နတ္မႏိုုင္သား ႏြားေခ်းပံုုနဲ႔ ညားတဲ့ေန႔
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
-
4/25/2014 05:23:00 PM
ငယ္စဥ္ ကေလး ဘ၀တြင္ ႀကံဳရေတြ႔ရ သည္မ်ားမွာ တစ္ခါတရံ ၀မ္းနည္းဖြယ္ လြမ္းဆြတ္ ဖြယ္ရာ ေကာင္းလွသည္။ တစ္ခါ တရံတြင္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ၀မ္းေျမာက္ ဖြယ္ရာမ်ားလည္း ႀကံဳရတတ္ၿပီး တစ္ခါတရံတြင္ ထင္မွတ္ မထားေသာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေသာ အျဖစ္အပ်က္ မ်ားႏွင့္လည္း ႀကံဳရတတ္ပါသည္။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရြာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ ေတာတန္းသို႔သြားကာ ျမရာသီးႏွင့္ သေျပသီး သြားခူးရန္ အႀကံရမိသည္။ ထိုႏွင့္ ပုဆိုးကြင္းသိုင္းသူသိုင္း၊ ပလိုင္း လြယ္သူလြယ္၊ ဓားကိုင္သူကိုင္၊ ေလာက္ေလးဂြဆြဲသူ ဆြဲကာ ေတာတန္းစပ္သို႔ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။
ေတာတန္းႏွင့္ ရြာကေလးမွာ တစ္မိုင္သာသာခန္႔ေ၀းေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔ ေမ်ာက္အုပ္စုမွာ မည္မွ်ပင္ေ၀းေသာ္ျငားလည္း မရမေန သြားတတ္ လုပ္တတ္ၾကသည့္ နတ္မႏိုင္သားမ်ားျဖစ္ရာ ဤခရီးေလာက္ေတာ့ မမႈ။
သို႔ေသာ္ ရြာႏွင့္ ေတာတန္းၾကားတြင္ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးႏွင့္ ထန္းေတာကို ျဖတ္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ လယ္ကြင္းႀကီးမွာ မိုးတြင္းျဖစ္၍ ရႊံ႕ွဗြက္မ်ားထူထပ္ကာ အခ်ဳိ႕ေနရာတြင္ ေရမ်ားမွာခါးသာသာေလာက္ ရွိေနတတ္သည္။ ကန္သင္း႐ိုးမ်ားႏွင့္ ေရေျမာင္းမ်ားမွာ ေပါလွပါဘိ။
`ဘုန္း …´
`ဟ … ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္း သူငယ္ခ်င္း … ေနရင္းထိုင္ရင္း ဖားလိုက္ဖမ္းေနတာလား … ဒါမွမဟုတ္ ထယ္ထိုးေနတာလား´ဟု ဗြက္မ်ားေၾကာင့္ ေျခေခ်ာ္၍ ေနာက္ျပန္လန္က်သြားေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေနာက္လိုက္သည္။ ခဏခဏ ေခ်ာ္က်တတ္ေသာ သူ႔ခမ်ာ ေနာက္ျပန္လန္က်၍ ေက်ာျဖင့္က်ေသာေၾကာင့္ ခါးကိုေကာ့၍ မႏိုင့္တႏိုင္ထကာ က်ေနာ့္အား ဘုၾကည့္ၾကည့္ေလသည္။
`ေအေဘး … မင္းငါ့ကိုေျပာထား မင္းအလွည့္က်မွသိမယ္´ဟု ဘုေတာ ေတာေလေတာ့သည္။
က်ေနာ္က ဆက္ၿပီး …`ေဟ့ေကာင္ … လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ႏိုင္ရမယ္ကြ … အခု မင့္ဟာက ခဏခဏ ေျခေခ်ာ္ေနမွျဖင့္ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ဘ၀ခရီးကို ဘယ္လိုဆက္မွာလဲကြ …´
က်ေနာ့္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေနဖူး၍ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း စာအုပ္မ်ားထဲမွ အလြတ္က်က္ထားေသာ စာပုဒ္မ်ားျဖင့္ ထိုးႏွက္ေလရာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားခမ်ာမွာ မ်က္လံုးကေလးမ်ား ေပကလပ္ေပကလပ္ျဖင့္ က်ေနာ့္အား ၾကည့္ၾကေလသည္။ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္သည့္ အဓိပၸာယ္ကို ၎တို႔ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္။ က်ေနာ္လည္း ေလကုန္ခံ၍ မရွင္းျပ။
`ဘုန္း … ျဗန္း …´
`ေဟာ … သြားျပန္ၿပီႏွစ္ေကာင္ … မင္းတို႔လည္း ေအာက္ေျခမခိုင္ေသးပါလားကြ … ေဟ´
ေအာက္ေျခမခိုင္ဆို၍ သေကာင့္သားႏွစ္ေကာင္မွာ သူတို႔ေျခေထာက္ သူတို႔ျပန္ငံု႔ၾကည့္ၾကသည္။ သူတို႔လည္း အဓိပၸာယ္ကို နားမလည္ေသး။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္အား မေမး၀ံ့။ တစ္လမ္းလံုးတြင္ က်ေနာ္ ထိုးႏွက္ေနေသာ စကားစစ္မ်ား စကားလံုးမ်ားကို ၎တို႔မွာ နားၾကားျပင္းကတ္စြာျဖင့္ လိုက္ပါလာေလသည္။
တစ္ေနရာ အေရာက္တြင္ …
`၀ုန္း … ျဗန္း … ဖြတ္ …´
က်ေနာ့္ေျခေထာက္မွာ မထင္မွတ္ဘဲ ေခ်ာေမြ႔ေနေသာ ရြံ႕တံုးႀကီးတစ္တံုးေပၚ တက္နင္းမိ၍ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ျဖင့္ ဟတ္ထိုးလဲသည့္အျပင္ မ်က္ႏွာမွာ မည္သည့္အရာႏွင့္ အပ္မိသြားသည္ မသိလိုက္။ ေတာ္႐ံုႏွင့္ ျပန္မထႏိုင္။ ရင္ဘတ္မွာ နာလိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း … ကၽြတ္ … ကၽြတ္ … ကၽြတ္ … ။
သေကာင့္သားမ်ားမွာ က်ေနာ့္ကို ထူေပးဖို႔ေနေနသာသာ စစ္ႏိုင္ေသာ စစ္သူႀကီးမ်ားႏွယ္ ခါးမ်ားေထာက္ကာ က်ေနာ့္အား …
ပထမလဲက်သည့္ေကာင္က … `ေဟ့ေကာင္ … ဆက္ေျပာေလကြာ … အခု မင့္ျဖစ္ပ်က္တဲ့ ပံုစံေလးကို … ေအာက္ေျခ မခိုင္လို႔လား … ဒါမွမဟုတ္ ဘ၀ခရီး မခိုင္လို႔လား … ဘယ္လို အဓိပၸာယ္လဲကြ´
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ … `ငါက အဲဂလိုေတာ့ မထင္ဘူး သူငယ္ခ်င္းတို႔ … အခုဟာက သူ ဒူးေခ်ာင္ေနလို႔ ေအာက္ေျခမခိုင္တဲ့အျပင္ အိမ္မွာ ထမင္းစားရတာ မ၀လို႔ ငါတို႔ေရွ႕မွာ ထယ္ထိုးၿပီး ထမင္းလာစားျပေနတာကိုးကြ …´
အားလံုးမွာ တၿပိဳင္နက္ထဲ က်ေနာ့္အားငံု႔ၾကည့္၍ တ၀ါး၀ါးႏွင့္ ပြဲက်ေနေလေတာ့သည္။
ပြဲက်ေပမေပါ့ … ေျခေခ်ာ္၍ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ဟတ္ထိုး ေမွာက္လွ်က္ လဲက်သည့္အျပင္ ဘယ္ ငႏြားမသားက ခ်န္ရစ္ထားခဲ့သည္ မသိေသာ ႏြားေခ်း (ေနာက္ေခ်း) ႀကီးတစ္ပံုႏွင့္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာမွာ အပ္လွ်က္သား စန္႔စန္႔ႀကီး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။
အဥၨလီ
Irrawaddy
