ဘႀကီးမႈန္ရဲ႕ ရင္တုန္ဇာတ္လမ္း
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
-
6/27/2014 07:58:00 AM
-26-6-2014-Thur_0.jpg)
ဟိုတစ္ရက္က က်ဳပ္ရဲ႕ဇာတိရြာက ေဆြမ်ဳိးမ်ား ရန္ကုန္ကို ဘုရားဖူးလာၾကသဗ်။ သူတို႔ရဲ႕ အေ၀းေရာက္ဉာတကာတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္ဆီကိုလည္း အိမ္လည္လာ တယ္ဗ်ာ။ ရြာက လက္ေဆာင္ပါးလုိက္တဲ့ ငါးေျခာက္ငါးျခမ္းေလးေတြနဲ႔ ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီးတစ္ခုိင္လည္းပါလာတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပမွာ ေဆးတို႔ထားတဲ့ အသီးေတြကိုစားေနရရွာတဲ့ က်ဳပ္တို႔ကိုသနားလုိ႔တဲ့ဗ်ာ။ အႏွီငွက္ေပ်ာ ခိုင္ကို ရြာကေကာက္႐ုိးပုံထဲမွာ စပါယ္ရွယ္အုပ္ထားၿပီးမွ ယူလာတာတဲ့ဗ်။ ငါးကေတာ့ ရြာမွာ ေတာင္ ရွားေနေတာ့ ေပါေပါမ်ား မ်ား သယ္မလာႏုိင္ဘူးတဲ့။ သူတုိ႔စားဖို႔အထဲက ဖဲ့ၿပီးမွ်ေပးတာ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိးမ်ားရဲ႕ ေစတနာသေဘာကုိ ျပသတဲ့အတြက္ စိတ္ႏွလုံးမွာ ပီတိျဖစ္ရပါရဲ႕ဗ်ာ။
သူတို႔တစ္ေတြဘယ္မွာတည္း ၾကလဲေမးေတာ့ ရြာကဘုန္းႀကီး အဆက္နဲ႔ မိတ္ဆက္စာေရးေပး လုိက္တဲ့ ၿမိဳ႕ထဲဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မွာလုိ႔ ဆိုတယ္။ ဒါနဲ႔က်ဳပ္က လည္း ေနာက္လုိက္မိပါတယ္။ အခုေန အ၀တည္းထား။ ေနာင္က်ရန္ကုန္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ ရွားကုန္မွာဆုိေတာ့ ဘုရားဖူးပါလာတဲ့ ရြာဘုန္းႀကီးရဲ႕ ကပၸိယေအးေဖဆုိသူက ‘တကယ္လားကြ’ ဆုိၿပီး ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာနဲ႔ ေျပာသဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ ေတာရြာက လူေတြဆိုတာ အဲသလို အယုံလြယ္တတ္တာကလား။
ဒါေတာင္ ကပၸိယေအးေဖ က အခုမွ နည္းနည္းေတာ္လာ တာခင္ဗ်။ အရင္တစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ကို ပထမဆုံးလာတုန္းက ဆိုပန္းဆုိးတန္းခုံးေက်ာ္ တံတားေပၚအတက္မွာ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးေခါင္မိုးက စုလစ္မြမ္းခြၽန္ေတြကို ေတြ႕ၿပီး ‘ေစတီ’ မွတ္လို႔ ထုိင္ရွိခိုးေသးတာ။ ၿမိဳ႕မွာသာ လူေတြက စိတ္လည္းဆန္း အေနအထိုင္လည္းဆန္းတာ။ က်ဳပ္တို႔ေက်းလက္ဆိုတာ အခုထိအေန႐ိုး၊ စိတ္႐ိုးၾကတုန္း။ တခ်ဳိ႕မ်ား ေသသာသြားရွာတယ္။ ရန္ကုန္ဆိုတာဘယ္နားရွိမွန္းေတာင္ သိခဲ့ၾကတာမဟုတ္ဘူး။
သတင္းအခ်က္အလက္ အလြယ္တကူ မရ၊ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီး နဲ႔ အသြားအလာကလည္း ရွားပါး ေတာ့ တုိင္းျပည္မွာ ဘာျဖစ္ေန သလဲဆိုတာ မသိႏုိင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ေတာမွာက ကိုယ့္လယ္ထဲ ကိုင္း ထဲမွာပဲ အခ်ိန္ေတြကုန္ေနတာ။ တယ္လီေဗးရွင္းဆိုတာကေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ ႏုိ႔ေပတဲ့ အခုက ေငြေပးရ တဲ့ လုိင္းေတြက ေပၚလာေတာ့ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ အခမဲ့လႊင့္တဲ့ အစီအစဥ္ေတြကလည္း တယ္ၿပီး စိတ္၀င္စားစရာ မရွိလွဘူး။ စိုစိုျပည္ျပည္ေလး ၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ အခုေခတ္က စကိုင္းနက္ဆိုတာ တပ္မွ။ ေစ်းႀကီးေပးတဲ့ ေဘာလုံးပဲြနဲ႔ သတင္းပလင္းလုိင္းေလးေတြ ၾကည့္ခ်င္လုိ႔ကေတာ့ သူ႔တပ္မွ ျဖစ္မွာရယ္။
အခုနေျပာတဲ့ ကပၸိယေအး ေဖပါပဲဗ်ာ။ သူအိမ္လာတဲ့ ဒီရက္ ပိုင္းက ကမၻာ့ဖလားေဘာလုံးပဲြ က်င္းပခ်ိန္နဲ႔ တုိက္ေနေတာ့ခမ်ာ ကမၻာ့ဖလားဆုိတာ ရန္ကုန္ေရာက္တုန္း ၾကည့္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္ကလည္းမျပန္ခင္ အိမ္မွာတစ္ညလာအိပ္။ ကမၻာ့ဖလား ေဘာပဲြေတြၾကည့္ၾကမယ္ဆိုေတာ့သူကတစ္ရြာတည္းသား က်ဳပ္ကို အထင္ႀကီးတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ၾကည့္လို႔။ တယ္ဟုတ္ပါလားလုိ႔လည္း ေတြးေနပုံပါပဲ။ က်ဳပ္က ‘‘ကိုယ့္လူ တကယ္ေျပာတာ။ အိမ္မွာ စကိုင္းနက္တပ္ထားတယ္’’ လုိ႔လည္းေျပာေတာ့ ခမ်ာ့မ်က္ႏွာဟာ အံ့ၾသတဲ့အသြင္ဟာ ပိုထင္ရွားလာတယ္။ က်ဳပ္လည္း ဘာပါလိမ့္ေပါ့။ သူက ေျပာတယ္။‘‘မင္းက ေကာင္းကင္ နတ္ေတာင္ အိမ္ပင့္ထားႏုိင္ အ ေတာ္စြမ္းတာပဲဟ’’တဲ့။
ဒီတစ္ခါ အံ့အားသင့္ရတဲ့ သူက က်ဳပ္ဗ်။ စကိုင္းနက္ဟာ ဘာေၾကာင့္ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာ ‘ေကာင္းကင္နတ္’ ျဖစ္သြားရသလဲေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကလည္း မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ရွင္းတယ္။ သူကလည္း ဟုတ္ပါတယ္ခ်ည္းပဲ ဒုံးခံၿပီးျငင္းတယ္။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသားမ်ား တစ္ခါတစ္ခါ အဲသလို ခြက်တယ္ဆိုတာ လက္ေတြ႕မွ ယုံေတာ့တယ္။ျငင္းရင္း ခုံရင္းနဲ႔ အိမ္ေပၚမွာလက္ပံပင္ဆက္ရက္က်သလို တ႐ုန္း႐ုန္းျဖစ္ေနတုန္း သနပ္ဖက္ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးဖြာေနတဲ့ ေျပာင္းဖူးသည္ မယ္ေကာ့က ‘ဟုတ္တယ္ေတာ့ ကိုရင္ဘစီရဲ႕’ ဆိုၿပီး ၀င္ရွင္းတယ္။ သူတို႔ရြာမွာလည္း အခုေျပာတဲ့ စကုိင္းနတ္ဆုိတာကို ၾကားဖူးေၾကာင္း။ ဒါေပတဲ့ ရြာမွာအပ္ပုန္းကုေနတဲ့ ေဆးရာကိုစိန္ေလးဆိုသူက စကိုင္းနက္ဆုိတာ ဗမာလို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ရင္ ေကာင္းကင္နတ္ အဲ.. ကိုရီးယားကားထဲကလိုဆို မိုးနတ္မင္းလို႔ေခၚႏုိင္ေၾကာင္းေျပာသတဲ့။
ဒါနဲ႔ သူတို႔ရြာမွာ လယ္အ မ်ားႀကီးပိုင္တဲ့ ဦးေလးႂကြယ္ ေတာင္ သူ႔သားေတြက ပူဆာလ႔ို စကိုင္းနက္ တပ္ခ်င္တာ မိုးနတ္ မင္းဆိုတာနဲ႔ နတ္ကိုင္မွာ ေၾကာက္တယ္ကြာဆုိၿပီး မတပ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ေျပာင္းဖူးသည္ မယ္ခါဟာ လည္ကေလး တစ္ခါခါ၊ ေဆးေပါ့လိပ္ တဖြာဖြာေျပာျပတာနားေထာင္ရင္း က်ဳပ္မွာ က်ဳပ္ရြာသားေတြ အယုံလြယ္တာကို မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနတာ။ အင္းေလ..သူတုိ႔ေျပာသလို မိုးနတ္မင္း ဆုိတာလည္း မမွားပါဘူး။ ႐ုပ္သံလုိင္းမွာ သူပဲခ်ဳပ္ကိုင္ေနတာပဲဟာ။ က်ဳပ္တို႔မွာ မၾကည့္ဘဲ၊ မသုံးဘဲလည္း မေနႏုိင္၊ တျခားေရြးစရာလည္း မရွိေတာ့ ျပဳသမွ်ႏုရတဲ့ဘ၀။ ေစ်းတက္လည္းတက္ တဲ့ေစ်းနဲ႔ လစဥ္ေၾကးေပးၾကည့္ ေနရတာ။ အင္းေလ..ရြာက လူေတြ ေျပာသလိုဆို က်ဳပ္တို႔ကမွ တကယ္နတ္ကိုင္ခံေနရတာကလား။
သို႔ကလို ရြာကေဆြမ်ဳိးမ်ား နဲ႔ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေဖာင္ဖဲြ႕ၾကရင္းနဲ႔ သူတုိ႔လည္း ျပန္မယ္လုပ္ေရာ။ ျပန္ခါနီးမွာ ကပၸိယေအးေဖက က်ဳပ္ကိုစာ တစ္ေစာင္ထုတ္ေပးပါတယ္။ အခုမွ သတိရလို႔ေပးတာတဲ့။ စာကေတာ့ ရြာကက်ဳပ္ကို အလြန္ ခင္မင္သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့ ဘႀကီးမႈန္ဆီကစာ။ က်ဳပ္ငယ္ငယ္ကဆုိရင္ သူပဲ က်ဳပ္ကိုထိန္းတာ။ သူ႔နာမည္ရင္းက ဘႀကီးမႈန္းဗ်။ ဒါေပတဲ့ သူဇနီးအရီးေလး မယ္သုန္နဲ႔ ကာရန္ကိုက္ေအာင္ရြာမွာ ဘႀကီးမႈန္လို႔ ေခၚရင္းနဲ႔ ႏႈတ္က်ဳိး သြားၾကတာ။ ဘႀကီးမႈန္စာက ထမင္းလုံးေရစြတ္ၿပီး စာအိတ္ကို ေသခ်ာ ခ်ိပ္ပိတ္ထားတယ္။ ဒါ နဲ႔ က်ဳပ္လည္း ျပန္ေတာ့မယ့္ ရြာ က ေဆြမ်ဳိးေတြကို ႏႈတ္ဆက္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ဗဟုသုတရွိေအာင္ေန ၾကဗ်။ ေရဒီယုိလည္း နားေထာင္၊ သတင္းစာလည္း ဖတ္ဆိုၿပီး အိမ္ မွာရွိတဲ့ သတင္းစာတစ္ထပ္ကို လည္း ရြာျပန္လက္ေဆာင္ ထည့္ ေပးလုိက္တယ္။
သူတုိ႔ျပန္သြားၾကေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဘႀကီးမႈန္ရဲ႕ စာကို အသာအယာဖြင့္ေဖာက္လုိက္ပါ တယ္။ ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္းစာရြက္ ေပၚမွာ ခဲတံနဲ႔ေရးထားတာ။ မဟုတ္မွလဲြေရာ စာရြက္အလြယ္ မရွိတာနဲ႔ အခုသူငယ္တန္း တက္ ေနတယ္ဆိုတဲ့ သူ႔ေျမးမေလးရဲ႕ လက္ေရးလွစာအုပ္ထဲက တစ္ ရြက္ကို ဆုတ္ၿပီးေရးတာပဲေနမွာ။ ခဲတံကလည္း ခဲဆန္ခပ္တုံးတုံးနဲ႔ ေရးတယ္ထင္ပါရဲ႕။ စာရြက္ေပၚမွာ ခပ္ဖြာဖြာသာ ထင္ေနလို႔ အလင္းေရာင္ရွိရာ ၀ရန္တာကိုထြက္ဖတ္ရတယ္။ စာထဲမွာ က်ဳပ္ကို အခုလို ေရးထားတာ ေတြ႕ရပါသဗ်။
လူကေလး ငဘစီ
ဘႀကီးမႈန္ စာေပလႊာေခြကာ ေရးလုိက္ပါတယ္။ လူေလးတုိ႔ မိသားစုလည္း ကိုယ္က်န္းမာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာရွိၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အလုပ္အကိုင္စီးပြား လာဘ္လာဘမ်ားလည္း တုိးတက္ပြားမ်ားရွိပါေလစ။ ဘႀကီးမႈန္နဲ႔ မင့္ အရီးေလး မယ္သုန္တို႔လည္း က်န္းမာေရးကေတာ့ ေဒါင္ခ်ာကိုျမည္ေနတာပဲေဟ့။ ကိုယ့္၀မ္းကိုယ္ေက်ာင္းရတဲ့ ဘ၀မွာကိုယ္လဲရင္ထူမယ့္သူ မရွိေတာ့ေတာင့္ေတာင့္ေရာင့္ေရာင့္ ျဖစ္ေအာင္အာေရာဂ်ံကို လာဘ္တစ္ပါးလိုမွတ္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ရတာေပါ့ကြယ္။
လူကေလးဆီကို စာေရးတာ ကေတာ့ အေၾကာင္းအေထြအ ထူး မရွိပါဘူး။ လူခ်င္းမေတြ႕တာ ၾကာေတာ့ သတိရလို႔ပါပဲ။ ေရွး အခါကာလက လူကေလးရြာကို အလည္ေရာက္စဥ္ ဘႀကီးမႈန္ကို တုိက္တြန္းခဲ့သလို အခုဆုိရင္ ဘႀကီးေရာ မင့္အရီးေရာဟာ ဟိုတစ္ႏွစ္ ပဲေရာင္းလို႔ရတဲ့ ေငြကေလးစုၿပီး တလုတ္ႀကီး ကိုၾကင့္ဆုိင္ကေရဒီယုိတစ္လုံး၀ယ္ၿပီး နားေထာင္ေနတာ အခုဆုိရင္ ကာလၾကာခဲ့ၿပီ။ လူကေလး လူႀကံဳနဲ႔ အခါအားေလ်ာ္စြာပို႔ေပးတဲ့ ၿမိဳ႕ ထုတ္သတင္းစာ အေဟာင္းမ်ားကိုလည္း ေသခ်ာသိမ္းထားပါတယ္။ ရြာထိပ္က ကုန္စုံဆုိင္ပိုင္ရွင္ မယ္၀က္က ေစ်းထုပ္ဖို႔ စကၠဴစုတ္လာ၀ယ္တာေတာင္ မင္းအရီးေလးက မေရာင္းလုိက္ပါဘူးကြယ္။ လူကေလးငဘစီရဲ႕ ေမတၱာလက္ေဆာင္ဆုိၿပီးတယုတယသိမ္းထားတာကဲြ႕။
ဘယ့္ႏွယ့္လဲေဟ့ လူကေလး။မင္းလည္း ရန္ကုန္မွာေလွာင္ေျပာင္စာေတြေရးတဲ့ စာေရးဆရာႀကီး ျဖစ္ေနဆုိကဲြ႕။ ကပၸိယေအးေဖေျပာတာပဲ။ သူေျပာသလို ဟုတ္စ။ေအး သမၼာအာဇီ၀နဲ႔ အသက္ေမြးတာ မဂၤလာရွိတာပဲ။ ဒါေပသိ သတိေတာ့ ရွိပေစကြယ့္လူကေလးရဲ႕။ မင္းတို႔မ်က္ေစာင္း အေၾကာင္းမေရြးဆုိတာလို ရာဇ၀လႅဘ ေဘး မ်ားလည္း ၾကည့္ေရွာင္။ အႏွီလိုေရွာင္တာေတာင္မွ အေၾကာင္းရွာၿပီး ထိပ္တုိက္ေတြ႕ေအာင္ ေတြ႕တတ္ၾကတာကလား။ ဟိုရက္ပိုင္းေတြတုန္းက ဘႀကီးမႈန္တို႔ ေရဒီယိုထဲၾကားတာ ဘုန္းႀကီးေတြ ကို ေထာင္ထဲထည့္တယ္ဆုိ။ ကံႀကီးေတာ့ ထုိက္ေတာ့မွာပဲကြယ္။
မင့္အရီးေလး မယ္သုန္ဆို အဲဒီ သတင္းၾကားၿပီး ႏွစ္ရက္ေလာက္ ထမင္းမစားႏုိင္ရွာဘူး။ စိတ္မ ေကာင္းလြန္းလို႔ကဲြ႕။
တုိ႔ ဘုရားအေဟာမွာ ၀ိပၸတၱိတရားေလးပါးရွိတယ္ လူကေလး ရဲ႕။ ဂတိ၀ိပၸတၱိ၊ ဥပဓိ ၀ိပၸတၱိ၊ ကာလ၀ိပၸတၱိနဲ႔ ပေယာဂ ၀ိပၸတၱိလို႔ေခၚသကဲြ႕။ အဲဒီအထဲမွာ ကာလ၀ိပၸတၱိ ဆုိတာကေတာ့ မင္းဆုိးမင္းညစ္တို႔ အုပ္စုိးႏိွပ္စက္ႏုိင္ထက္ကလူ ျပဳက်င့္တတ္တဲ့ ကာလဆိုးႀကီးမွာ လူလာျဖစ္ရျခင္းေပါ့ကြယ္။ အဲဒါက အေတာ္ဆိုးတယ္။ ဒါေၾကာင့္တို႔မ်ား ဘုရားရွိခိုးတဲ့ ကန္ေတာ့ခ်ဳိးထဲမွာ ၀ိပၸတၱိတရားေလးပါး၊ ဗ်သနတရားငါးပါးတို႔မွ ကင္းလြတ္ရပါလို၏။ ဆုေတာင္းရြတ္ဆုိၾကတာေပါ့ကြယ္။
မင့္အရီးေလးနဲ႔ ဘႀကီးတို႔ လည္း အစတုန္းက လယ္ထဲကိုင္း ထဲမွာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ နားေအး ပါးေအး လုပ္ကိုင္စားေနတာ။ မင့္ က ကိုယ့္တုိင္းျပည္ ဘာျဖစ္ေန သလဲ။ သိရေအာင္ ေရဒီယိုတုိ႔၊ သတင္းစာတို႔ ဖတ္ပါဆိုလို႔ ဖတ္ ေတာ့ ျမင္ရ၊ ၾကားရတဲ့ သတင္း ေတြက ရင္တုန္စရာႀကီးပါလား က႐ို႕။ သတင္းတစ္ခု မၾကား လုိက္နဲ႔ ရင္ဘတ္ဖိၿပီး ‘‘ေအာင္ မယ္ေလး ကိုမႈန္ရယ္၊ အဲဒီသတင္း ၾကားရတာ က်ဳပ္ရင္ေတြတုန္ လြန္းလို႔ပါ’’ ဆိုၿပီး ေအာ္တာ ခဏခဏပဲ။ ငါ့မွာ အခုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေရဒီယိုနားေထာင္ေနရတယ္။ မင့္အရီးေလးကေတာ့ ေ၀းရာမွာ သြားနားေထာင္ပါဆိုလို႔ ညညငါ့မွာ ၿခံေထာင့္ထြက္ၿပီး နားေထာင္ေနရသကြ။
ဒါနဲ႔ ဟိုတစ္ရက္ကေတာ့ သတင္းထဲမွာ ၾကားလုိက္ရတယ္ကဲြ႕။ တုိ႔ေရွးျမန္မာရွင္ဘုရင္မ်ား ေကာင္းစားခဲ့စဥ္က ၿမိဳ႕ေဟာင္း ေတြျဖစ္တဲ့ သေရေခတၱရာ၊ ဗိႆ ႏုိးနဲ႔ ဟန္လင္းေတြကို တုိင္းတစ္ ပါးက ယူနက္စကိုအဖဲြ႕ႀကီးက ကမၻာ့အေမြအႏွစ္ေနရာအျဖစ္ သတ္မွတ္တယ္ဆိုလားကြယ္။ ဘႀကီးတို႔ရဲ႕ အတီအေတ အတိတ္ရဲ႕အေျခအေနဟာ ခမ္းနားတယ္ ဆိုတာ တစ္ကမၻာလုံးသိသြားတာ ေပါ့။ ေကာင္းတယ္ေဟ့။ ငါ လည္း ၀မ္းသာစရာဆိုေတာ့ မင့္ အရီးေလးကို ေဖာက္သည္ခ်တဲ့ အခါ သူလည္း ၀မ္းသာသေဟ့။
ေနာက္တစ္ေန႔ တုိ႔လင္ မယားလည္း အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ခ်ဥ္ေပါင္စိုက္ဖို႔ ထယ္ထိုးေတာ့ စဥ့္နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ အိုးေသးေသး ေလးတစ္လုံး ေတြ႕တယ္ကြ။ ဘႀကီးတစ္သက္ေတာ့ အႏွာလိုအိုးမ်ဳိး မျမင္ဖူးဘူးေဟ့။ တန္ေတာ့ ဒါဟာေရွးေဟာင္းပစၥည္းျဖစ္မွာပဲ။ မင့္အရီးကေတာ့ အခု က်ဳပ္တို႔ေနတဲ့ရြာရဲ႕ ေအာက္မွာ ေရွးကၿမိဳ႕ေဟာင္းေတြ ဘာေတြမ်ားရွိမလား မသိႏုိင္ဘူးေတာ့ဆိုၿပီး ငါကိုေျပာတယ္ကြ။ မယ္သုန္႔ႏွယ္ ႀကံႀကံဖန္ဖန္လို႔ပဲ ဘႀကီးလည္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သို႔ေပသိ ဘႀကီးစိတ္ထဲမွာလည္း တုိ႔ၿခံေအာက္မွာ ၿမိဳ႕ေဟာင္းႀကီး ရွိ၊ မရွိ စိတ္ကူးေတာ့ယဥ္မိသားကြ။
ညေနက်ေတာ့တို႔လည္း သတင္းနားေထာင္တာေပါ့ကြယ္။ မယ္သုန္လည္း ပါသေဟ့။ နားေထာင္ေနတုန္း သတင္းတစ္ပုဒ္ထဲမွာမေန႔က ကမၻာ့အေမြအႏွစ္သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာသုံးေနရာမွာ ရွိေနတဲ့ ရြာေတြကို ေျပာင္းမယ္၊ ေရႊ႕မယ္ဆိုတာၾကားေတာ့ မယ္သုန္က ဘႀကီးကို လက္ကုတ္ တယ္။ ကိုမႈန္ေန႔လယ္က စဥ့္အိုးေလးေျမႀကီးထဲကရတာ လူတ ကာေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔ သုိသိုသိပ္ သိပ္ေန။ ေတာ္ၾကာ က်ဳပ္တို႔ ေအာက္မွာ ေရွးေဟာင္းအေမြအ ႏွစ္တစ္ခုခု ရွိပုံရတယ္ဆုိၿပီး ဆုိင္ ရာေတြကလာၿပီး တူးလား၊ေဖာ္ လားလုပ္ရင္ ေတာ္နဲ႔ က်ဳပ္အိုႀကီး အိုမက်မွ ေသာင္ျပင္လႊတ္တဲ့ ေခြးလိုသြားစရွာ မရွိျဖစ္ေနဦးမယ္တဲ့။ ဒီမိန္းမေတာ့ ဒီရက္ပိုင္းဘာေဗြေဖာက္ၿပီး အေတြးေခါင္တယ္မသိပါဘူးကြာ။
သူ႔သာ ေျပာရတာပါကြယ္။ ဘႀကီးမႈန္လည္း အခုစဥ္းစား ၾကည့္ေတာ့ မယ္သုန္ေျပာတာ လည္း ဟုတ္သလိုလုိပဲကြ။ မေျပး ေသာ္ ကန္ရာရွိဆုိတဲ့စကားလည္း ရွိသားမဟုတ္လား။ ဘႀကီးလည္း အဲဒီေရွးေဟာင္းစဥ့္အိုးကေလး ၾကည့္ၿပီး ေမ်ာက္အုန္းသီးရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဘာလုပ္ရမယ္ မသိဘူး။ ေျမႀကီးထဲပဲ ျပန္ျမႇဳပ္လုိက္ရမလား။ သိမ္းပဲထားရမလား။ ဘႀကီးေတာ့ ေျမႀကီးထဲျပန္ျမႇဳပ္မယ္ စိတ္ကူးတယ္ကြယ္။ မင့္အရီးေလးကလည္း အဲသလိုပဲ သေဘာရွိတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ႀကံရာမရတာနဲ႔ လူကေလးဆီ စာေရးလုိက္တာပါကြယ္။ လူကေလးကလည္းလူတကာ သိေအာင္ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔ဦး သိလား။ ဘႀကီးနဲ႔ မင့္အရီး ဒီၿခံထဲမွာ ေခါင္းခ်ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္က်မွ လူကေလးလာတူးၿပီး သုေတသနျပဳခ်င္လည္း ျပဳေပါ့ကြယ္။
ေတာ္ေသးၿပီ
မင့္ရဲ႕ ဘႀကီးမႈန္
အဲဒါပါပဲဗ်ာ။ က်ဳပ္လည္း ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ရမွန္း မသိဘူး။ ဘႀကီးမႈန္နဲ႔ အရီးသုန္ လင္မယား နဲ႔ေတာ့ က်ဳပ္ျဖင့္ ႐ူးခ်င္ေတာ့တာ ပဲ။ ဒီေခတ္ကလည္း ႐ိုးသားတဲ့ ဘႀကီးမႈန္လို ေတာသူေတာင္ သား ႐ိုး႐ိုးေန၊ ႐ိုး႐ိုးေတြးတတ္တဲ့ ျပည္သူမ်ားအတြက္ ႀကံဖန္ရင္ တုန္ခ်င္စရာ ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ကိုး။ ဒီလိုေတြးတာ သူတုိ႔ကိုလည္း အဆုိးဆိုစရာ မရွိတာပဲဟာ။ ဘစီေျပာတာ ဟုတ္ပါရဲ႕ေနာ္ဗ်ာ။ ။ (ေဖာ္ျပပါ သေရာ္စာသည္ စာေရးသူ၏ အာေဘာ္သာျဖစ္သည္။)
7day daily
