ကမၻာႀကီးရသြားတဲ့ အေတြးအေခၚတစ္ခု
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
-
3/09/2014 02:14:00 PM
(12 Years a Slave ဇာတ္ကားမွ ဇာတ္၀င္ခန္း)
(ေဆာင္းပါးရွင္ - နီမင္းေဆြ)
‘ကြၽန္ေတာ္ ေငြ၀ယ္ကြၽန္လည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ကြၽန္ပုိင္ရွင္တစ္ေယာက္လည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ဒါဟာ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေျခခံအက်ဆုံး ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ခံယူခ်က္ပဲ ျဖစ္တယ္’ လုိ႔ အေမရိကန္သမၼတ ‘ေအဘရာဟန္လင္ကြန္း’ က ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေငြ၀ယ္ကြၽန္စနစ္ဟာ ကမၻာေပၚမွာ ဘီစီ ၈၀၀၀ ေလာက္ကတည္းက စေပၚခဲ့တာပါ။ လူေတြအားလုံး အႀကိဳက္ေတြ႕ခဲ့ၾကတဲ့ စနစ္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အေမရိကန္သမၼတေတြထဲမွာေတာင္ ကြၽန္ပုိင္ရွင္ေတြ ရွိခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ အဲဒီလုိသမၼတမ်ိဳး ၁၈ ဦးရွိၿပီး အဲဒီအထဲမွာ ‘ေဂ်ာ့ခ်္၀ါရွင္တန္’ ေတာင္ပါပါတယ္။ လူေတြ အသိဉာဏ္ မျပည့္၀ခင္က လုပ္ခဲ့ၾကတာျဖစ္ၿပီး အခုေခတ္မွာ ေငြ၀ယ္ကြၽန္စနစ္ေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီစနစ္မ်ိဳးဆန္ဆန္ လူတစ္ဦးခ်င္းအေပၚမွာေရာ လူေတြအစုလုိက္ အျပံဳလုိက္အေပၚမွာေရာ ႏွိပ္ကြပ္မႈေတြ အျမတ္ထုတ္မႈေတြကေတာ့ ကမၻာႀကီးေပၚမွာ ေနရာအႏွံ႔ ပန္းပန္လ်က္ပါပဲ။
အာဖရိကႏြယ္ဖြား အဂၤလန္ႏုိင္ငံသားျဖစ္တဲ့ ‘စတိမက္ကြင္း’ ဆုိတဲ့ ဒါ႐ုိက္တာဟာ (12 Years a Slave) ဆုိတဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကုိ ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္ခဲ့တယ္။ နာမည္ႀကီး မင္းသားျဖစ္တဲ့ ‘ဘရက္ပစ္’ ဟာ ဒီဇာတ္ကား ထုတ္လုပ္သူေတြထဲမွာပါၿပီး ကုိယ္တုိင္လည္း ပါ၀င္သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ၂.၃.၁၄ ရက္ေန႔တုန္းက က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ (၈၆) ႀကိမ္ေျမာက္ ေအာ္စကာဆုေပးပြဲမွာ အဲဒီဇာတ္ကားဟာ အေကာင္းဆုံဇာတ္ကားဆု၊ အေကာင္းဆံုး မူရင္း၀တၳဳနဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ဇာတ္ညႊန္းဆုနဲ႔ အေကာင္းဆုံး အမ်ိဳးသမီးဇာတ္ပုိ႔ဆုေတြကုိ ဆြတ္ခူးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
ေငြ၀ယ္ကြၽန္ဆုိတာ ကုိယ္ပုိင္ကြၽဲ,ႏြား စတဲ့ တိရစၦာန္ေတြနဲ႔ ေျခေထာက္ေလးေခ်ာင္းပါတာနဲ႔ ႏွစ္ေခ်ာင္းပါတာပဲ ကြာပါတယ္။ ေငြ၀ယ္ကြၽန္ေတြကုိ ေရာင္းလုိ႔၀ယ္လုိ႔ရတယ္။ မဖြယ္မရာ လုပ္ခ်င္လည္း လုပ္လုိ႔ရတယ္။ စိတ္တုိင္းက် ႀကိဳက္သေလာက္ ႐ုိက္လုိ႔ရတယ္။ သတ္ပစ္လုိ႔လည္း ရတယ္။ ကြၽဲေတြႏြားေတြလုိ သူတုိ႔အသားကုိ စားလုိ႔မရတာဘဲ ကြာတာပါ။ အဲသလုိ စိတ္ထင္တုိင္း လုပ္လုိ႔ရေအာင္လည္း ေရွးတုန္းက တရားဥပေဒေတြက ခြင့္ျပဳထားခဲ့ၾကတာကုိး။ အဲဒီဇာတ္ကား ဆုေတြရေတာ့ လူေတြအားလုံး ၀မ္းသာၾကတယ္။ ကမၻာႀကီး အေနနဲ႔လည္း အေရးႀကီးတဲ့ အေတြးအေခၚတစ္ခု ရသြားခဲ့တာမုိ႔ အဲဒီဲဇာတ္ကားျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့သူေတြကုိ လူေတြက ေက်းဇူးတင္ေနၾကတယ္။
၁၈၄၂ ခုႏွစ္မွာ နယူးေယာက္ျပည္နယ္ရဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္ဖ်ားက ‘ဆန္ရာတာဂုိစပရင္းစ္’ ဆုိတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ ‘ေဆာ္လမြန္ေနာ့သပ္’ ဆိုတဲ့ လြတ္လပ္တဲ့ အာဖရိကန္ႏြယ္ဖြား အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ ျပန္ေပးဆြဲခံရတယ္။ ေနာက္ျပန္ေပးဆြဲသူေတြက သူ႔ကုိသံႀကိဳးေတြ လက္ထိတ္ေတြနဲ႔ခတ္ၿပီး ေရာင္းစားလုိက္ၾကတယ္။ အဲဒီအခိ်န္ကစၿပီး ‘ေနာ့သပ္’ ဟာ ေငြ၀ယ္ကြၽန္စနစ္ကုိ ဥပေဒက တရား၀င္ခြင့္ျပဳထားတဲ့ အေမရိကန္ေတာင္ပုိင္း ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္က ထြက္ေျပးလာတဲ့ ‘ပလပ္’ ဆုိတဲ့ ေငြ၀ယ္ကြၽန္တစ္ေယာက္ အလုိလို ျဖစ္သြားရတဲ့အျပင္ သေဘၤာနဲ႔ နယူးေအာ္လင္းျပည္နယ္ကို ပုိ႔တာကုိလည္း ခံလုိက္ရေတာ့တာပါပဲ။
ေနာက္ေတာ့ ‘ေနာ့သပ္’ ဟာ ရက္ရက္စက္စက္ အ႐ိုက္ခံရၿပီး ၀ါဂြမ္းစိုက္တဲ့သူေဌး ၀ီလ်ံဖို႔ဒ္ရဲ႕ ၀ယ္ယူျခင္းကုိ ခံရတယ္။ အဲဒီမွာ သူေဌးရဲ႕ယာေတာမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ လက္သမား ‘တိဘိစ္’ ဆိုသူက သူ႔ကိုအႏုိင္က်င့္ၿပီး ႐ိုက္ႏွက္ပါတယ္။ ‘ေနာ့သပ္’ က ျပန္ခုခံလုိ႔ တိဘိစ္အနာတရ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါကို တိဘိစ္က မေက်နပ္လို႔ အဖြဲ႕ႏွင့္၀ုိင္းဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး ‘ေနာ့သပ္’ ကို ႀကိဳးေပးသတ္ဖို႔ ၾကံစည္ေပမယ့္ ေဘးကလူေတြ ၀ိုင္းဆြဲလို႔ အသက္ေတာ့မေသပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လည္ပင္းမွာ ႀကိဳးကြင္းတန္းလန္းနဲ႔ တစ္ေန႔နဲ႔တစ္ညေလာက္ မတ္တတ္ရပ္ေနခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သစ္ကိုင္းမွာခ်ည္ထားတဲ့ ကြင္းေလွ်ာႀကိဳးကြင္းက လည္ပင္းကိုမညႇစ္မိေအာင္ တစ္ခ်ိန္လံုး ေျခဖ်ားေလးေတြနဲ႔ ေျမႀကီးကုိ ေထာက္ထားရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ ျခံပိုင္ရွင္က ႀကိဳးကြင္းကိုျဖဳတ္ေပးၿပီး သူ႔ျခံမွာဆက္ေနရင္ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ အသက္အႏၲရာယ္ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့အတြက္ ‘ေနာ့သပ္’ ကုိ ‘အက္ပ္စ္’ ဆုိတဲ့လူဆီ ေရာင္းစားလုိက္ပါတယ္။
‘အက္ပ္စ္’ ရဲ႕ျခံက ‘ပက္စီ’ ဆုိတဲ့ ေငြ၀ယ္ကြၽန္ အပ်ိဳမေလးဟာ ၀ါဂြမ္းအဆြတ္ေတာ္ၿပီး တစ္ရက္ကို ေပါင္ ၅၀၀ ေက်ာ္ေအာင္ ဆြတ္ႏိုင္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ‘ေနာ့သပ္’ ကေတာ့ သတ္မွတ္စံႏႈန္းျဖစ္တဲ့ ေပါင္ ၂၀၀ ( ၇ ပိႆာအစိတ္သား)ကိုေတာင္ ရေအာင္ဆြတ္ႏိုင္သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ညေနအလုပ္သိမ္းခ်ိန္ေရာက္ရင္ ၀ါဂြမ္းေပါင္ ၂၀၀ ျပည့္ေအာင္ မဆြတ္ႏိုင္သူေတြဟာ ျခံပိုင္ရွင္ရဲ႕ ၾကာပြတ္နဲ႔႐ိုက္တာကုိ ခံၾကရပါတယ္။ ‘ေနာ့သပ္’ ကေတာ့ ေပါင္ ၁၆၀ ပဲဆြတ္ႏိုင္လို႔ အ႐ိုက္ခံရတဲ့အထဲမွာ ေရွ႕ဆုံးကပါတာေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၿခံပုိင္ရွင္အက္ပ္စ္ဟာ ပက္စီ့အေပၚ အႏုိင္အထက္ျပဳၿပီး အေသြးအသားကုိ အတင္းအဓမၼ ရယူေလ့ရွိပါတယ္။ ပက္စီရဲ႕ဘ၀မွာ အဲဒီလုိလုပ္ခံရတာေတြ အႀကိမ္ေရ စိပ္လာတဲ့အခါ ပက္စီဆုေတာင္းမိတဲ့ အရာတစ္ခု ရွိလာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေသျခင္းတရားဆုိတဲ့ ဆုပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္သူ႔ကုိ အဆုံးစီရင္ေပးဖုိ႔နဲ႔ ယာေတာေဘးက နဂါးပြက္အုိင္ထဲမွာ သူ႔အေလာင္းကုိ ေဖ်ာက္ဖ်က္ေပးဖုိ႔ ‘ေနာ့သပ္’ ကုိ အကူအညီ ေတာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ‘ေနာ့သပ္’ က လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ပက္စီေပ်ာက္သြားတဲ့အတြက္ အက္ပ္စ္ဟာ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္သြားၿပီး ျခံထဲကလူေတြအေပၚ ေသာင္းက်န္းပါေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ပက္စီဟာ တစ္ဖက္ျခံကျခံပုိင္ရွင္ မစၥစ္ေရွာဆီသြားၿပီး ဆပ္ျပာသြားေတာင္းတာပါ။ ပက္စီရဲ႕ျခံပုိင္ရွင္ မစၥစ္အက္ပ္စ္က ပက္စီ့ကုိညစ္ၿပီး ဆပ္ျပာမေပးဘဲထားလုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အက္ပ္စ္က ခြင့္မလႊတ္ပါဘူး။ ပက္စီ့ကုိ တစ္ကုိယ္လုံးခြၽတ္ တုိင္မွာႀကိဳးနဲ႔ကပ္ခ်ည္ၿပီး ေနာက္ေက်ာကုိ ၾကာပြတ္နဲ႔႐ုိက္ဖုိ႔ ေနာ့သပ္ကုိ ေစခုိင္းပါတယ္။ မစၥစ္အပ္ပ္စ္က ေဘးကမတ္တတ္ရပ္ၾကည့္ေနၿပီး အသက္ပါသြားေအာင္႐ုိက္လုိ႔ ေအာ္ေနပါတယ္။ အက္ပ္စ္ကလည္း ေနာက္ေက်ာက အ႐ႈိးရာေတြၾကားက ေသြးနဲ႔အသားတစ္ေတြအတူ ထြက္က်လာတဲ့အထိ႐ုိက္လုိ႔ ေအာ္ၿပီးအမိန္႔ေပးေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေနာ့သပ္႐ုိက္တာ အားမရလုိ႔ အက္ပ္စ္ကုိယ္ တုိင္၀င္႐ုိက္ၿပီး ေမာမွၿပီးသြားပါတယ္။
ေနာက္ ေနာ့သပ္တုိ႔ျခံကုိ ကေနဒါႏုိင္ငံက လက္သမား ‘ဘတ္စ္’ (Brad Pit)ဆုိသူ ေရာက္လာပါတယ္။ ျခံပုိင္ရွင္ ႐ႈခင္းၾကည့္ဖုိ႔ ေနာ့သပ္နဲ႔အတူတြဲၿပီး အေဆာက္အအုံအေသးတစ္လုံး ေဆာက္ၾကရပါတယ္။ ဘတ္စ္ဟာ ေငြ၀ယ္ကြၽန္စနစ္ကုိ လက္မခံသူမုိ႔ ျခံပုိင္ရွင္အက္ပ္စ္နဲ႔ သိပ္အလြမ္းမသင့္လွပါဘူး။ ဒါကုိ သတိထားမိတဲ့ ေနာ့သပ္က နယူးေယာက္မွာရွိတဲ့ သူ႔မိတ္ေဆြေတြဆီကုိ စာတစ္ေစာင္ထည့္ေပးဖုိ႔ အကူအညီေတာင္းရာမွာ အသက္အႏၲရာယ္ ရွိတယ္ဆုိတာကုိ သိေပမယ့္ ကူညီမယ္လုိ႔ ဘတ္စ္ကျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္မ်ား မၾကာခင္တစ္ေန႔မွာ ရွရစ္ဖ္လုိ႔ေခၚတဲ့ နယ္ေျမၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ အရာရွိဟာ အက္ပ္စ္တုိ႔ျခံကုိ ျမင္းလွည္းနဲ႔ေရာက္လာၿပီး ေနာ့သပ္ကုိ ျပန္ေခၚသြားပါေတာ့တယ္။ ပက္စီ့ခမ်ာမွာေတာ့ ၀မ္းနည္းပက္လက္နဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ရွာတာေပါ့။
ေနာက္ ေနာ့သပ္ဟာ ဇာတိၿမိဳ႕ေလးက သူ႔အိမ္ကုိ သူျပန္ေရာက္သြားပါတယ္။ ဇနီး သားနဲ႔သမီး အပါအ၀င္ မိသားစု အစုံအလင္နဲ႔ ျပန္ေတြ႕ရပါတယ္။ သမီးက အိမ္ေထာင္ေတာင္က်ေနၿပီး ကေလးေတာင္ရေနပါၿပီ။ လသားအရြယ္ ေျမးေယာက်္ားေလးကုိ ေနာ့သပ္ခ်ီေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ႐ုပ္႐ွင္လည္း ၿပီးသြားပါတယ္။
အခုႏွစ္ ေအာ္စကာရာသီမွာ အေကာင္းဆုံး အမ်ိဳးသမီး ဇာတ္ပုိ႔ဆု ဘယ္သူရမလဲဆုိတာကုိ ပုိစိတ္၀င္စားၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ‘ပက္စီ’ အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ ကင္ညာႏြယ္ဖြား ‘လြတ္ပစ္တာနယြန္းဂုိ’(LupitaNyong’o) က ရသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အျငင္းပြားမႈ မရိွခဲ့ပါဘူး။ ပက္စီ ရက္ရက္စက္စက္ အႏွိပ္စက္ခံရတဲ့ အခန္းကုိ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ေနရာမွာ ပရိသတ္ႀကီးရဲ႕ရင္ထဲ အသည္းထဲကုိ ေအးခနဲစိမ့္ခနဲျဖစ္သြားေအင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့လုိ႔ ‘နယြန္းဂုိ’ ဟာ ဒီဆုကုိ ထုိက္ထုိက္တန္တန္ ရခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကုိယ္လည္း ဒီ႐ုပ္႐ွုင္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ပက္ ရဲ႕ အ၀တ္မပါ ဗလာျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာျပင္ႀကီးေပၚကုိ ျပင္းထန္တဲ့ၾကာပြတ္႐ုိက္ခ်က္ေတြ က်ေရာက္ေနတာကုိ ေတြ႕ရတဲ့အခါ ပက္စီ့ေက်ာျပင္လုိ႔ မျမင္မိေတာ့ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္ ေျမပုံႀကီးေပၚမွာ ၾကာပြတ္႐ုိက္ခ်က္ေတြ က်ေနတယ္လုိ႔ပဲ မ်က္စိအာ႐ုံထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား ေတြ႕ျမင္ၿပီး ခံစားေနရပါတယ္။ ေက်ာျပင္ေပၚကုိ ၾကာပြတ္႐ုိက္ခ်က္တစ္ခ်က္က်လုိက္ ျမန္မာျပည္ေျမပုံမ်က္ႏွာျပင္ေပၚက သစ္ေတာႀကီးေတြ ေပ်ာက္သြားလုိက္၊ ေနာက္ၾကာပြတ္႐ုိက္ခ်က္တစ္ခ်က္က်လုိက္ ေျမပုံေပၚက ျမစ္ေရေတြေနာက္သြားလုိက္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က်လုိက္ တကၠသုိလ္ေတြ ေတာထဲေရာက္သြားလုိက္နဲ႔ အဲဒီလုိပဲ ျမင္ေနမိပါတယ္။ ၾကာပြတ္႐ုိက္ခ်က္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားသလဲဆုိရင္ ႀကိဳးေျဖေပးလုိက္တဲ့အခါ ပက္စီဟာ သတိေမ့ၿပီး ေျမႀကီးေပၚမွာ ေခြေခြေလးလဲေနပါၿပီ။ ညဘက္က်ေတာ့ ပက္စ္စီရဲ႕ ေနာက္ေက်ာေပၚက ဧရာမ အ႐ႈိးရာႀကီးေတြကုိ ေနာ့သပ္နဲ႔ ေငြ၀ယ္ကြၽန္မိန္းမေတြ ၀ုိင္းၿပီးေဆးထည့္ေပးၾကတဲ့အခါ ပက္စီ့ခမ်ာ နာလြန္းလုိ႔ ေအာ္တာေတာင္ အသံမထြက္ႏုိင္ ရွာေတာ့ပါဘူး။
ေငြ၀ယ္ကြၽန္ေတြေၾကာင့္ ၀ါဂြမ္းေတြအမ်ားႀကီးထြက္ၿပီး အေမရိကန္ေတာင္ပုိင္းကလူေတြ ထားစရာမရွိေအာင္ တအားခ်မ္းသာလာခဲ့ၾကတာ အမွန္ပါပဲ။ အမွန္တရားနဲ႔ လူလူခ်င္းအေပၚ ထားသင့္တဲ့ စာနာတရားေတြကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳခဲ့ၾကတဲ့ အဲဒီလူေတြဟာ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ၾကာပြတ္နဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႐ုိက္ႏွက္ဆုံးမတာကုိ ခံခဲ့ၾကရပါတယ္။ သူတုိ႔တစ္ေတြဟာ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာလည္း စစ္႐ႈံး၊ မိသားစု၀င္ေတြထဲက ခင္ပြန္းသည္ေတြနဲ႔ အ႐ြယ္ေကာင္းသားပ်ိဳေလးေတြကုိလည္း မရဏရြာကုိ အေရာက္ပုိ႔ေဆာင္ ေပးခဲ့ၾကရတဲ့အျပင္ ကုန္းေကာက္စရာ မရွိေတာ့တဲ့အထိလည္း မြဲသြားၾကရပါတယ္။
ဒီဇာတ္ကားေၾကာင့္ ကမၻာႀကီးရသြားတဲ့ အေတြးအေခၚ တစ္ခုကေတာ့ ‘လုပ္လုိ႔ရတုန္း စည္းလြတ္ေဘာင္လြတ္ ထင္တုိင္းလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့လူေတြဟာ တစ္ခ်ိန္မွာ ကုိယ္ရယူထားတာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ျပန္လည္ေပးဆပ္ရတတ္တယ္’ ဆုိတဲ့ အေတြးအေခၚပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
Eleven Media Group
