(၁)
အခ်ိန္ကာလကား လမိုက္ည သန္းေခါင္ယံ ။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး အေမွာင္ထုက တိတ္ဆိတ္စြာ ၾကီးစိုးေန၏ ။ ေႏြဦးေပါက္မို႔ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တိုက္ခတ္ေသာ ေလတိုးသံမွအပ မည္သည့္အသံမွ် မၾကားရေပ ။ သက္ ကယ္ေသာင္ ရြာကေလးကား အေမွာင္ထုေအာက္၀ယ္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ တည္ရွိေနေလ၏ ။ ရြာေတာင္ ဖက္တြင္ရွိေသာ သခၤ်ိဳင္းကုန္းမွ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အူလိုက္ေသာ ေခြးအူသံေၾကာင့္ ေၿခာက္ၿခားဖြယ္ အလြန္ ေကာင္း လွေပ၏ ။ ထိုအခိုက္ မပီ၀ိုးတ၀ါး လမိုက္ညတြင္ မဲမဲသ႑ာန္ႏွစ္ခုက ရြာေတာင္ဖက္ သခၤ်ိဳင္းအလည္မွ တေရြ႕ ေရြ႕သြားေန၏ ။ သက္ကယ္ေသာင္ရြာႏွင့္ ရြာသခၤ်ိဳင္းၾကားတြင္ လြန္စြာရွည္လွ်ားေသာ ၀ါးရံုေတာ ၾကီးတစ္ခု ရွိေလ၏ ။ ထို၀ါးရံုေတာႏွင့္ ရြာကေလးကလည္း အေတာ္အလွမ္းေ၀း၏ ။ မဲမဲသ႑ာန္ႏွစ္ခုကား သခၤိ်ဳင္းကို လြန္ေၿမာက္ၿပီးေနာက္ ၀ါးရံုေတာၾကီးေအာက္သို႔ ေရာက္ရွိလာ၏ ။ ကြမ္းတစ္ယာညက္ခန္႔ ၾကာေသာ အခါ ၀ါးရံုေတာၾကီးသည္ တေ၀ါေ၀ါၿမည္ကာ သြက္သြက္ခါေအာင္ လႈပ္ယမ္းလာေခ်၏ ။ ထိုသုိ႔ ၿဖစ္ၿပီး မၾကာမီမွာ ပင္ မဲမဲသ႑ာန္ႏွစ္ခုသည္ သက္ကယ္ေသာင္ရြာဆီသို႔ ေၿပးထြက္သြားေလ၏ ။
” ကယ္ၾကပါဦးဗ်ိဳ႕… ကယ္ၾကပါဦး.. သ…သရဲ ေၿခာက္လို႔ဗ်ိဳ႕ “
အေမာတေကာ ေၿပး၀င္လာၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနၾကေသာ အသံမ်ားေၾကာင့္ တစ္ရြာလံုးလိုလို ႏိုးလာေလသည္ ။ ထို႔ ေနာက္ မီးအိမ္ေလးေတြကိုင္ၿပီး ရြာလယ္လမ္းမသို႔ ထြက္လာၾက၏ ။
” အလို ထြန္းခင္နဲ႔ ညိဳေအးတို႔ပါလား ” ရြာလူၾကီး ဦးေအးေမာင္က လွမ္းေမးလိုက္သည္ ။
” ေဟ့ ဘာၿဖစ္လာၾကတာတုန္း ညၾကီးမင္းၾကီး အလန္႔တၾကားနဲ႕ “
” ဟို…ဟို…”
ထိုႏွစ္ေယာက္ကား ရုတ္တရက္ ၿပန္မေၿဖႏိုင္ရွာေပ ။ ေမာဟုိက္လြန္း၍ အသက္ကို မနဲ ရွုရွိုက္ေနရ၏ ။
” ကဲကဲ သူတို႔ကို ေရတိုက္လိုက္ပါဦး ” အေတာ္ၾကာအေမာ ေၿဖေစၿပီးမွ ထြန္းခင္က
” ဟို ဟို ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ကိုင္းဖိုးေငြေတြ သြားေခ်တာပါ အဲဒါ ရွစ္ဆိပ္ရြာကေန အၿပန္ ရြာ သခၤ်ိဳင္း လည္း ၿဖတ္ၿပီး၀ါးရံုေတာလည္း ေရာက္ေရာ ၀ါးရံုေတာၾကီးက ေလမတိုက္ပဲနဲ႔ တေ၀ါေ၀ါ ၿမည္လာတယ္ ၿပီးေတာ့ ၀ါးရံု ပင္ၾကီးေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ေနာက္ကို လိုက္လာလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသက္လုၿပီး ထြက္ေၿပး လာရတာပါ “
” ေဟ.. ဟုတ္လို႔လားကြာ ငါတို႔ရြာမွာ ဒီလို အၿဖစ္မ်ိဳး တစ္ခါမွ မၾကားဖူးပါဘူး “
ရြာသားအားလံုး တအံ့တၾသႏွင့္ အထိတ္တလန္႔ ၿဖစ္ကုန္ၾက၏ ။
” ဟယ္ ၀ါးရံုေတာက သရဲေၿခာက္တယ္တဲ့ ေအာင္မေလး “
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ဆူညံၾကကုန္၏ ။
” ကဲကဲ ဒါဆိုလည္း လူစုၿပီး ၀ါးရံုေတာကို သြားၾကည့္ၾကရေအာင္ “
” ဟို …ဟို.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာ့ ၿပန္မလိုက္ရဲၾကေတာ့ဘူး “
“ေအး မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေနခဲ့ က်န္တဲ့ ကာလသားေတြ ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့ “
သူၾကီး ဦးေအးေမာင္ ေနာက္သို႔ ကာလာသမ်ား စုရံုးစုရံုးလိုက္သြားၾကသည္ ။ ၀ါးရံုေတာသို႔အေရာက္ ေၿခလွမ္း တိုင္း လိုလိုက ေႏွးသြားၾကေလသည္။ အေမွာင္ထုေအာက္၀ယ္ ၀ါးရံုေတာၾကီးကား မိစၧာ ေကာင္ၾကီး ထိုင္ေန သည့္ ႏွယ္ ။ အခ်ိဳ႕ ကားေၾကာက္လြန္း၍ မ်က္စိမ်က္ႏွာမ်ားပင္ ပ်က္၍ ေနေပသည္ ။
လူအုပ္ၾကီးက ၀ါးရံုပင္ကို တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနေလ၏ ။ တစ္နာရီခန္႔ၾကာေသာ္ မည္သည့္ ထူး ၿခားမႈမွ မရွိေသာေၾကာင့္ ရြာသို႔ ၿပန္ခဲ့ၾကေလသည္ ။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္တြင္ တစ္ရြာလံုးကား ဟိုတစ္စု ဒီတစ္ ္စု ႏွင့္ ၀ါးရံုေတာ သရဲအေၾကာင္းကား ေတာမီးပမာ ပ်ံ႕ႏွ႔ံသြားေလေတာ့သည္ ။
(၂)
သရဲအေၿခာက္ခံရေသာ ထြန္းခင္ႏွင့္ ညိဳေအးတို႔မွာလည္း အေၾကာက္လြန္ၿပီး ကိုယ္ေတြ ၿခစ္ၿခစ္ေတာက္ပူကာ ဆရာေခၚ၍ ကုသရေလသည္ ။ ထိုသို႔ၿဖင့္ အၿခားရြာသို႔ သြားစရာရွိလွ်င္ အၿခာလမ္းမွ ပတ္သြားၿပီး ၀ါးရံုေတာႏွင့္ ရြာသခၤိ်ဳင္းကို ၿဖတ္ေသာ လမ္းမွာ တစတစ တိတ္ဆိတ္ ေၿခာက္ေသြ႔လာေလသည္ ။ မၿဖစ္မေန ကိစၥရွိမွသာလွ်င္ ထိုလမ္းကို အသံုးၿပဳၾကေလသည္ ။
အထက္ပါအၿဖစ္အပ်က္မ်ားၿဖစ္ပြားၿပီး ၂ ရက္ခန္႔အၾကာတြင္ သက္ကယ္ေသာင္ရြာကေလးသို႔ လူႏွစ္ဦး ေရာက္ရွိ လာ ေလသည္။ တစ္ဦးကား အထူးကုဆရာ၀န္ေလး ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္ၿဖစ္ၿပီး က်န္တစ္ဦးကား ကၽြႏု္ပ္သက္တန္႔ ပင္ၿဖစ္ေလေတာ့သည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္မွာ အသက္ ၃၀ ခန္႔၀န္းက်င္ အရပ္အေမာင္း ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ လြန္စြာ ကိုယ္ခႏၶာ အခ်ိဳးအစားက်လွသူ တစ္ဦးၿဖစ္ေလသည္။ သူသည္ အထူးကု ဆရာ၀န္ဘြဲ႔ၾကီးကို ယူထားေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ၾကီးၿပၾကီး တြင္မေနထိုင္ပဲ ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားတြင္ လွည့္လည္ ေဆးကုသေနေသာ ေစတနာ ဆရာ၀န္တစ္ဦး ၿဖစ္ေလသည္ ။ ထို႔အၿပင္သူသည္ လြန္စြာ ဗဟုသုတႏွင့္ ၿပည့္စံုသကဲ့သို႔ တိုက္ရိုက္ခိုက္ရည္ႏွင့္ ၿပည့္စံုေသာ စြန္႔စား၀ံ့သူ တစ္ဦးလည္း ၿဖစ္ေပသည္ ။ သူ႔တြင္ လိုင္စင္ႏွင့္ကိုင္ေသာ ေတာပစ္ေသနတ္တစ္လက္လည္း ရွိေပသည္ ။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ထိုအခ်ိန္က သာမန္ ဆရာ၀န္တစ္ဦး ၿဖစ္ၿပီး ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ႏွင့္ လြန္စြာ အတြဲညီလွေသာ ညီအစ္ကို ရင္းကဲ့သို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၿဖစ္ၾကေလသည္ ။ ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားတြင္ လွည့္လည္ေဆးကုရင္း သက္ကယ္ေသာင္ရြာသို႔ အေရာက္တြင္ လူနာႏွစ္ဦးႏွင့္ ၀ါးရံုေတာသရဲအေၾကာင္းက ဆီးၾကိဳေနေလသည္ ။
ကၽြႏု္ပ္တို႔ ႏွစ္ဦးသည္ ရြာသို႔ေရာက္ေရာက္ၿခင္း ရြာလူၾကီး ဦးေအးေမာင္ဆီသို႔ အက်ိဳး အေၾကာင္း သြားေၿပာ ၿပေလသည္ ။ ဦးေအးေမာင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေၾကာင္းသိၿပီးေသာအခါ
” အဆင္သင့္လိုက္တာ ဆရာတို႔ရယ္ အခုတေလာ ရြာမွာ ၿဂိဳလ္၀င္ေနတယ္ဗ်ာ ၀ါးရံုေတာသရဲအေၿခာက္ခံရတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္နဲ႔ တစ္ခ်က္ေလာက္ၾကည့္ပါဦး ဆရာရယ္ “
ထိုသို႔ေၿပာၿပီး မၾကာခင္မွာပင္ ရြာသားတစ္ဦး အေမာတေကာႏွင့္ ေၿပး၀င္လာေလသည္ ။
” သူၾကီး သူၾကီး ကိုထြန္းခင္ၾကီး ဆံုးသြားလို႔ တဲ့ အဲဒါသူၾကီးကို လာအေၾကာင္းၾကားတာပါ “
” ေဟ ၿဖစ္ရေလကြာ ကဲ ကဲ ..ဆရာ တို႔လည္း ရွိတုန္း တခ်က္ေလာက္ ၾကည္႔ေပးပါဦး ဗ်ာ “
သို႔ၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးကား သူၾကီးႏွင့္အတူ ထြက္လာခဲ့ၾကေတာ့သည္ ။ အိမ္တစ္အိမ္အေရာက္တြက္ ရွိေလသည္ ။ အိမ္ေပၚသို႔ တက္ၾကည့္ေသာ္ ထြန္းခင္ဆိုသူကား အသက္ေသဆံုးေနၿပီ ၿဖစ္ေလသည္ ။ ေၾကာက္ မက္ဖြယ္ရာ တစ္ခုခုကို ၾကံဳေတြ႔ၿပီး မအိပ္ႏိုင္မစားႏိုင္ႏွင့္ စိတ္ေၿခာက္ၿခားကာ အသက္ေသဆံုးၿခင္းပင္ ၿဖစ္ေလ သည္ ။
” အင္း ၿဖစ္မွ ၿဖစ္ရေလဗ်ာ ဒီလူကေတာ့ အသက္ေသဆံုးသြားပါၿပီ ကဲ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို သြားၾကည့္ ရေအာင္ဗ်ာ “
ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္မွ ေၿပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ရြာသူၾကီးက ညိဳေအးအိမ္သို႔ လိုက္ပို႔ေပးေလသည္ ။ အိမ္သို႔ ေရာက္ ေသာ္ ညိဳေအးမွာလည္း အေၿခအေနမေကာင္း ။ အဖ်ားေတြ တက္ကာ ကေယာင္ကတမ္းၿဖင့္
” သရဲ…သရဲ..ေအာင္မေလး ..ေၾကာက္ပါၿပီဗ်”
ဟူ၍ ညည္းၿငဴေနေလသည္။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္သည္ လူနာကို အေသအခ်ာစမ္းသပ္ၿပီး ေဆးတစ္လံုးထိုးကာ ေသာက္ရမည့္ ေဆးမ်ားပါ ေပးခဲ့ေလသည္ ။ ထို႔ေနာက္ အိမ္မွ ၿပန္ဆင္းလာကာ သူၾကီးကို ေၿပာၿပီး ရြာထဲသို႔ လွည့္လည္ခဲ့ေလသည္ ။
သက္ကယ္ေသာင္ရြာကား ရြာၾကီးတစ္ရြာမဟုတ္ေသာ္လည္း အေတာ္အသင့္ ၾကီးမားေသာ ရြာတစ္၇ြာ ၿဖစ္ေလ သည္ ။ ရြာ၏ အေနာက္ဖက္တြင္ ဧရာ၀တီ ၿမစ္ၾကီး ရွိၿပီး ေတာင္ဖက္တြင္ သခၤ်ိဳင္းကုန္း ေၿမာက္ဖက္တြင္ သီးႏွံစိုက္ ခင္းမ်ားႏွင့္ လြန္စြာ ေနခ်င့္စဖြယ္ေကာင္းေသာ ရြာတစ္ရြာပင္ ၿဖစ္ေလသည္ ။ ရြာကေလးမွာကား သရဲ ေၿခာက္ခံရၿပီး တစ္ပါတ္အၾကာတြင္ တစ္ေယာက္ ေသဆံုးသြားသည့္အတြက္ ညေနေစာင္းပင္ ၿဖစ္လင့္ကစား ရြာထဲ၀ယ္ လူသြားလူလာမရွိသေလာက္ တိတ္ဆိတ္ေနၾကေလသည္ ။ ထိုအခိုက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႕တြင္ ငွက္ေပ်ာပြဲ အုန္းပြဲမ်ားကို ေခါင္းေပၚရြက္၍ သြားေနၾကေသာ လူတစ္စုကို ေတြ႕ရေလသည္ ။ အက်ိဳး အေၾကာင္း ေမးၿမန္းၾကည့္ေသာ္ ငွက္ေပ်ာပြဲ ရြက္ထားသူမွာ နတ္ကေတာ္ ေဒၚ စိန္ပုဆို သူၿဖစ္ၿပီး ထုိလူစုသည္ ၀ါးရံုပင္ သရဲကို ပူေဇာ္ရန္ႏွင့္ ကြင္းပိုင္လယ္ပိုင္တို႔ကို ေတာင္းပန္ရန္အတြက္ ရြာေတာင္ဖက္ သို႔ သြားေန ၿခင္းၿဖစ္ ေၾကာင္း သိရေလသည္ ။ ေက်းလက္ေတာရြာသူေတာရြာသား မ်ား၏ ယံုၾကည္မႈ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ႏွစ္ဦး လည္း ဘာမွ မေၿပာေတာ့ပဲ သူတို႔အုပ္စုႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွေန၍ ရြာေတာင္ဖက္သို႔ ထြက္လာ ခဲ့ ေတာ့သည္ ။
စကားတေၿပာေၿပာႏွင့္ ကြမ္းတယာညက္ခန္႔အၾကာတြင္ သရဲေၿခာက္သည္ဟု လြန္စြာ နာမည္ၾကီးေသာ ၀ါးရံုေတာ ၾကီးဆီသို႔ ေရာက္ခဲ့ေလေတာ့သည္ ။ ေနညိဳခ်ိန္မို႔ ေလတၿဖဴးၿဖဴးတိုက္ခတ္လွ်က္ရွိရာ အလင္း ေရာင ္ရွိေသာ အခ်ိန္တြင္ပင္ ၀ါးရံုေတာၾကီးကား ဘယ္ညာယိမ္းေနသည္မွာ တေစၧတစ္ေကာင္ႏွင့္ တူလွေပသည္ ။ ရြာသား မ်ားသည္ ၀ါးရံုေတာႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရွိေသာ ေတာင္ဂမုေလးတစ္ခုတြင္ ယူေဆာင္လာေသာ ငွက္ ေပ်ာပြဲ အုန္းပြဲမ်ားကို တင္ၿပီး ပူေဇာ္ပသၾကလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးလည္း တေအာင့္မွ် အကဲခတ္ကာ တည္းခို ရာအိမ္သို႔ ၿပန္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္ ။
(၃)
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ ေကာက္ညွင္းေပါင္းႏွင့္ ဆတ္သားေၿခာက္ကို အဖန္ေရႏွင့္ ေလြးေနခိုက္ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္က
” ကုိသက္တန္႔ေရ.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာလည္ၾကရေအာင္ ၀ါးရံုေတာသရဲ အေၾကာင္းလည္း စံုစမ္းရင္းနဲ႔ေပါ့ ဘယ့္ ႏွယ့္ လည္း မေကာင္းဘူးလား “
” ေကာင္းသားပဲ ကိုႏိုင္ေဇာ္ရသြားရေအာင္ေလ အမဲ မပစ္ရတာလည္း ၾကာေပါ့ “
ေၿပာေၿပာဆိုဆို ကၽြႏ္ုပ္သည္ နံနက္စာစားၿခင္းကို လတ္စသတ္လိုက္ၿပီး ထမည္အၿပဳတြင္
” ဆရာ….ဆရာ ဟို… အေဖက ဟင္းပို႔ခိုင္းလို႔ပါ “
” ေအာ္..ဟုတ္ကဲ့..လာၿပီခင္ဗ် “
အိမ္ေရွ႕သို႔ထြက္ၾကည့္ေသာအခါ ႏြဲ႔ေႏွာင္းေသာ ကိုယ္ဟန္ႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳ တစ္ဦးကို ေတြ႔ရေလသည္ ။
” ေက်းဇူးပဲေနာ္.. ဒါနဲ႔ ညီမ အေဖက ဘယ္သူတုန္း “
” ဦးေအးေမာင္ပါ ဆရာ “
” ေအာ္.. သူၾကီးကိုး.. ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ေၿပာေပးပါခင္ဗ် “
” ဟုတ္ကဲ့ရွင့္ ၿပန္ခြင့္ၿပဳပါဦးဆရာ “
” ဟုတ္ကဲ့ “
မိန္းမပ်ိဳေလး ၿပန္သြားၿပီးေနာက္ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္က
” ဘယ္သူတုန္း ကိုသက္တန္႔ရ “
” သူၾကီးသမီးပါ ကိုႏိုင္ေဇာ္ ဟင္းလာပို႔တာ ကဲ သြားၾကရေအာင္ “
ဟု ကၽြန္ုပ္က ေၿပာလိုက္ရာ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္က လက္စြဲေတာ္ ေသနတ္ကို စြဲကာ ႏွစ္ဦးသား ထြက္ခဲ့ၾက ေလ ေတာ့ သည္ ။
ရြာေတာင္ဖက္ရွိ ၀ါးရံုေတာသို႔အေရာက္တြင္ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္က ၀ါးရံုေတာ ေအာက္ေၿခသို႔ ဆင္းရန္ ၿပင္ေလ သည္ ။ ၀ါးရံုေတာ ေအာက္ေၿခကား လူတရပ္မွ် ရွိေသာ ကိုင္းပင္မ်ားၿဖင့္ အံု႕ဆိုင္းလွ်က္ရွိရာ အတြင္းသို႔ ထိုး ေဖာက္၍ မၿမင္ရေပ ။
” ၿဖစ္ပါ့မလား ကိုႏိုင္ေဇာ္ရ ေၿမြေတြဘာေတြ ေတြ႔မွၿဖင့္ “
” ေအးဗ် ကိုင္းပင္ေတြက အေတာ့္ကို ထူတာပဲ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီ၀ါးရံုေတာ ေအာက္ေၿခမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ ရွိတယ္ ထင္တယ္ဗ်ာ “
” ကဲ ညေရာက္မွ သရဲေၿခာက္မေၿခာက္လာ ၾကည့္တာေပါ့ဗ်ာ အခုေတာ၀င္စို႔ “
ေၿပာေၿပာဆိုဆို ကၽြႏ္ုပ္က ၀ါးရံုေတာ အလယ္တြင္လူတစ္ေယာက္သြားႏိုင္ေသာ ၿခံဳလမ္းေလးထဲသို႔ တိုး၀င္ လိုက္ေလသည္ ။ ၀ါးရံုေတာေနာက္တြင္ ရိုးမေတာအုပ္ၾကီး တည္ရွိၿပီး ၀ါးရံုေတာကား ေတာအုပ္ၾကီး အ၀င ္ေပါက္ကို ပိတ္ထားသကဲ့သို႔ ရွိေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ၀င္ေပါက္ကို သက္ကယ္ေသာင္ရြာရွိ မုဆိုးမ်ားထံမွ စနည္းနာခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည ္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဆရာ၀န္ ႏွစ္ဦးကား လူ႔အသက္ကို ကယ္ရေသာ အလုပ္ကို လုပ္ရ ေသာ္ လည္း အမဲလိုက္ၿခင္းကိုမူ လြန္စြာ ၀ါသနာပါေလသည္ ။ ( ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ တို႔၏ ေတာတြင္း အေတြ႔ အၾကံဳမ်ားကို ေနာင္အခါ ေရးသားပါဦးမည္ ) ။ ကၽြန္ုပ္တို႔သည္ ယုန္ ၊ ေမ်ာက္ ၊ သမင္စေသာ အေကာင ္ငယ္ေလးမ်ားကို ေတြ႔ေသာ္လည္း ပစ္ခတ္ၿခင္းမၿပဳပဲ ေတာနက္ထဲသို႔ ဆက္၍ ၀င္ခဲ့ၾကသည္ ။ ေတာတြင္း တစ္ေနရာ လွ်ိဳေၿမာင္ၾကီး ဆီသို႔ အေရာက္တြင္ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္က လက္ကာၿပလိုက္၍ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဒူးေထာက္ထိုင္ခ် လိုက္ေလသည္ ။
” ကိုသက္တန္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေၿခအေနမေကာင္းဘူးဗ် ဒီနားတစ္၀ိုက္မွာ ေႏွာကူးၾကီး (ေၿပာင္) ရွိေနတယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေလညွာေအာက္ေရာက္ေနတယ္ဟို ကုန္းၿမင့္ေပၚတက္ႏိုင္မွ ၿဖစ္မယ္ဗ် လာလာ “
ဟုဆိုကာ ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္၍ တက္သြားေလသည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေၿပာင္သဘာ၀ကို သိၿပီး ၿဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ ေဇာ္ေခၽြး မ်ား ပ်ံလာမိသည္ ။ ေၿပာင္မ်ားသည္ အနံ့ခံ ေကာင္းသေလာက္ သင္းကြဲ ( အုပ္စုကြဲ ) ဆိုလွ်င္ ေတြ႔ရာ ဂမူးရွူး ထိုး ရန္မူတတ္ေပသည္ ။ ေလညွာတြင္ ရွိေသာ သတၱ၀ါကို အနံ႕ခံအာရံုၿဖင့္ ခြဲၿခားႏိုင္စြမ္း ရွိေလသည္ ။
ေတာင္ကုန္းေပၚရွိ သစ္ပင္ၾကီးေအာက္သို႔ ေရာက္မွသာလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အသက္ၿပင္းၿပင္း ရွဴ ႏိုင္ေလသည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္မွာ ေက်ာက္ရုပ္တစ္ရုပ္ကဲ့သို႔ ၿငိမ္သက္စြာ ဒူးေထာက္ထိုင္ေနၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို အကဲ ခတ္ေနသည္ ။ ထိုအခိုက္ ေစာေစာက ကၽြႏု္ပ္တို႔ ရပ္ေနခဲ့ေသာ ေနရာသို႔ ေၿပာင္ၾကးက ၀င္လာေနသည္ ။ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္သည္ တည္ၿငိမ္စြာၿဖင့္ ေသနတ္ကို ခ်ိန္လိုက္ၿပီး ပစ္ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္ ။
” ဒိုင္း “
ယမ္းေပါက္ကြဲသံၾကီးေၾကာင့္ တစ္ေတာလံုးရွိ ေက်းငွက္မ်ား လန္႔ၿဖန္႔ ပ်ံကုန္ၾကသည ္။ ထိုအခိုက္ ထူးဆန္းေသာ ၿဖစ္ရပ္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ၾကံဳရေလေတာ့သည္ ။ ယင္းမွာ ေၿပာင္ၾကီးသည္ ခ်က္ေကာင္းကို ထိပါလွ်က္ႏွင့္ လဲမက် သြားသည့္အၿပင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔သြားၿပီ ၿဖစ္၍ ေတာင္ကုန္းေပၚသို႔ တဟုန္ထိုး ေၿပး တက္ လာေလသည္ ။ ကၽြႏု္ပ္လည္း အသက္မွ်ပင္ မရွုရဲပဲ မၾကံတတ္ေအာင္ပင္ ၿဖစ္သြားေလသည္ ။ ေၿပာင္ၾကီးသည္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ႏွင့္ တၿဖည္းၿဖည္း နီးလာေပသည္ ။ ထိုအခိုက္ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကို ၾကည့္လိုက္ရာ စိတ္မပူသည့္ အလား ေအးေအးေဆးေဆးပင္ ထိုင္ေနေလသည္ ။ ေၿပာင္ၾကီးကား ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွင့္ သံုးကိုက္ေလာက္ အကြာတြင္ ဗုန္း ကနဲ လဲက်သြားေပေတာ့သည္ ။ ထိုအခါမွ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အသက္ၿပင္းၿပင္း ရွဴရဲေလေတာ့သည္ ။ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္က
” ဒီလုိ ရွိတယ္ ကိုသက္တန္႔ရ ေၿပာင္ေတြက ေသြးေႏြးသတၱ၀ါေတြထဲမွာ နာက်င္မႈဒါဏ္ကို အခံႏိုင္ဆံုးနဲ႔ ေဒါသအၾကီးဆံုး အေကာင္ေတြပဲ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္ပစ္လိုက္တာက သူ႔ရဲ႕ လက္ဖ်ံရိုးေအာက္တည့္တည့္ပဲ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကို ရန္မူမွန္းသိေတာ့ ဒီေကာင္ေတြက လတ္တေလာဒါဏ္ရာကို ေမ့သြားတယ္ဗ် ၿပီးေတာ့ ရန္သူရွိ ရာကို ရန္ၿပဳဖို႔ ေၿပးလာတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ႏွလံုးကို ထိထားတဲ့ ဒါဏ္နဲ႔ ကုန္းတက္ၾကီးကို ဒင္း ငါးကိုက္ ေလာက္အၿပင္ ေၿပးမတတ္ႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ “
ဟု ရွင္းၿပေလသည္ ။ ထိုအခါမွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္၏ ဗဟုသုတ ၾကြယ္၀ပံုတို႔ကို အသိအ မွတ္ၿပဳရေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးလည္း ေၿပာင္ၾကီးကို ၀ါးလံုးၿဖင့္ လွ်ိဳထမ္း၍ ရြာသို႔ ၿပန္ကာ ရြာသား မ်ားအား ခြဲေ၀ေပးလိုက္ေလေတာ့သည္ ။
(၄)
အကာလ ညအခ်ိန္မို႔ လူေၿခက တိတ္ဆိတ္ေနသည္ ။ ထိုအခ်ိန္ ၀ါးရံုေတာၾကီးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ သစ္ပင္ၾကီး တစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ေပၚတြင္ ဇြဲနဘဲၾကီးစြာ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသူ ႏွစ္ဦးကား ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္ပင္ ၿဖစ္ ေလ သည္ ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကား ၿခင္ကိုက္လည္း မရိုက္ရဲ အေပါ့အပါးလည္း မသြားရဲဘဲ ၀ါးရံုေတာသို႔သာ စူးစိုက္ ၾကည့္ေနၾကရသည္ ။ နာရီၿပန္ ၂ ခ်က္ထိုးေသာအခါ လူမ်ားကလည္း ငိုက္မ်ည္းစၿပဳလာသည္ ။
” ဆရာႏိုင္ေဇာ္ေရ ဒီည သရဲက ေၿခာက္ပါ့မလားဗ်”
” အင္းအေသအခ်ာေတာ့ မေၿပာႏိုင္ဘူးဗ် ေစာင့္ေတာ့ၾကည့္ရမွာပဲ “
ထိုအခိုက္
” ဆရာ.. ဆရာ.. အေဖက ညဥ့္နက္ေနၿပီဆိုလို႔ ဆရာတို႔ကို ေခၚခိုင္းလိုက္လို႔ ဆင္းလာပါဦး “
ဟု ေအာ္သံကို ၾကားရေလသည ္။ ေအာက္သို႔ငံု႕ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ကၽြႏု္ပ္တို႔ကို ဟင္းလာေပးေသာ သူၾကီး သမီး ၿဖစ္ေနေလသည္ ။ ကၽြန္ုပ္က ၿပန္ေၿပာမည္အၿပဳတြင္ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္က
” ရွူးတိုးတိုး ဆရာ ဘာမွ ၿပန္မေၿပာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္မွရွင္းၿပမယ္ “
ဟုတည္ၿငိမ္စြာ ေၿပာေလသည္ ။ သစ္ပင္ေအာက္မွ မိန္းကေလးကလည္း ေလးငါးခါေလာက္ ေအာ္ေခၚေလသည္ ။ အတန္ၾကာေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ မဆင္းလာမွန္းသိသည္ႏွင့္ ကၽြန္ုပ္တို႔ႏွစ္ဦးရွိရာသို႔ စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ကာ အေမွာင္ ထုထဲ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္ ။ ကၽြန္ုပ္၏ ရင္ထဲတြင္ ေအးခဲေသာ လက္ၾကီးႏွင့္ စြဲဆုပ္ ထားဘိသကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရေလေတာ့သည္ ။
” ဒီလိုဆရာရဲ႕ ဒီအခ်ိန္ၾကီးမွာ သူၾကီးက သူ႔သမီး မိန္းမပ်ိဳေလးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့ ေနရာကို လာေခၚခိုင္းပါ့မလား စဥ္းစားပါဦး ေနာက္ၿပီး ဆရာသတိထားမိလား ဒီမိန္းမက လံုး၀မ်က္ေတာင္မခတ္ဘူးဗ်ိဳ႕ အမွန္ေတာ့ ဒီလို ေတာေတြမွာ ေတာေၿခာက္တာေတြ နာနာဘာ၀ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ရမလားလို႔ လွည့္စားတာေပါ့ဗ်ာ “
ဟုရွင္းၿပေလသည္ ။ ထိုအခါမွ ကၽြန္ုပ္လည္း ၾကက္သီးထမိသြားသည္ ။ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္မပါပဲ ကၽြန္ုပ္ တစ္ေယာက္တည္းသာဆိုလွ်င္ ဆင္းသြားမိမွာ ေသခ်ာေပသည္ ။ ထိုအခိုက္ ၀ါးရံုေတာၾကီးကား တဟီးဟီး ၿမည္ လာၿပီး ယိမ္းထိုးလာေလသည္ ။ ထူးဆန္းသည္မွာ ေဘးနားမွ သစ္ပင္မ်ားမွာ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ ။ ၀ါးရံုပင ္မ်ားသာလွ်င္ သြက္သြက္ခါေအာင္ လႈပ္ခါေနၿခင္းၿဖစ္၏ ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ႏွစ္ဦးလည္း သရဲေၿခာက္ၿခင္းကို မယံုၾကည္ သူမ်ား ၿဖစ္ေသာ္လည္း ယခုအခါ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ၿဖစ္ရေလ၏ ။ နာရီ၀က္ခန္႔ လႈပ္ခါၿပီးေသာအခါ တ ၿဖည္းၿဖည္း ၿငိမ္သက္သြားေလေတာ့သည္ ။ ကၽြနု္ပ္တို႔လည္း ဆက္လက္၍ ထူးၿခားမႈမ်ား မရွိေတာ့ေသာအခါ ေအာက္ သို႔ ဆင္းၿပီး တည္းခိုရာ အိမ္သို႔ ၿပန္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္ ။
နံနက္ေရာက္ေသာအခါ သူၾကီးကို ညတုန္းက ၾကံဳခဲ့ရသည္မ်ားကို ၿပန္၍ ေၿပာၿပလိုက္ရာ သူၾကီးဦးေအးေမာင္မွာ လြန္စြာ ထိတ္လန္႔အံ့ၾသလွ်က္ရွိၿပီး သူၾကီးသမီးမွာ အံ့ၾသေနေသာ အမူအယာ ရွိေလသည္ ။ သို႔ႏွင့္ ကၽြန္ုပ္တို႔ သူငယ္ ခ်င္း ႏွစ္ဦးလည္း မေတြးတတ္ေအာင္ပင္ ရွိေနေတာ့သည္ ။ ညတုန္းက အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးလည္း တည္းခိုရာအိမ္ သို႔ ၿပန္ၿပီး တေရးတေမာ အိပ္စက္ၾကေလသည္ ။ ညေနေစာင္း ငါးနာ ရီအခ်ိန္ေလာက္တြင္ လူေပါင္း ၁၀ေယာက္ ခန္႔ပါေသာ လူအုပ္ၾကီးသည္ ရြာလယ္လမ္းတေလ်ာက္ ဖုန္ တ၀ုန္း ၀ုန္း ရွိေအာင္ သြားေနၾကေလသည္ ။
ထိုလူအုပ္ၾကီး အလယ္တြင္ လြန္စြာ ေသြးစုပ္ၿဖဴေလ်ာ္လွ်က္ရွိေသာ လူတစ္ဦးကို ေစာင္ပုခက္အတြက္ သယ္ ေဆာင္လွ်က္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ႏွစ္ဦး တည္းခိုရာ ေနအိမ္အတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္လာ ၾကေလသည္ ။ ကၽြန္ုပ္တို႔လည္း အေၿခ အေနကို ေမးၿမန္းၾကည့္ရာ
” ကယ္ပါဦး ဆရာရယ္ ဒါက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာကို လာေနၾက ကုန္သည္ကိုဘေအးပါ တစ္လ တစ္ခါေလာက္ လာ ေလ့ရွိပါတယ္ ဒီတစ္ေခါက္လာတာ ၀ါးရံုေတာၾကီး နားအေရာက္မွာ လဲက်ေနတာေတြ႔လို႔ ရြာသားေတြက သယ္ လာတာပါ ဆရာ၀န္ေတြလည္း ဒီမွာ ရွိတယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သယ္လာတာပါ “
သုိ႔ႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔လည္း လူနာကို စပ္းသပ္ၾကည့္ရာ ႏွလံုးအားနည္းေနသည္က တစ္ေၾကာင္း ထိတ္လန္႔စရာ တစ္ခုခုကို ရုတ္တရက္ေတြ႔လိုက္ရ၍ ေသြးလန္႔သြားၿခင္းပင္ ၿဖစ္ေလသည္ ။ လိုအပ္ေသာ ကုသမႈမ်ားေပးၿပီး လူနာ ကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးပင္ ေစာင့္ၾကည့္ေလသည္ ။ တစ္နာရီခန္႔ၾကာေသာအခါ လူနာမွာ အေတာ္အတန္ ထူထူ ေထာင္ေထာင္ ၿဖစ္လာေလသည္ ။
” ကဲဆိုစမ္းပါဦးဗ် ဘာေတြမ်ား ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရလို႔လဲ “
” ဒီလိုပါဆရာ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က ဘေအးပါ ကၽြန္ေတာ္က ဒီရြာကို တစ္လတစ္ခါေတာ့ ကုန္ေရာင္းကုန္သည္ အ လုပ္နဲ႔ လာေနက်ပါ အခုတစ္ေခါက္ ၿမိဳ႕ က ထြက္လာကတည္းက ဘာမွမစားလာမိဘူးဆရာ ဒါနဲ႔ ရြာေတာင္ ဖက္က ေတာစပ္က ၀ါးရံုေတာ ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ခဏနားပါတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ကၽြန္ေတာ္ ဗိုက္ဆာလြန္းလို႔ ၿမိဳ႕က ၀ယ္လာတဲ့ ေခါက္ဆြဲေၿခာက္ေတြ ၿပဳတ္ေသာက္ဖို႔ ၀ါးရံုပင္ေအာက္မွာ မီးေမႊးပါတယ္ဆရာ အဲဒီလို မီး ေမႊးၿပီး ၀ါးနဲနဲလိုေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၀ါးရံုေတာအစပ္က ၀ါးပင္ေပါက္ေလးကို သြားႏွုတ္မိပါတယ္ ။ ႏွုတ္လိုက္ တဲ့အခါ အထဲက ေသြးေတြ ပန္းထြက္လာပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ၿဖင့္ေၾကာက္လိုက္တာ လြန္ပါေရာဗ်ာ ေတာေၿခာက္ တာလား ဘာလားေတာ့ မသိပါဘူး ဗ်ာ “
ထိုသို႔ ေၿပာလိုက္ေသာအခါ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္က တစ္စံုတစ္ခုကို စဥ္းစားမိဟန္ၿဖင့္ အားရ၀မ္းသာစြာ
” ကဲဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အဲဒီ ေသြးေတြထြက္တဲ့ ေနရာ လိုက္ပို႔ႏိုင္မလားဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေသနတ္လည္း ပါ ပါတယ္ “
” ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္ “
သို႔ၿဖင့္ ကိုဘေအး ၊ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္ ၊ ကၽြန္ုပ္ႏွင့္ ရြာသား သံုးေလးေယာက္တို႔ ရြာ ေတာင္ဖက္သို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကေပေတာ့သည္ ။
(၅)
၀ါးရံုေတာၾကီး အလယ္တည့္တည့္ ကၽြန္ုပ္တို႔ ရိုးမေတာ ထဲ ၀င္ေသာ အစပ္နားေလာက္တြင္ ေသြးကြက္ၾကီးကို ထင္ထင္ ရွားရွား ၿမင္လိုက္ရေပသည္ ။ ေသြးမ်ားကား ၀ါးပင္ႏွုတ္ေသာ ေနရာမွ ထြက္ေနဆဲပင္ ရွိေသးသည္ ။ ရြာသား မ်ားကား သို႔ေလာ သို႔ေလာႏွင့္ အလြန္ပင္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္လိုက္ရွိေပသည္ ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကား မႈိရေသာ မ်က္ႏွာကဲ့သို႔ အထူးပင္ ၀မ္းသာလွ်က္ ရွိေပသည္ ။
” ဘယ့္ႏွယ့္တုန္း ကိုႏိုင္ေဇာ္ရ ၿပံဳးလွခ်ည္လား “
” ဟဲဟဲ ၿပံဳးဆို အေၿဖကို ကၽြန္ေတာ္သိၿပီဗ် ဒါေပမယ့္ က်ိန္းေသေအာင္ေတာ့ ကိုသက္တန္႔ရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ဒီည စမ္းသပ္မႈ တစ္ခု လုပ္ရလိမ့္မယ္ “
” ဟုတ္လား ကၽြန္ေတာ္ၿဖင့္မ စဥ္းစားတတ္ေအာင္ပါပဲ ဗ်ာ “
” ညေရာက္ရင္ ဒီသရဲ ဆိုတာကို ခင္ဗ်ား မ်က္ၿမင္ေတြ႔ရပါေစ့မယ္ ဗ်ာ…ဟားဟားဟား “
ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ္ကို ၾကည့္ရင္း ကၽြႏု္ပ္လည္း အေတာ္ပင္ စိတ္အားတတ္သြားမိေလသည္ ။ သို႔ႏွင့္….
၀ါးရံုေတာၾကီးကား အပ္က်သံပင္ ၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေလသည္ ။ ဟိုနားဒီနား ဖ်က္ကနဲ ေတြ႔လိုက္ရေသာ အရိပ္မ်ားကား ကၽြႏု္ပ္ကို ေၿခာက္လွန္႔လ်က္ရွိသည္ ။ ေန႔လည္က ေတြ႔ခဲ့ေသာ ေသြး ကြက္ မ်ားကား ေၿခာက္လွ်က္ ရွိေပသည္ ။
” ကၽြန္ေတာ္ယူခိုင္းလိုက္တာေတြ ပါရဲ႕လား ကိုသက္တန္႔ “
” ပါ ပါတယ္ဗ်ာ ဒီမွာ ေရာ့ “
ေဒါက္တာႏိုင္ေဇာ ္ကၽြန္ုပ္ကို ယူေဆာင္ခိုင္းေသာ ပစၥည္းမ်ားမွာ ေကာက္ရိုးေၿခာက္ အနည္းငယ္ႏွင့္ မီးၿခစ္ပင္ ၿဖစ္ေပ သည္ ။ ထို႔ေနာက္ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္သည္ ၀ါးရံုေတာ ေအာက္ေၿခတြင္ မီးပံုတစ္ခုကို ဖိုေလသည္ ။ ထိုသို႔ ဖိုၿပီး မၾကာခင္မွာပင္ ၀ါးရံုေတာၾကီးကား သြက္သြက္ခါေအာင္ လႈပ္ယမ္းလာေလသည္ ။ အၿခားသစ္ ္ပင္မ်ားကား မလႈပ္ေပ ။ ၀ါးပင္မ်ားသာလွ်င္ တစ္စံုတစ္ဦးက လႈပ္ယမ္းေနသကဲ့သို႔ လႈပ္ခါေနၿခင္းၿဖစ္သည္ ။ အတန္ၾကာေသာအခါ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္က မီးပံုကို ၿငိမ္းသတ္ပစ္လိုက္ေလသည္ ။ ထိုအခါ ၀ါးရံုေတာၾကီးကား တစ္စတစ္စ ၿပန္လည္ ၿငိမ္သက္သြားေလေတာ့သည္ ။
“ ဘယ္လို ၿဖစ္တာတုန္း ကိုႏိုင္ေဇာ္ရ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဘာမွကို မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး “
” ခင္ဗ်ားကို အေၿဖမေၿပာခင္ ေနာက္တစ္ခု ၿပအုန္းမယ္ဗ် လာ “
ဟုဆိုကာ ၀ါးရံုေတာ အစပ္ရွိ ၀ါးပင္မ်ားရွိရာသို႔ ဦးတည္ေလ်ာက္သြားေလသည္ ။
ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္သည္ ၀ါးအေသးပင္တစ္ပင္ကို ဆတ္ကနဲ ႏွဳတ္ယူလိုက္ေလသည္ ။ ထိုအခါ ၀ါးရံုေတာၾကီးမွာ ေစာ ေစာကကဲ့သို႔ လႈပ္ရွားယိမ္းထိုးလာေလသည္ ။ ထို႔ထက္ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းသည္မွာ ၀ါးႏွဳတ္လိုက္ေသာ ေန ရာမွ ေသြးမ်ားပန္းထြက္လာၿခင္းပင္ ၿဇစ္သည္ ။ နာ ရီ၀က္ခန္႔ ၾကာေသာအ ခါမွသာလွ်င္ ၿပန္လည္ တည္ၿငိမ္ သြား ေလေတာ့သည္ ။
” ဘယ္လို ၿဖစ္တာတုန္းကို ႏိုင္ေဇာ္ရ ဒီ၀ါးရံုေတာက အသက္မ်ား ရွိေနလား “
” ၀ါးရံုေတာကေတာ့ အသက္ဘယ္ရွိမလဲဗ်ာ ၀ါးရံုေတာ ေအာက္ေၿခမွာ အသက္ရွိတဲ့အ ေကာင္ရွိေနလို႔ေပါ့ “
” ဗ်ာ ဘယ္..ဘယ္လို “
” ဒီလိုဗ် ဆရာ ၾကားဖူးလား မသိဘူး ေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က သတၱ၀ါၾကီးေတြဟာ အလြန္ အမင္းၾကီး ထြားခဲ့ၾကတယ္ ဒါေၾကာင့္ ကုန္းမွာ ေၿမြေပြး ေရမွာ ငေရြး ဆိုၿပီး အဆိုရွိခဲ့ၾကတယ္ဗ် ေရထဲမွာဆို ငေရြးဆိုတဲ့ ငါး ဟာ အၾကီးဆံုးပဲ သူၿပီးမွ ညံ သတၱ၀ါေတြက အၾကီးဆံုးပဲ ေၿမၾကီးထဲမွာ ဆိုရင္ ကုန္းေနသတၱ၀ါေတြထဲမွာ ဆိုရင္ေပါ့ ဗ်ာ ေၿမြေပြးက အၾကီးဆံုးပဲဗ် ဒီေကာင္ေတြက အစာစားၿပီးတာနဲ႔ တစ္ေနရာရာမွာ ႏွစ္နဲ႔ ခ်ီၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ ေလး ေနေနေလ့ ရွိတယ္ဗ် ရာသီဥတုေတြေၿပာင္းေတာ့ သူတို႔ကိုယ္ေပၚမွာ ေလဒါဏ္မိုးဒါဏ္နဲ႔ အေလ့က် အပင ္ေတြ ေပါက္လာတယ္ မွ်စ္စို႔ေလးေတြ လည္းေပါက္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္းၾကီးလာတဲ့အခါ သူတို႔ ကိုယ္က အသား ေတြကို ေဖာက္ၿပီး ၀ါးရံုပင္ေတြေပါက္လာတယ္ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီေကာင္ေတြက ၿငိမ္ေနေတာ့ မသိသာ ဘူးေပါ့ ဒါေပမယ့္ ၀ါးရံုပင္ကို ႏွုတ္လိုက္တဲ့အခါ သူတို႔ ကိုယ္ေပၚက အသားေတြကို ဆြဲႏွုတ္သလို ၿဖစ္ၿပီး ေသြး ေတြ ထြက္လာတာပဲဗ်ိဳ႕ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ကိုယ္ေပၚကိုမီးေမႊးေတာ့ အပူဒါဏ္ေၾကာင့္ ေၿမြၾကီး လႈပ္ရွား လိုက ္တဲ့အခါ သူ႔ကုိယ္ေပၚမွာ အၿမစ္တြယ္ေနတဲ့ ၀ါးရံုေတာၾကီးပါ လိုက္ၿပီး လႈပ္လာတာေပါ့ဗ်ာ “
” ေအာ္.. လတ္စသတ္ေတာ့ ဒီလိုကိုး ဒါဆို သူတို႔ ေခါင္းကေရာဗ်ာ “
” ေခါင္းကေတာ့ ေတာတြင္းတစ္ေနရာမွာ ရွိမွာေပါ့ဗ်ာ “
” ေအာ္…”
သို႔ႏွင့္ ကၽြန္ုပ္ရင္ထဲက ပုစၧာလည္ း ေဒါက္တာ ႏိုင္ေဇာ္ အေၿဖေၾကာင့္ ရွင္းလင္းသြားရေလေတာ့သည္ ။
(၆)
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ ရြာသားမ်ားအား သူၾကီးအိမ္တြင္ စုေနေစၿပီး အေၿဖကို ေၿပာၿပလိုက္ေလသည္ ။ ရြာသား မ်ားမွာ အံ့ၾသလြန္း၍ မ်က္ေတာင္ပင္ မခတ္ၾကေပ ။ ၿပီးေနာက္
” ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဆရာရယ္ ဆရာတို႔လို ဗဟုသုတၾကြယ္၀လူမို႔သာေပါ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿဖင့္ သရဲ ေၿခာက္ တယ္ပဲ ထင္ေနတာဗ်ာ ဒါနဲ႔ ဒီေၿမြၾကီးကို ဘယ္လို လုပ္ရမလဲဗ်ာ “
” ဒီလို ရွိတယ္ဗ်ာ ဒီေကာင္ၾကီး ၿငိမ္ေနတုန္းေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးဗ် ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တန္လို႔ ဗိုက္ဆာလို႔ လႈပ္ရွား လိုက္ရင္ဒီရြာကေလးလည္း ပ်က္သြားႏုိင္တယ္ ဒီေတာ့ ဒီေကာင္ၾကီးကို ရွင္းပစ္ရမယ္ဗ်ာ ရွင္းရမယ့္ နည္းလမး္ကေတာ့ အခု ဒီရြာရဲ႕ ေဘးက ခမာ ေတာင္ေၿခမွာ ရထားလမ္းေဖာက္ဖို႔ ေတာင္ေတြ ၿဖိဳေနၾကတယ္ ။ သူတို႔ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ဒီေကာင္ၾကီးကို မိုင္းနဲ႔ ရွင္းပစ္ရမွာပဲ “
” ေအးဗ်ာ ဆရာရဲ႕ အၾကံကေတာ့ အေကာင္းဆံုးပဲ ဒီေကာင္ၾကီးက သူ႔ဘာသာေနတဲ့အတြက္ ရက္စက္ရာ က်ေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ တခ်ိန္လူေတြ ဒုကၡမေရာက္ဖို႔အတြက္ ရွင္းပစ္ရမွာပဲ ဆရာေရ “
ဒီလိုနဲ႔ ရြာသူၾကီး ဦးေအးေမာင္ နဲ႔ ရပ္ရြာလူၾကီးမ်ား ၊ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦး ေပါင္းၿပီး မိုင္းလုပ္သားမ်ားကို သြား၍ အကူ အညီေတာင္းၾကေလသည္ ။
ရထားလမ္းအလုပ္သမားမ်ားကလည္း အထက္လူၾကီးကို တင္ၿပၿပီး အကူအညီေပးေလသည္ ။ သို႔ႏွင့္ သက္ကယ္ ေသာင္ရြာ ကေလးတြင္ ရြာသူရြာသားမ်ားအား ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ေစခဲ့ေသာ ေၿမြၾကီးအား မိုင္းခြဲ၍ ရွင္းပစ္ လုိက္ေလေတာ့သည္ ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ႏွစ္ဦး၏ စိတ္ထဲတြင္ကား သူ႔ဘာသာေနေသာ ေၿမြၾကီးအား တမင္တကာ သတ္ၿဖတ္လိုက္ရၿခင္း ၿဖစ္ေသာ္လည္း ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ရြာသူရြာသူမ်ား၏ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ပတ္သည္ ေနသည္ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ သာ သတ္ၿဖတ္ရၿခင္း ၿဖစ္သည္မို႔ စိတ္မေကာင္းၿခင္းၾကီးစြာ ၿဖစ္ရေလေတာ့သတည္း ။
စာေရးသူ……သက္တန္႔ခ်ိဳ (၂၆.၃.၁၀)
အျပည့္အစုံသုိ႔ »
“ဟိုင္း….”
“ဟိုင္း……”
“မဂၤလာပါ..။ သူငယ္ခ်င္းမရွိလို႕ ခင္ခ်င္လို႕ပါ…”
သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာမိတ္ဆက္ခဲ့ပံုက ရိုးရိုးေလးပင္ျဖစ္သည္။ ဒီလိုနဲ႕ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ေရာက္တတ္ရာရာေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ online ေပၚက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ အမွန္တိုင္း ၀န္ခံရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာရိုက္ျပီး chatting လုပ္ရတာကို ပ်င္းရိေသာ လူအမ်ိဳးအစားထဲတြင္ ပါ၀င္သည္။ ေျပာတိုင္းလိုင္း အေပါက္အလမ္းက တည့္ခ်င္မွတည့္သည္။ လူဘုကလန္႕လို႕လည္း တစ္ခ်ိဳ႕က ေခၚၾကသည္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္တြင္း online သူငယ္ခ်င္းလည္း မ်ားမ်ားစားစားမရွိခဲ့..။
ဒါေပမယ့္ သူမနဲ႕ chatting လုပ္ရင္း သတိထားမိလာတာက ကၽြန္ေတာ္ chatting လုပ္ရတာကို ေပ်ာ္ေနမိသည္။ သူမက ဟာသဥာဏ္ရႊင္သည္။ လူတစ္ဖက္သား မခံခ်င္ေအာင္လည္း စတတ္သည္။ သူစလို႕ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆိုးေနျပီဆိုရင္ သူမမွာ ေပ်ာ္လို႕မဆံုး..။ ျပီးလွ်င္ စကားတတ္ေသာ သူမက ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဆိုးေျပေအာင္ ရီစရာေတြ ျပန္ေျပာျပေနတတ္သည္။ ဒါေတြသည္ကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူမနဲ႕ chatting လုပ္ရတာ ေပ်ာ္ေနေစသည္လား မေျပာတတ္။
ကၽြန္ေတာ္ နာရီကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ အခ်ိန္က ည ၁၁း၄၅..။ ေနာက္ ၁၅ မိနစ္ဆိုရင္ ၁၂း၀၀ နာရီထိုးျပီ..။ ၁၂း၀၀ နာရီဆိုရင္ chatbox မွာ သူမရဲ႕ account မီးစိမ္းေလးလင္းလာလိမ့္မည္။ ၾကိဳေတြးထားသည့္ အတိုင္းပင္ ၁၂း၀၀ နာရီထိုးသည္ႏွင့္….
“ဟိုင္း…အစ္ကို…”
“ဟိုင္း..ညီမ…” ….. ဒီလိုနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕အၾကား သံေဃာဇဥ္ဟူေသာ ၾကိဳးသည္ ေလလႈိင္းထဲမွတစ္ဆင့္ အသံမၾကား ရုပ္မျမင္ရေသာ စာလံုးေတြနဲ႕ ျဖစ္တည္လာခဲ့ရေလျပီ..။
ဒီေန႕ လျပည့္ေန႕…။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူမကို အျပင္မွာ ေတြ႕ခြင့္ေတာင္း မည္။ ဖုန္းနံပါတ္ ေတာင္းမည္။ စကားေတြ ေျပာၾကမည္။ သူမရဲ႕ အသံကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးခ်င္သည္။ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ဖူးခ်င္သည္။ ေတြးရင္းနဲ႕ပင္ ရင္ခံုသံ ဆူညံလာသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိျပန္ေပးမိသည္။ ေၾသာ္… ရုပ္မျမင္.. အသံမၾကားပဲနဲ႕လဲ… ဒီလိုျဖစ္တတ္ၾကတာပါပဲလား..။
“အစ္ကိုတို႕ အျပင္မွာေတြ႕ၾကရေအာင္…”
“မေတြ႕ခ်င္ပါဘူး…”
“အာ.. ညီမကလည္း…. အစ္ကိုတို႕ ဒီေလာက္ေတာင္ ခင္ေနျပီပဲ.. အကို႕ကို မယံုတာလား..”
“အဲ့ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး.. ညီမ မေတြ႕ခ်င္ဘူး.. ညီမ လာေတြ႕လို႕မရဘူး..”
“ဘာလို႕ လာေတြ႕လို႕ မရတာလဲ.. အိမ္ကမလြတ္တာလား..”
“အဲ့ဒီလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး…. အကို မသိတာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါေသးတယ္…”
“ဒါဆို ဒီလိုလုပ္…”
“အင္း…ေျပာေလ…”
“အကို ေမးခြန္းေတြ ေမးမယ္… ညီမ အကိုေမးတာ ေျဖႏိုင္ရင္ အျပင္မွာ မေတြ႕ဘူး..၊ မေျဖႏိုင္ရင္ေတာ့ အျပင္မွာ ေတြ႕ၾကမယ္…”
“သေဘာတူတယ္… ေမးေတာ့…”
ကၽြန္ေတာ့္အကြက္ထဲ သူမေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လူလည္က်ေတာ့မည္။ ေမးမွေတာ့ သူမ မေျဖႏိုင္တာပဲ ေမးမွာေပါ့လို႕..။
“အကို အခု၀တ္ထားတဲ့ အက်ၤီဘာအေရာင္လဲ…”
“အနီေရာင္ေလ… T-shirt ေလး..”
အမေလးဗ်… ကၽြန္ေတာ္အမေလးကို တမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာ၀တ္ထားမွန္း သူမဘယ္လိုသိေနရတာလဲ..။ ရမ္းတုတ္လို႕ မွန္သြားတာျဖစ္ႏိုင္သည္။
“အကို႔ ေဘာင္းဘီ ဘာအေရာင္လဲ…၊ အကို အခု ဘာလုပ္ေနလဲ..”
“အကို ပုဆိုး၀တ္ထားတယ္..၊ အညိဳေရာင္ေလး..၊ အခုက အကို ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း စာရိုက္ေနတယ္…”
အား…. ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လန္႕တၾကား ေယာင္ေအာ္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ေက်ာ မလံုသလို ခံစားလာျပီး ေဘးဘီ ပတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကလြဲျပီး ၾကြက္တစ္ေကာင္ ေၾကာင္တျမီွးမွ မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ေယာင္ယမ္းျပီး laptop က camera ကို ပိတ္လိုက္မိသည္။ သူမ ဒီ camera ေနမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနတာလား..။ ျဖစ္ႏိုင္စရာအေၾကာင္းလံုး၀မရွိ။
“အကို႕ အခန္းထဲမွာ ဘာပစၥည္းေတြရွိလဲ…”
“စာၾကည့္စားပြဲ၊ TV၊ ဂစ္တာ၊ ဗီဒို..၊ ထိုင္ခံု ၂ လံုး…၊ တစ္လံုးက ၾကိမ္ခံုေလး…ဟိ..ဟိ….”
ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြနဲ႕ စိုရႊဲေနျပီ…။ ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာကို ပိတ္ျပီး ဒီေနရာကေန ထြက္ေျပးသြားလိုက္ခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အရဲတင္းျပီး
“ေနာက္ဆံုးတစ္ခုေမးမယ္…. မင္း … ဘယ္သူလဲ….”
သူမထံမွ စာရိုက္ေနတဲ့ သေကၤေလးျမင္လိုက္ရသည္။
“အကို ..ဘာလို႕ အဲ့ေလာက္ထိ ေၾကာက္သြားရတာလဲ…”
ဟင္….. ဘုရား…ဘုရား…..
“ေမးတာေျဖပါ…။ မင္းဘယ္သူလဲ..။”
“အမွန္အတိုင္းေျပာရင္ ညီမကို မခင္ေတာ့မွာ ေၾကာက္တယ္..”
” ညာေနတာက ပိုဆိုးတယ္.. အမွန္အတိုင္းေျပာပါ…”
“ညီမက …….. လူမဟုတ္ဘူး…”
ဘုရား ကယ္ေတာ္မူပါ…။ လူမဟုတ္ဘူးတဲ့…။
“….. မေနာက္ပါနဲ႕…”
“ညီမ နာမည္.. ဆုသက္ေ၀..၊ ေနတာက ေတာင္ဒဂံု၊ ညီမ အသက္ က ၂၀၊ ညီမ ဆံုးတာ ဒီေန႕က ၁ လ ျပည့္တဲ့ ေန႕ပဲ…”
“မယံုဘူး…မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ…”
“ညီမ ဖုန္းနဲ႕ အင္တာနက္သံုးရင္း လမ္းျဖတ္အကူးမွာ ကားတိုက္ခံရျပီး.. အဲ့ဒီစိတ္နဲ႕ပဲ ခုလိုျဖစ္ေနရတာ…”
“မယံုဘူး..”
“ညီမ လိပ္စာေပးလိုက္မယ္..၊ သြားစံုစမ္းၾကည့္လုိက္…”
“မင္းမဟုတ္တဲ့ တစ္ကယ္ ကားတိုက္ခံရတဲ့သူရဲ႕ လိပ္စာကို မင္းက ေျပာျပလို႕ ရတာပဲေလ.. ”
“အကို မယံုဘူးေပါ့…”
“မယံုဘူး..”
“ဒါဆို.. အကို႕ပါးစပ္ကေလ… ဆုသက္ေ၀ေရ…၊ ညီမကို အကို႕ျခံ၀န္းနဲ႕ အခန္းထဲကို ၀င္ခြင့္ျပဳပါတယ္လို႕ ပါးစပ္ကေန သံုးခါပဲ ရႊတ္လုိက္.. အကို႕ ေရွ႕ ညီမေရာက္လာမယ္….”
ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားရၾကပ္သြားသည္။ ေၾကာက္ကလည္းေၾကာက္… အေလ်ာ့ကလည္း မေပးခ်င္တာနဲ႕… လူလည္က်ျပီး ဘာမွ မေျပာပဲနဲ႕…
“ကဲ..ေျပာျပီးျပီ.. ေပၚမလာပါလား…”
“အကိုေၾကာက္ေနတယ္မွတ္လား..၊ အကို ဘာမွမေျပာပါဘူး..၊ ညီမသိတယ္…”
ကၽြန္ေတာ္ အားတင္းလိုက္သည္။ ရွိသမွ် သတၱိေတြကို ရင္ဘတ္ထဲအကုန္ထည့္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ သိခ်င္စိတ္က ေၾကာက္စိတ္ကို အႏိုင္ရသြားခဲ့သည္။
“ဆုသက္ေ၀ေရ…၊ ညီမကို အကို႕ျခံ၀န္းနဲ႕ အခန္းထဲကို ၀င္ခြင့္ျပဳပါတယ္..”
မ်က္စိမိတ္ျပီး ပါးစပ္ကေန အသံထြက္ျပီး အားရပါးရ သံုးခါ ေျပာခ်ပစ္လိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ ကြန္ပ်ဴတာ ခ်က္ခ်င္းပိတ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းမီးေတြ အကုန္မိွိတ္သြားသည္။ သြားျပီ..။ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္တာလုပ္မိျပီဟု ေတြးမိခ်ိန္သည္ ေနာက္က်သြားခဲ့ျပီ..။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မသိစိတ္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခန္းေထာင့္ အေမွာင္တစ္ေနရာကို တြန္းပို႕ေနသည္။ အဲ့ဒီေနရာမွာ တစ္စံုတစ္ခု ရွိေနသည္။
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိ အဲ့ဒီေနရာကို မၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ အဲ့ဒီ ေမွာင္မွဲေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းေထာင့္မွာ… တစ္ျဖည္းျဖည္း ေပၚထြက္လာတာက ေခါင္းက ဦးေႏွာက္ထြက္ေနျပီး ေသြးသံတရဲရဲႏွင့္ လက္ထဲမွာ ဖုန္းေလးတစ္လံုးကိုင္ထားေသာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္…။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လန္႕တၾကား ေအာ္ဟစ္ဖို႕အခ်ိန္မရေသးခင္ သူမထံမွ စကားသံကုိၾကားလိုက္ရသည္။
“ညီမနဲ႕ ေနရာလဲေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါပဲ အကို…”
ကၽြန္ေတာ္လည္း အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ Chat မယ့္ online သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးကို ည ၁၂း၀၀ နာရီထိုးသည္ႏွင့္ လုိက္ရွာေနမိေတာ့သည္။
ေအာင္ထြန္းဦး
အျပည့္အစုံသုိ႔ »
Singapore Raffles Place မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တာပါ။ ဓာတ္ေလွကားထဲကုိ ဝင္လာစဥ္က လူရြယ္ႏွစ္ေယာက္သာ ဝင္လာၿပီး ျပန္ထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ လူရြယ္ႏွစ္ေယာက္ထြက္ၿပီး ေနာက္ကေန ေႏွးေကြးစြာ အဖြားအုိတစ္ေယာက္ တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္လာတဲ့ video ပါ။
အျပည့္အစုံသုိ႔ »
စစ္တပ္ေတြ အမ်ားစုဟာ သင္းခ်ိဳင္းေတြကို ဖ်က္ျပီး တည္ထားၾကတယ္ဆိုတာကို ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ား သိၾကျပီး ျဖစ္မွာပါ..။ အဲ့ဒီလို သင္းခ်ိဳင္းတစ္ခု ကို ဖ်က္ျပီး စစ္တပ္တစ္ခု တည္ျပီဆိုရင္လည္း လုပ္စရာ ကိစၥေတြကေတာ့ မ်ားပါတယ္..။ သင္းခ်ိဳင္းမွာ ရွိၾကတဲ့ နာနာဘာ၀ေတြကို ပင့္ဖိတ္၊ ကားေတြနဲ႕တင္ သူတို႕ရဲ႕ ေနရာအသစ္ေတြမွာ ခ်ထားေပးတာေတြကို တတ္ကၽြမ္းနားလည္တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြနဲ႕ အတူတကြ ျပဳလုပ္ရေလ့ရွိပါတယ္..။ ဒါေတြကိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ ဗဟုသုတ တင္ျပပါအံုးမယ္..။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုကို စေျပာပါရေစ..။
အခု တပ္တည္မယ့္ သင္းခ်ိဳင္းကုန္းေနရာက ေတာ္ေတာ္ၾကီးပါတယ္.။ ဘာသာေပါင္းစံု သင္းခ်ိဳင္း ျဖစ္ျပီး တစ္ျမိဳ႕လံုးက အသုဘကို ဒီသင္းခ်ိဳင္းမွာပဲ ခ်ၾကေတာ့ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အက်ယ္ၾကီး ျဖစ္လာတာ..။ သင္းခ်ိဳင္းကို ခရစ္ယာန္၊ ဟိႏၵဴ၊ မြတ္စလင္၊ ဗုဒၶဘာသာဆိုျပီး ေနရာေလးေတြ ကန္႕ သတ္ျပီး လုပ္ထားေပးပါတယ္..။ ဒီလိုနဲ႕ သင္းခ်ိဳင္းဖ်က္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ သင္းခ်ိဳင္းမွာ စျပီး ဘုန္းၾကီး ငါးပါးနဲ႕ နာနာဘာ၀နဲ႕ မကၽြတ္မလြတ္ေတြကို ပင့္ဖိတ္ျပီး ကားေပၚကိုတက္ ေစပါတယ္..။ လူမရွိတဲ့ ကားေနာက္ခန္းေနရာမွာ.. ရႊံ႕ေတြ ေပပြေနတဲ့ ေျခေထာက္ရာေတြ အမ်ားအျပားကို အံ့ၾသစြာ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္..။ ကားေပၚကို အလုအယက္တက္ၾကတဲ့ အသံေတြကို လည္း အတိုင္းသားၾကားေနရပါတယ္တဲ့..။ တက္သူေတြ တအားမ်ားျပီး ကားမထြက္ႏိုင္လို႕ ႏွစ္ေခါက္ သံုးေခါက္ ျပန္လည္ သယ္ယူၾကရပါတယ္..။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘုန္းၾကီးက စည္း၀ိုင္း တစ္ခု ျပဳလုပ္ျပီး လူသား အားလံုးကို စည္း၀ိုင္းအထဲမွာပဲ ေနေစပါတယ္..။ အျပင္ကို လံုး၀ထြက္ခြင့္မျပဳပါဘူး..။ ဒီလိုနဲ႕ ဗုဒၶဘာသာသင္းခ်ိဳင္းက အခက္အခဲမရွိ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕နဲ႕ ျပီးသြားပါတယ္..။
ဇာတ္လမ္းက အခုမွ စပါတယ္..။ တစ္ျခားဘာသာေတြရဲ႕ သင္းခ်ိဳင္းက နာနာဘာ၀နဲ႕ မကၽြတ္မလြတ္ ေတြကို ဘယ္လိုနည္းလမ္းနဲ႕ ဘယ္လိုပင့္ဖိတ္ရတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး..။ အေတြ႕အၾကံဳလည္း မရွိၾကပါဘူး..။ ဘုန္းၾကီးေတြလည္း ၾကိဳးစားျပီး ပင့္ဖိတ္ပါေသးတယ္..။ ထူးဆန္းစြာပဲ အရင္ကလို ေျခသံေတြ ေျခရာေတြ လံုး၀မေတြ႕ျမင္ရပါဘူး..။ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္လ်က္ပါ..။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုမွ မရတဲ့ အဆံုး အထက္က စစ္မိန္႕နဲ႕ ႏွင္တယ္ဆိုျပီး စစ္မိန္႕ဖတ္ပါတယ္..။ ျပီးေတာ့ သင္းခ်ိဳင္းကို ဖ်က္ပါတယ္..။
အျမန္လိုေနတာေၾကာင့္ လူအင္အားသံုးျပီး သင္းခ်ိဳင္းကို ေန႕ေရာညပါ ဖ်က္ၾကပါတယ္..။ ဗုဒၶဘာသာ သင္းခ်ိဳင္းမွာ ဘာအေႏွာင့္အယွက္မွ မေတြ႕ခဲ့ရေပမယ့္ တစ္ျခားသင္းခ်ိဳင္းမွာေတာ့ ဒီဘက္ အုတ္ဂူျဖိဳေနရင္ ဟုိဘက္ အုတ္ဂူကေန ငိုသံလိုလို ျငီးသံလိုလို မၾကာခဏၾကားရပါတယ္..။ ျပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ေနရင္း ကိုယ့္ေနာက္ကေန တစ္စံုတစ္ေယာက္က စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး ခံစားၾက ရပါတယ္..။ ျပီးေတာ့ ေနာက္ေက်ာကေန ေျခသံေတြလည္း တစ္ရွပ္ရွပ္ၾကားရပါတယ္….။ ဒါေၾကာင့္ စစ္သားေတြဟာ အလုပ္လုပ္ရာမွာ လူခြဲျပီး မလုပ္ၾကပဲ တစ္ဦးနဲ႕ တစ္ဦး နီးကပ္စြာေနျပီး အလုပ္ကို အျမန္ဆံုးျပီးစီးေအာင္ လုပ္ၾကရပါတယ္..။
တရုတ္လူမ်ိဳးေတြဟာ သင္းခ်ိဳင္းေနရာကို မိသားစုအလိုက္ သတ္မွတ္ထားေလ့ရွိပါတယ္..။ ဒါက အေဖ့ေနရာ..၊ ဒါက အေမ့ေနရာ..၊ ဒါက ဘယ္သူ႕ေနရာဆိုျပီး မေသခင္ကတည္းက ေနရာေတြ သတ္မွတ္ျပီးသားပါ..။ ေသရင္လည္း အဲ့ဒီလိုပဲ မိသားစုလိုက္ ျခံစည္းရိုးေလးေတြ ကန္႕ျပီး အုတ္ဂူေလးေတြ လုပ္ထားေလ့ရွိပါတယ္..။ အဲ့ဒီမွာ သင္းခ်ိဳင္းဖ်က္ရင္းနဲ႕ တရုတ္မိသားစု တစ္စုရဲ႕ အုတ္ဂူေတြကို ဖ်က္ရ ပါတယ္..။ အုတ္ဂူ ေလးလံုး ရွိျပီး ျခံစည္းရိုးေလး သီးသန္႕ ကာထားပါတယ္..။ အခ်ိန္က ည ၁၁း၀၀ နာရီေလာက္ ရွိေနပါျပီ..။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့နဲ႕ လူေလးဦး သင္းခ်ိဳင္းကုန္းထဲကို ၀င္လာပါတယ္..။ သင္းခ်ိဳင္းဖ်က္ေနတဲ့ စစ္သားေတြဟာ သူတို႕နဲ႕ ဂ်ဴတီ ခ်ိန္းမယ့္ စစ္သားေတြ ထင္ျပီး လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္ အနီးနားေရာက္မွ သိလိုက္ရတာက သူတို႕ဟာ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြပါ..။ အဖိုးအိုတစ္ဦး၊ အဖြားအိုတစ္ဦး၊ လူရြယ္တစ္ဦး၊ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးနဲ႕ သူမ လက္ထဲမွာ ၁ ႏွစ္သား အရြယ္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ ပါပါတယ္..။ သူတို႕ ၀တ္စားထားပံုၾကည့္ရတာ အေတာ္ကိုေရွးက်ပါတယ္..။ လက္ထဲမွာလည္း ေငြစကၠဴေတြ အထပ္လိုက္ကိုင္ထားပါတယ္..။ တရုတ္ ေငြစကၠဴေတြပါ..။ ျပီးေတာ့ တစ္ျခား စားေသာက္စရာ ေတြလည္း တစ္ေပြ႕ တစ္ပိုက္နဲ႕..။
စစ္သားတစ္ေယာက္က ဘာကူညီေပးရမလဲဆိုျပီး စေမးပါတယ္..။ သူတို႕ထဲက လူရြယ္က သူတို႕ကို စကားျပန္ေျပာပါတယ္..။ သူျပန္ေျပာတာ ျပည္ၾကီး တရုတ္စကားပါ..။ ဘာေတြ ေျပာမွန္း နားမလည္ ပါဘူး..။ ေဒါၾကီး ေမာၾကီးနဲ႕ သူတို႕ဖ်က္ေနတဲ့ အုတ္ဂူေတြကို လက္ညိႈးတစ္ထိုးထိုးနဲ႕ ေျပာေနပါတယ္..။ ျပီးေတာ့ ေ၀းေ၀းသြား ဒီအုတ္ဂူေတြနားက ေ၀းေ၀းသြားဆိုျပီး လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႕ ေမာင္းထုတ္ပါတယ္..။ ျပီးေတာ့ စစ္သားေတြ လက္ထဲကို မုန္႕ေတြ၊ တရုတ္ ပိုက္ဆံေတြ ထည့္ေပးပါတယ္..။ ျပီးေတာ့ ေ၀းေ၀းသြားဖို႕ ႏွင္ပါတယ္..။ ျပီးေတာ့ သူတို႕ဟာ စစ္သားေတြ ဖ်က္ေနတဲ့ စည္းရိုးထဲက အုတ္ဂူေလးလံုးကို ျပန္လည္ သန္႕ရွင္းျပဳျပင္ ေနၾကပါတယ္..။ ပါးစပ္ကလည္း တရုတ္လို အဆက္မျပတ္ တတြတ္တြတ္ ေျပာဆိုေနပါတယ္..။
စစ္သားေတြက သူတို႕ကို ေသဆံုးသူေတြရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္သူေတြလို႕ ထင္လိုက္တယ္..။ ဒါနဲ႕ သူတို႕လည္း တာ၀န္အရ ဆက္လုပ္ဖို႕ရွိတာေၾကာင့္ သူတို႕ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပဖို႕ ၾကိဳစား လိုက္တယ္..။ အဲ့ဒီမွာ စစ္သားေတြ အုတ္ဂူကို ဆက္ဖ်က္ဆီးေတာ့မယ္ဆိုတာလည္း သူတို႕ သတိထားမိေရာ ကေလးခ်ီထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သူက စတင္ ေအာ္ငိုပါတယ္..။ အေတာ္ကိုက်ယ္ ေလွာင္ပါတယ္..။ သူမေအာ္ငိုသံဟာ သင္းခ်ိဳင္းေျမထဲမွာ အသည္းငယ္သူတို႕အဖို႕ သည္းေျခ ပ်က္စရာပါ..။ ဒါေပမယ့္ ခဏၾကာေတာ့ သူမရဲ႕ ငိုသံဟာ တစ္ျဖည္းျဖည္း ရီသံအျဖစ္ကို ကူးေျပာင္းလာတယ္..။ အားရပါးရ သေဘာက်ျပီး ရီေနသံ အမိ်ဳးသမီးရဲ႕ အသံကလည္း ဒီလို သင္းခ်ိဳင္းေျမထဲမွာ စစ္သားေတြကို စိတ္ေျခာက္ခ်ားေစပါတယ္..။ ငိုလိုက္ ရီလိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို နားမလည္ျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ တစ္ျခားသူေတြပါ စစ္သားေတြကို ၾကည့္ျပီး ရီၾကပါေတာ့တယ္..။ ထူးဆန္းတာက ဘာမွ မသိတဲ့ ၁ႏွစ္အရြယ္ ကေလးေတာင္ မ်က္လံုးၾကီးျပဴးျပီး စစ္သားေတြကို စိုက္ၾကည့္ကာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ကို ရီေနပါတယ္..။ ရီရင္းနဲ႕ ျပဴးက်ယ္ေနတဲ့ သူတို႕ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဟာ တစ္ေနရာထဲကိုပဲ မမွိတ္မသုန္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနျပီး နီရဲလ်က္ရွိပါတယ္..။ ျဖဴဖတ္ေနတဲ့ သူတို႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ နီရဲေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြက ကိုယ္စီ ထင္ေပၚလ်က္ရွိပါတယ္….။ သူတို႕ရဲ႕ ပံုစံေတြကို ၾကည့္ရင္း စစ္သားေတြ လန္႕လာပါတယ္.။ သူတို႕ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဒါေတြဟာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွ လူသားေတြ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ ေတြးမိတာနဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳနည္းနည္း ရွိတဲ့စစ္သားက သူတို႕ေပးတဲ့ အစားအေသာက္နဲ႕ ပိုက္ဆံေတြကို အကုန္ျပန္လိုက္စုပါတယ္..။ ျပီးေတာ့ သူတို႕ကို ျပန္ပစ္ေပးလိုက္ျပီး ထြက္ေျပးပါေတာ့တယ္..။ ထံုးစံ အတိုင္း တစ္ေယာက္ေျပးရင္ က်န္တဲ့ စစ္သားေတြလည္း ေနာက္က တစ္သီၾကီး ေျပးလိုက္ၾကတာေပါ့..။
ေနာက္ေန႕မနက္မွပဲ လူထပ္စုျပီး အဲ့ဒီေနရာကို ျပန္သြားၾကည့္ၾကတဲ့အခါ ေတြ႕လိုက္ရတာက ပုပ္သိုး နံ႕ေစာ္ျပီး ေလာက္ေတာင္ တြယ္ေနျပီျဖစ္တဲ့ အစားအေသာက္ေတြနဲ႕ တရုတ္အသုဘေတြမွာ ေသဆံုးသူေတြ ရဖို႕ အလို႕ငွာ က်န္ရစ္သူေတြက မီးရႈိ႕ေပးတဲ့ တရုတ္ အသုဘ ပိုက္ဆံေတြကိုပါ..။ အုတ္ဂူေတြကေတာ့ သူတို႕ ထြက္ေျပးခဲ့စဥ္က အတိုင္း ပ်က္စီးလ်က္ရွိပါတယ္..။
သူတို႕ဟာ လူေတြ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္..။ တရုတ္ နာနာဘာ၀ေတြလား..။ သူတို႕ ေကၽြးခဲ့တဲ့ အစားအစာနဲ႕ တရုတ္ပိုက္ဆံေတြကို မသိပဲ ယူခဲ့ စားခဲ့မိရင္ေကာ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မွာအံုး မွာလဲ… အဲ့ဒီ အေတြးေတြကေတာ့ အဲ့ဒီညက အျဖစ္ကို ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ စစ္သားေတြရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ ရွိေနဆဲ ျဖစ္မွာပါ…။
Credit :ေအာင္ထြန္းဦး
အျပည့္အစုံသုိ႔ »
ညအလုပ္ဆင္းျပန္လာတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္မွာ လူတစ္ေယာက္ ကပ္ပါလာတယ္။ ဒါကို ေကာင္မေလးက သတိထားမိျပီး လန္႔ေနမိတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အျပန္လမ္းမွာ သခၤ်ဳိင္းတစ္ခု ျဖတ္ရတယ္။ ေကာင္မေလးက ျဖတ္ထိုးဥာဏ္သံုးျပီး ဂူတစ္ခုေရွ႕ရပ္လိုက္တယ္။
အဲ…ဒီေနာက္ ဂူကိုလက္နဲ႔ပုတ္ျပီး “အေဖ.. အေဖ.. သမီးျပန္လာျပီ တံခါးဖြင့္ေပးအုန္း” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေနာက္မွာကပ္ပါလာတဲ့ လူက ေကာင္မေလးစကားေၾကာင့္ ေၾကာက္လန္႔ျပီး ထြက္ေျပးသြားခဲ့တယ္။ ထြက္ေျပးသြားတဲ့လူကို ၾကည့္ျပီး ေကာင္မေလး ရယ္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂူေနာက္ကေန အသံတစ္သံ ထြက္လာတယ္။ “သမီးကလဲ.. ေသာ့ယူသြားဖို႔ ေမ့ခဲ့ျပန္ျပီလား!” အသံေၾကာင့္ ေကာင္မေလး ဂူေရွ႕ကေန ထြက္ေျပးခဲ့ရတယ္။
ေကာင္မေလး ထြက္ေျပးသြားျပီးေနာက္ ဂူေနာက္ကေန ဂူေဖာက္ထြင္းတဲ့ သူခိုးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္။ သူခိုးက “ငါ့အလုပ္ကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးတဲ့ လူေတြ မွတ္ေလာက္ သားေလာက္ေအာင္ ေျခာက္ပစ္ရမယ္” ဆိုျပီး ရယ္ေနခဲ့တယ္။
သူခိုးရယ္လို႔ မျပီးခင္ သူနဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာ မွတ္တိုင္ကိုင္ျပီး ရပ္ေနတဲ့ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ သူခိုးက “အဘိုးၾကီး.. ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္ေနတာလဲ” လို႔ ေမးေတာ့ အဘိုးအိုက “ေတာက္.. ဒီလူေတြ ငါ့နာမည္ကို မွားေအာင္ေရးၾကတယ္ကြာ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
အဘိုးအို စကားကိုၾကားျပီး သူခိုးထြက္ေျပးသြားခဲ့တယ္။ ထြက္ေျပးသြားတဲ့ သူခိုးကိုၾကည့္ျပီး အဘိုးအို တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ေနခဲ့တယ္။ အဘိုးအိုက “ငါ့ စားက်က္ကို လုခ်င္တဲ့ေကာင္ မွတ္ေလာက္ေအာင္ ဆံုးမရမယ္” လို႔ ေရရြတ္လိုက္တယ္။ အဘိုးအို ေရရြတ္သံမဆံုးခင္မွာ လက္ထဲကသံတူရြင္း မေတာ္တဆ ျပဳတ္က်သြားတယ္။
တူရြင္းကို အဘိုးအို ကုန္းေကာက္ဖို႔ ခါးညႊတ္လိုက္ေတာ့ ခ်ဳံထဲကေန လက္တစ္ဖက္နဲ႔အတူ “ဘယ္ကေကာင္လဲကြ.. ငါမွတ္တိုင္ကို ေလွ်ာက္ဖ်က္ေနတာ” ဆိုတဲ့ အသံအသံ ထြက္လာတယ္။ အဘိုးအို ေၾကာက္လန္႔တၾကား ထြက္ေျပးသြားခဲ့ရျပန္တယ္။
အဘိုးအို ထြက္ေျပးျပီးေနာက္ သံတိုသံစေကာက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ခ်ဳံထဲကေန ထြက္လာတယ္။ အဲဒီလူက ေျမေပၚက်ေနတဲ့ သံတူရြင္းကိုေကာက္ျပီး “သံတူရြင္းရလည္း မဆိုးပါဘူး” ဆိုျပီး ထျပန္သြားတယ္..
အဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ..အဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြကို “ဖတ္လုိက္ရတဲ့ ရုပ္ဆုိးဆုိးနဲ႔ သရဲ”က ျပံဳးေနေလသတဲ့ ……….
ထူးဆန္းေထြလာဤကမာၻ မွ ျပန္လည္မွ်ေ၀ပါသည္။
အျပည့္အစုံသုိ႔ »
အင္း…
ေၾကာက္တတ္ရင္ ေဘးကင္းဆိုတဲ့စကားပံုက အေဖ့အတြက္ေတာ့
မွားတယ္ကြ ။ အေဖရဲ ႔အျဖစ္က မေၾကာက္တတ္လို႔သာ ေဘးကင္း
ခဲ့တာ ။ အေဖမ်ား အဲဒီအခ်ိန္က ေၾကာက္တတ္ခဲ့ရင္ ရူးရင္ ရူး ၊
မရူးရင္ေတာင္ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ထြက္ေျပးျပီး ရပ္ေက်ာ္
ရြာေက်ာ္ ေက်ာ္မေကာင္းၾကားမေကာင္း ျဖစ္ကုန္မွာ ။ ကိုယ္က
ဌာနရဲ႕ဝန္ထမ္းလည္း ဟုတ္ ၊ လူငယ္လည္းဟုတ္ေတာ့ အခုလို
မေၾကာက္တတ္ခဲ့တာပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္းလို႔ ေျပာရမယ္ ။
ခုေတာ့ လူအမ်ားေရွ ႔မွာ အေဖက ဟီးရိုးလံုးလံုးကို ျဖစ္ေရာ ။
ကုိယ့္သမီးေရွ ႔မွာမို႔ ၾကြားတာ မဟုတ္ဘူး ။ အေဖ့အျဖစ္မ်ိဳးက
ေတာ္ရံုတန္ရံု သတၱိဆို ေၾကာက္လြန္းလို႔ ေသသြားႏိုင္တယ္ေဟ့ ။
အဲ့သည့္အခ်ိန္တုန္းက တစ္အိမ္လံုး မသိခဲ့တဲ့လွ်ိဳ ႔ဝွက္ခ်က္ကို
အေဖ သမီးေလးကို ေျပာျပမယ္ ။
* မိုးလင္းသြားတဲ့အထိ သရဲေျခာက္ေနမွန္း အေဖ မသိလို႔ေပါ့…
သမီးရဲ ႔ ။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ အေဖလည္း လူပဲဥစၥာ ။ ေၾကာက္တာ
ေပါ့ ။ ဒီလိုကြယ့္…။’
**********************************************
- ပ်ားလုပ္ငန္းဦးစီးဌာနဆိုတာကို စာဖတ္သူတို႔ ၾကားဖူးေကာင္း
ၾကားဖူးပါလိမ့္မည္ ။ ကြ်န္ေတာ္က ထုိဌာနမွ အစိုးရဝန္ထမ္းတစ္ဦး
ျဖစ္၏ ။ ဌာနက ပ်ားပံုးမ်ား လုိက္စစ္ေဆးရန္တာဝန္ေပး၍ တိုက္ၾကီး
တစ္ဖက္ရွိ ဂ်ိဳးျဖဴစံျပေက်းရြာကို ကြ်န္ေတာ္ သြားေရာက္ခဲ့ရသည္ ။
- ေက်းလက္ေဒသေလးျဖစ္သျဖင့္ သစ္ပင္ပန္းပင္ အုပ္အုပ္ဆိုင္း
ဆိုင္းညိဳ ႔ညိဳ ႔မွိဳင္းမွိဳင္းႏွင့္ ႏွစ္သက္ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းလွသည္ ။ လယ္ကြင္းမ်ားကလည္း တေမွ်ာ္တေခၚၾကီး က်ယ္ဝန္းကာ စိုက္ပင္
ပ်ိဳးပင္မ်ားျဖင့္ စိမ္းလန္းစိုျပည္လ်က္ ရွိ၏ ။ လြန္ခဲ့ေသာအႏွစ္၂၀ေက်ာ္
ကျဖစ္၍ လယ္ထြန္စက္မ်ားကို အသံုးမျပဳၾကေသးဘဲ ထြန္တံုးႏွင့္ႏြား
ကို ရုန္းေစကာ လယ္ထြန္ေနၾကေသာေတာင္သူလယ္သမားမ်ားကို
ၾကည့္ရင္း ေလးစားၾကည္ညိဳစိတ္မ်ား ျဖစ္မိသည္ ။ ဤေဒသတြင္
စိုက္ပ်ိဳးေရးအတြက္ ေရအလံုအေလာက္ ရရွိေစရန္ ေခ်ာင္းတစ္ခုကို
သြယ္တားျပီး ဆည္ေျမာင္းသေဘာမ်ိဳး ေရကာတာတစ္ခု ေဆာက္
လုပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရ၏ ။ ထုိေရကာတာအနီးတြင္ အေစာင့္တဲ
တစ္ခုလည္း ရွိသည္ ။
- ကြ်န္ေတာ္က သဘာဝအလွတရားမ်ားကို ေရခပ္ဆင္းေသာ
လံုမပ်ိဳမ်ားထက္ ပို၍ စိတ္ဝင္စားတတ္သူ ျဖစ္ရာ ရြာထဲတြင္ ေနထိုင္
ရန္ စိတ္မကူးေပ ။ ရြာထဲတြင္ ေနထိုင္လွ်င္ လာေရာက္ဧည့္ခံေသာ
လူၾကီးသူမမ်ားကို ျပန္လည္ဧည့္ဝတ္ျပဳကာ စကားေျပာေနရမည္ ။
သို႔အတြက္ လယ္တဲတစ္တဲတြင္ ခြင့္ေတာင္းေနထိုင္ရန္ ဆံုးျဖတ္
လိုက္သည္ ။
**********************************************
“ ငါ့တူက ေမာင္တိုးျမင့္ရဲ ႔မိတ္ေဆြ မဟုတ္လား ။ ေမာင္တိုးျမင့္
က မွာလိုက္တယ္ ။ ငါ့တူ ရြာကိုေရာက္လာရင္ ေဒၚၾကီးတို႔အိမ္မွာ
တည္းပါေစတဲ့ ။”
တိုးျမင့္က ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ေယာက္
ျဖစ္သည္ ။ ဘယ္အိမ္တြင္ တည္းရမည္မွန္း မေရရာေသာ
ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ျဖစ္သြားရသည္ ။
“ ဟုတ္ကဲ့…ေဒၚၾကီး ။ ဒါဆိုရင္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို လယ္တဲမွာပဲ
အိပ္ခြင့္ျပဳပါလား ။ ကြ်န္ေတာ္ ရြာထဲမွာ မတည္းခ်င္လို႔ပါ ။”
ကြ်န္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ အေဒၚၾကီး၏တြန္႔ေနေသာနဖူးေၾကာမ်ား
ပို၍ တြန္႔သြားသည္အထိ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ ႔လို္က္ျပီး…
“အင္း…ငါ့တူက ျမိဳ ႔သားဆိုေတာ့ လယ္တဲမွာ ေနႏိုင္ပါ့မလား ?
ျခင္က ကိုက္ ၊ ေအးကလည္း ေအးပါဘိ ။”
“ရပါတယ္…ေဒၚၾကီး ။ ကြ်န္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လာလုပ္
တာ ။ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ေနတဲ့ေနရာက ဇင္းက်ိဳက္မွာ ။ ရြာမွာဆို
ဒီလိုပဲ လယ္တဲမွာ အိပ္ေနက် ။”
ကြ်န္ေတာ္ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ ေျပာလိုက္ေသာစကားမ်ား
ေၾကာင့္ အေဒၚၾကီး၏ က်ဥ္းေျမာင္းေသာမ်က္လံုးမ်ား ျပဴးက်ယ္သြား
ရျပီ ။
“ငါ့တူက ဇင္းက်ိဳက္ဇာတိလား ? ေဒၚၾကီးအမ်ိဳးေတြလည္း
ဇင္းက်ိဳက္မွာ ရွိတယ္…ေဒၚပုမတို႔မကြမ္းအိမ္တို႔ဆိုတာ ေဒၚၾကီးညီမ
ဝမ္းကြဲေတြေလ ။”
“ အာ ! သိတာေပါ့ ။ သူတို႔သားေတြနဲ႔ကြ်န္ေတာ္က ငယ္သူငယ္ခ်င္း
ေတြ ။”
သည္လိုႏွင့္ ဇင္းက်ိဳက္ရြာအေၾကာင္းေျပာရင္း ေဆြမ်ိဳးေတြစပ္လိုက္
ၾကတာ ညေနေစာင္း သြားပါေရာလား ။ ေဒၚၾကီးက လယ္တဲတြင္
သူႏွင့္အတူ သားတို႔လင္မယား ေနထိုင္ေၾကာင္း၊ယခု ထိုလင္မယား-
ရြာထဲကအိမ္ တြင္ ဆီဆားသြားယူေၾကာင္း ၊ ၾကာမီ ျပန္လာၾကမည္
ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ လယ္တဲ၌ ေပ်ာ္သေလာက္ ေနႏိုင္ေၾကာင္းတို႔ကို
ဝမ္းပန္းတသာ ေျပာျပရွာသည္ ။ ငါးနာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ ေဒၚၾကီး၏သားႏွင့္ေခြ်းမ ျဖစ္သူတို႔
အေမာတေကာျဖင့္ ျပန္လာၾကသည္ ။
“ အေမ…အေမ့အစ္မ ဖ်ားေနလို႔ ။ အဲ့ဒါ ေဆးခန္းသြားရမယ္တဲ့ ။
လိုက္သြားဖို႔ကလည္း လူမရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ။ အေမ အခု ျပန္မွျဖစ္
မယ္ ။ လယ္တဲအတြက္ေတာ့ မပူနဲ႔ ။ ဒီမွာက သူခိုးလည္း မပူရပါ
ဘူး ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လင္မယားလည္း ေစာင့္ေနပါ့မယ္ ။”
ခရီးေရာက္မဆိုက္ပင္ ေျပာခ်လိုက္ေသာ ေဒၚၾကီး၏သား ကိုျမင့္မူ၏
စကားမ်ားေၾကာင့္ ေဒၚၾကီး စိတ္ပူသြားပံုရသည္ ။ သို႔ေၾကာင့္
ကြ်န္ေတာ့္ကို ဂရုစိုက္ရန္ ၊ ဧည့္ဝတ္ေက်ရန္ မွာၾကားျပီး အျမန္ထြက္
သြားေလေတာ့သည္ ။
- ကြ်န္ေတာ္လည္း ေရခ်ိဳးကာ ကိုျမင့္မူ၏မိန္းမမျမေထြး ျပင္ဆင္ေပး
ထားေသာထမင္းဝိုင္းတြင္ ထမင္း ဝင္တြယ္လို္က္သည္ ။ ဟင္းက
ခ်ည္ေပါင္ဟင္းႏွင့္ ဝက္သားေၾကာ္ျဖစ္၍ ထမင္း အလြန္ျမိန္လွ၏ ။
စားေသာက္ျပီးသည့္ေနာက္ ထမင္းလံုးစီသည့္အေနျဖင့္ တဲေရွ ႔
ပက္လက္ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ကာ ဝင္လုဆဲေနလံုးၾကီးကို
ေငးၾကည့္ရင္း ဇိမ္ရစ္ေနမိသည္ ။
“ဟို…အစ္ကိုေရ ကြ်န္ေတာ္တို႔လင္မယား ရြာထဲကဘုရားပြဲကို
ခဏသြားခ်င္လို႔ ။ လယ္ကြင္းနဲ႔ရြာနဲ႔က သိပ္မေဝးပါဘူး ။ အဲ့ဒါ
အစ္ကို မေနခဲ့ရဲရင္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ လုိက္ခဲ့ပါလား ။”
“ ဟာ…သြားပါဗ်ာ ။ ရပါတယ္…ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း
ေနရဲပါတယ္ ။ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ ျပန္လာမွာလဲ ?”
“ သိပ္မၾကာပါဘူး ။ ၈နာရီ ၉နာရီဆို ျပန္ေရာက္ပါတယ္ ။”
ကိုျမင့္မူတို႔လင္မယားက ကြ်န္ေတာ့္ကို ႏွဳတ္ဆက္ကာ ထြက္
ခြာသြားၾကသည္ ။ ေနက တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လယ္ကြင္းေတြ
ေနာက္ဘက္သို႔ တိမ္ဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ ။ မိုးခ်ဳပ္
သြားသည္အထိ ထိုင္ေစာင့္ေနေသာ္လည္း ကိုျမင့္မူတို႔လင္
မယားကား ျပန္မေရာက္လာေသးေခ် ။ ပ်င္းရိလာသည္ႏွင့္
ကြ်န္ေတာ္လည္း အိပ္ခန္းထဲဝင္ကာ ျခင္ေထာင္ခ်ျပီးေမွး
ေနလိုက္ေတာ့၏ ။
- မည္မွ်ၾကာေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိ…မီးဖိုခန္းဆီမွ
အသံဗလံမ်ား ၾကားရ၍ ကြ်န္ေတာ္ လန္႔ႏိုးလာခဲ့သည္ ။ ေတာရြာ
ေဒသေပမို႔ လွ်ပ္စစ္မီးကလည္း မရွိ ။ ေခါင္းရင္းက ေက်ာပိုး
အိတ္အတြင္းမွ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကို ထုတ္ယူကာ ကြ်န္ေတာ္
မီးဖိုခန္းဆီသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္ ။
ကိုျမင့္မူတို႔လင္မယား ျပန္ေရာက္ေနလို႔မ်ားလား ၊ ဒါမွမဟုတ္
သူခိုးဝင္တာမ်ားလား…ထိုအေတြးေၾကာင့္ ေျခရင္းအခန္းေထာင့္
တစ္ေနရာတြင္ ေထာင္ထားေသာ အုန္းတံျမက္စည္းကို လွမ္းယူ
ကာ ေျခသံလံုလံုျဖင့္ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္ ။ လယ္ေစာင့္တဲ
ဟုဆိုေသာ္ျငားလည္း အေတာ္ ၾကီးမားက်ယ္ဝန္းလွသည္ ။
အလ်ားေပႏွစ္ဆယ္ ၊ အနံေပေလးဆယ္ေလာက္ က်ယ္ဝန္းျပီး
သြပ္မိုး ၊ ထရံကာတဲၾကီးျဖစ္သည္ ။ အိပ္ခန္းႏွစ္ခန္း ၊ အလယ္
တြင္ စၾကၤန္လမ္း ရွိျပီး အေနာက္ဖက္က မီးဖိုခန္းႏွင့္ ဆက္လ်က္
ရွိသည္ ။ သို႔ေပမဲ့ တဲဆိုသည့္ အတိုင္း ေအာက္ဘက္တြင္ေတာ့
ဘာမွ ခင္းက်င္းထားျခင္း မရွိ ။ ကြ်န္ေတာ္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကို
ေရွ ႔တည့္တည့္ဆီသို႔ထိုးရင္း မီးဖိုခန္းထဲသို႔ လာခဲ့သည္ ။
အသံဗလံမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ လန္႔ႏိုးလာစဥ္တုန္းကေလာက္
မက်ယ္ေလာင္ေတာ့ေပ ။ ခြ်တ္ခြ်တ္ခ်ပ္ခ်ပ္ အသံေလာက္သာ
ၾကားေနရေတာ့သည္ ။
“ ဟာ! ဘာအနံ႔လဲ… ။ တစ္မ်ိဳးပဲ ။”
မီးဖိုခန္းထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ နႏြင္းနံ႔က ေထာင္းလေမာင္း
ထေနသည္ ။ အျခားဘာပစၥည္းမွ ေပ်ာက္ရွေနပံု မေပၚသျဖင့္
သူခိုးဝင္ျခင္းေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ ။ လယ္ကြင္းထဲတြင္ျဖစ္၍ ေျမၾကြက္
အိမ္ၾကြက္ေတြေတာ့ ေပါမ်ားေပလိမ့္မည္ ။ သို႔ေၾကာင့္ ၾကြက္
သူခိုးေလးမ်ား၏ လက္ခ်က္သာ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္
တထစ္ခ် ယူဆမိလိုက္သည္ ။ အသံဗလံမ်ားက ထမင္း ဟင္း
အနံ႔ရ၍ လာေရာက္ၾကေသာ ၾကြက္သူခိုးမ်ား၏ ဟိုတိုးသည္
တိုးအသံမ်ားျဖစ္ျပီး ဆႏြင္းပုလင္းကိုလည္း ဝင္တိုးတိုက္ခဲ့ပံုရ
သည္ ။
“ ေတာက္ ! ၾကြက္သူခိုးစုတ္ေတြ…”
ကြ်န္ေတာ္ ေဒါသထြက္စြာ ေရရြတ္လိုက္ရင္း ဆႏြင္းနံ႔ ေပ်ာက္
ကင္းသြားေစရန္ ေမွာက္ေနေသာဆႏြင္းပုလင္းကို ဓါတ္မီး
အလင္းေရာင္ျဖင့္ ရွာေဖြၾကည့္သည္ ။ မေတြ ႔ေခ်။ ၾကာေတာ့
ရွာတဲ့ကြ်န္ေတာ္သာ စိတ္ေလ်ာ့လိုက္ကာ အခန္းထဲသို႔ ျပန္
လာခဲ့သည္ ။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆယ့္တစ္နာရီ
ခြဲေတာ့မည္ ။ ကုိျမင့္မူတို႔ ဘာေၾကာင့္မ်ား ျပန္မလာေသးပါ
လိမ့္ ။ တစ္ေနကုန္ ပ်ားပံုးမ်ားလိုက္လံစစ္ေဆးခဲ့ရ၍ ပင္ပန္း
ေနျပီမို႔ အိပ္ရာေပၚ လွဲခ်လိုက္သည္ႏွင့္ ျပန္လည္ အိပ္ေပ်ာ္
သြားေတာ့သည္ ။
*********************************************
“ ဟာ…ေတာက္ ! အိပ္ေရးကို ပ်က္တယ္ ။ ၾကြက္စုတ္ေတြ…”
ဝုန္းဒိုင္းၾကဲေနေသာ ဆူညံသံေတြေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဖ်တ္ခနဲ
လန္႔ႏိုးလာသည္ ။ မီးဖိုခန္းတစ္ခုလံုး အိုးခြက္သံမ်ားျဖင့္
ေသာေသာညံေန၏ ။ကြ်န္ေတာ္ မုန္းတဲ့ ဆႏြင္းနံ႔ကလည္း
အိပ္ခန္းထဲအထိပင္ သင္းလ်က္ရွိသည္ ။
“ ဒီ နႏြင္းနံ႔က တစ္မ်ိဳး ။ ေတြ ႔မယ္…”
ကြ်န္ေတာ္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကို ယူကာ မီးဖိုခန္းသို႔ ထြက္လာ
ခဲ့သည္ ။ ၾကြက္တို႔၏ သဘာဝအတိုင္း လူလာျပီဆိုသည္ႏွင့္
အသံမ်ိဳးစံုက ျဗဳန္းဆို တိတ္သြားသည္ ။ မီးဖိုခန္းထဲေရာက္ေတာ့
အပုန္းေကာင္းေသာ ၾကြက္မ်ားႏွင့္ နႏြင္းပုလင္းကို ကြ်န္ေတာ္
ဘယ္လိုမွ ရွာမေတြ ႔ ။ ၾကာလာေတာ့ မ်က္လံုး က်ိန္းစက္လာ
ျပီျဖစ္ရာ လက္ေလ်ာ့ကာ အိပ္ခန္းဆီသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္ ။
ထံုးစံအတိုင္း အိပ္ရာေပၚ လွဲခ်လိုက္သည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္
အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္သည္ ။
“ ဟာ……ဒီၾကြက္စုတ္ေတြေတာ့ ။”
အသံေတြက ဝုန္းဒိုင္းၾကဲေနျပန္သည္ ။ ကြ်န္ေတာ္ နာရီကို
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္နာရီေလးဆယ္ ။ ဒီပံုအတိုင္းဆို
ကြ်န္ေတာ္က ျပန္အိပ္လိုက္ ၊ ၾကြက္သံေတြေၾကာင့္ ႏိုးလိုက္ ၊
ထၾကည့္လိုက္ႏွင့္ မိုးလင္းေတာ့မည္ ။ မျဖစ္ေခ်…မနက္က်
လုပ္ရမည့္ အလုပ္ေတြက ရွိေသးသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္- နေဘးမွ
ေစာင္ကို ဆြဲယူကာ ေခါင္းျမီးျခံဳလိုက္သည္ ။ ေနာက္ေတာ့
အသံေတြ တိတ္မတိတ္ မသိ...ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္
အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေရာဗ်ာ ။
*********************************************
“ ေမာင္ခင္ေမာင္…ငါ့တူ… ႏိုးလာျပီလား ? လာ…ထမင္းစား ။”
ကြ်န္ေတာ္ အိပ္မွဳန္စံုဖြားျဖင့္အခန္းထဲကထြက္လာေတာ့ တဲေရွ႔
ကြပ္ပ်စ္တြင္ ေဒၚၾကီးေရႊဥက နံနက္စာ ထမင္းေၾကာ္ျဖင့္
ဆီးၾကိဳေနေလသည္ ။
“ ဟာ…ေဒၚၾကီး ဘယ္အခ်ိန္က ျပန္ေရာက္လဲ ? ေဒၚၾကီးအစ္မ
ေကာ သက္သာရဲ ႔လား ?”
ကြ်န္ေတာ့္အေမးကို ေဒၚၾကီးက ေခါင္းညိတ္အေျဖေပးရင္း…
“ဒါနဲ႔ ေမာင္ျမင့္မူတို႔လင္မယားေကာ?ေဒၚၾကီး ေရာက္ေတာ့
သူတို႔ကို မေတြ ႔ေတာ့ဘူး ။ ဘယ္သြားၾကလဲ?”
“ ညကတည္းက ပြဲသြားၾကည့္ၾကတာ ခုထိ ျပန္မေရာက္
ေသးပါဘူး…ေဒၚၾကီးရယ္ ။”
ဗိုက္ဆာဆာျဖင့္ ထမင္းေၾကာ္ကို တြယ္ရင္း ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျဖ
လိုက္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ ေဒၚၾကီး မ်က္လံုး ျပဴး
သြားျပီး...
“ ဘာရယ္ ! ဒါ…ဒါဆို ညက ငါ့တူ တစ္ေယာက္တည္းေပါ့ ။”
“ ဟုတ္ကဲ့…ေဒၚၾကီး ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ?”
“ ငါ့တူ ထူးထူးျခားျခား ဘာေတြ ၾကံဳေသးလဲ ?”
ေဒၚၾကီးက အထိတ္တလန္႔ ေမးလိုက္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္
ဘာေျဖလို႔ ေျဖရမွန္း မသိ ျဖစ္သြားမိသည္ ။
“ ဟို…ဘာမွေတာ့ ထူးထူးျခားျခား မၾကံဳရပါဘူး ။ ဒါေပမဲ့ ၾကြက္
ေတြေတာ့ အေတာ္ ေသာင္းက်န္းတယ္ ။ ဆူညံေနတာပဲ ။”
“ ၾကြက္ေတြ…ဟုတ္လား ။ ငါ့တူက ၾကြက္ေတြကို ျမင္လိုက္လို႔
လား ?”
“ဟာ…ေဒၚၾကီးကလည္း ၾကြက္ေတြက ကြ်န္ေတာ္ လာတဲ့အထိ
ဘယ္ေစာင့္မလဲ ။ အကုန္ ထြက္ေျပးကုန္တာေပါ့ ။ ဒင္းတို႔
ဝင္တိုက္ခဲ့လို႔ နႏြင္းပုလင္း ေမွာက္သြားတယ္ ထင္တယ္ ။
နႏြင္းနံ႔ကို နံေနတာပဲ ။”
“ နႏြင္းနံ႔…ေၾသာ္…နႏြင္းနံ႔ ။”
ေဒၚၾကီးက ထုိစကားကိုသာ ေရရြတ္လိုက္ျပီး ဘာေမးခြန္းမွ
ထပ္မေမးေတာ့ေခ် ။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ အေဒၚၾကီး
ဘိုးဘြားလက္ထက္က နႏြင္းမို႔လို႔မ်ား ႏွေျမာေနသလား မသိ..
ဟု ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေတြးလိုက္မိေသးသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္
ထမင္းစားေသာက္ျပီး ပ်ားပံုးေတြ စစ္ေဆးရန္အတြက္ ထြက္
သြားခ်ိန္အထိ ေဒၚၾကီး ဘာမွ မေမးေတာ့ ။ ျပန္သည့္ေန႔ထိတိုင္
သူ႔တဲတြင္ တည္းခိုရန္သာ အတန္တန္မွာလ်က္ ရွိသည္ ။
*********************************************
“ ဟဲ့…နင္တို႔လင္မယား လုပ္ပံု ေကာင္းလား ? ေမာင္ခင္ေမာင္
ခမ်ာ မေၾကာက္တတ္သူမို႔လို႔သာ ။ ႏို႔မို႔ဆို ဘယ္ႏွယ့္ေနမလဲ
မသိဘူး ။ နင္တို႔ ဘာလို႔ တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့တာလဲ ?”
ေဒၚၾကီးက ကိုျမင့္မူတို႔လင္မယားကို ဆူပူေန၍ သူမ်ား
သားအမိေတြၾကား ဝင္မပါတာ ေကာင္းပါတယ္ေလ…
ဟု ေတြးမိကာ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ထဲသို႔မဝင္ေသးဘဲ အိပ္ျပင္၌
အသာရပ္ေနလိုက္သည္ ။ ကိုျမင့္မူတို႔ ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္
အဆူခံေနရသည့္အတြက္ စိတ္ေတာ့ မေကာင္းလွ ။ ကြ်န္ေတာ္
တစ္ေယာက္တည္း ေနခဲ့ရေပမဲ့ ဘာမွ်ထိခိုက္သည္လည္း
မဟုတ္...။
“အေမကလည္း…အေမ့ ေခြ်းမအေၾကာင္းလည္း သိရဲ ႔သား
နဲ႔ ။ သူက အေမ မရွိရင္ အျငိမ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး…အေမရဲ ႔ ။”
“ ေဟ ! ျမေထြး…နင္ နင့္ေယာက်္ားကို ဘာေတြ ပူဆာေနလို႔
လဲ ?”
ေဒၚၾကီးက သူ႔သားနေဘးတြင္ က်ံဳ ႔က်ံဳ ႔ေလး ထိုင္ေနေသာ
ေခြ်းမအား ခပ္ေဟာက္ေဟာက္ ေမးလိုက္သည္ ။
“ ဟာ…မဟုတ္ရပါဘူး အေမရယ္ ။ သူေျပာတဲ့ အေမ့ေခြ်းမ
ဆိုတာ အစ္မရီေဌးကို ေျပာတာ ။”
မျမေထြးက မရီေဌးဟူေသာ အမည္ကို ေရရြတ္လိုက္စဥ္
မ်က္လံုးကလည္း ဟိုဟိုသည္သည္ ေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္
ေသးသည္ ။
“ေၾသာ္…နင္တို႔က နင္တို႔မရီးကို ေၾကာက္လို႔ေပါ့ေလ ။
နင္တို႔ကို နင္တို႔က်ေတာ့ သနားျပီး ဧည့္သည္ေလးကိုေတာ့
ပစ္ထားခဲ့တယ္ေပါ့ ။ သူ႔ခမ်ာ သရဲေခ်ာက္ေနမွန္းသိလ်က္
သားနဲ႔ ငါ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႔မေျပာရွာဘူး ။ၾကြက္ေတြ
ေသာင္းက်န္းတာပါ တဲ့ေလ ။”
ဗုေဒၶါ…သရဲေခ်ာက္တာတဲ့…ၾကြက္ေတြ ေသာင္းက်န္းတာ
မဟုတ္ဘူးတဲ့ေလ ။ ၾကားလိုက္ရသည့္စကားေၾကာင့္
ကြ်န္ေတာ္ တံေထြးတစ္ခ်က္ကို ဂလုခနဲ ျမိဳခ်လိုက္ျပီး သူတို႔
ဘာဆက္ေျပာမလဲ နားစြင့္ေနလို္က္သည္ ။
“မရီေဌးကို မေၾကာက္ၾကပါနဲ႔ဟယ္ ။ ငါ့ေခြ်းမၾကီးက သနား
စရာပါ ။သူ႔ခမ်ာ သားသမီးသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ဒီတဲက မခြဲႏိုင္
ျဖစ္ေနတာ ။ ငါ့ကိုလည္း ေၾကာက္ရွာပါတယ္ ။ ငါရွိရင္
ဘယ္တုန္းက အရိပ္အေယာင္ ျပဖူးလို႔လဲ ။ ဟဲ့…ျမင့္မူ…
နင္ ဟုိသူငယ္ေလးကို အတင္း သြားေမးမေနနဲ႔ဦး ။ သူ႔ခမ်ာ
နင့္ေၾကာင့္ သရဲေခ်ာက္ခံရတာ ။ နင္ ေမးလား ျမန္းလား
လုပ္မေနနဲ႔…ၾကားလား ။”
“ ဟုတ္ကဲ့…အေမ ။”
သူတို႔ေဆြးေႏြးပြဲ ျပီးဆံုးသြားသည္အထိ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္
ၾကာၾကာ ေစာင့္ေနျပီးမွ ဘာမွ မၾကားသည့္ပံုစံျဖင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး
ဝင္သြားလိုက္သည္ ။ ကြ်န္ေတာ္ ဝင္လာေတာ့ ေဒၚၾကီးႏွင့္
မျမေထြးက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဝင္သြားၾကျပီ ။
“ ငါ့ညီ…မင္းက အေတာ္ သတၱိ ရွိတာပဲ ။ ငါေတာင္ ငါ့မရီး
ျဖစ္လ်က္သားနဲ႔ မေနရဲဘူးကြ ။”
“ ေၾသာ္…အစ္ကိုရယ္ ။ သရဲဆိုတာ အပါယ္ဘံုသားတစ္မ်ိဳး
ပါပဲ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ နိမ့္က်ပါတယ္ ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေၾကာက္
စရာ မလိုပါဘူး ။ ဒါနဲ႔ အစ္ကို႔မရီးက ဘယ္လို ေသသြား
တာလဲ ?”
ကိုျမင့္မူက အတိတ္ကို ျပန္လည္ေတြးေတာမိကာ စိတ္
မေကာင္းဟန္ျဖင့္…
“ေတာရြာတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ကေလးမဖြားႏိုင္လို႔ေပါ့ ။ ဒီတဲ
မွာပဲ ဆံုးသြားတာ ။ မီးေနသည္ဆိုေတာ့ နႏြင္းအျမဲလိမ္း
ရတယ္ေလ ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အိုးသံ ခြက္သံ ေပးတယ္ ။
နႏြင္းနံ႔ ေပးတယ္ ။ ဒီေလာက္ပဲ ေခ်ာက္ပါတယ္ ။ ဒါေပမဲ့
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ သူ႔ရုပ္ကို ျပတတ္တယ္ ။ အစ္ကို
ေတာင္ တစ္ခါျမင္ဖူးတယ္ကြာ။ ေၾကာက္စရာၾကီး ။”
ကိုျမင့္မူက ၾကက္သီးထသြားသည့္ပံုစံျဖင့္ တစ္ခ်က္တြန္႔ျပ
သည္ ။
“ အစ္ကို…သူက အျမဲ ေခ်ာက္လန္႔လား ?”
“ အေမ ရွိရင္ေတာ့ မေခ်ာက္ဘူးကြ ။ သူက အေမ့ကို
ေၾကာက္ရတယ္ေလ ။ ခုထိလည္း ေၾကာက္တုန္းပဲ
ထင္ပါရဲ ႔ ။”
“ ေၾသာ္…သနားစရာပဲေနာ္ ။”
ကြ်န္ေတာ္က စုတ္တသပ္သပ္ လုပ္ျပကာ တစ္ျခားအေၾကာင္း
အရာ တစ္ခုကို စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲလုိက္သည္ ။ ထုိ႔ေနာက္
ကြ်န္ေတာ့္ ပ်ားေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းအေၾကာင္း ဗဟုသုတရေအာင္
ေျပာျပ၊ ကိုျမင့္မူကလည္း စိုက္ပ်ိဳးေရး အေၾကာင္းမ်ား ရွင္းျပ
သည္ ။ သည္လိုႏွင့္ မိုးခ်ဳပ္သြားခဲ့ရာ ထုိေန႔ညက ကြ်န္ေတာ္မွာ
ရင္တထိတ္ထိတ္…ေဒၚၾကီး ရွိလွ်င္ အမွန္ပဲ မေျခာက္လွန္႔ဘူး
လား…ဟု သံသယပြားေနမိသည္ ။ သို႔ေသာ္ ထုိညက အမွန္ပင္
ဘာသံမွမၾကားရေတာ့...ဆႏြင္းနံ႔လည္း မရေခ် ။ ေနာက္ေန႔
ညမ်ားလည္း ထိုအတိုင္းသာျဖစ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ ျပန္သည့္ေန႔အထိ
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အိပ္စက္ခဲ့ရသည္ ။ ပထမဦးဆံုးေန႔ညက
ၾကံဳေတြ ႔ခဲ့ရေသာ ထုိအျဖစ္အပ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္ ယခုထိ ေမ့
မရေသးပါ ။ သို႔ေၾကာင့္ ညေနခင္း မီးပ်က္ခ်ိန္ဆိုလွ်င္ တေစ ၦ
ေခ်ာက္ေသာ္လည္း ေခ်ာက္မွန္း မသိသျဖင့္ သတၱိရွိခဲ့ေသာ
ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ့္သမီးမ်ားအား ဟာသ
တစ္ပုဒ္ပမာ မၾကာခဏပင္ ေျပာျပတတ္ပါေတာ့သည္ ။
( ဖခင္ၾကီးေျပာျပေသာ ျဖစ္ရပ္မွန္(ကိုယ္ေတြ႕)ဇာတ္လမ္းကို
ဆီေလ်ာ္သလို ေရးသားတင္ျပလိုက္ရပါသည္ )
ေစတနာေရွ႕ထားလ်က္
ဂါဦးႏြန္းကို
(၂၀၁၁ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လထုတ္ ဂမ ၻီရေလာကမဂၢဇင္း )
အျပည့္အစုံသုိ႔ »
(၂၀၁၁ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလထုတ္ ဂမ ၻီရမဂၢဇင္း)
- အမွန္ ထိုေန႔က စာမူ သြားပို႔ရန္ အစီအစဥ္ မရွိ ။ တကယ့္
တကယ္က သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ခ်ိန္းျပီး YKKေၾကးအိုး ျဖစ္ျဖစ္
CPၾကက္ေၾကာ္ ျဖစ္ျဖစ္ ဒါမွမဟုတ္ စားေနက် ရွမ္းဆိုင္တြင္
ခ်ိန္းကာ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ စားရင္း စကားေျပာၾကမည္ဟု
စဥ္းစားထားမိေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းက သင္တန္း
အေရးၾကီးသျဖင့္ မအားလပ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္
တည္း ထြက္မိထြက္ရာထြက္လာရင္း စာမူသြားပို႔ျဖစ္ျခင္း
ျဖစ္သည္ ။ အိမ္၌လည္း မေနခ်င္…တစ္လလံုးေနမွ
တစ္ရက္သာ အားလပ္ေသာ ဤေန႔တြင္ ကြ်န္မ
တစ္ေနရာရာသို႔ သြားခ်င္၏ ။
ေရႊတိဂံုဘုရားျဖစ္ေစ…ကမာၻေအးဘုရားျဖစ္ေစ…
ဘုရားတစ္ဆူဆူကို သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ခ်င္သည္ ။
ထိုရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ကားစီးရလည္း အဆင္ေျပ
လမ္းေၾကာင္းလည္း သင့္သည့္ ဆူးေလဘုရားသို႔
သြားရန္ 43 အထူးကား စီးရင္း ထြက္လာလိုက္သည္ ။
- မိုးရာသီျဖစ္၍ မိုးသည္ တဖြဲဖြဲ ရြာသြန္းလ်က္ ရွိျပီး
လမ္း၏ ေျမနိမ့္ပိုင္းေနရာမ်ားတြင္ ေရတို႔ ျပည့္ဝင္အိုင္
ထြန္းလ်က္ ရွိၾက၏ ။ ကားမွန္သည္ တစ္ဝက္ခန္႔ လွစ္ဟ
ပြင့္ေနေသာေၾကာင့္ ထိုကားတံခါးေပါက္မွ ဝင္လာေသာ
မိုးေရစက္တို႔သည္ ကြ်န္မ့မ်က္မွန္ကို ေျပးဝင္တြန္းတိုက္
ၾက၍ မ်က္မွန္ႏွစ္ဖက္လံုး မိုးေရစက္တို႔ႏွင့္ မွဳန္ဝါးေနသျဖင့္
စာလည္း ဆက္ဖက္၍ မရေတာ့…။ ကြ်န္မ ဖတ္ေနသည့္
စာအုပ္က ဆရာတိုးထက္ ေရးသားသည့္ အံ့ဖြယ္ဝိညာဥ္
စာအုပ္ ျဖစ္သည္ ။ စာအုပ္သည္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေကာင္း
သလို အံ့ၾသတုန္လွဳပ္ဖြယ္လည္း ေကာင္းလွသည္ ။
ဝိညာဥ္ႏွင့္လူ႔ဘံုေလာက၏ ဆက္ႏြယ္ကူးယွက္ပံုကို ႏိုင္ငံ
တကာကပင္ အမွန္ ယံုၾကည္လက္ခံေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း
ေဆးပညာႏွင့္တဖံု ဒႆနႏွင့္တသြယ္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ
အက်ယ္တဝင့္ရွင္းလင္း ေရးသားတင္ျပထားသည္ ။
- ကြ်န္မ စာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္ျပီး အျပင္ဘက္သို႔ ေငး
ရင္း စိတ္ကူးအေတြးေတြ ပြားမ်ားရွင္သန္ေနလိုက္မိသည္ ။
*လူေတြၾကားထဲတြင္ ဝိညာဥ္ေတြေကာ သြားလာ ေနထိုင္
ေနေလမလား……လူတစ္ေယာက္သည္ မိမိ ေသဆံုးသြား
သည္ကုိ မသိရွိေသးပါက က်န္ရွိေနေသာဝိညာဥ္သည္
အသက္ရွင္ခဲ့စဥ္ကအတိုင္း ပံုမွန္လုပ္ငန္းေတြကို
ေဆာင္ရြက္ေနေလမလား…သူတို႔ကို အမွ်မေဝသေရြ႕
သူတို႔သာဓု မေခၚရသေရြ႕ မကြ်တ္လြတ္ၾကသည္မွာ
အမွန္ပဲလား…အေတြးပင္လယ္ထဲတြင္ ကြ်န္မ နစ္ေျမာ
ေပ်ာ္ဝင္ေနမိသည္ ။
“ ကြ်ီ…!”
ကားက ဘရိတ္ကုိ ေဆာင့္နင္းအုပ္လိုက္သျဖင့္ ကြ်န္မတို႔
ခရီးသည္ အားလံုး ေရွ႕သို႔ ယိုင္ထိုးျပိဳလဲမတတ္ ျဖစ္သြား
ၾကသည္ ။ ကားဒရိုင္ဘာႏွင့္စပယ္ယာထံမွ တျပိဳင္နက္
ဆိုသလို ဆဲဆိုသံထြက္သြား၏ ။
“ ေသခ်င္ေနျပီလား ။ ကားလမ္းကို ၾကည့္ကူးမွေပါ့။”
စပါယ္ယာ၏ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုသံေၾကာင့္ ကြ်န္မ မွန္ျပတင္း
ေပါက္က ေခါင္းအနည္းငယ္ ျပဴၾကည့္လုိက္ေတာ့ လူလတ္
ပိုင္းလူတစ္ေယာက္ တစ္ဖက္လမ္းဆီသို႔ ယိုင္တိယိုင္ထိုး
ျဖင့္ လမ္းေလ်ွာက္သြားသည္ကို ေတြ႕ျမင္လုိက္ရသည္ ။
သူ႔ဆံပင္တို႔သည္ ပြေယာင္းေယာင္းျဖစ္ေနျပီး ဝတ္ထား
ေသာ ရွပ္အက်ၤ ီအျဖဴသည္ မည္းညစ္ကာ ေက်ာအလယ္ပိုင္း
တဝိုက္တြင္ ေဆးနီနီတို႔ စြန္းထင္လ်က္ ရွိသည္ ။
“ အမေလး…ေတာ္ေသးတာေပါ့ ။ ဒီေနရာက ခဏခဏ
ကားတိုက္မွဳ ျဖစ္တယ္ ။ ဟိုးတေလာကေတာင္ ေက်ာင္း
ဆရာတစ္ေယာက္ ကားတိုက္ခံရေသးတယ္ ။ ကားေတြ
ကလည္း အရွိန္ျပင္းေတာ့ ပြဲခ်င္းျပီးပဲ ။”
နေဘးမွ အေဒၚၾကီး၏စကားကို ကြ်န္မ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္
ျဖင့္ နားစြင့္ရင္း တစ္စံုတစ္ခုကို ဖ်တ္ခနဲ ေတြးဆလိုက္မိ၍
ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျပတင္းတံခါးမွ ေခါင္းျပဴၾကည့္လိုက္မိ
သည္ ။ ေဆးနီေတြ စြန္းထင္ေနေသာ အက်ၤ ီျဖဴႏွင့္ပုဆိုးစိမ္း
ကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ ေစာေစာကလူကို တရိပ္ရိပ္ေျပး
စျပဳေနျပီျဖစ္ေသာ ကားေပၚမွ ကြ်န္မ ရိပ္ခနဲ လွမ္းျမင္လိုက္
ရသည္ ။
“ ေတာက္…ဘယ္က ေဆးသုတ္သမားလဲ မသိပါဘူး
ကြာ ။ ကားတိုက္မွဳျဖစ္ရင္ ငါတို႔ ေလ်ာ္ရ ေထာင္က်ရ
ဦးမယ္ ။”
“ လူေတြကလည္း ခက္ပါတယ္ ဆရာရယ္ ။ ကဲ…ရုပ္ရွင္
ရံုေရွ႕ဆင္းမဲ့သူေတြ ျပင္ထားေနာ္ ။”
ကြ်န္မ ရွဳပ္ေထြးေနေသာ အေတြးစမ်ားကို သိမ္းဆည္းကာ
ကားေပၚမွ ဆင္းရန္ ျပင္လိုက္သည္ ။ ကြ်န္မ့တြင္ ပစၥည္း
မ်ားမ်ားစားစား မပါ…ပုိက္ဆံအိတ္ေသးေလးတစ္လံုး ၊
စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ စာမူတစ္ထုပ္ကို ထည့္ထားေသာ
လက္ဆြဲအိတ္တစ္လံုးသာ ပါသျဖင့္ ထိုလက္ဆြဲအိတ္ကို
တစ္ဖက္မွ ဆြဲ ၊ ထီးကို တစ္ဖက္လက္ျဖင့္ ကိုင္ေဆာင္းရင္း
စာအုပ္တိုက္ဆီသို႔ ထြက္လာလိုက္သည္ ။
- စာအုပ္တိုက္တြင္ စာမူပို႔ျပီး အျပန္တြင္ ဆူးေလဘုရား
ဖူးမည္ဟု ကြ်န္မ ရည္ရြယ္ထားလိုက္ျပီး မိုးသည္းသည္း
တြင္ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္ ။ ပိတ္ရက္
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ေပလား မသိ…လမ္းတေၾကာလံုး လူသူ
ကင္းရွင္းေနသလို ခံစားမိသည္ ။ ဗႏၶဳလပန္းျခံလမ္း
(ဘားလမ္း)ထိပ္ ႏိုင္ငံျခားေငြ လဲလွယ္ေရးဘဏ္ အနီးသို႔
အေရာက္ မိုးသည္ တဝုန္းဝုန္း တဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္ သည္းသည္း
မည္းမည္း ရြာခ်လာသျဖင့္ ကြ်န္မ စာအုပ္တိုက္ဆီသို႔ အူလ်ား
ဖါးလ်ား ေျပးသြားလိုက္သည္ ။ တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ေရညႇိ
မ်ားေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ေခ်ာ္ခြ်တ္ခြ်တ္ျဖစ္ေနသျဖင့္
ေခ်ာ္မလဲေစရန္ သတိထားေလွ်ာက္ရေသးသည္ ။
- စာအုပ္တိုက္ေရာက္ေတာ့လည္း အယ္ဒီတာႏွင့္ မေတြ႕…
ဆူးေလဘုရားလည္း ဝင္ဖူးဦးမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
အိမ္ျပန္ေနာက္က်မည္ကို စိုးရိမ္သျဖင့္ စာမူကို ေပးခဲ့ျပီး
ကြ်န္မ ထြက္လာခဲ့သည္ ။ မိုးကား သည္းသည္းထန္ထန္
ရြာခ်ေနတုန္း ။
- ပိတ္ရက္ျဖစ္၍ လူနည္းရသည့္အထဲ မိုးသည္းထန္ေနျခင္း
ေၾကာင့္ လမ္းတေလ်ာက္လံုး လူသူ ကင္းရွင္းလ်က္ ရွိသျဖင့္
အလိုလိုေနရင္း ကြ်န္မ ထိတ္လန္႔ေနမိသည္ ။ ပိုက္ဆံအိတ္ႏွင့္
စာအုပ္ ထည့္ထားေသာ လက္ဆြဲအိတ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္
ဆြဲကိုင္ရင္း လက္တစ္ဖက္ကလည္း ထီးကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္
ကာ လမ္းကို ျမန္သထက္ျမန္ေအာင္ ေလွ်ာက္လာလိုက္ရာ
ကုန္သည္လမ္း အေမရိကန္သံရံုးနားသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္ ။
အေမရိကန္သံရံုးကား သံရံုးေဟာင္းျဖစ္သည္ ။ သံရံုးေရွ႕မွ
တိုင္ကီမ်ားက အျပင္လူ ဝင္ေရာက္ျခင္း မရွိေစရန္ ကာရံထား
ျခင္း ျဖစ္မည္ ။ ပလက္ေဖာင္းႏွင့္ကပ္လ်က္ ဗႏၶဳလပန္းျခံတြင္
လည္း လူတစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုမွ် မေတြ႕ျမင္ရေပ…။ (၂၀၁၀
က ေရးသားထားေသာဝတၳဳျဖစ္ပါသည္...စာေရးသူ)
လမ္းမၾကီးထက္တြင္ ကားတစ္စီးတစ္ေလ ျဖတ္သန္းသြား
ျခင္းမွအပ တစ္ေၾကာလံုး လူသူ ကင္းမဲ့ေနျခင္းက ကြ်န္မ့ကို
ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ေတြ တိုးပြားလာေစသည္ ။
“ သမီးေလး…အေဒၚ့ကို ပိုက္ဆံေလးတစ္ရာေလာက္
ေပးပါလားကြယ္ ။ အေဒၚ ျပန္စရာ ကားခ မရွိလို႔ပါ ။”
ရုတ္တရက္ ေနာက္မွ အသံတစ္သံကို ၾကားလိုက္ရ၍ ကြ်န္မ
အထိတ္တလန္႔ျဖင့္ ေနာက္သို႔ ဆတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္
ေတာ့ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ။
အေရာင္မြဲမြဲ လံုခ်ည္ ခ်ည္ထည္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းအက်ၤ ီကုိ ဝတ္ဆင္
ျပီး ထီးစုတ္စုတ္တစ္ေခ်ာင္းကို ေဆာင္းထားေသာ ထိုမိန္းမက
ကြ်န္မႏွင့္ လက္တစ္ကမ္းေက်ာ္အကြာတြင္ ရပ္ေနသည္ ။
- ရုတ္တရက္ ကြ်န္မ့ဦးေႏွာက္က အလုပ္တစ္ခုကို လ်င္ျမန္စြာ
ေတြးေခၚလုပ္ေဆာင္လိုက္သည္ ။ ပထမအဆင့္အေနျဖင့္
အနီးပတ္ဝန္းက်င္ကို ကြ်န္မ လ်င္ျမန္စြာ ေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္ေတာ့
ကြ်န္မ ေရာက္ေနသည့္ေနရာက ဗႏၶဳလပန္းျခံ၏အလယ္
တစ္ဖက္လမ္း၌ အေမရိကန္သံရံုး ေရွ႕တည့္တည့္ေလာက္
ေနရာတြင္ ျဖစ္သည္ ။ လမ္းတေၾကာလံုး၏အလယ္ဗဟို
ျဖစ္ျပီး လူသူကလည္း အလြန္ရွင္းလင္းေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္ ။
မိုးကလည္း သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာသြန္းေနျခင္းေၾကာင့္
ကြ်န္မ အႏ ၱရာယ္ၾကံဳ၍ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းလွ်င္
ေတာင္ ၾကားမည့္သူ ရွိမည္ မဟုတ္…။ ကြ်န္မ ထိုအေၾကာင္း
အရာေတြကို စကၠန္႔ပိုင္းမွ်ႏွင့္ ေတြးေတာလိုက္ကာ ထိုမိန္းမ
ကို ျဖတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္ျပီး လမ္း၏ထိပ္ ယာဥ္ထိန္းရဲတဲ
(အေဆာက္အဦးငယ္)ဆီသို႔ တအား ေျပးသြားလိုက္မိသည္ ။
ကြ်န္မ့အေတြးထဲတြင္ေတာ့ ယာဥ္ထိန္းရဲတဲနားမွ သစ္ပင္အုတ္
ခံုေလးမ်ားတြင္ ေစ်းသည္ေတြ နားေန မိုးခိုတတ္ၾက၍ လူသူ
ရွိမည့္ေနရာသို႔ ကြ်န္မ ေျပးလာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္ ။ ထိုေနရာ
သို႔ ေရာက္မွ ထိုမိန္းမ ေရာက္အလာကို ေစာင့္ကာ သူ လိုအပ္
ေနေသာ ေငြတစ္ရာကို လွဴဒါန္းမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ေျပးလာ
လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္ ။ တဲနားသို႔ ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္မ အေမာပင္
မေျဖႏိုင္ေသးဘဲ ေျပးလာခဲ့တဲ့လမ္းကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့…
“ ဟယ္ေတာ္…ဘယ္…ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ ။”
ပလက္ေဖာင္းထက္တြင္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မရွိ…။
ကြ်န္မ တအံ့တၾသျဖင့္ လမ္းမၾကီးထက္ကိုလည္း ေဝ့ဝဲၾကည့္
လိုက္ေတာ့လည္း ပကတိ နတၳိ ။ ပလက္ေဖာင္း၏အလယ္မွ
ယာဥ္ထိန္းရဲတဲဆီသို႔ ကြ်န္မ ေျပးလာစဥ္ ပိုက္ဆံေတာင္းေသာ
ထိုမိန္းမ အဘယ္သို႔ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသနည္း…။ ကြ်န္မ
ယူဆလိုက္မိသည္က လမ္းမထက္တြင္ လွည့္လည္ေနေသာ
ဝိညာဥ္ဟူ၍သာ…။
“ အဲ့ဒါပဲ…မမလတ္ရယ္ ။ သမီးျဖင့္ အံ့ၾသလုိက္တာ ။ မလတ္
စဥ္းစားၾကည့္…အဲ့ဒီမိန္းမ အေမရိကန္သံရံုးထဲ ဝင္ေျပးရေအာင္
ကလည္း လမ္းကူးရင္ သမီး ေတြ႕မွာေပါ့ ။ ေနာက္ျပီး ဝင္ေျပးလို႔
လည္း လြယ္မယ္ မထင္ပါဘူး ။ ေနာက္တစ္ခုရွိတာက ေနာက္
ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ေျပးရင္ေတာ့ ဟိုဘက္လမ္းၾကားထဲ ဝင္သြား
ရေအာင္ကလည္း သမီး ေျပးလာတဲ့ဘက္က ပိုနီးတယ္ေလ ။
ေျပာရရင္ သမီး ေျပးထြက္လာခ်ိန္က စကၠန္႔ပိုင္းေတာင္ မၾကာဘူး
ေနာ္ ။ ဒီေတာ့ သူ ေပ်ာက္သြားတာ အံ့ၾသစရာပဲ ။ သူ ေျပးသြား
တာကို သမီး လွည့္ၾကည့္ရင္ ျမင္မွာေပါ့ ။ ေနာက္ဆံုး ေတြးစရာ
က ပိုက္ဆံေလးတစ္ရာ ေတာင္းမိတာနဲ႔ သူ လွည့္ေျပးဖို႔ မလိုဘူး
ထင္တာပဲ ။”
ကြ်န္မ ဆူးေလဘုရားမွအဆင္း ထိုအေၾကာင္းအရာက
ေခါင္းထဲသို႔ တိုးဝင္လာျပန္၍ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္ကာ
အိမ္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အစ္မလတ္ကို ဖုန္းဆက္လိုက္ျခင္း
ျဖစ္သည္ ။
“ အမေလး…မိႏြန္းကို…နင္ ကံေကာင္းလို႔ပါလား ။ နင္
ဝတ္စားသြားတာလည္း ၾကည့္ဦးေလ ဂမ ၻီရဆရာမၾကီၤးရဲ႕ ။”
အစ္မလတ္၏စကားကုိ ကြ်န္မ နားမရွင္းသျဖင့္ ျပန္ေမးလိုက္
သည္ ။
“ ဘာကို ကံေကာင္းတာလဲ သမီးက ဘာကို ၾကည့္ရမွာလဲ
မမလတ္ရဲ႕ ။”
“ ေၾသာ္…ခက္ပါ့ ။ စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ျပီး ဘာမွ လွည့္လည္
ဝိညာဥ္ေတြ ဘဝမဲ့ဝိညာဥ္ေတြ လုပ္မေနနဲ႔ ။ အဲ့ဒါ နင့္ကို ပစၥည္း
လုမလို႔ ၾကံတာဟဲ့ ။ သိျပီလား ။ နင္ ဒီေန႔ ဝတ္သြားတဲ့ ဆြဲၾကိဳး
ရယ္ ဟန္းခ်ိန္းရယ္က သူတို႔ မ်က္စိက်ခ်င္စရာ ျဖစ္ေနတာကိုး ။
ေနာက္ျပီး ဟန္းဖုန္းကို လူျမင္သာေအာင္ အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္
ထားတယ္ မဟုတ္လား ။ နင္က မိန္းကေလး ျပီးေတာ့ တစ္
ေယာက္တည္း ။ မိုးကလည္း သည္းေနတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္
လံဳး လူကလည္း ရွင္း…ဒါ့ေၾကာင့္ သူက နင့္အနား ကပ္လာတာ ။
နင္သာ ပုိက္ဆံတစ္ရာ ထုတ္ေပးမယ္ ဆိုျပီး ေခါင္းငံုလိုက္တာ
ပုိက္ဆံႏွိဳက္လိုက္တာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ သူက လုေတာ့မွာ ။ ကံ
ေကာင္းခ်င္ေတာ့ နင္က ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ယာဥ္ထိန္းရဲ
အေဆာက္အအံုဆီ ေျပးေတာ့ သူလည္း နင္ အကူအညီသြား
ေတာင္းတယ္ ထင္ျပီး လာလမ္းအတိုင္း လွည့္ေျပးတာ ေနမွာ
ေပါ့ ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့…တစ္ေယာက္တည္း မိုးသည္း
တဲ့ေန႔ ေလွ်ာက္မသြားပါနဲ႔ဆိုတာ ။ လူကျဖင့္ ကေလးသာသာပဲ
ရွိေသးတာ တစ္ေယာက္တည္း လပ္လ်ားလပ္လ်ားလုပ္မေနနဲ႔ ။
ျမန္ျမန္ ျပန္လာခဲ့ေတာ့…။ စီးေနက် ကားပဲစီးေနာ္ ။ မသိတဲ့
ကားေတြ ေလွ်ာက္မစီးနဲ႔ဦး ။”
“ ဟုတ္…ဟုတ္…။”
အစ္မလတ္က ကရုဏာေဒါေသာျဖစ္ကာ ကြ်န္မ့ကို ဆူပူၾကိမ္း
ေမာင္းျပီး ဖုန္းခ်သြားသည္ ။ ဘုရားလည္း ဖူးျပီးသြားျပီျဖစ္၍
ကြ်န္မ ကားဂိတ္တြင္ ကားေစာင့္ေနလိုက္သည္ ။ 43အထူးကား
က သိပ္ၾကာၾကာ မေစာင့္လိုက္ရဘဲ ေရာက္လာသျဖင့္ ကြ်န္မ
အဆင္ေျပမည့္တစ္ေနရာတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္ ။
တစ္လမ္းလံုး စာအုပ္လည္းမဖတ္ျဖစ္……အေတြးထဲတြင္သာ
ေျမာလြင့္ ကြ်ံဝင္ေနမိသည္ ။ ကြ်န္မ့ကို ပိုက္ဆံ လာေတာင္း
ေသာ ထိုမိန္းမသည္ အမွန္ပင္ အၾကံသမားတစ္ေယာက္လား…
ဒါမွမဟုတ္ အမွ်ေဝစဥ္က ခရီးနယ္လြန္ေနေသာ လွည့္လည္
ဝိညာဥ္ေပလား…ကြ်န္မ ေတြးဆ၍ မရႏိုင္ေတာ့ပါျပီ ။
(ထိုပေဟဠိပုစာၦႏွင့္အတူ ကြ်န္မ ရရွိလိုက္သည္က မိုးသည္း
သည္းထန္ထန္ ရြာေနခိုက္ လူသူျပတ္လပ္သည့္ေနရာသို႔
မိန္းကေလးတစ္ဦးတည္း မသြားသင့္ဟူေသာသင္ခန္းစာ
တစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္ ။)
ေစတနာေရွ႕ထားလ်က္..
ဂါဦးႏြန္းကို
တေစ ၦစံုေထာက္ မိန္းကေလး
အျပည့္အစုံသုိ႔ »
ကြ်န္ေတာ့္ကို ဒီလိုလာေမးရင္ေတာ့ ရွိတယ္ဆိုတာျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ယံုလားဆိုေတာ့ ယံုတယ္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ မယံုဘူးလည္းမဟုတ္ဘူး။ သူ႕ဟာသူေနသူ ေနၾကတယ္။ ကိုယ္လည္း ကိုယ္ဟာကိုေန တယ္ေပါ့ေလ။ ဥစၥာေစာင့္ေတြေၾကာင့္ စီးပြားတက္တာ ဟုတ္လားေမးရင္လည္း ဟုတ္ခ်င္လည္းဟုတ္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ျပီး အလုပ္နဲ႕ ရတဲ့ေငြကိုပဲလိုခ်င္တယ္။ ဘယ္ ပစၥည္းမွ အလကားမရတာ၊ဥစၥေစာင့္က စီးပြားတက္ေအာင္လုပ္ေပးတယ္ ဆိုရင္လည္း သူတစ္ခုခုလိုခ်င္လို႕ လုပ္ေပးတာျဖစ္မွာေပ့ါ။ အဲ့ဒီေတာ့ ကိုယ္က သူ႕အတြက္ အလုပ္အပိုေတြလုပ္ေပးရဦးမယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ သူ႕ဟာသူေန ကိုယ္ဟာကုိယ္ေနလို႕ပဲ ကြ်န္ေတာ္က ခံယူတယ္။
ဥစၥာေစာင့္တစ္ကယ္ရွိတာလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေလးကိုကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္ေလးထဲက မယံုတာပါ။ ဗိုလ္တစ္ေထာင္က ျမနန္းႏြယ္ဆိုတဲ့ ဥစၥာေစာင့္ အေၾကာင္လည္းၾကားဖူးပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေတြမဟုတ္ေလေတာ့ယံုရခက္ခက္ၾကီးရယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္ကြ်န္ေတာ္ ၇ တန္းေလာက္မွာ ကိုယ္ေတြ႕အျဖစ္ေလးတစ္ခု ေတြ႕ဖူးပါရဲ႕။ ကိုယ္ေတြ႕ဆိုေပမယ့္ အေမက ကြ်န္ေတာ္ငယ္ေသးတာကို စိုးရိပ္ျပီးေခၚမသြားလို႕ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမ့ဆီက ျပန္ၾကားရတာေတြကိုပဲ နားေထာင္ရတာပါ။ အျဖစ္ကဒီလို။
ကြ်န္ေတာ္ က ပုသိမ္ဇာတိ။ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း အားလံုး ပုသိမ္ကေက်ာင္းေတြမွာပဲတက္ခဲ့တာ။ အေမကလည္း ပုသိမ္မွာပဲ ေဆးခန္းဖြင့္တယ္။ အေမေဆးခန္းဖြင့္တဲ့ အိမ္ေလးက ကြ်န္ေတာ္တို႕အိမ္နဲ႕အေတာ္ေလးလွမ္းသဗ်။ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ပတ္ကို ၁ရက္ ၂ ရက္ေလာက္ေတာ့ အေမ့ေဆးခန္းကို လိုက္ျပီး ေဆာ့ေလ့ရွိသဗ်။ ေဆးခန္းက ေဆးဘူးခြံကေလးေတြကို အိမ္ျပန္သယ္လာ၊ အဲ့ဒီေဆးဘူးခြံေလးေတြနဲ႕ အိမ္ေဆာက္တမ္းေဆာ့ အဲ့ဒီလိုေပါ့ေလ။ အေမ့ေဆးခန္းဖြင့္တဲ့ အိမ္မွာက အပ်ိဳၾကီးတစ္ေယာက္၊အပ်ိဳၾကီးရဲ႕အေမနဲ႕ တူမႏွစ္ေယာက္ရွိသဗ်။ ဥစၥာေစာင့္အျဖစ္ကအဲ့ဒီအိမ္မွာ ျဖစ္တာ။ ျဖစ္ပံုကေတာ့ ဆန္းသား။ အဲ့ဒီတူမႏွစ္ေယာက္မွာ အၾကီးမက တစ္အိမ္လံုး က်န္တဲ့လူေတြနဲ႕မတူဘူးခင္ဗ်။ အသားအရည္က ေရႊ၀ါေရာင္ ၀င္း၀င္း၊မ်က္ႏွာကလည္း ေခ်ာေခ်ာေလးနဲ႕ တစ္မိေပါက္ တစ္ေယာက္ထြန္းဆိုသလို အေတာ္ေခ်ာသဗ်။ ထားပါေတာ့ေလ မမိုးမိုးလို႕ပဲ ေခၚၾကပါစို႕။
အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက မမိုးမိုးက အထက္တန္းတက္ေနတုန္းနဲ႕တူတယ္။ အေမကလည္းထံုးစံအတုိင္း ညေနဆိုရင္ စက္ဘီးေလးစီးျပီးေတာ့ေဆးခန္းသြား ညပိုင္းက်ေတာ့ ျပန္လာေပါ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႕တစ္ေန႕က်ေတာ့ ေဆးခန္းပိတ္ျပီး ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ ေဆးခန္းေရွ႕၊ အိမ္ေရွ႕ေပ့ါဗ်ာ၊ အဲ့ဒီမွာ ေျမြသူေတာင္ (စပါးအံုးအျဖဴေရာင္ လိုေျမြမ်ိဳး) က ကန္႕လန္႕ျဖတ္ျပီး ပိတ္ေနပါတယ္။ အေမကလည္း ေၾကာက္ေတာ့ ေဆးခန္းကလည္း မျပန္ရဲ၊ အဲ့ဒါနဲ႕ေရႊလက္စြပ္ကို ေရထဲစိမ္ ေရႊေရေငြေရ ဖ်န္းတယ္ဆိုျပီး ေမြၾကီးကို ေျခာက္ထုတ္၊ ေမြၾကီးအိမ္ေရွ႕က ထြက္သြားေတာ့မွပဲ အိမ္ျပန္ရဲေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီလိုျဖစ္တာက ၾကာသာပေတး ေန႕တုိင္းခင္ဗ်။ ၾကာသာေပးေန႕ ညေရာက္ျပီဆိုရင္ အဲ့ဒီေျမြၾကီးက အခ်ိန္မွန္ပဲေဆးခန္းေရွ႕ ပိတ္ပိတ္ျပီးေနတာ။ ပိတ္တုိင္းလည္းေျခာက္လွန္႕ထုတ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ဒီလိုနဲ႕ တစ္လေလာက္ၾကာလာေတာ့မမိုးမိုးက အေမ့ကိုလာေျပာတယ္။ သူ တစ္ပတ္ကိုတစ္ခါေလာက္ အိပ္မက္ မက္တယ္တဲ့။ အိပ္မက္ထဲမွာသူ႕ဆံပင္ေတြက အရွည္ၾကီးပဲ၊ ရွည္တာမွ ေျခမ်က္စိေလာက္နားအထိရွည္ျပီးေတာ့ ဆံပင္အဖ်ားေလးေတြကအေပၚကို ျပန္ေကာ့တက္ေနပါသတဲ့။ ေနာက္ျပီး သူေရာက္သြားတဲ့ ေနရာက ေတာ္ေတာ္ကို ခမ္းခမ္းနားနားနဲ႕ တယ္… မဟာဆန္ဆိုပဲ။ ေရႊတိုင္လံုးၾကီးေတြနဲ႕၊ ေရႊေတြ ေငြေတြဆိုတာ ေရႊအိုးေတြနဲ႕ ထည့္ထားတာ တစ္ခန္းလံုးအျပည့္ဆိုပဲ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ အိပ္မက္ထဲမွာ သူ႕အကို အမေတြနဲ႕ ေတြ႕တယ္ဆုိပဲ။ ဟိုမွာ သူတို႕ဒန္းစီးျပီးေတာ့ သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကတာ တယ္ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းဆိုပဲ။
အေမကလည္း အို ညည္းေအ… အိပ္ေရးပ်က္တာတို႕၊ အားနည္းတာတို႕ ျဖစ္ရင္ ဒီလိုပဲ အိပ္မက္ မက္တယ္ပါတယ္၊ အဟာရညီမွ်တဲ့ အစားအစာ မ်ားမ်ားစားေပး၊ အားေဆးကေတာ့ လိုအပ္မွေသာက္ဆိုျပီးေတာ့ အားေဆးေပးလိုက္ပါသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ မမိုးမိုးကေတာ့ ေသာၾကာေန႕ေလာက္ဆိုရင္ အေမ့ဆီလာျပီးသူ႕အိမ္မက္ကို ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ အိမ္မက္ထဲမွာသူ႕အစ္ကို အမေတြက သူ႕တို႕နဲ႕ လာေနမလားလို႕ ေခၚေနေၾကာင္း။ သူလည္း ဟုိမွာေနရတာ ေပ်ာ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ အေမက နင့္အိမ္မက္ထဲမွာနဲ႕ အျပင္မွာ ဘယ္ဟာ ပိုေပ်ာ္လည္းေမးေတာ့ သူက ဟိုမွာေနရတာ ပိုေပ်ာ္တယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ထင္တယ္ အဲ့ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြျဖစ္ျပီးေနာက္မွာေတာ့ မမိုးမိုးတစ္ေယာက္သတိလစ္သြားပါေတာ့တယ္။ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ျပီးလွမ္းေခၚေတာ့ အေမကလည္း အဲ ဒီေကာင္မေလး စိတ္ညစ္စရာေတြရွိလား၊ ရည္းစားသညာေတြ ရျပီးေတာ့မ်ားတစ္ခုခုျဖစ္ေလသလားဆိုျပီး ေန႕ခင္းၾကီး ေဆးခန္းကေလးကို သြားပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ၾကည့္၊ မ်က္ခြံလွန္ၾကည့္၊စသည္အားျဖင့္သူ စစ္ေဆးၾကည့္ပါတယ္။ အားလံုးက ပံုမွန္၊ သို႕ေပမယ့္ သတိကေတာ့ လစ္ေနတာပါပဲ။ အစက သတိလစ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တယ္ထင္ေပမယ့္ တစ္ကယ္သတိလစ္ေနေလေတာ့ဘာရယ္ေၾကာင့္ သတိလစ္ရတယ္ဆိုတာကို သူလည္း ေရေရရာရာမသိပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္တစ္ေန႕ေရာက္ မမုိးမိုးလည္း ျပန္သတိရလာေတာ့ရိႈက္ၾကီး တစ္ငင္ကို ငိုေတာ့တာပဲ။ သူ႕ကို သူ႕အစ္ကိုနဲ႕အမေတြက ဟိုမွာ အျပီးလိုက္ေနဖို႕ေခၚေၾကာင္း။ သူတို႕မွာ စုစုေပါင္း ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွစ္မ ငါးေယာက္ရွိေၾကာင္း။ အစ္ကိုက တစ္ေယာက္၊ အမက ၃ ေယာက္ရွိျပီး သူက အငယ္ဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း။ အငယ္ဆံုးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႕ကို အားလံုးက ခ်စ္ၾကေၾကာင္း။ဒါေပမယ့္ သူလည္း အိမ္ကလူၾကီးေတြ စိတ္ပူမွာစိုးလို႕ အိမ္ခဏ ျပန္ဦးမယ္ဆိုျပီးေတာ့ ျပန္လာတဲ့အခါမွာခုလို သတိရလာတာျဖစ္ေၾကာင္း တစ္ငိုငို တစ္ယိုယုိနဲ႕ ေျပာပါတယ္။
ဘယ္သူက သူေျပာတာ ယံုမွာတုန္း။ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္လို႕ပဲ ထင္တာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႕ မမိုးမိုးတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ခါတစ္ေလ သံုး နာရီေလာက္သတိလစ္သြားလိုက္၊ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ရက္ေလာက္ သတိလစ္သြားလိုက္၊ ႏိုးလာရင္ တစ္မိႈင္မိႈင္းတစ္ေတြေတြနဲ႕ သူ ေရြးရခက္ေနေၾကာင္း ဟိုမွာလည္း ေပ်ာ္ေပမယ့္ ဒီမွာလည္း ေပ်ာ္ေၾကာင္းစတဲ့ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြ ေလွ်ာက္ေျပေနပါတယ္။ အဲ့ဒီကစျပီး အေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေဆးခန္းမေခၚေတာ့တာနဲ႕ပဲ အိမ္ကေနျပီး အေမျပန္လာတုိင္းျပန္ေျပာျပတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြကိုပဲ ေစာင့္ျပီး နားေထာင္ရတာပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႕ တစ္ေန႕ေတာ့ ကရင္ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္အိမ္ကိုလာလည္ပါသတဲ့။ အဲ့ဒီဆရာမက သိုက္တို႕ဥစၥာေစာင့္တို႕နဲ႕ဆိုရင္ စကားေတြဘာေတြ ေျပာဆိုပဲ။ ေျပာတယ္ဆိုတာက သူကလည္း အဆက္ပါဆိုပဲ။ အဆက္ဆိုတာက သိုက္နဲ႕ အဆက္ရွိတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လားလို႕ ကြ်န္ေတာ္သံသယျဖစ္ေပမယ့္ အဲ့ဒီဆရာမနဲ႕ေတြ႕ေတာ့တစ္သက္လံုး ဗမာစကားေျပာေနတဲ့ မမိုးမိုးဟာ ကရင္လို ထျပီးေရာေတာ့တာပါဘဲ။ အေမတို႕လည္း မ်က္လံုး အေၾကာင္သားနဲ႕ ထိုင္ၾကည့္ေနရတယ္လို႕ဆိုပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အသံေန အသံထားနဲ႕ စကားေျပာပံုကခဏေန တစ္ေယာက္၊ ခဏေန တစ္ေယာက္က ေျပာေနသလို မမိုးမိုးရဲ႕ အသံေတြက ေျပာင္းေနပါတယ္တဲ့။ သူတို႕ဟာ သူတို႕ ပတြတ္ ပတြတ္နဲ႕ ေျပာလို႕လဲ၀ေရာမမိုးမိုးလည္း သတိျပန္လစ္သြားေရာတဲ့။ ကရင္ဆရာမကသူဟာ မမိုးမိုးရဲ႕ အမသံုးေယာက္နဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
အဲ့ဒီေက်ာင္းဆရာမ ျပန္ေျပာျပတာကေတာ့ မမိုးမိုးဟာခုခ်ိန္အထိ သိုက္ထဲမွာပဲရွိေနေၾကာင္း၊ ေစာေစာက သူေျပာသြားတာေတြဟာ သူ႕အစ္မ သံုးေယာက္ကသူ႕ကိုယ္ထဲ ၀င္ျပီး ပူေျပာတာျဖစ္ေၾကာင္း။ သူတို႕ညီမေလးကို အျပီးေခၚထားခ်င္ေၾကာင္း။ သိုက္ေစာင့္ဘုိးဘိုးၾကီးနဲ႕ ေဆြးေႏြးဦးမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ျပီး သူတို႕ သိုက္က ပုသိမ္ ေရႊမုေ႒ာ ဘုရားေအာက္မွာရွိေၾကာင္းလည္း ပါပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ အဲ့ဒါ ျပီးကထဲကမမိုးမိုးလည္း သတိလစ္သြားတာ သတိကို ျပန္လည္မလာေတာ့ပါဘူး။ ၾကံရာမရတဲ့ အဆံုး ၾကံခင္း က သိုက္ႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ဆရာေတာ္ကို အိမ္သားေတြ သြားပင့္ၾကပါတယ္။
အဲ့ဒီလိုနဲ႕ၾကံခင္းက ဆရာေတာ္ ေရာက္လာေရာဆိုပါဆို႕ဗ်ာ။ ဆရာေတာ္ေရာက္လာေတာ့လည္း မမိုးမိုးက သတိလစ္ေနတုန္းခင္ဗ်ာ့။ ဆရာေတာ္က ေရမန္းေတြဘာေတြဖ်န္းျပီး ဖေနာင့္နဲ႕ ၾကမ္းျပင္လည္းေဆာင့္ လိုက္ေရာ မမိုးမိုးလဲ ငုတ္တုတ္ထ ထုိင္ဆိုပဲ။ ငုတ္တုတ္လည္း ထုိင္ျပီးေရာ ဆရာေတာ္နဲ႕ ကရင္လို ေရာၾကေလရဲ႕။ ကရင္လိုေရာရင္း ေရာရင္းကေန ေနာက္ပိုင္း ဘာသာစကားေျပာင္းသြား တာေဘးက လူေတြ လည္း နားမလည္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ဟို ကရင္ေက်ာင္းဆရာမလည္းနားမလည္ေတာ့ဘူး။ ထင္တာကေတာ့ ေရွးေဟာင္း ဘာသာစကားတစ္ခုျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
ဆရာေတာ္လည္း ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႕ ေဒါသေတြ ထြက္လာျပီးေတာ့ မမိုးမိုးကို ၾကိမ္နဲ႕ ေဆာ္ပါေတာ့တယ္။ မမိုးမိုးလည္း လူးလွမ့္ ေနတာေပါ့ေလ။ အဲ့ဒါနဲ႕ သိပ္မၾကာပါဘူး မမိုးမိုး အသံက ေယာက်ၤားသံၾကီးလိုေျပာင္းသြားျပီးေတာ့ ဆရာေတာ့နဲ႕ အတင္အခ် ေျပာေတာ့တာပါဘဲ။ ေနာက္မွ သိရတာက ဆရာေတာ္နဲ႕ ပထမ ေျပာတာက အစ္မ အၾကီးဆံုးနဲ႕ ေျပာတယ္လို႕ဆိုပါတယ္။ သူတို႕ ရဲ႕ အေထြးကေလးကိုလူ႕ျပည္ျပန္မပို႕ေတာ့ဘူး ျပန္ေခၚထားမယ္ဆိုလို႕ ဆရာေတာ္က သေဘာမတူေၾကာင္း၊ လာျပီးမွေတာ့ သက္တမ္းေစ့ေနျပီးမွ ျပန္ေခၚရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ဒီလို ခုလႊတ္ ခုျပန္ေခၚ လုပ္ခ်င္တုိင္းလုပ္ရေအာင္ မင္းတို႕ကိုယ္ မင္းတို႕ ဘာထင္ေနသလဲလို႕ ျပန္ေျပာေၾကာင္း။ ဟိုက ဘူးခံေနတာနဲ႕ ဆရာေတာ္လည္း တင္းျပီးေတာ့ ၾကိမ္နဲ႕ သမတယ္လို႕ဆိုပါတယ္။ သူ႕ညီမ ၾကိမ္ သမခံေနရတာကို အစ္ကိုကေတြ႕ေတာ့မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္ျပီး အမအစား အစ္ကိုၾကီးက ၾကိမ္ဒဏ္၀င္ခံရင္း ဆရာေတာ္နဲ႕ စကားမ်ားၾကတယ္လို႕ဆရာေတာ္က ျပန္ေျပာပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အစ္ကိုၾကီးေသာ ဘာေသာ နားမလည္ဘူးသမ မယ္ဆိုျပီး ၾကိမ္နဲ႕ ထပ္ေဆာ္ျပန္ပါတယ္။ မမိုးမိုးက လူးလွမ့္ေနတာပါဘဲ။ ၾကိမ္လံုးရာေတြလည္းတစ္ကိုယ္လံုးမြေနတာေပါ့ေလ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူၾကီးသံလိုမ်ိဳး မမိုးမိုး ဆီက အသံထြက္လာပါတယ္။ ဆရာေတာ္ေျပာတာကေတာ့အဲ့ဒါဟာ သိုက္ ေစာင့္ ဘုိးဘိုးၾကီးလို႕ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္နဲ႕ သိုက္ေစာင့္ ဘုိးဘိုးၾကီးနဲ႕ စကားေတြ အတင္အခ် ေျပာလိုက္တာအေတာ္ၾကာသြားပါသတဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘယ္လိုညွိလိုက္တယ္မသိပါဘူး ဆရာေတာ္က မင္းတို႕လုပ္ခ်င္တုိင္း လုပ္လုိ႕ရမယ္ ထင္ေနသလား။ ငါ သုိက္ေက်ာျဖတ္မယ္ဆိုျပီးေတာ့ၾကံခင္းကို မမိုးမိုးကို ေခၚသြားဖို႕ ျပင္ပါတယ္။
ၾကားထဲမွာ ရထားစီးတာ၊ ကားစီးတာေတြကို ခ်န္ခဲ့ရင္ေတာ့ၾကီးေဒၚရယ္၊ မမိုးမိုးရယ္၊ ဆရာေတာ္ရယ္ ၾကံခင္းကို ေရာက္ပါေလေရာေပါ့ေလ။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ျမစ္ကူးျပီး ဆရာေတာ္ေက်ာင္းကို သြားရမယ့္ခရီးပါ။ ဆရာေတာ္က သိုက္က အစ္ကိုၾကီးေရာ၊ အစ္မ၃ ေယာက္ေရာပါ ေခၚလာပါသတဲ့။ ျမစ္ကူးခါနီးက်ေတာ့ေလွေပၚေရာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ တက္ခုိင္းပါသတဲ့။ အဲ့ဒီက အေဒၚၾကီး ေျပာျပတာကေတာ့ ေလွက တစ္ေယာက္တက္လိုက္တုိင္းတစ္ေယာက္စား ျမဳတ္ျမဳတ္သြားတယ္ဆိုပဲ။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့မသိဘူးေပါ့ေလ။ အဲ့ဒါနဲ႕ ေနာက္ဆံုး အစ္ကို ၾကီးအလွည့္က်ေတာ့ အစ္ကိုၾကီး က ေပကပ္ျပီး ေလွေပၚမတက္ဘူး လုပ္ေနပါသတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႕ ဆရာေတာ္လည္း အတင္းၾကိမ္းေမာင္းျပီး တက္ခုိင္းေတာ့မွေလွေပၚေရာက္ပါသတဲ့။ ေလွေပၚေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ကအဲ့ဒီ မမိုးမိုးရဲ႕ အေဒၚကို ဟဲ့ဒကမၾကီး ဟိုဘက္တုိးလိုက္ ဒီမွာ အစ္ကို အၾကီးဆံုးက ထုိင္စရာေနရာမရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္လို႕ ဆိုေလေတာ့ အေဒၚလည္း လန္႕ဖ်န္႕ျပီး အမေလး အတူတူေတာ့ မထုိင္ပါရေစနဲ႕ရွင္ဆိုျပီး ေနာက္တစ္တန္း ဆုတ္ထုိင္တယ္လို႕ ဆုိပါတယ္။ ေလွေပၚေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္က “ကဲ ငါ့ေက်ာင္းအပိုင္ေရာက္ျပီ၊ နင္တို႕ ေမာင္ႏွစ္မေတြေအးေအးေဆးေဆးလိုက္ခဲ့ လမ္းမွာ ေလွကို ေမွာက္ပစ္မယ္ မက်န္နဲ႕ သိုက္ျပန္မေရာက္ဘူး ျဖစ္သြားမယ္လို႕ၾကိမ္းပါသတဲ့”။
ဆရာေတာ္ေက်ာင္း၀င္ခါနီးေတာ့ ေလွေပၚက ပါလာတဲ့ေမာတဲ့ေမာင္ႏွမ ၄ ေယာက္ကို ဆရာေတာ္က မွာပါသတဲ့ “နင္တို႕ ဟုိေရာက္ရင္ ငါ့ေက်ာင္းက ဟာေတြနဲ႕တည့္ေအာင္ေန ရန္မျဖစ္နဲ႕တဲ့”။ ၾကီးေဒၚ ျပန္ေျပာတာကေတာ့ဆရာေတာ့္ ေက်ာင္းမွာလည္း ဥစၥာေစာင့္ေတြရွိသတဲ့ဗ်။ ေနာက္ျပီး ဆရာ့ေတာ့္ ဗီဒိုထဲမွာလည္း အရုပ္ေတြမွ အမ်ားၾကီး ထူျခားတာက ကြ်ဲညီေနာက္ရုပ္တဲ့ခင္ဗ်။ လျပည့္ညေရာက္လို႕ အဲဒီ ကြ်ဲညီေနာင္ကိုမွ ဗီဒိုထဲကမထုတ္ဖူးဆိုရင္ ေက်ာင္းတစ္ခုလံုး ေျဗာင္းကုိ ဆန္တယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ထားစိတ္ေတာ့ ၀င္စားစရာေပါ့ဗ်ာ။
အဲ့ဒီလိုနဲ႕ ဆရာ့ေတာ့္ေက်ာင္းမွာ မမိုးမိုးကိုထား၊ ျပီးေတာ့ ဥပုတ္ေစာင့္ခုိင္း၊ ၈ ပါးသီလယူ၊ေယာဂီ၀တ္ျပီးေတာ့ သိုက္ေက်ာ ျဖတ္တယ္လို႕ဆိုပါတယ္။ မည္သို႕ပင္ဆိုေစ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မမိုးမိုးတစ္ေယာက္ သတိလည္း မလစ္ေတာ့သလို၊အိပ္မက္လည္း မမက္ေတာ့ပါဘူး။ ထူးဆန္းတာတစ္ခုကမမိုးမိုးဟာ ျမန္မာစကား တစ္မ်ိဳးသာ ေျပာတတ္သူ (အဂၤလိပ္စကားကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ သင္တယ္၊ဒါကို ထားလိုက္ပါေတာ့) တစ္ေယာက္ပါ။ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြျဖစ္ျပီးေတာ့ ကရင္စကားေရာ၊ တစ္ျခားစကားကိုပါေဒသခံတစ္ေယာက္လို မႊတ္ေနေအာင္ေျပာေပမယ့္၊ အခုဆိုရင္သူဟာ အဲ့ဒီ ဘာသာစကားေတြကို လံုး၀ ျပန္မေျပာႏုိင္တာပါ။ အဲ့ဒီေတာ့ ယံုရ ခက္ခက္ၾကီးရယ္။ လက္ေတြ႕ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားတယ္ဆိုေလေတာ့ဥစၥာေစာင့္ဆိုတာ တစ္ကယ္ရွိတယ္၊ မရွိဘူးဆိုတာ ေျပာရမွာ မလြယ္လွဘူး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ခုေတာ့ မမိုးမိုးတစ္ေယာက္လည္း အိမ္ေထာင္ေတြဘာေတြက်ျပီးေတာ့ကေလးေတြေတာင္ ထြန္းကားေနျပီထင္ပါရဲ႕။
ဒါတင္လားဆိုေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ အေဖရဲ႕ ဇာတိျမိဳ႕က ကန္ၾကီးေဒါင့္ျမိဳ႕ပါ။ ကန္ၾကီးေထာင့္ျမိဳ႕ဆိုတာ ဘယ္ကေန နာမည္တြင္လာလည္းမသိေပမယ့္၊ အေဒၚရဲ႕ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာေတာ့ ကန္ၾကီး တစ္ကန္ရွိပါတယ္။ အခုေတာ့ အိမ္တုိင္းက ေက်ာေပးျပီး အိမ္သာလွည့္ေဆာက္ထားေလရဲ႕။ အဲ့ဒီမွာလည္း သိုက္ရွိတယ္ဆိုပါတယ္။ အဲ့ဒီသိုက္က ေနာက္ပိုင္း လူေတြ က အိမ္သာလွည့္ေဆာက္ပါမ်ားလာလို႕ကန္ၾကီးေဒါင့္ ေရႊလိပ္ျပာ ဘုရားဘက္ကို သိုက္ေျပာင္းတယ္ဆိုပါတယ္။ သိုက္ေျပာင္းတဲ့ေန႕ကေတာ့ ညေန၀င္ရီတေလွ်ာမွာ ေရႊေလွေတြမိုးေပၚပ်ံျပီးေတာ့ ေရႊလိပ္ပါဘုရားဆီကို ဆည္းလည္းသံ တစ္ခြ်င္ခြ်င္နဲ႕ ေျပာင္းၾကတယ္လို႕လူေတြဆိုၾကေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕မဟုတ္လို႕ မယံုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကန္ၾကီးေဒါင့္ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး တည္ထားခဲ့တဲ့ေလးမ်က္ႏွာ ေစတီေတာ္ရဲ႕ မုဒ္ဦးတစ္ခုကေတာ့ အမည္မေဖာ္လိုတဲ့ ဥစၥာေစာင့္တစ္ေယာက္က ဆရာေတာ္ၾကီးထံေရႊေတြလာေပးျပီးေတာ့ ဘုရားတည္ဖို႕ လႈဒါန္းသြားတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ယခုအခ်ိန္အထိ အဆိုပါမုဒ္ဦးမွာ ထိုကျဗည္းစာတမ္းကိုဖတ္ႏုိင္ေသးေၾကာင္း ကန္ၾကီးေဒါင့္ျမိဳ႕ကို အလည္ေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ သြားေရာက္ၾကည့္ႏုိင္ပါေၾကာင္း၊ ဥစၥာေစာင့္ တစ္ကယ္ရွိသလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေလးကို စဥ္းစားဖို႕ ပိုစ္တစ္ခုအေနနဲ႕တင္ေပးလိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။
အပိုင္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ အေဖရဲ႕ ဇာတိျမိဳ႕ကေလးကန္ၾကီးေဒါင့္ျမိဳ႕က အေၾကာင္းေလး။
ကန္ၾကီးေဒါင့္ဆိုတာကပုသိမ္ကေနဆိုရင္ ၁၈ မုိင္ေလာက္ဆိုေတာ့ နာရီ၀က္ ၁ နာရီေလာက္ ကားေမာင္းသြားရင္ေရာက္တယ္။ အရင္တုန္းက ကားလမ္းေတြသိပ္ျပီးေတာ့ မေပါက္ေသးေတာ့ကန္ၾကီးေဒါင့္နားက ဘဲကရက္၊ ေဒါင့္ၾကီး၊ ကံကုန္း၊ ဖားစီကြင္း စတဲ့ စတဲ့ ရြာကေလးေတြကကန္ၾကီးေဒါင့္ကိုပဲ အားထားေနရတာ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ကန္ၾကီးေဒါင့္က ျမစ္ကမ္းေဘးက ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕ကေလးလို ျဖစ္ေနေတာ့ ေရလမ္းက အဓိကပဲ။ အနီးအနားကရြာေတြက စပါးေပၚခ်ိန္ဆိုရင္ စက္ေလွေတြနဲ႕လာျပီးေတာ့ စပါးလာအပ္ၾက၊ ၾကိတ္ၾက၊ ရလာတဲ့ ေငြစေလးေတြနဲ႕ ငရုပ္၊ ၾကက္သြန္ စတဲ့ ကုန္စိမ္းေတြျဖစ္ျဖစ္၊ အ၀တ္အစားေတြျဖစ္ျဖစ္ ကန္ၾကီးေဒါင့္မွာပဲ လာျပီး ၀ယ္ၾကတာ။ ခုက်ေတာ့ ကားလမ္းေတြေပါက္လာျပီဆိုေတာ့ ကန္ၾကီးေဒါင့္ျမိဳ႕လဲအရင္ေလာက္ သိပ္ျပီး စည္စည္ကားကားမရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲ.. စကားမစပ္ ေမာ္ဒယ္ ေခ်ာရတနာ ကလည္း ကန္ၾကီးေဒါင့္ ဇာတိပဲ။
ကန္ၾကီးေဒါင့္ေရာက္ရင္ ေလာကမွန္ကူ ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီေတာ္ရွိမယ္။ ပုဂံေခတ္က ပံုစံကို ယူျပီးေတာ့ ေဆာက္ထားတဲ့ေစတီေတာ္။ ေစတီေတာ္ထဲမွာ ေရႊ၊ ေက်ာက္မ်က္ရတာနာေတြနဲ႕ပူေဇာ္ထားတဲ့ ဆင္းတုေတာ္ ရွိတယ္။ ပြဲေတာ္ရက္ေတြဆိုရင္ေတာ့အပူေဇာ္ခံပါတယ္။ အနီးကပ္ ၾကည့္လို႕လဲရတယ္။ဒီ ေစတီေတာ္ကို တည္တုန္းက ထူးထူးျခားျခားေလးေတြေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါကေတာ့ သိုက္ေမာင္ႏွမ ဇာတ္လမ္းပဲ။ ေစတီေတာ္ကို ဦးစီးဦးေဆာင္ျပီးေတာ့ တည္ထားခဲ့တာကအခု ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားျပီးတဲ့ ကန္ၾကီးေဒါင့္ဆရာေတာ္ၾကီး။ ေစတီေတာ္ၾကီးနဲ႕ ကပ္ရပ္မွာက မဂၤလာရာမ ေက်ာင္းတိုက္ရွိတယ္။ ပရိယတၱိစာေပေတြကို သင္ၾကားပို႕ခ်ေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းတုိက္။ ေက်ာင္းတုိက္ၾကီးကလည္း ေတာ္ေတာ့္ကို ထည္၀ါတဲ့ မွန္စီေရႊခ်ေက်ာင္းတိုက္ၾကီး။ သၾကၤန္တုိ႕၊ အခါၾကီး ရက္ၾကီးေတြဆိုရင္မိုးကုတ္၀ိပႆနာတရားစခန္းဖြင့္တယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ရွင္ျပဳ နားသ မဂၤလာပြဲေတြလဲ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကလူေတြလာျပီးေတာ့ စုေပါင္းရွင္ျပဳ ပြဲေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ေနာက္ျပီး ႏွစ္တုိင္း ဘုရားပြဲရွိတယ္။ ဘုရားပြဲေတာ္ဆိုရင္ အရမ္းေပ်ာ္ဖို႕ ေကာင္းသေပါ့။ ဇာတ္ပြဲ၊ စားေသာက္ဆုိင္တန္းေတြ၊ ေဒသထြက္ ပစၥည္းေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြ.. စသည္ စသည္ျဖင့္။
ထူးဆန္းတယ္ဆိုတာက ဒီလို ေစတီၾကီးကို တည္ႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကိုပါ။ ေစတီေတာ္ၾကီးတည္ေတာ့ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္ကအလွဴရွင္ေတြ အားတက္သေရာ လာျပီးေတာ့ လွဴဒါန္းၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေစတီေတာ္ ကုန္က်တဲ့ စရိတ္ကို တြက္ၾကည္လိုက္ရင္လွဴဒါန္းလို႕ရတဲ့ ေငြနဲ႕ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အေနအထား။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးကို သုိက္က သိုက္ေစာင့္ဘုိးဘိုးၾကီးနဲ႕သုိက္က ေမာင္ႏွမေတြ လာေရာက္ျပီးေတာ့ လွဴဒါန္းၾကတယ္လို႕လဲ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ၾကားဖူးပါရဲ႕။ သို႕ေပမယ့္ ဟိုလူေျပာ၊ ဒီလူေျပာဆိုေတာ့ ဂဃနဏေသခ်ာ မကြဲျပားဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီေစတီၾကီး တည္ေတာ့သိုက္ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ သုိက္နန္းနဲ႕ သိုက္ေစာင့္ ဘိုးဘိုးၾကီးတို႕ရဲ႕ ရုပ္တုေတြကေတာ့အခုအခ်ိန္ထိရွိတုန္းပဲ။ ေစတီေတာ္ တည္တဲ့အခ်ိန္တုန္းကဆိုရင္ညပိုင္းေတြမွာ ေစတီေတာ္ေပၚမွာ သိုက္ေစာင့္ဘုိးဘိုးၾကီး လမ္းေလွ်ာက္ေနပါတယ္ဆိုျပီးေတာ့ေျပာသံေတြလဲ ၾကားဖူးရဲ႕။
ေနာက္တစ္ခုက ေစတီရဲ႕ မုဒ္တစ္ခုမွာ အမည္မေဖာ္လိုသူပါရမီရွင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ေကာင္းမႈ႕ဆိုျပီး ခုခ်ိန္အထိ ေရးထိုးထားတဲ့ မုဒ္ဦးတစ္ခုပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ အစိမ္းေရာင္၀တ္စံု ၀တ္ဆင္ထားတဲ့အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက ဆရာေတာ္ၾကီးဆီကို လာျပီးေတာ့ မုဒ္ဦးအတြက္ ေရႊေငြ ရတနာေတြ လာျပီးေတာ့လွဴဒါန္းသြားတယ္ လို႕ၾကားဖူးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလဲနဂါးသိုက္ကလာတယ္လို႕ ေျပာၾကသလို၊ တခ်ိဳ႕ကလဲ ဥစၥာေစာင့္လို႕ ေျပာၾကတာပဲ။ မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ကြ်န္ေတာ္ ဒီေစတီၾကီးဆီကို သြားျပီးေတာ့ဖူးတုိင္း ထူးျခားတဲ့ ခံစားမႈ႕တစ္ခုကို အျမဲတမ္းခံစားရတယ္။ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ့္အေဖကို ရည္စူးျပီးေတာ့ အႏၵိယကေဗာဓိေညာင္ပင္ကို လွဴထားတာရွိတယ္။ ျပန္ေရာက္တုိင္းသြားျပီးေတာ့ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ေညာင္ေရသြန္းပြဲေတာ္နဲ႕ၾကံဳရင္လဲ သြားျပီးေတာ့ ေညာင္ေရသြန္းျဖစ္တယ္။ ခု ေဗာဓိေညာင္ပင္လဲ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကီးလာျပီဆိုေတာ့ ငံုထားတဲ့ ပတ္လည္က အုတ္ေတြကိုခ်ဲ႕ရဦးမယ္။
ေနာက္ထပ္ေစတီတစ္ခုကေတာ့ ေရႊလိပ္ျပာ ေစတီပါ။ အဲဒီမွာလဲ ဇာတ္လမ္းေလးရွိတာပဲ။ အပိုင္း ၁ နဲ႕ ၂ မွာ ကြ်န္ေတာ္ ထဲ့ျပီးေတာ့ ေရးခဲ့ဖူးတယ္ထင္ပါတယ္။ မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ဥစၥာေစာင့္ တစ္ကယ္ရွိမရွိကေတာ့ကြ်န္ေတာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ရွိပါတယ္လို႕ မေျပာႏုိင္သလို၊ မရွိပါဘူးလို႕လဲ မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ ထူးျခားတာေလးေတြကေတာ့ ရွိေနတာပါပဲ။
Credit: သဘာ၀လြန္ျဖစ္ရပ္ဆန္းမ်ား
အျပည့္အစုံသုိ႔ »
လြန္ခဲ့သည့္ ငါးႏွစ္ ေလာက္က ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ ခ်စ္ဦးသူ အေၾကာင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့သလို အဲသည္ အေၾကာင္း ကိုလည္း ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မည္ မဟုတ္။ အခု အခ်ိန္ ျပန္စဥ္းစား လွ်င္လည္း မေန႔ တစ္ေန႔က ျဖစ္ခဲ့သလို မ်က္လံုးထဲ ျပန္ျမင္ လာသည္။ ဝိညာဥ္ .. ေလာေလာ လတ္လတ္ ေသဆံုး ၿပီးသား လူ၏ ဝိညာဥ္။ အိပ္မက္ မက္လွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ႏွင့္ မမက္တတ္ ခဲ့ေသာ၊ ေနာက္ၿပီး .. အိပ္မက္ မက္ခဲ့ၿပီး၍ မနက္ ႏိုးလာလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ ထိုအိပ္မက္ကို လံုးေစ့ပတ္ေစ့ မွတ္မိေလ့ မ႐ွိေသာ ကိုယ္သည္ အဲဒီ အိပ္မက္ ကိုေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္ေန ရသလို တစ္ကြက္ခ်င္း၊ တစ္ခန္းခ်င္း၊ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုခ်င္းကို စြဲစြဲထင္ထင္ မွတ္မိ ေနခဲ့သည္။ ထို အေၾကာင္းကို မိဘမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို ကိုယ္ ျပန္လည္ ေျပာျပ ေသာ္လည္း ဘယ္သူမွ ကိုယ့္ကို မယံုၾက။ အိပ္မက္ မက္သည္ဟု ဇာတ္လမ္းဆင္၍ ကိုယ္ ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္ေျပာ ေနသည္ ဟုသာ သူတို႔ ယံုၾကည္ ၾကသည္။ အဲဒီ အိပ္မက္ အေၾကာင္းကို ကိုယ္ ဝတၳဳ တစ္ပုဒ္လို စာေရး ထားဖို႔ ေတြးထား ခဲ့သည္။
၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္ ေလာက္က ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ အဲဒီတုန္းက ေတာင္ေပၚ ေဒသ ႐ြာေလး တစ္႐ြာမွာ ေရာက္႐ွိ ေနသည္။ စိတ္စြဲ၍ မက္ေသာ အိပ္မက္လည္း မဟုတ္၊ အေၾကာင္းအရာ တိုက္ဆိုင္၍ မက္ေသာ အိပ္မက္လည္း မဟုတ္ဘဲ ထိုအိပ္မက္သည္ ကိုယ့္ည တစ္ညထဲ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဝင္ေရာက္ လာခဲ့သည္။ ယခု ကိုယ္ေရးမည့္ အေၾကာင္းအရာ သည္ ဝတၳဳလည္း မဟုတ္၊ ေဆာင္းပါးလည္း မဟုတ္၊ အက္ေဆးလည္း မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတၱိ တစ္ခုလို ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳခဲ့ ေတြ႕ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုကို ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ ေျပာျပသည့္ ပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ဝိညာဥ္ အိပ္မက္ဟု ဆိုေပမယ့္ အခ်ိန္ျပည့္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနျခင္း မဟုတ္၊ ရယ္ရတာ ေတြလည္း ပါသည္။ ကိုယ့္ အိပ္မက္ ဆံုးသည္ အထိ စာဖတ္သူ အဖို႔ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းခ်င္ မွလည္း ေကာင္းလိမ့္မည္။ ကိုယ့္ အတြက္ေတာ့ သံေဝဂ ရစရာ ေတြေရာ၊ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခား စရာေတြေရာ အကုန္လံုး ေရာျပြန္း ေနခဲ့သည္။ အဲဒီ အေၾကာင္းကိုပဲ ေရးမည္ဟု ကိုယ္ ဆံုးျဖတ္ လိုက္သည္။
ကိုယ္ … ေသဆံုး သြားသည္။ ဟုတ္သည္ … အိပ္မက္ စစခ်င္း မွာပင္ ကိုယ္ ေသဆံုးၿပီးသား လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေန ခဲ့ၿပီ။ ကိုယ့္ ႐ုပ္အေလာင္း ဘယ္မွာလဲ ကိုယ္မသိ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္၏ စိတ္ႏွင့္ ဝိညာဥ္ ကေတာ့ အသက္ရွင္လ်က္ ႐ွိေနသည္။ ကိုယ့္ေဘးမွာ ကိုယ့္လိုပဲ ေသဆံုးၿပီးသား အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္း ရွိေနသည္။ ကိုယ္ ဘာေၾကာင့္ ေသဆံုး ခဲ့သလဲ ျပန္စဥ္းစား မိသည္။ ကိုယ့္ အာ႐ံုမ်ား ေဝေဝဝါးဝါး ေထြးေထြးေနာက္ေနာက္ .. စဥ္းစား၍ မရ။ အေသအခ်ာ ျပန္ စဥ္းစား ၾကည့္ေတာ့မွ ကိုယ္ ေသဆံုး ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္ကို ျပန္သတိရ ေတာ့သည္။ အျဖစ္ အပ်က္က ရွင္းရွင္းေလး။
ကိုယ္ရယ္ .. ကိုယ့္ညီရယ္ .. ကိုယ့္ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းရယ္ သံုးေယာက္ ေတာင္ဥကၠလာပ နႏၵဝန္ေဈ း အနီး လမ္းမ ေပၚတြင္ ဟိုင္းလပ္ကား တစ္စီးကို ေမာင္းႏွင္လ်က္ ရွိသည္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးဦး ဆီမွ ျပန္လာျခင္း ျဖစ္မည္ ထင္သည္။ ထိုအခ်ိန္ ကိုယ္တို႔ ကားကို ကုန္ကားႀကီး တစ္စင္း ေရွ႕တည့္တည့္မွ အရွိန္ွႏွင့္ ဝင္တိုက္သည္။ ကိုယ္ မ်က္လံုး မွိတ္လိုက္သည္။ နာက်င္မႈ မရွိ၊ ေၾကာက္လန္႔မႈ မရွိ … ႐ုတ္တရက္ ကိုယ္ ေသဆံုး သြားသည္။ ေသဆံုး ၿပီးေသာ ကိုယ့္ အေလာင္းေကာင္သည္ ေရွ႕ဆက္ ျဖစ္ေသာ ကိစၥေတြကို ဘာမွ သိႏုိင္ျခင္း မရွိေတာ့။ ကိုယ့္ ျဖစ္တည္မႈ အလံုးစံု ခဏေလး ေပ်ာက္သြားသည္။ ခဏေနေတာ့ ကိုယ္သည္ ကိုယ့္ဝိညာဥ္ ႏွင့္အတူ ေလထဲတြင္ ပ်ံဝဲလ်က္ ရွိေနၿပီ။ သံုးေယာက္လံုး ကားတိုက္ ခံရျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ညီကို ရွာမေတြ႕ေတာ့။ သူ မေသဘူးဟု ထင္သည္။ ကိုယ္ႏွင့္ ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္း တို႔သာ ေသဆံုး သြားသည္ဟု ကိုယ့္စိတ္ထဲ အလိုလို သိလိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္ ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္းသည္ ကိုယ့္အိမ္ အဝင္ေပါက္ ေျခနင္းခံုတြင္ ထိုင္လ်က္သား ေရာက္ရွိ ေနၾကသည္။
ထူးဆန္း တာက ေသဆံုး ၿပီးမွန္း သိေသာ္လည္း ကိုယ္တို႔ႏွစ္ဦး စိုးရိမ္ ေၾကာက္လန္႔ျခင္း မျဖစ္မိၾက။ အသက္ ရွင္ေနစဥ္ တုန္းကလိုပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး။ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ဦး အနားတြင္ ကိုယ့္စက္ဘီးေလး ရွိေနသည္ကို မွတ္မိသည္။ ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္းက ကိုယ့္ကို ေျပာသည္။
“ေဟ့ေကာင္ .. ငဘုန္း၊ ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ေသၿပီး ဝိညာဥ္ ျဖစ္ေနတာ ဆိုေတာ့ ငါတို႔ကို ဘယ္သူမွ ျမင္ရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းနဲ႔ငါ စက္ဘီး ေလွ်ာက္စီးၿပီး လမ္းမွာ ေတြ႕တဲ့ ေကာင္မေလး ေတြကို လိုက္ေနာက္ ရေအာင္”
ကိုယ္ သေဘာတူ လိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းက ေရွ႕မွ စက္ဘီး နင္းၿပီး ကိုယ္က အေနာက္ ထိုင္ခံုမွ ထိုင္၍ လိုက္သည္။ လမ္းေပၚမွ လူမ်ား ကိုယ္တို႔ကို မျမင္ႏုိင္ဘူးဟု ထင္သည္။ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္နား ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ထိုမိန္းကေလး အနားသို႔ စက္ဘီးကို ကပ္နင္း၍ အရွိန္ေလွ်ာ့ ေပးသည္။ ထို ေကာင္မေလး ေခါင္းကို ကိုယ္ ပုတ္လိုက္သည္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ထင္တာက ေကာင္မေလး ေနာက္လွည့္ ၾကည့္လွ်င္ ကိုယ္တို႔ကို ျမင္မည္ မဟုတ္။ မျမင္ ရေသာ အရာဝတၳဳ တစ္ခုက သူ႔ေခါင္းကို လာပုတ္ျခင္းကို သိသြားလွ်င္ ေကာင္မေလး ေၾကာက္လန္႔ သြားမည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ .. ကိုယ္တို႔ မေအာင္ျမင္ပါ။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ။ ေကာင္မေလးသည္ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ဦး၏ တစ္ကိုယ္လံုးကို မျမင္ရ ေသာ္လည္း ကိုယ္တို႔၏ ေခါင္းေတြ ကိုေတာ့ ျမင္ေနရသည္။ ကိုယ္တို႔ကို သူ ေလွာင္ေျပာင္၍ ေအာ္ဟစ္ၿပီး က်န္ခဲ့ ေလသည္။ ကိုယ္တို႔ ထပ္၍ စမ္းသပ္ ၾကည့္သည္။ လူတိုင္း ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ဦးကို ေခါင္းေတြ ျမင္ေနၾက ေလသည္။ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ဦးကို သူတို႔ ေၾကာက္လန္႔ ရမည့္အစား ျပန္လည္၍ ေလွာင္ေျပာင္ သေရာ္ ၾကသည္။ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ျဖင့္ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ့္အိမ္ကို ျပန္လာ ခဲ့ၾကသည္။
ထို အခ်ိန္တြင္ ညေန ေစာင္းေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွလည္း ရွိၾကပံု မရ။ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ဦးတည္း။ ကိုယ္တို႔ အိမ္မွာ ဆက္၍ ထိုင္မေန ခ်င္ေတာ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း လမ္းမေပၚ ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္လာ ခဲ့ၾကသည္။ လမ္းေပၚ မွာလည္း ဘယ္သူမွ မေတြ႕။ တစ္ေလာက လံုးမွာ .. ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ တည္းလား၊ ကိုယ္တို႔ႏွင့္ ဘဝတူ ဝိညာဥ္ ေတြကိုလည္း မေတြ႕ရ။ ညေန ေမွာင္ေမွာင္ရီရီတြင္ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ဦး လူသူေလးပါး တိတ္ဆိတ္၍ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ အထီးက်န္ ေနေသာ လမ္းမေပၚ ေလွ်ာက္ေန ၾကသည္။ ထို အခ်ိန္မွာပဲ ကိုယ္တို႔ ေရွ႕မွာ လူႏွစ္ေယာက္ ေပၚလာသည္။ တစ္ဦးက အရပ္ ပုပု လူေကာင္ လံုးလံုးေလး။ တစ္ဦးက အရပ္ရွည္ရွည္ ပိန္ပိန္။ သူတို႔ ႏွစ္ဦး အတူတူ ေလွ်ာက္လာ ၾကသည္။ ကိုယ္ႏွင့္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းလို သူတို႔ ႏွစ္ဦး သည္လည္း ေသဆံုး ၿပီးသား ဝိညာဥ္ ႏွစ္ေကာင္ ျဖစ္၍ ေနသည္။
ထိုလူ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူတူ ေလွ်ာက္သြားဖို႔ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္၊ မိတ္မဖြဲ႕ ျဖစ္ပါဘဲ မိတ္ေဆြ ျဖစ္သြားၿပီး လမ္းအတူတူ ေလွ်ာက္မိ ၾကသည္။ ေလးေယာက္ ေဘးတိုက္ တန္းစီ၍ ျဖစ္သည္။ ဘယ္ဖက္ အစြန္မွာ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ ဝိညာဥ္၊ သူ႔ ေဘးမွာ ပုပုလံုးလံုး ဝိညာဥ္၊ အဲဒီ ေဘးမွာ ကိုယ္၊ ကိုယ့္ေဘးမွာ ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္း အစဥ္လုိက္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင့္တာ တစ္ခု ျဖစ္လာသည္။ ပိန္ပိန္ ရွည္ရွည္ လူ၏ ကုတ္အက်ီ ၤ ေဘးအိတ္ ထဲမွ ပိုက္ဆံ တစ္ေထာင္တန္ တစ္အုပ္ကို ခပ္ပုပု လူက ႐ုတ္တရက္ ႏိႈက္လိုက္ သည္။ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ လူက အဲဒါကို မသိ။ ႏိႈက္ၿပီးၿပီး ခ်င္းမွာပင္ ခပ္ပုပု လူက အဲဒီ တစ္ေထာင္တန္ ပိုက္ဆံအုပ္ကို ကိုယ့္လက္ထဲ ထည့္၍ ေလသံ တိုးတိုးျဖင့္ “ခဏ သိမ္းေပးထား” ဟု ေျပာသည္။ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားျဖင့္ ကိုယ္ ယူထား လိုက္မိသည္။ ခဏေနေတာ့ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ လူက သူ႔အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံ ေပ်ာက္ေနေၾကာင္း သိသြားၿပီး ကိုယ္တို႔ သံုးေယာက္ဖက္ လွည့္လာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေဒါသ အရိပ္အေယာင္ ေတြႏွင့္။
အျဖစ္အပ်က္က အလြန္ျမန္သည္။ သူ လွည့္လာလာခ်င္း ဘာမွ မေျပာရ ေသးခင္မွာ ခပ္ပုပု လူက သူ႔လက္ထဲ ဖြက္ထား ေသာ ဓါးေျမွာင္ကို ထုတ္ကာ ထို ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ လူ၏ ဝမ္းဗိုက္ကို အားကုန္ ထိုးခ် လိုက္သည္။ ပိန္ပိန္ ရွည္ရွည္ ဝိညာဥ္သည္ အံ့ၾသမႈ တစ္ဝက္၊ ေဒါသ တစ္ဝက္ ပါဝင္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ပင္ လဲက် ေသဆံုး သြားေလသည္။ ခပ္ပုပု လူက ဓါးကို ျပန္သိမ္း ၿပီးေနာက္ ကိုယ့္ဖက္ လွည့္လာၿပီး ကိုယ့္ကို ေျပာသည္။
“ပိုက္ဆံ သိမ္းေပးတာ ေက်းဇူးပဲ .. ေပးေတာ့၊ ရၿပီ”
ကိုယ့္ဆီက ပိုက္ဆံအုပ္ကို ေတာင္းယူ ၿပီးေနာက္ ခပ္ပုပု ဝိညာဥ္သည္ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ဦးႏွင့္ လမ္းခြဲ သြားေလသည္။ ေသၿပီးသား လူသည္ ပိုက္ဆံ ကိုင္၍ ရသလား၊ ေနာက္ၿပီး ေသၿပီးသား ဝိညာဥ္သည္ ဓါးႏွင့္ ထပ္အထိုးခံ ရလွ်င္ ထပ္မံ၍ ေသဆံုး တတ္သလား၊ ေသၿပီးေသာ သူမ်ား အတြက္ ထိုပိုက္ဆံသည္ ဓါးႏွင့္ ထိုး၍ လုယူ ရေလာက္ေအာင္ တန္ဖိုး ရွိေန ေသးသလား၊ ေသဆံုး ၿပီးသူ တို႔၏ စိတ္ ဝိညာဥ္သည္ ဗလာဟင္းလင္း ျဖစ္မေနဘဲ ေလာဘ ေမာဟမ်ား ကပ္ၿငိ၍ ေနႏုိင္ ေသးသလား။ ကိုယ္ … ဘာကိုမွ နားမလည္ႏုိင္။ စိတ္႐ႈပ္၍ .. ေၾကာက္လန္႔၍ … တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခား၍ ကိုယ္တို႔ အိမ္ကို ျပန္လာ ခဲ့သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသဆံုး ၿပီးသားမွန္း သိေသာ္လည္း ေၾကာက္လန္႔သည့္ ခံစားမႈ မ႐ွိခဲ့သည့္ ကိုယ္သည္ အခု ေၾကာက္လန္႔၍ ေနသည္။ ကိုယ္ … မေသခ်င္ေတာ့။ ေသဆံုး ၿပီးသား လူတစ္ေယာက္ အျဖစ္ကို ခံယူဖို႔ ကိုယ္ ေၾကာက္လာသည္။ ကိုယ္ … အိမ္ကို အျမန္ ျပန္ေျပး လာခဲ့သည္။
အိမ္ျပန္ ေရာက္ေတာ့ တစ္အိမ္လံုး အႏွံ႔ အေမ့ကို ကိုယ္ရွာသည္။ အေမ အိမ္ေပၚထပ္ သူ႔အခန္း ေလးထဲမွာ ရွိေန လိမ့္မည္ဟု ကိုယ္ အလိုလို သိေနသည္။ အေပၚထပ္ တက္၍ အေမ့ အခန္းေလးထဲ ဝင္လိုက္ေတာ့ အေမက အိပ္ယာ ေပၚမွာ ေခါင္းကို လက္ျဖင့္ ေထာက္၍ လွဲေနသည္။ ကိုယ့္ကို အေမက “ဘာလဲ” ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ မ်က္လံုး ေဝ့ၾကည့္ သည္။ ကိုယ္ ေသဆံုး သြားတာကို အေမ အခုထိ မသိေသး တာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္။ ဒါဆို ဘာလို႔ ကိုယ့္အတြက္ ပူေဆြး ဝမ္းနည္း မေနတာလဲ။ အဲဒါေတြ စဥ္းစားမိၿပီး ကိုယ္ ခဏေတာ့ ေတြေဝ သြားသည္။ ခဏေလးပဲ … ကိုယ္ အေမာတေကာ အေမ့ကို ေတာင္းဆို မိသည္။ အေမ့ ကုတင္ ေဘးမွာ ဒူးေထာက္လ်က္။
“အေမ .. သားအတြက္ ဘုန္းႀကီးေတြ ပင့္ၿပီး ေရစက္ခ် အမွ်ေဝ ေပးပါ .. သား .. လူျပန္ျဖစ္ခ်င္တယ္”
ကိုယ့္စိတ္ထဲတြင္ အေမသာ ဘုန္းႀကီးေတြ ပင့္ၿပီး ကိုယ့္အတြက္ အလွဴအတန္း ျပဳလုပ္၍ အမွ်ေဝ ေပးလွ်င္ ကိုယ္သည္ ကားတိုက္၍ မေသခင္က အေျခအေနကို ျပန္ေရာက္ သြားမည္၊ အသက္ ျပန္ရွင္ လာမည္ဟု ထင္ေနသည္။ အဲဒီ အတုိင္းပဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ယံုၾကည္ ေနမိသည္။ ကိုယ္ .. ဝိညာဥ္ ဘဝမွာ မေနခ်င္ေတာ့။ လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာ အျခား ဘံုဘဝ တစ္ခု ကိုလည္း မသြားခ်င္။ ကိုယ္ အေမ့သား ျပန္ျဖစ္ ခ်င္သည္။ ကိုယ္ မေသဆံုးခင္ အခ်ိန္က ဘဝကိုပဲ မက္မက္ ေမာေမာ ျပန္လို ခ်င္သည္။ ကိုယ္ ေျပာတာကို အေမ စိတ္မဝင္စား ဘူးလား။ အေမသည္ ဝန္ေက်တန္းေက် ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ “ေအး .. ေအး” ဟုသာ ျပန္ေျဖသည္။ ကိုယ္ နည္းနည္း စိတ္ပ်က္ သြားသည္။ ကိုယ္ အေမ့ကို လာ၍ စေနာက္ ေနသည္ဟု အေမ ထင္ေနသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ကို အေမ မလိုခ်င္ ေတာ့ဘူးလား။ ကိုယ္ … ထပ္၍ ေျပာမိသည္။
“သား အေရးႀကီးလို႔ ေျပာေနတာ အေမ .. တကယ္ .. သား .. သားကို အလွဴအတန္းလုပ္ အမွ်ေဝ ေပးပါ .. သား ခ်က္ခ်င္း လူျပန္ျဖစ္ လာမွာ အေမ … လုပ္ေပးပါေနာ္”
ကိုယ္ ေျပာၿပီးေတာ့ ေအာက္ထပ္ကို ျပန္၍ ေျပးဆင္း လာခဲ့သည္။ ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္း ကေတာ့ အိမ္ေပါက္ဝမွာ။ သူက ဘာမွ အပူအပင္ မရွိ သလိုမ်ိဳး ဂစ္တာ ထိုင္တီး ေနသည္။ ကိုယ္ အားေလ်ာ့ ၫွိဳးႏြမ္းစြာ သူ႔အနား ထိုင္ခ် လိုက္မိ သည္။ အခု .. ကိုယ္ ဘာလုပ္ ရမလဲ။ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္လာ ဦးမလဲ။ ဘာမွ ဆက္၍ မေတြးႏုိင္ခင္ ကိုယ္ႏွင့္ ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္း အၾကားသို႔ မိုးေပၚမွ စာရြက္လိပ္ အရွည္ႀကီး တစ္႐ြက္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း က်လာသည္။ ေကာင္းကင္မွ တန္ခိုးရွင္ တစ္ဦးဦးက ကိုယ္တို႔ဆီ ေရာက္ေအာင္ လႊတ္ခ် လိုက္သည့္ ပံုစံမ်ိဳး။ ကိုယ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း အဲဒီစာကို ယူ၍ ဖတ္ၾကည့္ မိသည္။
“မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အသက္ရွင္စဥ္ လူ႔ဘဝမွာ တုန္းကလည္း မေကာင္းမႈေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ အခု ဝိဥာဥ္ ဘဝကေန လြန္ေျမာက္ရင္ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ငရဲမွာ ႏွစ္ေပါင္း တစ္သန္းတိတိ ငရဲက်ခံ ရလိမ့္မယ္။ အဲဒီ ငရဲကေန လြတ္ရင္လည္း မင္းတို႔ လူျပန္ ျဖစ္မယ္လို႔ မစဥ္းစားနဲ႔။ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ပုရြက္ဆိတ္ ဘဝကို ေရာက္သြား ၾကလိမ့္မယ္”
စာကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ .. တုန္ယင္ ေနသည္။ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ မရွိေတာ့။ ကိုယ္တို႔ တကယ္ပဲ လူ႔ဘဝ တုန္းက မေကာင္းမႈေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ခဲ့သလား။ သူမ်ားေတြလို ေန႔စဥ္ ဘဝ ရွင္သန္မႈျဖင့္ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ပံုမွန္ အတိုင္း စားေသာက္ သြားလာသည္။ သူမ်ားတကာ ေတြလို ကိုယ့္မွာ ေကာက္က်စ္ စဥ္းလဲစိတ္ အနည္းငယ္ ရွိသည္။ ျဖဴစင္ ၾကင္နာစိတ္ အနည္းငယ္ ရွိသည္။ ကိုယ္ လူေပါင္း မ်ားစြာကို အမွန္အတိုင္းလည္း ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ လိမ္ညာ ၍လည္း ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ကိုယ္ … သူလို ကိုယ္လိုပဲ ရွင္သန္ ေနထိုင္ ခဲ့တာပါ။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္ ဘယ္သူ႔ အေပၚ မွာမွ အႀကီးအက်ယ္ ထိခိုက္ နစ္နာ ဆံုး႐ံႈး ေစလိုစိတ္ျဖင့္ မမိုက္႐ိုင္းခဲ့၊ မယုတ္မာခဲ့။ ဒါျဖင့္ ကိုယ့္ကို ဘာလို႔ ငရဲသို႔ သြားရမည္ဟု ေစလႊတ္ ပါသနည္း။ ကိုယ္ ျပဳခဲ့ေသာ အကုသိုလ္ မ်ားကိုသာ ေရတြက္၍ ကိုယ္လုပ္ခဲ့ ဖူးေသာ ေကာင္းမႈ မ်ားသည္ အရာမထင္ ေတာ့ဘူးလား။ ငရဲက လြတ္လွ်င္လည္း ကိုယ္သည္ လူျပန္ ျဖစ္ခြင့္ မရွိတဲ့။ လူ႔အျဖစ္ထက္ မ်ားစြာ နိမ့္ပါးေသာ တရိစၦာန္ တစ္ေကာင္ ဘဝသို႔သာ ေရာက္ရမည္တဲ့။
ကိုယ္ … အရမ္းကို ေၾကာက္လန္႔ ေနမိၿပီ။ ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္ေတာ့ သူလည္း တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခား ေနပံု ရသည္။ ဂစ္တာ ဆက္မတီး ႏုိင္ေတာ့။ ကိုယ္ .. ဒီလို လြယ္လြယ္ေတာ့ အရံႈးမေပး လိုက္ခ်င္ပါ။ ကိုယ္ လူျပန္ ျဖစ္ခ်င္ သည္။ ကိုယ္ မေသဆံုး ခ်င္ေတာ့။ ဝိညာဥ္ တစ္ေကာင္ ဘဝျဖင့္ ဆက္၍ မေနလိုေတာ့။ ကိုယ္ အခုေန အသက္ ျပန္ရွင္ခြင့္ မရလွ်င္ … လူျပန္ ျဖစ္ခြင့္ မရလွ်င္ ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ လူ႔အျဖစ္၏ အခြင့္အေရးကို ျပန္လည္ ရရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဟု ထင္လာသည္။ ကိုယ္ .. လက္မခံႏုိင္ပါ။ ကိုယ္ လူျပန္ျဖစ္မွ ရမည္။ ကိုယ္ … ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ အခုခ်က္ခ်င္း အသက္ ျပန္ရွင္ ခ်င္သည္။ ကိုယ့္ကို ကယ္တင္ ႏုိင္သူမွာ အေမ တစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိသည္။ အေမ .. ကိုယ့္ကို ကယ္တင္ ႏုိင္လိမ့္ မည္။ ကိုယ့္ကို ရည္စူး၍ အလွဴအတန္း တစ္ခုခု ခ်က္ခ်င္း ျပဳေပးလွ်င္ ကိုယ္ လူျပန္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ကိုယ္ အေမ့ အခန္းေလး ထဲသို႔ ေသြး႐ူးေသြးတန္း ျပန္၍ တက္လာ ခဲ့သည္။ သားကို ကယ္ပါ … ေမေမ။
“အေမ .. သားကို ကယ္ပါ … အေမ သားအတြက္ အလွဴဒါန မလုပ္ေပးရင္ .. အမွ် မေဝေပးရင္ သား ငရဲကို သြားရ ေတာ့မယ္၊ ၿပီးရင္ သား ပုရြက္ဆိတ္ ျဖစ္ေတာ့မယ္၊ သား .. လူ ျပန္ျဖစ္ ခ်င္တယ္၊ အသက္ ျပန္ရွင္ ခ်င္တယ္၊ အေမ အခုေန တစ္ခုခု လုပ္ေပးရင္ သား ခ်က္ခ်င္း အသက္ ျပန္ရွင္ လာမွာ အေမရဲ႕၊ သားကို ကယ္ပါ အေမရယ္ … သား ဝိဥာဥ္ မျဖစ္ခ်င္ဘူး .. သား မေသခ်င္ဘူး … သားကို အေမတို႔ အနားမွာပဲ ေနခြင့္ ေပးပါ အေမရယ္ ..”
အေမ့ ကုတင္ေဘး ထုိင္၍ ကိုယ္ အဆက္မျပတ္ ေျပာေနမိသည္။ အေမ ကေတာ့ ခုနက အတုိင္းပင္ မတုန္ မလႈပ္၊ ေအးတိ ေအးစက္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ကိုယ့္ကို ၾကည့္၍သာ ေနသည္။ ကိုယ္ ဝမ္းနည္း သြားသည္။ အေမ ကိုယ့္ကို မလိုခ်င္ ေတာ့တာ ေသခ်ာၿပီ။ ကိုယ္ ေသဆံုး သြားတာကို သိလ်က္နဲ႔ အေမ ကိုယ့္အတြက္ ပူေဆြး ဝမ္းနည္းမႈလည္း မျဖစ္၊ အခု ကိုယ္ ေတာင္းဆို တာကိုလည္း စိတ္ဝင္စားပံု မေပၚ။ ကိုယ္ … ငရဲ သို႔သာ သြားရေတာ့မည္ ထင္သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မဲ့သူ တို႔၏ ထံုးစံ အတိုင္းပင္ ကိုယ္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ခ်၍ ေအာက္ကို ျပန္ဆင္း လာခဲ့သည္။ ကိုယ့္ ရင္ထဲမွာ ဗလာ ဟင္းလင္း ပြင့္လ်က္။ အိမ္ေရွ႕ တံခါးေပါက္ ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေဘး ျပန္ထိုင္ လိုက္သည္။ ကိုယ္ သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္ မိသည္။ သြားၿပီ … တကယ့္ကို အခ်ိန္ က်ၿပီ ထင္သည္။
ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္းသည္ ခုနကလို ပံုစံမ်ိဳး မရွိေတာ့။ သူ၏ တစ္ကိုယ္လံုး အျဖဴေရာင္ အမႈန္မ်ား အျဖစ္ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲ လာေနသည္။ သူ႔ကို လာေရာက္ ေခၚငင္ၿပီ ထင္သည္။ ကိုယ့္ မ်က္စိေအာက္ မွာပင္ ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္းသည္ လူခႏၶာကိုယ္ အစိုင္အခဲ အျဖစ္မွ အျဖဴေရာင္ အမႈန္အစမ်ား အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲ၍ ေပ်ာက္ကြယ္ ေနၿပီ။ ကိုယ္ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ပါ။ ကိုယ္ … ေသြးပ်က္ ေျခာက္ျခားစြာ ၾကည့္ေန ခဲ့ရသည္။ ကိုယ္ … ကိုယ့္ကိုေရာ ဘယ္ေတာ့ လာေခၚမလဲ။ ကိုယ္ .. သြားရ ေတာ့မည္။ ဒီေလာကႀကီး ထဲကေန ကိုယ္ အၿပီးတိုင္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားရ ေတာ့မည္ဟု ထူးထူးဆန္းဆန္း ခံစားလာရသည္။ ကိုယ္ ခ်စ္ေသာ သူမ်ား အနားသို႔ ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေရာက္ လာႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့။ ကိုယ္လည္း မၾကာခင္ အျဖဴေရာင္ အမႈန္ ကေလးမ်ား အျဖစ္သို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရာက္ရွိေတာ့မည္။ သူတို႔ ကိုယ့္ကို တိုက္စား ဝါးၿမိဳ သြားေတာ့မည္။
ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္းသည္ တစ္ကိုယ္လံုး ေပ်ာက္ကြယ္စ ျပဳေနၿပီ။ သူ႔ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ဘယ္ဖက္ လက္ကိုသာ ျမင္ရ ေတာ့သည္။ သူ အဆံုးတုိင္ ေပ်ာက္ကြယ္လု ဆဲဆဲတြင္ သူ၏ လက္ထိပ္ဖ်ား ေလးႏွင့္ ကိုယ့္ ပုခံုးကို လာေရာက္ ထိတို႔ သြားသည္။ သူ ကိုယ့္ကို ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ကိုယ္ သိလိုက္သည္။ သူ႔ လက္ဖ်ား ေလးကို ကိုယ္ လွမ္းဆြဲ ထားလိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစား ေသာ္လည္း မရေတာ့။ သူ ကိုယ့္အနားမွ အၿပီးတိုင္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားၿပီ။ ကိုယ္ အလိုလို သိလိုက္သည္။ ကိုယ္လည္း မၾကာခင္ ဒီလိုပဲ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားရေတာ့မည္။ ေတြးေနတုန္း အခ်ိန္မွာပင္ ကိုယ့္ ေျခေထာက္ေတြ ေပါ့ပါး၍ လာကာ မရွိေတာ့ သလို ခံစား လိုက္ရသည္။ ကိုယ္လည္း တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္စ ျပဳလာသည္။ အခ်ိန္က်ၿပီ ျဖစ္သည္။ ဘာကိုမွ မေတြးေတာ့ဘဲ ကိုယ့္မ်က္လံုး မ်ားကို ခပ္တင္းတင္း မွိတ္ထား လိုက္မိ ေလသည္။
သူရႆဝါ -
၇ – ႏိုဝင္ဘာ – ၂၀၁၂
အျပည့္အစုံသုိ႔ »
ကၽြန္ေတာ္ (၁၀) တန္းေရာက္ေတာ့ အေဖ ေဆးပင္စင္နဲ႕ တပ္ထဲကထြက္လိုက္ပါၿပီ၊ တစ္မိသားစုလံုး ရပ္ကြက္ထဲမွာ အိမ္တစ္လံုး၀ယ္ၿပီး ေနၾကပါတယ္..၊ ကၽြန္ေတာ္ (၁၀) တန္းဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္မွာ Night Study လုပ္ပါတယ္..၊ ညဆို ၇ နာရီေလာက္အိမ္ကသြားရပါတယ္..၊ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကေန ဆရာ့အိမ္ကို သြားဖို႕ဆိုရင္ ကုတင္ (၁၀၀) စစ္ေဆးရံုထဲကေန ျဖတ္ရပါတယ္..၊ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ ရပါတယ္..၊
အဲဒီစစ္ေဆးရံုမွာ ရင္ခြဲရံုရွိပါတယ္…၊ စစ္တပ္ေဆးရံုဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲ…၊ ေလ၀င္ေပါက္မွာ ရွိတဲ့ မွန္ေတြက ကြဲေနၿပီး အထဲကို အတုိင္းသားျမင္ရပါတယ္..၊ ရင္ခြဲရံုတံခါးကိုေတာ့ အျမဲတမ္းေသာ့ခတ္ထားၿပီး… အေရွ႕မွာ ဆင္၀င္ပံုစံ ၀ရံတာေလးရွိပါတယ္..၊ အဲဒီ၀ရံတာေလးမွာ မီးလံုးတစ္လံုးခ်ိတ္ဆြဲထားပါတယ္..
တစ္ည ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းစားရင္းနဲ႕ Night Study သြားမယ့္အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ ေနာက္က်သြားတယ္..၊ အိမ္က စထြက္ေတာ့ကို 7:45 ေလာက္ရွိေနၿပီ..၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္က်ေနတာေၾကာင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တယ္..၊ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္းက ေမွာင္ပါတယ္.. ဘာမီးမွမရွိပါဘူး.. ရင္ခြဲရံုနားကို ေရာက္ေတာ့ ၀ရံတာမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ မီးအလင္းေရာင္နဲ႕ ရင္ခြဲရံုပတ္၀န္းက်င္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ရတယ္… ကၽြန္ေတာ္လည္းအမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ရင္ခြဲရံုဘက္ကို တစ္ခ်က္လွမ္း ၾကည့္လိုက္တယ္..၊ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ကၽြန္ေတာ္အခုထိ ညအိပ္ေတာ့မယ္ဆို ျမင္ေယာင္ေနတုန္းပါ… ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီတုန္းက ဘယ္လိုခံစားခဲ့ရလည္းဆိုတာကိုေတာ့ စာနဲ႕ မေရးျပတတ္ေတာ့ပါဘူး… တစ္ခုသိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္သီးျဖန္းခနဲထၿပီး ေခါင္းၾကီးသြားတယ္ဆိုတာကေတာ့ သိပါတယ္…
ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက.. ေလကာမွန္ကြဲေနတဲ့ေနရာက ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ ေခါင္းထုတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လွ်ာထုတ္ ေျပာင္ျပေနပါတယ္.. အသက္က အလြန္ဆံုးရွိလွ (၆) ႏွစ္ေပါ့..၊ ေလကာျပတင္းေပါက္က လူၾကီးတစ္ေယာက္ မတ္တပ္ရပ္ေနမွ ေခါင္းျမင္ရရံုေလာက္ျမင့္တာပါ…။ သူ႕အသက္နဲ႕ ဒီေလကာျပတင္းကို မီဖို႕ဆိုရင္ ရင္ခြဲရံုထဲခံုတစ္ခုခုေပၚကို တက္ၿပီး ျမင္ရမွာေပါ့..။
ကၽြန္ေတာ္ ေယာင္ယမ္းၿပီး မ်က္လံုးမိွတ္လိုက္တယ္.. ၿပီးေတာ့ ျပန္ဖြင့္ၾကည့္တယ္… ကေလးမေလးက ရွိေနတုန္းပါ… ကေလးမေလးက ခ်စ္စရာေလးပါ.. ဆံပင္ႏွစ္ဖက္ကိုခ်ီထားတယ္..၊ ပါးႏွစ္ဖက္မွာ ပါးနီေတြ ဆိုးထားသလို နီနီရဲရဲေလးျဖစ္ေနတယ္.. ပထမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိတယ္..ဒါေပမယ့္…. ဒီလိုအခ်ိန္… ဒီလိုလူေသေတြထားတဲ့ ရင္ခြဲရံုထဲမွာ ရိုးရိုးလူ ရွိမေနႏိုင္ဘူးလို႕ ေတြးမိတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဆရာ့အိမ္ေရာက္တဲ့ အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပးခဲ့ပါေတာ့တယ္…၊
ဒီတစ္ၾကိမ္လည္း ကေယာင္ကတမ္းျဖစ္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ ဖ်ားလိုက္ရပါေသးတယ္…။
ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတြးၾကည့္မိတာက ဒီေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕လည္းမသိပဲ ဘာလို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာၿပီး စေနာက္ခ်င္တာလဲဆိုတာကိုပါ..၊ တစ္ခုရွိႏိုင္တာက ေကာင္မေလးက မေန႕ တေန႕က ေဆးရံုမွာ ဆံုးသြားမယ္..၊ ရင္ခြဲရံုထဲမွာ ထည့္ထားမယ္..၊ သူ႕၀ိဥာဥ္ကလည္း အဲဒီမွာပဲ ရွိေနမယ္..၊ အဲဒီခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ ကေလးတို႕ သဘာ၀ စခ်င္ေနာက္ခ်င္လို႕ အေပ်ာ္သေဘာသက္သက္ လွ်ာထုတ္ ေျပာင္ျပတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္..၊ ကၽြန္ေတာ္ ဖ်ားၿပီး ျပန္သက္သာေတာ့ အဲဒီလမ္းကို တစ္ေယာက္တည္း မသြားရဲ လို႕ အေဖာ္ေခၚၿပီး သြားရပါတယ္..၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေကာင္မေလးရဲ႕ အရိပ္အေယာင္ေတာ့ လံုး၀မေတြ႕ရေတာ့ပါ ဘူး…၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ကေလးမေလး အဲဒီဘ၀ကေန လြတ္ကၽြတ္သြားတာျဖစ္ပါေစလို႕ အခုထိ ဆုေတာင္းဆဲပါ….
ေအာင္ထြန္းဦး
အျပည့္အစုံသုိ႔ »
မင္းသမီးလွလွမိုးဆိုရင္ျဖင့္ရုပ္ရွင္ပရိတ္သတ္ႀကီးသိၿပီးသားမို႔အထူးမိတ္ဆက္ေပးမေနေတာ့ပါဘူး။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၀ ေလာက္ဆီကပါ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းဆီကေမၿမိဳ႕မွခုေလာက္တည္းခိုခန္း
အျပည့္အစုံသုိ႔ »
ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးေသာ သရဲ အေျခာက္ခံရေသာပုံျပင္တစ္ပုဒ္ ကုိေျပာျပပါမည္…..(ကိုယ္ေတြ႕ ျဖစ္ရပ္မွန္)
တစ္ေလာက..Taxi စီးရင္း..Driver ဦးေလးၾကီးက..သူသရဲေျခာက္ခံရတဲ့. အေၾကာင္းကိုေျပာျပတယ္..
အဲ့ေန႔က..ည၁၀နာရီေလာက္ရွိေရာေပါ့ကြာ…မဂၤလာဒံုဘက္ကိုေရာက္ေနတာ..
ဦးက..ျမိဳ႕ထဲျပန္မွာ….ကားျပန္အပ္ေတာ့မယ္ေပါ့ကြာ..တစ္ေခါက္ၿပီးရင္ေတာ့.
အဲ့ခ်ိန္မွာ…မိန္းမတစ္ေယာက္တားတယ္…
ဆံပင္ရွည္ကိုဖားလ်ားခ်ထားတယ္
အက်ႌကလဲ..အျဖဴေရာင္ကြာ..ခါးရွည္ေပါ့….ေျပာတဲ့ေနရာကလည္း..
လမ္းၾကံဳေနတယ္…နည္းနည္းပဲဝင္ရမွာ..တက္ခိုင္းလိုက္တာေပါ့ကြာ..
ကားထြက္ေတာ့မွ…ၾကက္သီးေတြ.ကတစ္ျဖန္းျဖန္း…ထလာတယ္…
သရဲမမ်ားလားမသိဘူးဟ…ေနာက္ကေန..ဂုတ္ခ်ိဳးျပီးသတ္ရင္ေတာ့..
အခက္ဟ..ဆိုျပီး..လန္႔လာေရာ..Back မွန္က..ၾကည့္ေတာ့လည္း..ျငိမ္လို႔..
ဆံပင္ေတြကလည္းလြင့္လို႔…ငါလည္းအသက္ေတာင္ေကာင္းေကာင္း
မရွဴရဲဘူးကြာ..
.အဲ့လို႕နဲ႔…သူပို႔ခိုင္းတဲ့လမ္းေရာက္ပါေလေရာ..
ေခြးေတြကလည္း…အဲ့ခ်ိန္…အူခ်က္ကြာ….မရပ္ေတာ့ဘူး…
အိမ္က.ျမင္ေနရၿပီ..ငါလည္း…ေလွ်ာက္ေျပာရတာေပါ့…လမ္းထဲဝင္ရင္…
ကားက..ထြက္လို႔မရေလာက္ဘူး..ဘာညာနဲ႔…
အဲ့ဒါနဲ႔…အတင္းေတာင္းပန္ၿပီး…လမ္းထိပ္တင္ရပ္ေပးလိုက္တယ္..
ပိုက္ဆံမယူေတာ့ဘူး..ေျပာတာကို..အတင္းေပးသြားေသးတယ္…
ထူးဆန္းပံုက..ဆင္းဆင္းခ်င္းတင္..အသံမၾကားပဲ..ေပ်ာက္သြားတာ…
တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ကြာ..မၾကံဳဖူးဘူး..ေနာက္တံခါးကလည္း..မပိတ္သြားဘူး…
အဲ့ဒါနဲ႔..ဘုရားစာေတြ..ရြတ္ၿပီး…. ကားတံခါးကို..ဖြင့္လိုက္တယ္..
ဆင္းျပီး..သြားပိတ္မယ္ေပါ့..ကားေပၚကဆင္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ…
စဥ္းစားမိတယ္…ျပန္လွည့္လာရင္ေတာ့ ေသၿပီလို႔……
အဲ့ခ်ိန္ျဗဳန္းဆို…ေျခေထာက္ကို..လက္ေအးေအးၾကီး တစ္ဖက္က
လွမ္းဆြဲတယ္.. ငါလည္း….လွမ္းၾကည့္ေတာ့..ဟိုမိန္းမ..ေခါင္းၾကီး…
ငါ့ေၿခေထာက္နားမွာေလ…အားပါးပါး…..ဆံပင္မွာလည္း..ေရေတြ..ရႊဲလို႔..
ငါေတာ့..ျမတ္စြာဘုရားကို..အာရုံျပဳလိုက္တယ္..ငါေတာ့…သြားၿပီလို႔…
အဲ့ခ်ိန္ျဗဳန္းဆို အသံတစ္သံၾကားတယ္……..
“ေနာက္ဆို..ေျမာင္းေဘးမွာ..ကား..မရပ္ပါနဲ႔..ဦးေလးရယ္..”..တဲ့.
ဟိဟိ…:P
Credit: Thae Su San
အျပည့္အစုံသုိ႔ »
အိပ္ေနေသာစင္က သိမ့္ကနဲလႈပ္သြားသည္။မ်က္ေစ့ကို ခ်က္ျခင္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္၍ အနားကို အကဲခတ္လိုက္ေတာ့လည္း နီးနီးနားနားမွာ ဘယ္သူမွမရွိ။ဒီတစ္ႀကိမ္ဆိုလ်ွင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ (မင္းေမာ္ကြန္း) တက္အိပ္ေနရသည့္ အေလာင္းတင္စင္ (ေထာ္လီ) လႈပ္သြားသည္မွာ သံုးခါတိတိရွိခဲ့ၿပီ။
ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္လိုက္သည့္ တပည့္ ေက်ာ္မ်ိဳးေအာင္ကလည္း ကားေပၚစီးကရက္ ဗူးသြားယူသည္မွာ ခုထိေပၚမလာေသး။ ပါတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့ ရိုက္ကူးေရးအတြက္ မီးခ်ိန္ေနေသာ စက္အဖြဲ႕သားမ်ားက ကိုယ္စီအလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ ဦးမ်ိဳးကဇတ္ၫႊန္းကို ဖတ္ယင္း တစ္ေနရာမွာထိုင္လ်ွက္။
မိမိတို႔အဖြဲ႕နွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းေမွာင္ရိပ္အစပ္မွာ မိမိကိုမိုက္ဂိုက္နွင့္ ခါးေထာက္ၾကည့္ေနသူတစ္ဦး။အေပၚပိုင္းအကီ်မပါ၊
ပုဆိုးတိုတိုဝတ္လ်ွက္အသားမဲမဲတုတ္တုတ္
ခိုင္ခိုင္။ဒီလူခါးေထာက္လ်ွက္မိမိကိုၾကည့္ေနသည္မွာအေတာ္ၾကာၿပီ။စိတ္ထဲမွလည္းတမ်ိဳးႀကီးျဖစ္လို႔လာသည္။ေၾကာ္သည္လည္းမဟုတ္တမ်ိဳးႀကီး။
ဒီခ်ိန္မွာပဲတပည့္ေက်ာ္မ်ိဳးေအာင္ေရာက္လာသည္။စီးကရက္တလိပ္ကိုမီးညႇိယင္းမ်ိဳး
ေအာင္ကိုတိုးတိုးႀကိတ္ေျပာလိုက္သည္။
“ေဟ့ေကာင္ ခ်က္ခ်င္းလွည့္မၾကည့္နဲ႔ေနာ္၊ ေမွာင္ရိပ္စပ္ဆိုင္းဘုတ္နားက၊ ဂတံုးနဲ႔လူကို
ေတြ႕လား”…။” ဘယ္တစ္ေယာက္လည္း ဘယ္သူမွလည္းမရွိပါဘူး ”.. မ်ိဳးေအာင္စကားဆံုးသည္နွင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ခုနေနရာကို
လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုသူမရွိေတာ့။ စိတ္
ထဲတြင္ပို၍ ေနာက္က်ိသလိုခံစားလာရသည္။
ညကတျဖည္းျဖည္းအိုမင္းလာသည္။
အခ်ိန္ကည ၉ နာရီ
ေနရာကေရေဝးသုသန္…
×××××××××××××××××
လြန္ခဲ့တဲ့ ၉ နွစ္ေလာက္ကပါခင္ဗ်ာ။အဲဒီ
တုန္းက..ေမ်ွာ္လင့္ျခင္းမ်ားစြာ..ဆိုတဲ့HIV
ပညာေပးရုပ္ရွင္ဇတ္ကားကိုက်ေနာ္တို႔သား
အဖအပါအဝင္သရုပ္ေဆာင္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔
ဒါရိုက္တာေမာင္မ်ိဳးမင္း(ရင္တြင္းျဖစ္)ကရိုက္
ကူးခဲ့ပါတယ္။ေက်ာ္ေက်ာ္က HIV ကူးစက္ခံ
ရၿပီးကြယ္လြန္သြားရွာတဲ့လူငယ္တစ္ဦးေန
ရာကပါဝင္ရတာပါ။
အထက္မွာေဖာ္ျပခဲ့တာကသူ႔အသုဘ
အခန္းကိုညဖက္ေရေဝးမွာသြားရိုက္ယင္းသူႀကံဳခဲ့ရတာပါ။အဲဒီညကသူအိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့မနက္သံုးနာရီထိုးေနပါၿပီ။က်ေနာ့္ဇနီးကအိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔တံခါးထဖြင့္ေပးပါတယ္။
မနက္က်ေနာ္အိပ္ယာကထေတာ့၊ဇနီး
ျဖစ္သူကညကသားကိုတံခါးဖြင့္ေပးေတာ့
ေက်ာ္ေက်ာ့္ေနာက္ကေနလူငါးေယာက္ေျခာက္ေယာက္ေလာက္လိုက္ဝင္လာတာ
ကို၊သူခုမွသတိရေၾကာင္းခေလးခ်ီထားတဲ့
မိန္းမတစ္ေယာက္လည္းပါေၾကာင္း၊သူလည္းအရမ္းအိပ္ခ်င္ေနတာနဲ႔တံခါးပိတ္ၿပီးျပန္အိပ္လိုက္ေၾကာင္းက်ေနာ့္ကိုေျပာပါတယ္။
က်ေနာ္က၊မင္းအိပ္မွံုစံမႊားနဲ႔ကေယာင္
ကတန္းျဖစ္တာေနမွာပါလို႔ပဲျပန္ေျပာမိပါ
တယ္။ဒါေပမဲ့မနက္လည္းလင္းေရာေခ်ြးမ
လုပ္သူက၊ညကေက်ာ္ေက်ာ္အိပ္ေနယင္းနဲ႔
လန္႔လန္႔ေအာ္တယ္လို႔ဆိျပန္ပါေရာ။
ထူးျခားတာကအဲဒီေန႔ကစၿပီးေက်ာ္ေက်ာ့္ၾကည့္ရတာမ႐ႊင္မလန္းနဲ႔။ဒီ့ထက္ဆိုးတာကညဖက္က်ယင္သူသာမကက်ေနာ့္ေျမးနွစ္ေယာက္ပါအိပ္ေနယင္းလန္႔ေအာ္ၾကျခင္းပါပဲ။သံုးနွစ္သာသာေလာက္ရွိေသးတဲ့ေျမးအငယ္မဆိုငုတ္တုတ္ထထိုင္ၿပီး
ေၾကာက္တယ္ေၾကာက္တယ္နဲ႔တညလံုးငို
ပါတယ္။
က်ေနာ္လည္းတတ္က်ြမ္းနားလည္သူ
မ်ားကိုစံုစမ္ေမးျမန္းေတာ့ဆရာဒါရိုက္တာ
ပန္းခ်ီဦးစိုးမိုးက၊အပ္ခ်ည္မ်ွင္ဆရာေတာ္ကိုအိမ္ပင့္လာၿပီးေက်ာ္ေက်ာ့္ကိုအပ္ပါတယ္
ဆရာေတာ္ကအစိမ္းသရဲပါဆိုၿပီးသံုးရက္ေလာက္ကုသေပးပါတယ္။
ဒါ့အျပင္က်ေနာ္တို႔ကိုးကြယ္တဲ့ဘုန္ေတာ္ႀကီးေက်ာင္္းက၊တိုက္အုပ္ဆရာေတာ္ဦဝီရိယနဲ႔သံဃာေတာ္မ်ားကလည္း၊အိမ္မွာ
ကမၼဝါညႇပ္ပါတယ္။ကမၼဝါညႇပ္ယင္အလြန္ငရဲႀကီးလို႔ေတာ္ယံုတန္ယံုနဲ႔သံဃာေတာ္မ်ား
ကဤအမႈကိုျပဳခဲပါတယ္။
ခုဟာကညေရာက္မွာကိုပဲကေလးေတြခ
မ်ာတထိတ္ထိတ္တလွန္႔လွန္႔နဲ႔အေျခအေန
အေတာ္ဆိုးလို႔လုပ္ေပးၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့မွပဲအေျခအေနကပံုမွန္ျပန္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ဒါက်ေနာ္တို႔မိသားစုႀကံဳခဲ့ရတဲ့
တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ပါ။ကံနိမ့္စဥ္အခါမွာတေစၦ
သရဲမ်ားကပ္လိုက္လာတာလို႔၊အပ္ခ်ည္မ်ွင္
ဆရာေတာ္ကမိန္႔ၾကားပါတယ္ခင္ဗ်ား။
×××××××××××××××××××××××
မွတ္ခ်က္
======
တေဇၨတိဟူေသာသဒၵာကိုအစြဲျပဳလို႔”တေဇၨ”
လို႔ေခၚရာမွ”တေစၦ”လို႔အေခၚအေဝၚေေျပာင္းလာေၾကာင္း၊အဓိပၸာယ္မွာ”ၿခိမ္းေျခာက္သည္”လို႔အနက္ရေၾကာင္း”ဇိနလကၤာရဋီ
ကာ စေသက်မ္းမ်ားမွာျပဆိုပါတယ္။
မဂၢဂၤဒီပနီက်မ္း၊သမၼာဒိဌိအဖြင့္၌၊”ၾသပပါတိ
ကသတၲာ”လူတို႔မျမင္အပ္ကုန္ေသာ၊ငရဲ၊ၿပိတၲာ၊နတ္၊သိၾကား၊ျဗဟၼာ၊ဟူကုန္
ေသာ၊ဥပပတ္သတၲဝါမ်ိဳးတို႔သည္၊အတၴိ၊အ
မွန္ရွိကုန္ၾက၏။လို႔ဖြင့္ဆိထားပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
Credit: Zin Wyne Facebook
အျပည့္အစုံသုိ႔ »
