ရိွခိုးနည္းေလးေတာ့ မွန္ေစခ်င္
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
-
5/03/2014 07:07:00 PM
ေမး။ ။ အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ ႐ိုေသစြာ ေမးေလွ်ာက္ပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္၏ Page မွာ လူ တစ္ေယာက္ လာေပးထားလို႔ပါ။ သူေမးထားတာက (ရွိခုိးတယ္ဆုိတဲ့ အျပဳအမူဟာ ဗုဒၶမေပၚခင္ကတည္းက ရွိေနခဲ့တာလား။ မေပၚခင္ကတည္းကဆုိရင္ ဗုဒၶကုိ ကုိးကြယ္သူေတြက ဆက္လက္က်င့္သုံးတာလား။
ဒါမွမဟုတ္ ဗုဒၶေပၚၿပီးကာမွ ေပၚေပါက္လာတာလား။ ဟုတ္တယ္ဆုိရင္ ရွိခုိးတယ္ဆုိတဲ့အျပဳအမူကုိ ဗုဒၶက တီထြင္ခဲ့တာလား။ ဗုဒၶကုိ ကုိးကြယ္တဲ့လူေတြက တီထြင္ခဲ့တာလား။ ဘာအတြက္လဲ။
ေျဖ။ ။ ရွိခုိးျခင္းဆုိတဲ့ အျပဳအမႈကုိ ကမၻာဦးေခတ္ကာလကတည္းက ေပၚလာခဲ့တာပါ။ လူေတြဆုိတာ အေၾကာက္တရားမ်ား ျဖစ္ေပၚလာၿပီဆုိရင္ အားကုိးခ်င္တဲ့စိတ္၊ မီွခုိခ်င္တဲ့စိတ္၊ ကယ္တင္မဲ့သူကုိ လုိခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာၾကပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကမၻာဦးေခတ္ကတည္းက လူေတြဟာ သစ္ပင္၊ ေတာ၊ ေတာင္စတဲ့အရာေတြကို နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ကိုးကြယ္ပူေဇာ္လာၾကတာပါ။ သစ္ပင္ေတြကုိ ကုိးကြယ္ၾကေတာ့လည္း သူတုိ႔ရဲ႕ ေၾကာက္လန္႔မႈ၊ သဘာ၀အႏၱရာယ္က်ေရာက္မႈေတြကေန မလြတ္ေျမာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ မျမင္ရတဲ့ နတ္၊ ျဗဟၼာမ်ားကိုပါ ကိုးကြယ္လာၾကတယ္။ ဒီလိုကုိးကြယ္ပူေဇာ္မႈေတြနဲ႔အတူ အရိုအေသေပးမႈ ‘ရွိခိုးမႈ’ဆိုတာ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ဦးဦးေရွ႕မွာ ေၾကာက္လန္႔ၿပီ၊ အားကုိးခ်င္ၿပီ၊ ကယ္တင္ေစခ်င္လုိ႔ျဖစ္ေစ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က မိမိထက္ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာတစ္ခုခု သာလြန္ေနလုိ႔ျဖစ္ေစ ႀကံဳလာတဲ့အခါမွာ သူ႔အလုိလုိ ဒူးေထာက္မႈဆုိတာ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဒူးေထာက္မႈကေန ဦးေခါင္းပါ ေျမႀကီးေပၚကုိ က်ေရာက္လာတာပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ ဒူးေထာက္၊ ဦးေခါင္းခ်ျခင္းဆုိတဲ့ ရွိခုိးတဲ့ပံုစံဟာ ေပၚလာခဲ့တာပါ။
ေနာက္ပုိင္းေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ နယ္ေျမကြာသြားတာအမွ် ပံုစံေတြလည္း ကြာျခားလာၾကပါတယ္။ ခုေခတ္မွာကုိ တစ္ႏုိင္ငံနဲ႔တစ္ႏုိင္ငံ ရွိခုိးပံုေတြက မတူညီတာကုိ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ဥပမာ-တိဗက္ဘုန္းႀကီးမ်ား ရွိခိုးကန္ေတာ့တဲ့အခါ မတ္တတ္ရပ္ကေန ေျမႀကီးေပၚမွာ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ၿပီး လက္ကိုဆန္႔တန္းထားကာ ေျမႀကီးေပၚမွာ ခႏၶာကိုယ္ကိုေမွာက္လ်က္ ျပားျပား၀ပ္လိုက္ မတ္တတ္ျပန္ရပ္လိုက္နဲ႔ ရွိခုိးၾကပါတယ္။
ရွိခုိးတဲ့အျပဳအမႈဟာ ဗုဒၶမေပၚခင္ကတည္းက ရွိေနခဲ့တာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မဟာဗုဒၶ၀င္မွာ ဘုရားေလာင္း သိဒၶတၱမင္းသားအား ကာဠေဒ၀ိလရေသ့ကုိ ရွိခုိးခုိင္းျခင္း၊ ဖခင္ျဖစ္သူ သုေဒၶါဓနမင္းက သားျဖစ္သူဘုရားေလာင္းကုိ ရွိခုိးခဲ့ျခင္းတုိ႔ ပါ၀င္ေနတာကုိၾကည့္ျခင္းျဖင့္ သိႏုိင္ပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံေတြမွာလည္း တစ္ႏုိင္ငံနဲ႔တစ္ႏုိင္ငံ မတူညီတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က လက္အုပ္ခ်ီၿပီး မတ္တပ္ရပ္ရွိခုိးတာတုိ႔၊ တခ်ိဳ႕က ပ်င္ပလႅင္ေခြထုိင္ၿပီး ရွိခုိးတာတုိ႔ မ်ိဳးစံုပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ျပင္ပရွိခုိးနည္းေတြကုိ မေျပာေတာ့ဘဲ ဗုဒၶစာေပမွာ ရွိခုိးျခင္းနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဘယ္လုိေဟာထားတယ္ဆုိတာသိရွိဖုိ႔က အဓိကက်တာမုိ႔ ဗုဒၶစာေပတြင္ လာရွိတဲ့ ရွိခုိးနည္းမ်ားကုိ ေရးသားတင္ျပေပးပါမယ္။ ဗုဒၶစာေပမွာ ရွိခိုးနည္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ (၁) ကာယဝႏၵနာ။ (၂) ၀ါစာဝႏၵနာ။ (၃)မေနာ၀ႏၵနာဆုိၿပီး ရွိခုိးျခင္း (၃)မ်ိဳးရွိပါတယ္။
၁။ ႏႈတ္ကမဆိုဘဲ လက္အုပ္ခ်ီ ဦးညြတ္ဝတ္ခ် ရွိခိုးတာကို ကာယဝႏၵနာ။
၂။ ႏႈတ္ကေန ၾသကာသ၊ နေမာတႆစတာ တစ္ခုခုရြတ္ဆုိၿပီး ရွိခိုးတာကို ၀ါစာဝႏၵနာ။
၃။ ကိုယ္ေရာ ႏႈတ္ေရာမပါဘဲ စိတ္နဲ႔အာရံုျပဳ ရွိခိုးတာကို မေနာဝႏၵနာလို႔ ေခၚပါတယ္။ (အံ၊ ၁၊ ၂၉၈)။ (ခုဒၵမူလ၊ သိကၡာ၊ ၂၃၉)
အဲဒီသံုးအပါးအနက္ ကိုယ္ျဖင့္ရွိခိုးရတဲ့ (ကာယဝႏၵနာ)မွာ
(၁) အဥၨလီကမၼ ဝႏၵနာ။ (၂) ပဥၥပတိ႒ိ ဝႏၵနာ။ (၃) အတိဂါရ ဝႏၵနာ။ (၄) ေထရ ဝႏၵနာလုိ႔ (၄)မ်ိဳးရွိေၾကာင္း က်မ္းဂန္မ်ားမွာ ေတြ႕ရွိရပါတယ္။
(၁) အဥၨလီကမၼ ဝႏၵနာ။ ။ ထိျခင္းႀကီးငါးပါးနဲ႔ ရွိခိုးခြင့္ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့အခါမ်ားမွာ လက္အုပ္ေလးခ်ီၿပီး ရွိခိုးျခင္းကုိ ဆုိလုိတာပါ။ ဥပမာ-သႏၱတိအမတ္ႀကီးဟာ လူ၀တ္ေၾကာင္နဲ႔ရဟႏၱာျဖစ္ၿပီး ပရိနိဗၺာန္ျပဳတဲ့အခါ ေကာင္းကင္ေပၚပ်ံေနတဲ့အတြက္ ျမတ္ဗုဒၶကုိ ေကာင္းကင္ေပၚကေန လက္အုပ္ခ်ီ ရွိခုိးျခင္းမ်ိဳး၊ တစ္ခါ ရွင္ေဒ၀ဒတ္နဲ႔သူ႔ဖခင္တုိ႔ ေျမမ်ိဳတဲ့အခါ ျမတ္ဗုဒၶအား ထိျခင္းငါးပါးနဲ႔ ရွိခုိးဖုိ႔အခြင့္မသင့္တဲ့အခါ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ပင္ ရွိခုိးရတဲ့အခါမ်ိဳးတုိ႔မွာ ရွိခုိးျခင္းတုိ႔ကုိ အဥၨလီကမၼ၀ႏၵနာလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ တခ်ိဳေနရာေတြမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ဖူးျမင္ရတဲ့အခါ ထိျခင္းငါးပါးနဲ႔ ရွိခိုးဖို႔ အခြင့္မသာဘဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာ အဥၨလီကမၼဝႏၵနာနဲပဲ ရွိခုိးရပါတယ္။ အက်ယ္သိခ်င္ပါက သုတၱနိပါတ္အ႒ကထာ၊ စူဠ၀ဂ္၊ နိေျဂာဓကပၸသုတ္၊ (သုတၱနိပါတ၊ ႒၊ ၂၊ ၇၇)တြင္ ၾကည့္ရႈ႕ႏုိင္ပါတယ္။
(၂) ပဥၺပတိ႒ိ ဝႏၵနာ။ ။ ေျခ၊ ဒူးဆစ္၊ တံေတာင္ဆစ္၊ လက္၊ ဦးေခါင္းငါးခုတုိ႔ကုိ အညီအမွ်ျပဳၿပီး ကုိင္းညႊတ္ကာ ရွိခုိးအပ္တဲ့အမူအရာကုိ ပဥၥပတိ႒ိ၀ႏၵနာလုိ႔ ေခၚဆုိေၾကာင္း (သီလကၡန္ဋီကာသစ္၊ ဒုတိယအုပ္၊ စာမ်က္ႏွာ(၁၈)မွာ ဖြင့္ဆုိျပထားပါတယ္။ (၁) ေျခဖ်ားတို႔ ေျမ(ၾကမ္းျပင္)မွာ တည္ရွိရမယ္။ (၂)ဒူးဆစ္တို႔ ေျမ(ၾကမ္းျပင္)မွာ တည္ရွိရမယ္။ (၃) တံေတာင္ဆစ္တို႔ ေျမ(ၾကမ္းျပင္)မွာ တည္ရွိရမယ္။ (၄)လက္ဖ၀ါးတို႔ ေျမ(ၾကမ္းျပင္)မွာတည္ရွိရမယ္။ (၅) နဖူးကို ေျမ(ၾကမ္းျပင္)မွာ တည္ရွိရမယ္။ အဲဒီ(၅)ခ်က္နဲ႔ျပည့္စံုတဲ့ ရွိခုိးျခင္းကုိ ပဥၥပတိ႒ိ ရွိခုိးျခင္းလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ေျခ၊လက္ ၊ နဖူး ၊တစ္ေတာင္၊ ဒူး ငါးဦးညီမွသာလုိ႔ဆုိတဲ့အတုိင္းပါပဲ။
(၃) အတိဂါရ ဝႏၵနာ။ ။ အတိဂါရ ဝႏၵနာဆိုတာက တည္(ထိ)ျခင္းႀကီးငါးပါးနဲ႔ ရွိခိုးၿပီးတဲ့ေနာက္ ေျခကိုဖက္ျခင္း၊ ပြတ္ျခင္း၊ မ်က္ႏွာနဲ႔ အပ္ျခင္းတို႔ျဖင့္ လြန္လြန္ကဲကဲ ရိုေသျမတ္ႏိုးတဲ့အမူအရာနဲ႔ ရွိခိုးျခင္းကို အတိဂါရ ဝႏၵနာလို႔ ေခၚပါတယ္။
ထိုအတိဂါရ ဝႏၵနာ နဲ႔စပ္လို႔ ဘုရားရွင္လက္ထက္က သာ၀တၳိၿမိဳ႕မွာ အလြန္မာနႀကီးတဲ့ ပုဏၰားတစ္ဦးရွိခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႔နာမည္က မာနတၳဒၶလို႔ ေခၚပါတယ္။ သူဟာ အျခားျခားေသာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားအေပၚမွာ မာနႀကီးရံုတင္မက ကိုယ့္ရဲ႕ မိခင္ဖခင္တို႔အေပၚမွာေတာင္ မာနမခ်။ ဒါေၾကာင့္ မိဘမ်ားကိုလည္း ရွိမခိုး၊ ဆရာသမားကိုလည္း မရိုေသ၊ အစ္ကိုႀကီး အစ္မႀကီးမ်ားကိုလည္း မေလးစားဘဲ ရွိေနတယ္။ တစ္ေန႔ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက ပရိသတ္မ်ားကို တရားေဟာေတာ္မူေနပါတယ္။ ထိုအခိုက္ တရားပြဲရွိရာသုိ႔ မာနတၳဒၶပုဏၰား ေရာက္လာပါတယ္။
“ငါ့ကို ရဟန္းေဂါတမက စတင္ၿပီးစကားေျပာမွ ငါ စကားျပန္ေျပာမယ္” လို႔ စိတ္အႀကံနဲ႔ စကားမေျပာဘဲ ေနခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကလည္း မာနနဲ႔ထိုင္ေနတဲ့ ပုဏၰားကို စကားမေျပာဘဲေနလိုက္ပါတယ္။ ထုိအခါ ပုဏၰားက “ရဟန္းေဂါတမဟာ ငါလို ဇာတ္ျမင့္တဲ့သူက တရားနာလာတာေတာင္ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာျခင္းမရွိ၊ ငါ့ရဲ႕စိတ္အႀကံကိုလည္း သိပံုမရပါဘူး။ သိစရာအားလံုးကို သိတယ္ဆုိတာ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူးေလ” လို႔ေတြးၿပီး ထျပန္ဖ႔ို ဟန္ျပင္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခါက်မွ ဘုရားရွင္က ပုဏၰားရဲ႕စိတ္အႀကံကို သိေတာ္မူတဲ့အတြက္ “အသင္ပုဏၰား….မိမိအက်ဳိးလိုလားတဲ့သူမ်ားဟာ မာန္မာနေထာင္ေနလုိ႔ ဘာအက်ဳိးထူးလာမွာလဲ၊ အက်ဳိးမရတဲ့အျပင္ အရံႈးသာအဖတ္တင္မွာေပါ့။ မိမိက အက်ဳိးလုိလားလို႔ လာခဲ့တယ္ဆိုရင္ ထိုအက်ဳိးတရားမ်ား တိုးပြားေအာင္ ျပဳလုပ္ဖို႔လိုတာေပါ့” လို႔ မိန္႔ေတာ္ေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။ ထိုအခါ ပုဏၰားက “ငါ့ရဲ႕စိတ္အႀကံကို ဘုရားရွင္ သိေတာ္မူေနပါလား” ဆိုၿပီး စိတ္အားတက္ၾကြ ဝမ္းသာၾကည္ညိဳမႈေတြ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီး၊ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေျခေတာ္အစံုကို သူ႕ရဲ႕ဦးေခါင္းနဲ႔ပြတ္တိုက္၊ ပါးစပ္နဲ႔လဲ စုပ္ကာ လက္နဲ႔လဲ ဆုပ္နယ္ၿပီး ရွိခိုးေနပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလိုရွိခိုးျခင္းကို အတိဂါရဝႏၵနာလို႔ ေခၚပါတယ္။ တဖန္ အညာသိေကာ႑ညမေထရ္က ဘုရားရွင္အား ပရိနိဗၺာန္စံဖို႔အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားၿပီးတဲ့ေနာက္ ရွိခိုးတဲ့အခါမွာလည္း အတိဂါရဝႏၵနာျဖင့္ ရွိခိုးခဲ့တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ (သံ၊ ၁၊ ၁၈၀)
(၄) ေထရဝႏၵနာ။ ။ သီတင္း(သိကၡာ၀ါ)ငယ္တဲ့ရဟန္းက မေထရ္ႀကီးမ်ားအား ရွိခိုးတာကိုေတာ့ ေထရဝႏၵနာလို႔ ေခၚပါတယ္။ ထိုရွိခိုးနည္းမွာ (စံပယ္ လက္အုပ္ ေျခဆုပ္ ခ်စ္ခင္ ရုိေသထင္ ငါးအင္ရွိခိုးနည္း)ဆိုတဲ့ လကၤာနဲ႔အညီ ရဟန္းငယ္မ်ားက သိကၡာ၀ါႀကီးေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကို ရွိခိုးတဲ့အခါ (၁)လက္ယာပုခံုးကိုသကၤန္းနဲ႔ မၿခံဳရံုရ လက္ယာပုခံုးကုိ ေဖၚၿပီး လက္၀ဲလက္ေပၚမွာ လက္ကေတာ့ စံပယ္တင္ရံုရပါမယ္။ (၂) လက္အုပ္ခ်ီရမယ္။ (၃) ရွိခိုးတ့ဲအခါ မေထရ္ႀကီးရဲ႕ေျခကို လက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ရမယ္။(၄) ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳျခင္းကို ျဖစ္ေစရပါမယ္။ (၅) ေလးစားျမတ္ႏိုးတဲ့ အမူအရာရွိရမယ္။ ထိုအဂၤါ (၅)ခ်က္နဲ႔ ရဟန္းငယ္က မေထရ္ႀကီးမ်ား ရွိခိုးျခင္းကို ေထရဝႏၵနာလို႔ ေခၚပါတယ္။ (သုတၱနိပါတ္ပါဠိေတာ္၊ စူဠ၀ဂ္၊ နိေျဂာဓကပၸသုတ္၊ (သုတၱနိပါတ၊ ပါ၊ ၃၃၀)။ (သီလကၡန္ဋီကာသစ္၊ ဒုတိယအုပ္၊ စာမ်က္ႏွာ(၁၈)၊ (မဟာသုတဒီပနီက်မ္း၊ ပထမတြဲ)
ယခု ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ရွိခိုးနည္းမ်ားကေတာ့ က်မ္းဂန္လာ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား က်င့္သံုးတဲ့နည္းမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ရွိခိုးနည္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပည့္စုံေလာက္ၿပီမို႔ ဒီမွ်နဲ႔ပဲ နိဂုံးခ်ဳပ္ရင္း ရွိခိုးနည္းေလး မွန္ကန္စြာ လိုက္နာက်င့္သုံးႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳလွ်က္..........။
အရွင္ေကာမလ ဆန္နီေနမင္း ငသုိင္းေခ်ာင္းေက်းရြာ၊ အုိက္ေစာက္ေက်းရြာတြင္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာတရားမွ အြန္လုိင္းစာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ားအတြက္ ျပန္လည္တင္ျပေပးလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
Myawady
