယ္ ဗ်ာ၊ ဇာတ္ကစားတယ္” ဆိုၿပီး ျပန္ေျဖဖူးတယ္။
ေနာက္ တေယာက္ကက် VCD ထုတ္ဖို႔ Live Show ေတြ စလုပ္ၾကခ်ိန္ ေမဆြိ ပြဲ မွာ ျမင့္ျမင့္ခင္ က နပန္းဆံ ဆိုေတာ့ သတင္းေထာက္ အခ်င္းခ်င္း ေျပာသတဲ့..။ “ဒီ အဖြားႀကီးက သီခ်င္းလည္း ဆိုတတ္တယ္ေနာ္..” ဆိုပဲ..။
ဂ်ဴး ဆို ၉၀ ခုႏွစ္မ်ား ေႏွာင္းပိုင္း က စလို႔ စာနယ္ဇင္း သတင္းေထာက္ေတြ ရဲ႕ ေပါက္တတ္ကရ ေမးခြန္းေတြ ဒဏ္မခံႏိုင္လို႔ အင္တာဗ်ဴး ဆို အျမဲေရွာင္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ မွာလို အင္တာဗ်ဴး အတြက္ အခ်ိန္သတ္မွတ္ ပိုက္ဆံေတာင္းဖို႔ ၾကံစည္ေနၾကာင္း ေရးဖူးတယ္။ အိမ္ေထာင္ ရွိသလား အေမးကို မရွိေၾကာင္း ေျဖအၿပီးမွာ “ကေလးဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ” ေမးတတ္သူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေတြ႕မွာ ေၾကာက္သြားဟန္တူတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဒါ့ထက္ဆိုးသူေတြနဲ႔ ၾကံဳဖူးခဲ့လို႔ ျဖစ္မယ္။
ဟိုတရက္က ဂ်ာနယ္တေစာင္မွာ ေနမ်ိဳးေဝ က အျမင္သေဘာထား ေတာင္းခံတဲ့ ေမးခြန္းတခု အတြက္ ဆဲဆို ေျဖခဲ့ေၾကာင္း အျပည့္အစံု ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႕လိုက္တယ္။ ေမးခြန္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနမ်ိဳးေဝ ဆဲတာ နည္းေတာင္ နည္းေသးတယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ေမးခြန္းက “အခုေခတ္ မွာ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ ေရွ႕တန္းတင္လြန္းအားႀကီးေနတဲ့ အေပၚဘယ္လိုျမင္သလဲ” သေဘာမ်ိဳး ေမးတယ္။ ေနမ်ိဳးေဝလို သူမ်ား ဘာသာသာသနာ ကို မဟုတ္တယုတ္ အယုတၱအနတၱ ေတြ အခ်ိန္တိုင္း ေျပာၿပီး အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သူႀကီး လုပ္၊ ေအာက္လမ္းနည္း နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးလမ္းေဖာက္ေနသူကို သြားၿပီး ဒီလို ေမးခြန္းေမးရင္ ဒီလိုမ်ိဳး ျပန္အဆဲခံထိရတာ အဆန္း မဟုတ္ဘူး။
ဟို ဟာသ ပံုျပင္လိုပဲ ဆိုရမယ္။ အေမ က ကေလး ကို ေစ်းမွာ ဝက္ဆီ သြားဝယ္ခိုင္းေတာ့ ကေလးက ေစ်းသြား ဝက္ဆီ ရွာတယ္၊ မေတြ႕ေတာ့ ျပန္လာၿပီး မေတြ႕ေၾကာင္း ေျပာတယ္၊ အေမ က “ဟဲ့.. နင္ မူဆာႀကီး ဆိုင္ေကာ ေမးခဲ့သလား” လို႔ ျပန္ေမးေတာ့ ကေလးက “ေမးခဲ့တယ္ အေမ” ေျဖတယ္။ အဲ့ေတာ့ အေမ က “နင့္.. ရိုက္မလႊတ္လိုက္တာ ကံေကာင္းတာေပါ့” ဆိုတယ္။ မူဆာႀကီးဆိုင္ သြားၿပီး ဝက္ဆီရွိသလား ေမးတာ ရိုက္မလႊတ္လိုက္တာ ကံေကာင္းသလို အဲ့သလို ေမးခြန္းမ်ိဳး ေနမ်ိဳးေဝ ကို ေမးလို႔ အဆဲခံရတာ နည္းတယ္ လို႔ပဲ ဆိုရမယ္။
ေျဖသူဘက္က ဆဲလႊတ္တာဟာ မွားေပသိ စာနယ္ဇင္း သေဘာ မွာ တေယာက္ေယာက္ ဆီက အျမင္သေဘာထား ေတာင္းခံရင္ လမ္းေၾကာင္းေမးမႈမ်ိဳး မလုပ္အပ္ဘူး ဆိုတာ နားလည္ လက္ခံ သိထားရမယ့္ အေျခခံ သေဘာျဖစ္တယ္။
ဟိုတေလာက ျပည္တြင္း စာနယ္ဇင္း ေဆာင္းပါးရွင္ တေယာက္ စာတပုဒ္ မွာ တင္မိုး ရဲ႕ ဧည့္သည္ႀကီး ကဗ်ာ ကို ယူသံုးၿပီး ကဗ်ာဆရာ အမည္ မသိလို႔ ေျပာျပပါ ဆိုေတာ့ ကဗ်ာဆရာ အကို တေယာက္ ဘုရား တရရွာတယ္။ ဆရာႀကီး တင္မိုးလည္း သူတို႔ လုပ္မွ “အမည္မသိ ေရွးစာဆို” ျဖစ္ရေတာ့မယ္။
ဗိုလ္ေနဝင္း ဆက္စပ္ ပံုျပင္တပုဒ္ ဆိုရင္ ဗိုလ္ေနဝင္း က ဒဂုန္တာရာ ကို ဗိုလ္တာရာ အမွတ္နဲ႔ “ခင္ဗ်ား မုဆိုးဝတၳဳေတြ ေရးေသးလား” ေမးသတဲ့..။ ဒါေတာ့ ေသာက္ျမင္ကတ္လို႔ ေျပာတဲ့ ပံုျပင္ပဲ ျဖစ္မွာပါ။ တကယ္ ဟုတ္ဟန္ မတူပါဘူး။ ဘာလို႔ဆို ဗိုလ္ေနဝင္း က ဟိုစပ္စပ္ ဒီ စပ္စပ္ စာဖတ္တတ္သလို၊ မွတ္ဉာဏ္လည္း အင္မတန္ေကာင္း၊ လူရည္လည္ တဲ့ လူတြင္က်ယ္ တေယာက္ပါ။ အခုေခတ္ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား နဲ႔ အရည္အခ်င္း က ဆီ နဲ႔ ေရ ကြာ သလို ကြာပါတယ္။ ဒီေခတ္ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား ဗိုလ္ေနဝင္း ထက္ သာတာ တခုပဲ ရွိတယ္၊ အာဏာ အလြဲသံုးစားလုပ္၊ လက္ဝါးႀကီး အုပ္ ကိုယ္က်ိဳးရွာတတ္မႈပဲ။ ဒါေတာ့ ဆရာ့ထက္တပည့္ လက္ေစာင္းထက္ ၾကတယ္။
ဒီေခတ္ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ အရည္အေသြး ၾကည့္ပါ။ သမၼတလုပ္ေနသူ က ႏိုင္ငံျခား သတင္းေထာက္ တေယာက္ေယာက္ကမ်ား ေမးခြန္းေမးရင္ အရပ္ကူပါ၊ လူဝိုင္းပါ အျမဲ ျဖစ္ရတယ္၊ အဂၤလိပ္ စာတင္ မတတ္တာ မဟုတ္၊ ျမန္မာစာ ပါ မတတ္ေၾကာင္း ကို ပါရာဖတ္ မိန္႔ခြန္းေျပာရင္ စာသံေပသံ “သူမသည္..” ေတြ ဘာေတြ အျမဲလုပ္တတ္တယ္။
ဗဟုသုတ ၾကြယ္ဝမႈကလည္း လက္ဖ်ားခါေလာက္တယ္။
အရင္လကပဲ ျပန္ၾကားေရး ဒုဝန္ႀကီး ဆိုသူက ဆရာၿငိမ္း ရဲ႕ “မန္းေတာင္ရိပ္ခို” ကို “ျမနႏၵာ” လုပ္ခဲ့တယ္။ “ရက္ေရြးမေနပါနဲ႔.. ကိုကိုရယ္.. အသက္ကေလးရယ္.. ရွည္ေစလိုရင္ျဖင့္..” နဲ႔ စတဲ့ ဆရာတင္ ရဲ႕ “ျမနႏၵာ” သီခ်င္း သပ္သပ္ရွိပါတယ္၊ ဆရာၿငိမ္း သီခ်င္း နာမည္က “မန္းေတာင္ရိပ္ခို” ပါ ဆိုတာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဆရာေတြ အမ်ိဳးစံု ရွင္းျပခဲ့ဖူးတယ္၊ ဒါလည္း ေသာက္မွတ္ က မရွိဘူး၊ မွားဆဲပဲ။ ဒါေတာင္ “မန္းေတာင္ရိပ္ခို” က စစ္ဗိုလ္ ဝန္ႀကီး မ်ား ပြဲသိမ္းခံ၊ အရက္ဝိုင္းနဲ႔ ေမ်ာက္လို ေကြးေနေအာင္ က ေနက် သီခ်င္းေနာ္။
အဲ့သလို လူေတြ တိုင္းျပည္ မွာ ႀကီးစိုးခဲ့ေတာ့ တီဗြီမွာ ကေလးေတြေခၚ ဉာဏ္စမ္းၿပိဳင္ပြဲလုပ္ရာမွာ ကေလးတေယာက္ က “မန္းေတာင္ရိပ္ခို” သီခ်င္း ရဲ႕ ဂီတစာဆို နာမည္ ေမးခြန္းအတြက္ “ရင္ဂို ပါ” လို႔ ေျဖတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္၏၊ မျဖစ္ႏိုင္၏ အက်ိဳး၊ အေၾကာင္း မစဥ္းစားႏို္င္မႈ၊ အေထြေထြ ဗဟုသုတ နည္းမႈေတြ အတြက္ ပညာေရးစနစ္အေၾကာင္း သိလို႔ နားလည္ ခြင့္လႊတ္ေပးႏိုင္ေပမယ့္ မသိတဲ့ ေမးခြန္းအတြက္ ေျဖရာမွာ မွန္ေလမလားဟဲ့.. ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ရမ္းသန္းဆိုရဲမႈ၊ ေျပာထြက္မႈ က တိုင္းျပည္ရဲ႕ စာရိတၱပိုင္းဆိုင္ရာ အားနည္းမႈ ကို ပါ ေဖာ္ျပေနတယ္။
“ငါနဲ႔ မထိုက္တန္တာကို ငါ မယူဘူးေဟ့” ဆိုတဲ့ စိတ္ဓတ္ ဟာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ အရာရာမွာ အေခ်ာင္လိုစိတ္ သာ ဝမ္းနည္းဖြယ္ ရွင္သန္အားေကာင္းေနတယ္။ ဒါလည္း ကေလးသူငယ္၊ လူငယ္မ်ား ကို အျပစ္ဆိုဖြယ္ မရွိ။ လူႀကီးဆိုသူမ်ား ကိုယ္တိုင္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ကိုယ္နဲ႔ မထိုက္တန္တဲ့ ရာထူး၊ ေနရာ၊ အာဏာ၊ စည္းစိမ္၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ေတြ မတရား အဓမၼယူ ႀကီးစုိးခဲ့ေတာ့ ဒီလို လူမႈအဖြဲ႕အစည္း၊ စနစ္ ရဲ႕ သားေကာင္ ကေလးလူငယ္ မ်ား စာမတတ္ဘဲ စာေမးပြဲေအာင္ခ်င္တာ၊ ဗဟုသုတ မရွိဘဲ အမွတ္လိုခ်င္တာမ်ိဳးဟာ ျဖစ္တတ္တဲ့ ဓမၼတာပဲ ျဖစ္တယ္။
တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္တက္ခ်ိန္ အေဆာင္မွာ ဘာသာရပ္တခု တက္ေနတဲ့ မဟာ တန္းက အကိုႀကီးေတြနဲ႔ အတူေနဖူးတယ္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းမွာကလည္း အဲ့ဒီဘာသာက အဓိက ျဖစ္ေတာ့ သူတို႔ဆီက အကူအညီ အမ်ားႀကီး ရခဲ့တယ္။ သူတို႔အားလံုး စာေတာ္၊ သေဘာေကာင္း၊ ဘုရားတရား ကိုင္းရိႈင္းၾကတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ေနစဥ္ကဆို ဘုရားႀကီး မ်က္ႏွာေတာ္သစ္္ ကို အပတ္တိုင္းလုိလို ေရာက္တယ္။ ဆိုခ်င္တာက သူတို႔အားလံုးဟာ အမ်ား သူသူ ငါငါ လိုပဲ တန္းတူ ပညာ၊ ကိုယ္က်င့္တရား၊ သီလ ရွိတယ္။
တရက္ သူတို႔နဲ႔ စကားဝိုင္းဖြဲ႕ရင္း အခြင့္အေရး အေၾကာင္း ေရာက္သြားတယ္။ တေယာက္က “ငါတို႔လည္း အခြင့္အေရး သာ ရရင္ အလြဲသံုးစား လုပ္မွာပဲ၊ ကိုယ္က်ိဳးရွာမွာပဲ၊ အခုေခတ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြလို ျဖစ္မွာပဲ၊ ေက်ာင္းၿပီး အလုပ္လုပ္ရင္ ငါတို႔လည္း အခြင့္အေရး ရွာမွာပဲ” ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ဆိုတယ္။ “ခိုးစားမွ နပ္မွန္မယ့္ စနစ္” အေၾကာင္းကို နားလည္ ေပမယ့္ အဲ့ဒီလို ၿမိန္ေရရွက္ေရ ႀကိဳတင္ ၾကံစည္ ဆိုတာ ၾကားရေတာ့ ဆိုလိုခ်င္တဲ့ သေဘာကို နားလည္သိတိုင္ ကိုယ္ေနထိုင္ရာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားသြားခဲ့တယ္။ စာရိတၱ မ႑ိဳင္ ယိုင္ဆင္း မႈဟာ တဦးခ်င္း သေဘာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ အခြင့္ မရလို႔သာ မခိုးဘဲ ေနမယ္၊ ရရင္ေတာ့ ခိုးမယ့္ လူ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေၾကာင္း ကို အသက္ (၁၈) ႏွစ္ အရြယ္ မွာ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သြားခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တိုင္းျပည္ ရဲ႕ က႑ တိုင္းမွာ အမွား ေတြ သာ တြင္က်ယ္ေနေၾကာင္း၊ အမွန္ေတြက အမွားျဖစ္၊ အမွားေတြ က အမွန္ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ အဓမၼ က ဓမၼ ကို ႏိုင္ေနၾကာင္း၊ သစၥာတရား က အိမ္မွာ ဖိနပ္ႀကိဳးခ်ည္ေနစဥ္ မုသာဝါဒ က တိုင္းျပည္အႏွံ႔ ခရီးထြက္ၿပီးၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္မွာ ရွင္သန္ရာ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္ၿပီး သင္ခန္းစာ ရခဲ့ရတယ္။
မသူေတာ္မ်ား ႀကီးစိုး ဖ်က္ဆီးရာ ႏိုင္ငံေရး စနစ္ ပ်က္စီးမႈ ကေန စခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကပ္ေရာဂါဟာ လူမႈ၊ စီးပြား၊ က်န္းမာ၊ ပညာ၊ တရားေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စာနယ္ဇင္း၊ အႏုသုခုမပညာ စတဲ့ အစစ အရာရာ ကို စြဲကပ္ခဲ့ၿပီး အဖက္ဖက္မွာ ကိုယ္ခံအားေတြ က်ခဲ့၊ ယုတ္ေလ်ာ့ခဲ့ရတယ္၊ ခၽြတ္ျခံဳက် ခဲ့ရတယ္။ ရုပ္ ဝတၳဳ ပစၥည္းေတြ၊ အေဆာက္အအံုေတြ လဲၿပိဳအၿပီး ေနာက္ဆံုး စာရိတၱပိုင္းဆိုင္ရာ၊ က်င့္ဝတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ နာမ္ပိုင္္းဆိုင္ရာ ေဆာက္တည္မႈေတြ အားလံုး ၿပိဳလဲပ်က္စီး ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ဒီလို ေနာက္ခံမွာ ဗမာ့ စာနယ္ဇင္း ရဲ႕ အမွားမ်ားဟာ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူထု ရဲ႕ အသိ၊ အျမင္ ကို ဖြင့္ေပး၊ ျမွင့္ေပးရမယ့္ စာနယ္ဇင္း ဟာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ အမွားနည္းေအာင္ ႀကိဳးစားေစခ်င္တယ္။ အထူးသျဖင့္ အခုလို ခလုတ္တခ်က္ႏွိပ္ရင္ အရာရာ ဆိုသလို ရွာေဖြ ဗဟုသုတ တိုးပြားလို႔ ရတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ၊ ႏိုင္ငံတကာ စံႏႈန္း၊ စံထား ေတြကို အလြယ္တကူ ေလ့လာ သိျမင္လို႔ ရတဲ့ ေခတ္ႀကီးမ်ိဳးမွာ ဗမာ့ စာနယ္ဇင္း က လူငယ္မ်ား အေလးထား ႀကိဳးစား မိမိ အရည္အခ်င္းကို မိမိ ျမွင့္ၾကဖို႔၊ မိမိ က်င့္ဝတ္၊ သိကၡာ ကို ေစာင့္တည္က်ဖို႔ တိုက္တြန္းလိုတယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး / (မိုးမခ)
၀၈၊ ဇႏၷဝါရီလ၊ ၂၀၁၄
