ကေလးကို မစေနာက္ပါနဲ႔
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
-
7/24/2014 09:16:00 AM
ကေလးကို စေနာက္တယ္ဆိုတာ လူႀကီးေတြက ကေလးရဲ႕ရိုးသားျခင္းကို အသံုးျပဳကို ကေလးေၾကာက္ေအာင္၊ အမွားလုပ္ေအာင္၊ ငိုယိုေအာင္ တမင္လုပ္တာျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုျပဳလုပ္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က လူႀကီးကိုေပ်ာ္ရႊင္ေစေပမယ့္ ကေလးေတြအတြက္ ရွက္ေၾကာက္ျခင္း၊ ေၾကာင့္ၾကျခင္း၊ စိတ္က်ျခင္းေတြကို ျဖစ္ေစပါတယ္။
ကစ္ကစ္ မူႀကိဳတက္စအခ်ိန္က ကၽြန္မအလုပ္မ်ားတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းပို႔၊ ေက်ာင္းႀကဳိတဲ့ကိစၥကို ကစ္ကစ္ေဖေဖက တာဝန္ယူခဲ့တယ္။ ကစ္ကစ္ေဖေဖအလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာက မူႀကိဳေက်ာင္းနဲ႔နီးတယ္။ ကစ္ကစ္မူႀကိဳေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ သူ႔ေဖေဖရဲ႕ရံုးက မဆင္းေသးဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ကစ္ကစ္ကို သူ႔ေဖေဖက မူႀကိဳမွာအရင္သြားႀကိဳၿပီး ရံုးမွာလာထားတယ္။ ၿပီးမွ အတူအိမ္ျပန္တယ္။ သူ႔ရံုးမွာ အသက္(၃ဝ)ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိတဲ့ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သံုး၊ ေလးေယာက္ရွိတယ္။ အားလံုးက ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူေတြျဖစ္တယ္။ သူတို႔ထဲကႏွစ္ေယာက္က ကစ္ကစ္နဲ႔စကားေျပာရတာကုိ အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ကေလးကို ရိုးရိုးတန္းတန္း စကားေျပာတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ တိရစာၦန္ေလးတစ္ေကာင္ကို ေဆာ့ကစားသလိုမ်ဳိး ဆက္ဆံတယ္။ ဥပမာ- အရမ္းေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ရုပ္မ်ဳိးလုပ္ၿပီး ကေလးကိုေျပးေပြ႔ေတာ့မယ္ပံုမ်ဳိးလုပ္တယ္။ ကေလးကလန္႔ၿပီး ေျပးပုန္းေတာ့ သူတို႔က တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ေမာၾကတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ကို “ဘိုးဘိုး”လို႔ ကစ္ကစ္ကိုအေခၚခိုင္းတယ္။ ကစ္ကစ္က ဘာမွနားမလည္ဘဲ သူတို႔ကို“ဘိုးဘိုး”လို႔ေခၚေတာ့ တဝါးဝါးနဲ႔ေအာ္ရယ္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကစ္ကစ္က သူတို႔အားလံုးရဲ႕အျပဳအမူကိုၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခုမွားေနၿပီလို႔ ခံစားမိမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေနရာမွားေနမွန္း သူ မသိသလို စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကစိတ္ေတြျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မခန္႔မွန္းမိတယ္။ ကစ္ကစ္ကို သူတို႔က “ဘိုးဘိုး”လို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေခၚခိုင္းတယ္။ ကစ္ကစ္ကမေခၚေတာ့ သူတို႔ကစိတ္ဆိုးဟန္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကစ္ကစ္ကို မယဥ္ေက်းဘူးလို႔ဆိုတယ္။ ကစ္ကစ္ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေအာင္ သူတို႔စေနာက္တယ္။ ကစ္ကစ္ကို စေနာက္ၾကတာကို သူ႔ေဖေဖလည္း မႏွစ္သက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ကလည္းျဖစ္ျပန္၊ ဒါဟာ အေပ်ာ္သက္သက္လုပ္တယ္လို႔ထင္ၿပီး သူလည္း သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို မတားျမစ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ဒီကိစၥကို စစခ်င္းမွာ ကၽြန္မ မသိခဲ့ဘူး။ ကစ္ကစ္ကလည္းငယ္ေသးေတာ့ ကၽြန္မကို သူခံခဲ့ရတာေတြ ေျပာမျပႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကာလအတန္ၾကာမွ ကစ္ကစ္ဟာ အျပင္လူေတြနဲ႔ေျပာဆိုဆက္ဆံတဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယံုၾကည္မႈမဲ့တာ၊ စကားေျပာရာမွာ အရင္လို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းမရွိတာ၊ စကားကို ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေရေရရာရာမေျပာႏိုင္တာ၊ မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြက ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ၿပီး ေရွာင္လဲြတာမ်ဳိးကို ကၽြန္မသတိထားလိုက္မိတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူစိမ္းေတြနဲ႔စကားေျပာတဲ့အခါ ပိုသိသာပါတယ္။ ကစ္ကစ္အတြက္ ကၽြန္မအရမ္းစိုးရိမ္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကိုဘယ္လိုေျဖရွင္းကုသေပးရမွန္း ကၽြန္မခ်က္ခ်င္းအေျဖရွာမရျဖစ္ခဲ့လို႔ ကေလးအေပၚ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕သြန္သင္ဆံုးမမႈကို ကၽြန္မတို႔ျပန္ဆန္းစစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေန႔စဥ္ဘဝမွာ သူ႔ကို တျခားလူေတြနဲ႔ ပိုဆက္ဆံေျပာဆိုေစခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ မိမိကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္စိတ္ကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔မွာ ေဖေဖနဲ႔အတူ ကစ္ကစ္အိမ္ျပန္လာတယ္။ ကစ္ကစ္ရဲ႕ပံုစံက ငိုထားပံုရလို႔ ဘာျဖစ္လာတာလဲလို႔ ကၽြန္မေမးေတာ့ “ေဖေဖ့ရံုးက ဦးေလးမိုးကေျပာတယ္။ ေဖေဖက သမီးကိုမယူေတာ့ဘူးတဲ့” ေျပာရင္း ကစ္ကစ္ငိုျပန္တယ္။ ကစ္ကစ္ရဲ႕ေဖေဖက သူရံုးမဆင္းခင္ အစည္းအေဝးတစ္ခုတက္ခဲ့ရတယ္။ အစည္းအေဝးက သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ ေနာက္က်မွၿပီးခဲ့လို႔ ရံုးဆင္းခ်ိန္ေက်ာ္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ေယာက္က ကစ္ကစ္ကို “သမီးရဲ႕ ေဖေဖနဲ႔ေမေမက သမီးကို မယူေတာ့ဘူး။ သမီးကို ဦးေမြးစားဖို႔အတြက္ေပးလိုက္ၿပီ။ ဦးမွာ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ သမီးမရွိတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ။ လာ… ဦးနဲ႔ အိမ္ျပန္လိုက္ခဲ့ပါ” လို႔ ေနာက္ၿပီး ကစ္ကစ္လက္ကိုဆဲြေခၚသြားမယ့္ပံုစံနဲ႔ ေနာက္တယ္။ အဲဒီမွာ ကစ္ကစ္က ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေအာ္ငိုေတာ့တယ္။ ဒီအျဖစ္ကိုသိမွ သူတို႔ရံုးကလူေတြ ကစ္ကစ္ကို အၿမဲစေနာက္တတ္မွန္း ကၽြန္မသိရေတာ့တယ္။
သိသိခ်င္း ကၽြန္မအရမ္းစိတ္တိုမိတယ္။ ေယာက္်ားျဖစ္သူကိုလည္း ကေလးကို မေစာင့္ေရွာက္၊ မကာကြယ္တတ္သူဆိုၿပီး အျပစ္ေျပာမိတယ္။ စိတ္တိုတိုနဲ႔ ကေလးကိုအႀကိဳအပို႔ကိစၥ ဆက္မလုပ္ဖုိ႔ ေျပာမိတယ္။ ေယာက္်ားျဖစ္သူကလည္း သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ႕ ျပဳမူပံုကို မႏွစ္သက္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုစေနာက္တာေတြက ကစ္ကစ္ကို ဘာမွအက်ဳိးသက္ေရာက္ေစမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့လို႔ ဒီကိစၥကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ထားခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူနဲ႔ ကၽြန္မအႀကိမ္ႀကိမ္ေဆြးေႏြးခဲ့သလို ကေလးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ေရးရာကို သူနဲ႔အတူ စိတ္ျဖာေလ့လာခဲ့တယ္။ အက်ဳိးမသက္ေရာက္ႏိုင္ဘူးလို႔ သူထင္ထားတာေတြဟာ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာျဖစ္လာတာကို သူေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကစ္ကစ္ဟာ မၾကာခဏ အိပ္ေနရာကေန ငိုရင္း လန္႔ႏိုးလာတတ္တယ္။ ဘာအိပ္မက္မ်ားမက္လို႔ ငိုရတာလဲလို႔ ကစ္ကစ္ကို ကၽြန္မတို႔ေမးေတာ့ ကစ္ကစ္က အိပ္မက္ထဲမွာ ေဖေဖဟာ သူ႔ကိုေက်ာင္းမွာလာႀကိဳၿပီး သူ႔ကိုမေခၚဘဲ တစ္ေယာက္တည္းထားၿပီး ထြက္သြားေၾကာင္းေျပာတယ္။ လူႀကီးရဲ႕ အမွတ္တမဲ့ေနာက္ေျပာင္မႈတစ္ခုက ကေလးငယ္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ နက္နဲေၾကာက္ရြံ႔ထိတ္လန္႔ေစခဲ့ၿပီလဲ။
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္လို႔ အမွတ္တမဲ့ေနာက္ေျပာင္တဲ့ အျပဳအမူတစ္ခုက ကစ္ကစ္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ အက်ဳိးသက္ေရာက္ေစခဲ့ေၾကာင္းကို ေတြ႔ျမင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကစ္ကစ္ရဲ႕ေဖေဖ အရမ္းေနာင္တရခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မကပဲ ကစ္ကစ္ကို ႀကိဳပို႔လုပ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ေယာက္်ားျဖစ္သူကို မႀကိဳမပို႔ေစေတာ့တာကလည္း အဲဒီသူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ႏွစ္ေယာက္ကို ကစ္ကစ္နဲ႔ ေပးမဆံု၊ ေပးမေတြ႔ခ်င္ေတာ့လုိ႔ျဖစ္တယ္။ ကစ္ကစ္ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္မွာ စိုးလို႔ျဖစ္တယ္။ ကစ္ကစ္ရဲ႕ေဖေဖကလည္း ဒီကိစၥကို အေလးအနက္ထားလာခဲ့တယ္။ တစ္ခါတေလ ကၽြန္မအလုပ္အရမ္းမ်ားလို႔ ကစ္ကစ္ကို သြားမႀကိဳႏိုင္တဲ့အခါ သူ႔ေဖေဖကသြားႀကိဳၿပီး ရံုးမွာခဏထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကစ္ကစ္ကို သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ စေနာက္တာကို လံုးဝခြင့္မျပဳခဲ့ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မေယာက္်ားနဲ႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူညီမႈတစ္ခု ယူခဲ့တယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြအေပၚ အမွားလုပ္မိခ်င္လုပ္မိပါေစ.. ကေလးအေပၚေတာ့ “အမွား”မလုပ္မိဖို႔ျဖစ္တယ္။ လူႀကီးေတြက ကေလးကို မလိုမုန္းထားလို႔ စေနာက္တာမဟုတ္မွန္းသိေပမယ့္ ဒီလိုစေနာက္တာကို အုပ္ထိန္းသူသေဘာမတူေတာ့ သူတို႔လည္း မစေနာက္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ “အမွား”လုပ္မိတဲ့အရာလည္း မရွိခဲ့ေတာ့ဘူး။
ကေလးေတြနဲ႔ “ကစား”တာနဲ႔ ကေလးေတြကို “ေနာက္ေျပာင္”တာက လံုးဝမတူတဲ့အရာႏွစ္ခုျဖစ္တယ္။ “ကစား”တာက ကေလးရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ဦးစားေပးတဲ့အရာျဖစ္တယ္။ ကေလးရဲ႕စိတ္ဝင္စားမႈ၊ ႏွစ္လိုမႈထဲ လူႀကီးရဲ႕စိတ္ကို နိမ့္ခ်ၿပီး ကေလးနားလည္ႏိုင္တဲ့၊ လက္ခံႏိုင္တဲ့နည္းနဲ႔ ကေလးေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာေအာင္ ျပဳလုပ္တာပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုကစားရမွာ ကေလးစိတ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္၊ ရယ္ေမာစိတ္နဲ႔ အသိဉာဏ္ေတြပါဝင္ရပါတယ္။
တစ္ခါက မိခင္တစ္ဦးဟာ ေလွ်ာ္ၿပီးသားအိပ္ရာခင္းကို လွန္းၿပီးေနာက္ သူ႔ရဲ႕၂ႏွစ္သမီးေလးနဲ႔အတူ တူတူပုန္းတမ္းေဆာ့ကစားတာကို ကၽြန္မေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ မိခင္ဟာ ကေလးငယ္နဲ႔ လွန္းထားတဲ့အိပ္ရာခင္းရဲ႕ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ကြယ္ၿပီး ရပ္လိုက္ၾကတယ္။ တူတူေရဝါးလို႔ ေအာ္လိုက္တာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အိပ္ရာခင္းရဲ႕ဘယ္ဘက္ ဒါမွမဟုတ္ ညာဘက္ကေနေခါင္းျပဴၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကည့္ၾကတယ္။ ကေလးရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က ေခါင္းျပဴထြက္လိုက္တိုင္း ေမေမနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆံုဖို႔ျဖစ္တယ္။ မိခင္ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က ေခါင္းျပဴထြက္လိုက္တိုင္း ကေလးနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္း မဆံုမိဖို႔ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ မိခင္ျဖစ္သူက ဘယ္ဘက္ကေန ေခါင္းျပဴထြက္လိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာလည္း ဘယ္ဘက္ကေနပဲ ေခါင္းျပဴထြက္တယ္။ ကေလးက ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ ေမေမဘယ္ဘက္ကေန ေခါင္းျပဴထြက္ရင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာ ညာဘက္ကေန ေခါင္းျပဴထြက္လိမ့္မယ္လို႔ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး ညာဘက္ကုိေျပးၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမကို မေတြ႔လိုက္ရဘူး။ အဲဒီလို အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ရင္း ေနာက္ဆံုးမွာ ေမေမနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆံုလိုက္ရခ်ိန္ ကေလးက အရမ္းေပ်ာ္သြားၿပီး ေအာ္ရယ္ေတာ့တယ္။ ေမေမက ပထမတစ္ႀကိမ္မွာ ဘယ္ဘက္ကေန ေခါင္းျပဴထြက္တယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာလဲ ဘယ္ဘက္ကေန ေခါင္းျပဴထြက္တာကို ကေလးကလည္း ခန္႔မွန္းတတ္သြားတယ္၊ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္တတ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူလည္း ေမေမနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆံုႏိုင္ဖို႔ ဘယ္ဘက္ကေနပဲ ေခါင္းျပဴထြက္ခဲ့တယ္။ ေမေမနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆံုမိေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ သူေပ်ာ္ရႊင္မိေတာ့တယ္။
ကေလးကုိေနာက္ေျပာင္တယ္ဆိုတာ လူႀကီးေတြက ကေလးရဲ႕မသိတတ္ျခင္းကိုအသံုးျပဳၿပီး ကေလးအမွားလုပ္ေအာင္၊ ငိုယိုေအာင္၊ ေၾကာက္ရြံ႕ေအာင္ တမင္လုပ္တာပဲျဖစ္တယ္။ ဒီလိုရည္ရြယ္ခ်က္က လူႀကီးေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ကေလးက အရွက္ရ၊ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်မႈရနဲ႔ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့မႈရတာမ်ဳိး ျဖစ္ေစပါတယ္။
လူႀကီးတစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕လက္ထဲမွာ ကေလးကိုေပးမယ့္ ပစၥည္းတစ္ခုခုကိုင္ထားတယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒါေပမယ့္ လူႀကီးက ကေလးကို စိတ္လိုလက္ရမေပးဘဲ ကေလးဆီကေန သတ္မွတ္ခ်က္ေတြယူေနခဲ့ေသးတယ္။ ကေလးကို ႏွစ္လိုတဲ့စကားေတြ ေျပာခိုင္းတယ္။ တကယ္လို႔ ကေလးကမေျပာရင္ ေပးမယ့္ပစၥည္းကို ျပန္ယူသြားမယ့္ပံုစံမ်ဳိးလုပ္တယ္။ ကေလးေျပာမွ စိတ္ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ေပးလိုက္တယ္။
တခ်ဳိ႕လူႀကီးေတြက ကေလးကိုေျခာက္လွန္႔ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုယူတယ္။ ကေလးက ေယာက္်ားေလးျဖစ္ရင္ ကေလးငယ္ရဲ႕အဂၤါကို ျဖတ္ထုတ္လိုက္မယ့္ပံုစံမ်ဳိးလုပ္ၿပီး ေျခာက္လွန္႔တယ္။ တကယ္လို႔ မိန္းကေလးျဖစ္ရင္ သူႏွစ္သက္တဲ့ ကစားစရာအရုပ္ကို ယူသြားမယ့္ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ စေနာက္တယ္။ အရုပ္ကိုဖြက္ထားၿပီး ပစ္ထုတ္လိုက္ၿပီ ဒါမွမဟုတ္ တျခားလူကို ေပးပစ္လိုက္ၿပီဆိုတာမ်ဳိးနဲ႔ ေနာက္တယ္။ ကေလးက စိတ္လႈပ္ရွားပူပန္ၿပီးငိုမွ အရုပ္ကိုထုတ္ေပးေတာ့တယ္။ လူႀကီးေတြက ဒါကို ေပ်ာ္စရာလိုမွတ္တယ္။ ကေလးေတြက ခဏေလာက္ပဲစိုးရိမ္ပူပန္တာ၊ ငိုတစ္ခ်က္၊ ရယ္တစ္ခ်က္နဲ႔ ၿပီးသြားတာပဲလို႔ ထင္မွတ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုအျပဳအမူေတြက ကေလးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ေရးရာကို ထိခိုက္နာက်င္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုျပဳမူပံုေတြက ကေလးေတြအတြက္ ဘာေပ်ာ္ရႊင္စရာ၊ စိတ္ဝင္စားစရာမွ မေကာင္းတဲ့အျပင္ ကေလးေတြကို လံုၿခံဳစိတ္ကင္းမဲ့ေအာင္၊ မေလးစားရာေရာက္ေအာင္ ခံစားေစပါတယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕ မိမိကိုယ္ကိုယ္ေလးစားစိတ္ကို ထိခိုက္ေစၿပီး လူေတြနဲ႔ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတဲ့အခါ အေၾကာက္တရားကို ပိုတိုးေအာင္၊ တျခားလူအေပၚ မယံုၾကည္ရဲေအာင္ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးနဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္လာတဲ့အခါ အုပ္ထိန္းသူက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ တားျမစ္ရပါတယ္။ ဒါဟာ ကိစၥအေသးအမႊားမဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးငယ္ကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရာမွာ ကိစၥအေသးအမႊားဆိုတာ မရွိပါဘူး။ လူႀကီးေတြရဲ႕အၾကည့္ထဲက ကိစၥအေသးအမႊားဟာ ကေလးငယ္အေနနဲ႔ေျပာရရင္ ကိစၥႀကီးႀကီးမားမားျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
*** ျပန္တင္ေပးပါဆိုလို႔... စာ႐ွည္လို႔ ႏွစ္ခါခဲြတင္ပါမယ္.. က်န္တဲ့အပိုင္းကို ေနာက္ရက္မွ ထပ္တင္ပါမယ္..
ပညာေရးပါရဂူ၊ ပညာေရးအရာရွိ၊ အခုလက္ရွိ မိသားစုပညာေရးေလ့လာဆန္းစစ္သူ၊ ေမးျမန္းသူအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသူ ဆရာမ “Yin Jian Li” ရဲ႕ “မိခင္ေကာင္းက ဆရာသမားေကာင္းထက္သာလြန္တယ္”ဆိုတဲ့စာအုပ္ကို ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ပါတယ္။
Nine Nine Sanay
