မိန္းကေလးတိုင္းက စင္ဒရဲလားျဖစ္ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္မ်ဳိးကို မက္ဖူးၾကမယ္ထင္ပါရဲ႕။

မဲြျပာေျခာက္ေသြ႔တဲ့ဘဝမွာ ေခ်ာေမာလွပတဲ့မင္းသားတစ္ပါး ကိုယ့္အနားေလွ်ာက္လာၿပီး လက္လက္ထေနတဲ့ဖိနပ္တစ္ရံ ကမ္းေပးလိုက္ခ်ိန္ ေမွာ္ဆရာရဲ႕က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ဘဝက ခ်က္ခ်င္းပဲ လင္းလက္လာခဲ့သလိုမ်ဳိး….

အဲဒီလို စင္ဒရဲလားျဖစ္ခ်င္တဲ့မိန္းကေလးက လွပတဲ့႐ုပ္ရည္၊ ေကာင္းမြန္တဲ့စ႐ိုက္လကၡဏာ႐ွိရတယ္၊ အေရးအႀကီးဆံုးက ေ႐ွးဘဝမွာ ဘာအကုသိုလ္မွမလုပ္ခဲ့ဘဲ ဒီဘဝမွာ ျဖဴစင္တဲ့ပုလဲေလးတစ္လံုးလို မင္းသားရဲ႕႐ွာေဖြေတြ႔႐ွိမႈကို ေစာင့္ဆိုင္းေနရတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒါေတြအားလံုးက ေနာ္ေဝးအမ်ဳိးသမီး Mette-Marit မွာ မ႐ွိခဲ့တဲ့အရာေတြပါ။ Mette-Marit က ျပႆနာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္၊ Party ႀကိဳက္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၊ အိမ္ေထာင္မ႐ွိတဲ့ ကေလးအေမတစ္ဦးျဖစ္တယ္။ သူ႔ကေလးရဲ႕ဖခင္ (သူနဲ႔မဂၤလာမေဆာင္ဘဲ အတူေနသူ)က မၾကာခဏ မူးယစ္ေဆးဝါးေၾကာင့္ အဖမ္းခံရသူျဖစ္တယ္။ ဒီအခ်က္ေတြအားလံုးက သူရဲ႕စင္ဒရဲလားအိပ္မက္ကို ၿဖိဳဖ်က္ပစ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အခ်က္ေတြျဖစ္တယ္။ အိမ္ေ႐ွ႕မင္းသားရဲ႕ေျခလွမ္းကို ရပ္တန္႔ပစ္ႏိုင္တဲ့ အခ်က္ေတြျဖစ္တယ္။

ဒီအမ်ဳိးသမီး Mette-Marit ရဲ႕ဘဝက မဲြျပာေျခာက္ေသြ႔လြန္းလို႔ မည္းေတာင္မည္းေနခဲ့ပါၿပီ။

ေ႐ွးဘဝကံက အခုဘဝကို ျပည့္စံုလွပေစသလား။ ဒါကို Mette-Maritမယံုခဲ့သလို ေနာ္ေဝးအိမ္ေ႐ွ႕မင္းသား Haakonလည္း မယံုခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သူတို႔ထပ္ေတြ႔ဆံုခ်ိန္မွာ သူတို႔ရဲ႕အၾကည့္က တစ္ေယာက္နားတစ္ေယာက္မခြာခဲ့ဘူးဆိုတာကို သူတို႔သိလုိက္တယ္။ သူတို႔လိုခ်င္တာက အခ်စ္ပါ၊ အာဏာ၊ မ်ဳိး႐ုိးနဲ႔လံုးဝမဆိုင္တဲ့ အခ်စ္ကိုပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ တစ္သားတည္း ႏွစ္ေယာက္အတူ ခိုင္ခိုင္မာမာ လက္တဲြခဲ့ၾကတယ္။

သူတို႔ဟာ မ်ဳိး႐ိုး၊ ေနာက္ခံ ဘာတစ္ခုမွမတူခဲ့ၾကတဲ့ လူႏွစ္ဦးျဖစ္ေပမယ့္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေနာ္ေဝးရဲ႕သတင္းစာေပၚမွာ “ဒီလိုမတူညီတဲ့ေပါင္းစပ္မႈက မဂၤလာေဆာင္ၿပီဆုိတာထက္ လူကို ပိုထူးဆန္းအံ့ၾသေစပါတယ္”လို႔ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။

Mette-Maritနဲ႔ ေနာ္ေဝးအိမ္ေ႐ွ႕မင္းသားHaakonတို႔ရဲ႕ေတြ႔ဆံုမႈက ႐ိုး႐ိုးေလးပါပဲ။

သာမန္စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာပါ။ မင္းသားHaakonခ်ိန္းထားတဲ့မိတ္ေဆြ ေရာက္မလာေသးပါဘူး။ ေ႐ႊဝါေရာင္ဆံႏႊယ္န႔ဲ အၿပံဳးခ်ဳိခ်ဳိ စားပဲြထိုးမေလးတစ္ဦးက ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္လာခ်ေပးၿပီး “႐ွင့္ကို ကၽြန္မေတြ႔ဖူးတယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။

မင္းသားHaakon ရယ္ပါတယ္။

စားပဲြထိုးမေလးက ဆက္ၿပီး “လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္က Kristiansand ဂီတပဲြေတာ္မွာ ကၽြန္မေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ေတာ့ ႐ွင့္ကားနဲ႔ အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္….”

ေအာ္.. သူကိုး… မင္းသားHaakon သတိရလာပါတယ္။ ဒီမိန္းကေလးကို သူမွတ္မိေနခဲ့ပါတယ္။ ဂုဏ္႐ွိန္ထည္ဝါတဲ့ ဧည့္သည္ေတာ္ေတြၾကားမွာ ဒီမိန္းကေလးက ႐ွန္ပိန္ေတြေပးပို႔လိုက္ သံုးၿပီးသားခြက္ေတြကို သိမ္းလိုက္နဲ႔ လူးလားေခါက္ျပန္ေနခဲ့ပါတယ္။ သန္႔စင္ခန္းသြားတဲ့ ေကာ္ရစ္တာမွာ မ်က္ႏွာျဖဴဖပ္ဖပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ဒီမိန္းကေလးကို သူေတြ႔ခဲ့တယ္။ မိန္းကေလးကို သူထူေပးလိုက္တယ္။ နဖူးေပၚမွာ ေခၽြးေစးေတြျပန္ေနတဲ့ မိန္းကေလးကို လူႀကီးမင္းဆန္ဆန္ “ဘာျဖစ္တာလဲ”လို႔ သူေမးလိုက္တယ္။ မိန္းကေလးက အားနာဟန္နဲ႔ ေခါင္းေမာ့ၿပီး “႐ုတ္တရက္ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လို႔”လို႔ ေျဖတယ္။

ဂီတပဲြကေန သူလည္းခြာေတာ့မွာမို႔ ကားဆရာကိုေခၚၿပီး မိန္းကေလးကိုပါ တစ္ပါတည္းလိုက္ပို႔ျဖစ္ခဲ့တယ္။

တစ္ခါပဲေတြ႔ဆံုတဲ့ေတြ႔ဆံုမႈက ၃ႏွစ္ေက်ာ္သြားခဲ့တယ္။

သူမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္တယ္။ မိန္းကေလးရဲ႕နာမည္က Metteလို႔ေခၚတယ္ဆိုတာကို သြားသတိရလိုက္မိတယ္။

ကိုယ့္နာမည္ကို ေခၚတဲ့အသံေၾကာင့္ Mette ထေအာ္မိမတတ္ ဝမ္းသာသြားခဲ့တယ္။

“ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ကၽြန္မနာမည္ကို မွတ္မိေနပါလိမ့္”

လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္ညမွာ Mette အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္တာကို ခဏေမ့သြားၿပီး သူ႔ကိုအိမ္ျပန္ပို႔သူဟာ အိမ္ေ႐ွ႕မင္းသားHaakon ျဖစ္ေၾကာင္း ဖခင္ကို ဝမ္းသာအားရေျပာျပခဲ့တယ္။

ဖခင္က အနည္းငယ္ေဖာင္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ သမီးရဲ႕ဗိုက္ကိုၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းခ်ေခါင္းခါပါတယ္။ မၾကာခင္ အိမ္ေထာင္မ႐ွိတဲ့ ကေလးအေမတစ္ဦးျဖစ္ေတာ့မယ့္ သမီးက ဘာကိုမွ စိုးရိမ္ေသာကေရာက္မေနခဲ့ဘူး။ သူရဲ႕အနာဂတ္လမ္း ဘယ္လိုဆက္ေလွ်ာက္မလဲ….

ဟုတ္ပါတယ္… အိမ္ေ႐ွ႕မင္းသားနဲ႔ တစ္ႀကိမ္သာဆံုခဲ့တဲ့ေရစက္က ဆိုးဝါးလွတဲ့ Metteရဲ႕ဘဝကို ဘာေတာက္ေျပာင္မႈမွ မေပးခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီကာလမွာပဲ သူဟာ Party Girl လုပ္ခဲ့တယ္။ မူးယစ္ေဆးစဲြေနတဲ့ ခ်စ္သူနဲ႔ အတူေနခဲ့တယ္။ ကိုယ္ဝန္႐ွိလာေတာ့ ခ်စ္သူစြန္႔ပစ္တာကို ခံခဲ့ရတယ္။ သူဒီေလာက္ အားနည္းေပ်ာ့ညံ့ေနတာေတာင္ စားပဲြထိုးလုပ္ၿပီး ကေလးေမြးဖြားဖို႔အတြက္ ေငြ႐ွာခဲ့တယ္။

ႀကီးျပင္းျခင္းဆိုတာ ဗိုက္ထဲမွာ ကေလး႐ွိေနၿပီဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကစတယ္ထင္ပါရဲ႕…

၃ႏွစ္ကာလအတြင္းမွာ သား Matthew ကို သူကိုယ္တိုင္ထိန္းေက်ာင္း ေကၽြးေမြးခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ Oslo တကၠသိုလ္ကို တက္ေရာက္ဖို႔ သူစတင္ခဲ့တယ္။

ႏွစ္၊ လ၊ ရက္ေတြရဲ႕တိုက္စားမႈကို ခံခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ single motherျဖစ္တဲ့ Metteဟာ တစ္သားေမြး တစ္ေသြးလွဆိုသလို ပိုဆဲြေဆာင္ႏွစ္လိုဖြယ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

အဲဒီညက အိမ္ေ႐ွ႕မင္းသားHaakonရဲ႕ မိတ္ေဆြေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ Metteက Haakonကို အေဖာ္လုပ္ၿပီး Kristiansand ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ စိတ္ဝင္စားစရာေတြကို ေျပာဆုိခဲ့ပါတယ္။

စားေသာက္ဆိုင္ကအျပန္မွာ ေႏြဦးရဲ႕ပန္းတစ္ပြင့္လို လန္းဆန္းတဲ့မ်က္ႏွာတစ္ခုက Haakonရဲ႕ ေခါင္းထဲတဝဲဝဲ လည္ေနခဲ့ေတာ့တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာ စားေသာက္ဆိုင္ေ႐ွ႕ Haakonေရာက္လာခဲ့ၿပီး Metteကို ေစာင့္ခဲ့တယ္။

“ခင္ဗ်ားနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႔လို႔ရမလား”လို႔ က Haakonေမးတယ္။

“ရတယ္.. ဒါေပမယ့္ ကိစၥတခ်ဳိ႕ကို ႐ွင္သိထားဖို႔လိုတယ္”လို႔ Mette ကဆိုတယ္။

အဲဒီေန႔က ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးတစ္ခုမွ Metteက Haakonကို သူ႔ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းေတြ ေျပာျပေနခဲ့တယ္။ သူ ၁၁ႏွစ္အ႐ြယ္မွာ မိဘေတြအိမ္ေထာင္ကဲြတယ္။ ေဘာ္လီေဘာကစားရတာကို သူႏွစ္သက္တယ္၊ ကစားသမားဘဝကေန နည္းျပျဖစ္တဲ့အထိ သူကစားခဲ့တယ္။ သူ တကၠသိုလ္မတက္ခဲ့ဖူးဘူး။ Party Girl ဘဝနဲ႔ ေန႔ညေျပာင္းျပန္ သူ႐ူးမိုက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေဆးသမားတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူေနခဲ့ဖူးတယ္။ အိမ္ေထာင္မက်ဘဲ ကေလးတစ္ေယာက္ ေမြးခဲ့တယ္…..

Haakonက Metteရဲ႕ လက္ကိုဆဲြကိုင္ၿပီး “ေျပာသြားေျပာလာလည္း အဲဒီ ပိုးထိုးတဲ့အေၾကာင္းေတြပဲလား”လို႔ ေျပာတယ္။

Metteရဲ႕မ်က္လံုးေတြ အေရာင္မိွန္က်သြားၿပီး “ကၽြန္မ ဘာေတြျဖစ္ပ်က္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာကို ႐ွင္သိထားဖို႔လိုတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ကၽြန္မတို႔ နစ္သထက္နစ္ၿပီး ျပန္႐ုန္းထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ႐ွင္ေရာ၊ ကၽြန္မေရာ ပိုေၾကကဲြထိခိုက္ၾကလိမ့္မယ္”

အိမ္ေ႐ွ႕မင္းသား Haakonက ဒီသူ႔မ်က္စိေ႐ွ႕က မိန္းကေလးဟာ လွပ႐ံုတင္မက အသိဉာဏ္လည္း႐ွိတယ္လို႔ ေတြးလိုက္တယ္။

“အရင္တုန္းက ခင္ဗ်ားဘာေတြျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ ကၽြန္ေတာ္မေမးဘူး။ အနာဂတ္ကိုပဲ ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္လွမ္းခ်င္တယ္”

ဒါဟာ အေကာင္းဆံုး ေမတၱာစကားတစ္ခြန္းပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီစကားကို Metteမ်က္ရည္ဝိုင္းဝိုင္းေလးနဲ႔ ရင္ထဲထည့္သိမ္းထားလိုက္တယ္။ တကယ္လို႔ မင္းသားနဲ႔သူေတြ႔ဆံုခ်ိန္မွာ သူသာ စကၠဴတစ္႐ြက္လို ျဖဴစင္ေနခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲလို႔ သူေနာင္တမရခဲ့ေတာ့ပါဘူး။

အတိတ္ကိုေျပာင္းလဲလို႔ မရႏိုင္ေတာ့ရင္ အခုလက္႐ွိကိုပဲ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ဆုပ္ကိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရေတာ့မယ္။

ဆက္ပါဦးမယ္….
credit to : Nine Nine Sanay အျပည့္အစုံသုိ႔ »

ပံုျပင္ေလး ကေတာ့ ဒီလုိပါ။ အလြန္ခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌးၾကီး တစ္ေယာက္ ရိွပါတယ္။ ထိုသူေဌးၾကီးမွာ အလြန္မတန္မွ ေခ်ာေမာလွပတဲ့ သမီးေတာ္ေလး နွစ္ပါးရိွပါတယ္။ ထိုသမီးေတာ္ေလး နွစ္ပါးဟာ မ်က္ေရ က်လိုက္တာနဲ႔ ထိုမ်က္ေရေတြနဲ႔ အတူ ေရႊေတြ ပါလာပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာ သမီးေတာ္ေလး တစ္ပါးဟာ ခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌးသားေလးနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားျပီး ေနာက္သမီးေတာ္ေလး တစ္ပါးကေတာ့ အလြန္ပင္ ဆင္းရဲတဲ့ ႏြားေက်ာင္းသားေလးနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ နွစ္ေတြအေတာ္ၾကာေတာ့ သူေဌးၾကီးဟာ သမီးေတာ္ေလး နွစ္ပါးကို ေတြ႔ခ်င္လြန္းတာနဲ႔ ေခၚခိုင္းလိုက္ပါတယ္။

မၾကာမီမွာပဲ သမီးေတာ္ေလး နွစ္ေယာက္ လံုး သူေဌးၾကီးထံ ေရာက္ရိွလာ ပါေတာ့တယ္။ သူေဌးသားေလးနဲ႔ လက္ထပ္လိုက္တဲ့ သမီးေတာ္ေလးကေတာ့ ေရႊေတြ အျပည့္နဲ႔ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝေန ပါတယ္။ ထိုအခါ သူေဌးၾကီးက အံ့ၾကစြာျဖင့္ ႏြားေက်ာင္းသားေလးနဲ႔ လက္ထပ္လိုက္တဲ့ သမီးေလးကို ေမးပါတယ္။

" သမီးေလးရယ္ မ်က္ေရတစ္စက္ က်လိုက္တာနဲ႔ ေရႊေတြပါလာတာ ခုဘာလို႔ ဒီေလာက္ဆင္းရဲေနရ တာလဲကြယ္ "
ထိုအခါမွေတာ့ ႏြားေက်ာင္းသားေလးက ကြ်န္ေတာ္ သူ ငိုတာကို မၾကည့္ရက္လို႔ပါ။ သူငိုမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်မ္းသာမယ္ဆိုရင္ ေနပါေစ။ ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို အၿမဲတန္း ျပံဳးေပ်ာ္ျပီးပဲ ေနေစခ်င္တယ္။

yoyarlay အျပည့္အစုံသုိ႔ »

တရံေရာအခါတြင္ နတ္ျပည္ ၆ ထပ္တြင္ အၾကီးဆံုးျဖစ္ေသာ ျဗမၼာမင္းၾကီးသည္ အႀကံတစ္ခုရေလသည္။
ထိုအႀကံကား သူ နတ္ျပည္ႏွင့္ ငရဲျပည္ သို႕သြားလာရာတြင္ အခက္အခဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္
နတ္ျပည္ - ငရဲျပည္ အျမန္လမ္းမၾကီးကိုေဖာက္လုပ္လိုေသာ အႀကံျဖစ္ေလသည္…။

ထို႕ေၾကာင့္ ျဗမၼာမင္းၾကီးလည္္း နတ္မင္းၾကီးႏွင့္ ငရဲမင္းၾကီးတို႕ကို နတ္သဘင္ အစည္းအေဝးေခၚလိုက္ေလသည္… ။

အစည္းအေဝးျပီးေသာအခါ အစည္းအေဝးဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ နတ္မင္းၾကီးႏွင့္ ငရဲမင္းၾကီးတို႕ နတ္ျပည္-ငရဲျပည္ အျမန္လမ္းမၾကီးကို

တဝက္စီ (၅၀%) ေဖာက္လုပ္ရန္ သေဘာတူလိုက္ေလသည္…။

.တစ္ႏွစ္အတြင္း အျပီးအပ္ရမည့္ လမ္းမၾကီး ျဖစ္သည့္ အခ်က္လညး္ ပါဝင္ေပသည္…။

သို႕ႏွင့္ နတ္ျပည္-ငရဲျပည္ အျမန္လမ္းမၾကီး အထူးစီမံကိန္းၾကီးစတင္ေလေတာ့သည္…။

သို႕ႏွင့္ လမ္းမၾကီးေဖာက္လုပ္လာခဲ့ရာ ငရဲမင္းၾကီးေဖာက္လုပ္ေသာ အပိုင္းမွာ တစ္ဝက္ခန္႕ပင္ေရာက္ခဲ့ေလသည္… ။

အမွန္ဆိုလွ်င္ လမ္းပိုင္း ၂ ပိုင္းမွာ ဆံုရမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ေလသည္… ။

သို႕ေသာ္ နတ္မင္းၾကီး ေဖာက္လုပ္ေသာ ဘက္မွ အရိပ္အေရာင္မွ်မေတြ႕ရေပ… ။

သို႕ေသာ္ သေဘာေကာင္းေသာ ငရဲမင္းၾကီးမွာ အလုပ္ကိုမတြက္ကပ္ပဲ လမ္းကို ဆက္ျပီး ေဖာက္လာခဲ့ေလသည္…။

.အခ်ိန္မွာလညး္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္ ငရဲမင္းၾကီး ေဖာက္လုပ္ခဲ့သည္မွာလညး္ ၉၀% ေလာက္ေတာင္ျပီးဆီးေနေလျပီ… ။

သိုိ႕ေသာ္ ထိုအခ်ိန္ထိ နတ္မင္းၾကီးဘက္မွ အရိပ္အေရာင္မွ်မေတြ႕ရ… ငရဲမင္းၾကီးလည္း ေဒါသ အေတာ္ကို႕ထြက္ေနေလျပီ… ။

နတ္မင္းၾကီး လူလည္က်ေလျခင္းဟုဆိုကာ တင္းေနေလသည္… ။

ဒါေပမဲ့ သတ္မွတ္ခ်ိန္အျပီးအပ္ရမည္ ျဖစ္သည့္အတြက္ ငရဲမင္းၾကီးမွာ နတ္ျပည္-ငရဲျပည္ အျမန္လမ္းမၾကီးကို ဆက္လက္ျပီး ေဖာက္လုပ္ခဲ့သည္….။

အခ်ိန္ကလညး္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေလျပီ… နတ္ျပည္-ငရဲျပည္ အျမန္လမ္းမၾကီးလည္း ျပီးဆံုးျပီ ျဖစ္ေလသည္… ။

သို႕ေသာ္ ငရဲမင္းၾကီး တစ္ဖက္တည္းကသာ လုပ္ငန္း ၁၀၀% လံုးေဆာင္ရြက္ခဲ့ရေလသည္…။

ငရဲမင္းၾကီး ေဒါသဟာလညး္ အထြတ္အထိပ္သို႕ေရာက္ေနလျပီ… ။

ငရဲမင္းအေတြးတြင္ နတ္သဘင္ အစည္းအေဝးေရာက္ရင္ေတာ့ နတ္မင္းၾကီးကို တုိင္ေျပာမယ္ဟု ေတြးထားလိုက္သည္…။

သို႕ႏွင့္ နတ္သဘင္ အစည္းအေဝး ပြဲက်င္းပခ်ိန္ေရာက္လာေလသည္…။

ငရဲမင္းလညး္ ဘယ္လိုမွ သည္းခံႏိုင္စြင္းမရွိေသာေၾကာင့္ ျဗမၼာမင္းၾကီးအားထိုသို႕ တုိင္ၾကားလိုက္သည္…။
“ျဗမၼာမင္းၾကီး ခင္ဗ်ား ခုေဖာက္လုပ္ျပီးစီးတဲ့ နတ္ျပည္-ငရဲျပည္ အျမန္လမ္းမၾကီး ဟာ တစ္လမ္းလံုးသာျပီးသြားတယ္

ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတစ္ေယာက္တည္းသာ ေဖာက္ခဲ့ရေၾကာင္း အေခ်ာင္ခိုျပီး ဘာအလုပ္မွ မလုပ္တဲ့ နတ္မင္းၾကီးကို ေမးျမန္းအေရးယူေပးပါ”

ဟု တုိင္ၾကားလိုက္ေလသည္…..…။

ျဗမၼာမင္းၾကီး လညး္ အျမက္ေတာ္ရွျပီး နတ္မင္းၾကီးအားေျဖရွင္းခ်က္ေတာင္းေလေတာ့သည္….။

သို႕ေသာ္ နတ္မင္းၾကီးအေျဖေၾကာင့္ နတ္သဘင္ အစည္းအေဝးအဖြဲ႕ဝင္အားလံုး ကပါ နတ္မင္းၾကီး ကို အပစ္မေပးသင့္ေၾကာင္း

ဝုိင္းဝန္းေထာက္ခံ ေပးၾကေလေတာ့သည္…..။

နတ္မင္းၾကီးရဲ႕ အေျဖစကားကေတာ့….

“အရွင္ … ျဗမၼာမင္းၾကီး ခင္ဗ်ား…. ကၽြန္ေတာ္ ခုေဆာက္လုပ္ျပီးစီးတဲ့ နတ္ျပည္-ငရဲျပည္ အျမန္လမ္းမၾကီး

စမယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္တည္းက နတ္ျပည္မွာ အင္ဂ်င္နီယာေတြကို စုေစာင္းဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္…

ဒါေပမဲ့ နတ္ျပည္မွာ အင္ဂ်င္နီယာ က လက္ဆယ္ေခ်ာင္းမျပည့္ပါဘူး….

ငရဲမင္းၾကီး ဆီမွာေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာေတြဟာ ေမဂ်ာအစံု ေက်ာင္းအစံုက

အင္ဂ်င္နီယာေတြ Ph.d, M.E, M.Arch B.E, B.Arch, B.Tech, AGTI စံုလင္စြာရွိပါတယ္…

ဒါေၾကာင့္မို႕ ငရဲမင္းၾကီး ရဲ႕လုပ္ငန္းတိုးတက္မႈဟာ အရမ္းျမန္ျပီးေတာ့ တစ္လမ္းလံုးကို သူတစ္ေယာက္တည္း ေဖာက္လုပ္ျပီးစီးသြားျခင္းျဖစ္ပါတယ္…

ဒါေၾကာင့္မို႕ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လူ႕ျပည္ဆင္းျပီး နတ္ျပည္ Promotion အတြက္ အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသားေတြကို

ေဆးလိပ္မေသာက္ဖို႕.အရက္မေသာက္ဖို႕.ဖဲမရိုက္ဖို႕… မေကာင္းတာေတြ မလုပ္ဖို႕…. ေတြ ေျပာဆို စည္းရံုးျပီးေတာ့

နတ္ျပည္မွာ အင္ဂ်င္နီယာ အေရအတြက္တိုးေအာင္ ၾကိဳးစားပါ့မယ္…. ကၽြန္ေတာ့္ကိုခြင့္လႊတ္ပါ”

ဟု ေျပာကာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ထြက္သြားေလသည္…..။

ငရဲမင္းၾကီးဘက္သို႕ လွည့္ကာ “ သူငယ္ခ်င္း ငရဲမင္းၾကီး ငါမင္းကို မညာပါဘူးကြာ” ဟု နတ္မင္းၾကီး က ေျပာခဲ့ေသးသည္….။

ငရဲမင္းၾကီးက ေတာ့ လမ္းမၾကီးအတြက္ နတ္သဘင္ အစည္းအေဝးတြင္ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာရခဲ့ေလသည္……။

ဖိုးေဇာ္(၂၂-၂-၂၀၁၃) အျပည့္အစုံသုိ႔ »

လြန္ေလျပီးေသာ အခါက တိုင္းျပည္တစ္ျပည္မွာ အသိဥာဏ္ပညာနဲ႔ျပည့္စံုတဲ့ ဘုရင္ၾကီးတစ္ပါး အုပ္ခ်ဳပ္သတဲ့ ..
ဘုရင္ၾကီးဟာ တိုင္းသူျပည္သားေတြအေပၚ သားသမီးနဲ႔မျခား ခ်စ္ခင္ေစာင့္ေရွာက္တဲ့အတြက္ ..
တိုင္းသူျပည္သားေတြကလည္း .. ဘုရင္ၾကီးကို ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကတယ္ …
ဒီလိုနဲ႔ .. တစ္ႏွစ္မွာေတာ့ မိုးေလ၀သအေျခအေနေတြပ်က္စီးယိုယြင္းလာတဲ့အတြက္ ..
ဘုရင္ၾကီးရဲ႕ တိုင္းျပည္မွာ .. ဆန္ေရစပါးရွားပါးျပတ္လပ္မႈနဲ႔ၾကံဳေတြ႔ရပါေတာ့တယ္ …
အဲဒီအခါမွာမွာ ေဘးနားက တိုင္းျပည္ေတြရဲ႕ ရန္ေစာင္ျခင္းကိုလည္း ခံရျပီး တိုင္းျပည္အတြင္းမွာလည္း ..
ခိုးဆိုးလုယက္မႈေတြနဲ႔ မျငိမ္မသက္ျဖစ္မႈအေျခအေနေတြျဖစ္ေပၚလာပါေတာ့တယ္ …

ဒီလိုနဲ႔ ..
တစ္ညမွာ သူခိုးတစ္ေယာက္ဟာ ဘုရင္ၾကီးရဲ႕ အိမ္ခန္းထဲ နန္းေတာ္အေဆာင္ထဲကို ခိုး၀င္ပါေတာ့တယ္ …
ဘုရင္ၾကီးမအိပ္ေသးမွန္းေတြ႕ေတာ့ သူခိုးဟာ … ဘုရင္ၾကီးအိပ္ေဆာင္အေပၚထပ္က သစ္သားတန္းေပၚ ပုန္းခိုေနသတဲ့ ..
ဘုရင္ၾကီးက သူခိုး ကပ္ေနမွန္းသတိထားမိပါတယ္ .. သူတစ္ခ်က္ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ေဘးနားကအေစာင့္ေတြ၀င္လာျပီး ..
သူခိုးကို သုတ္သင္ပစ္လိုက္ၾကမွာပါ .. ဒါေပမယ့္ ဥာဏ္ပညာၾကီးတဲ့ဘုရင္ၾကီးကအဲဒီလိုနည္းနဲ႔မရွင္းပဲ ပထမဆံုး သူ႔သားေတာ္ေလးကိုေခၚလိုက္ပါတယ္
“ သားေရ .. အေဖ့ဆီလာပါဦး ”
တစ္ဖက္အခန္းမွာ ေနတဲ့သားျဖစ္သူက ဖခင္ဘုရင္ၾကီးဆီေရာက္လာပါတယ္ ..
“ ခ်စ္သား …အေဖေျပာတာနားေထာင္ပါ ..
လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေျဖာင့္မွန္ေသာ အလုပ္ကို လုပ္ရတယ္ .. ခိုင္မာတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ကို လက္ကိုင္ထား၇တယ္ ..
လူ႔ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးမွာ ေကာင္းတာေတြခ်ည္းမလုပ္ႏုိင္ေတာင္ မေကာင္းတာေတြကိုနည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ ..
ၾကံစည္အားထုတ္ရတယ္ အေဖ့အျမင္ကေတာ့ ဆိုးသြမ္းတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြလုပ္ေနတဲ့လူတိုင္းမွာ .. ဆိုးသြမ္းတဲ့စိတ္ေတြရွိခ်င္မွရွိမွာပါ ..
တခါတေလ အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္လုပ္ေနရတာေတြလည္းရွိတတ္တယ္ .. ”
ဘုရင္ၾကီးက သူ႔သားကိုေျပာသလိုလိုနဲ႔ ထုပ္တန္းေပၚက သူခိုးၾကားေအာင္လို႔ အသံကိုထပ္ျမွင့္ျပီးေျပာလိုက္တယ္ …
“ ခ်စ္သား .. ေသခ်ာမွတ္ထားပါ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ ပ်က္စီးကုန္ဆံုးသြားခဲ့ရင္ေတာင္ ..
သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္ နဲ႔သူ႔ရပ္တည္မႈအေပၚ ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမမဲ့ရဘူး မစြန္႔လႊတ္ရဘူး ”

သားျဖစ္သူကိုေျပာေနတဲ့ ဖခင္ဘုရင္ၾကီးရဲ႕ စကားေတြကိုၾကားျပီးထုပ္တန္းေပၚကသူခိုးဟာ ေနာင္တၾကီးစြာရေနခဲ့တယ္ ..
ျပီၚေတာ့သူ႔ကိုယ္သူလည္းရွက္လာခဲ့တယ္ .. ဒါေၾကာင့္ သူခိုးဟာ ထုပ္တန္းေပၚက ဆင္းျပီး ဘုရင္ၾကီးေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ခစားလိုက္ပါတယ္
“ ကၽြန္ေတာ္ .. အလြန္ပဲ၀မ္းနည္းမိပါတယ္ … ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္သမွ် စားနပ္ရိကၡာ ျပတ္လပ္လြန္းအားၾကီးလို႔ ၾကံမိၾကံရာ ၾကံစည္မိျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္ ”
ဘုရင္ၾကီးဟာ သူခိုးကို ခြင့္လႊတ္ေပးခဲ့ပါတယ္ …ျပီးေတာ့ အ၀တ္အစားနဲ႔စားစရာအခ်ိဳ႔ေပးျပီး ျပန္လႊတ္ေပးခဲ့တယ္ …။

==================

ေအဒီ ၂၅ -၂၂၀ တုန္းက အေနာက္ဖက္ ဟန္တိုင္းျပည္က Chen Shi လို႔ေခၚတဲ့ ဘုရင္ၾကီးျဖစ္ပါတယ္ ။ ဒီပံုျပင္ေလးကေပးတဲ့ အေတြးတခ်ိဳ႕ကေတာ့

- ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းမည္သည္ လမ္းမွားေရာက္ေနတဲ့ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကို လမ္းမွန္ေရာင္ေအာင္ျပဳျပင္ဆံုးမေပးႏုိင္ရမယ္
- လူ႔ဘ၀မွာ အဆိုးဆံုးအေျခအေနေတြနဲ႔ၾကံဳေတြ႔ေနရတာေတာင္မွ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္ /ရိုးသားမႈ သစၥာတရားကို ဘယ္ေတာ့မွ မေဖ်ာက္ပစ္ရဘူး
- အမွန္ေတြ အမ်ားၾကီးမလုပ္ႏုိင္ေသးေတာင္ အမွားေတြကိုနည္းသထက္နည္းေအာင္လုပ္ရမယ္

သက္တန္႔ခ်ိဳ အျပည့္အစုံသုိ႔ »

သူသူထက္လြင္

ဆူလူမ်ိဳးတို႔သည္ လူဦးေရနည္းပါးေသာ္လည္း ထူးျခားေသာ ႐ိုးရာပံုျပင္ဒ႑ာရီမ်ားရွိေၾကာင္းသိရသည္။ အဆုိပါ ႐ိုးရာပံုျပင္မ်ားအနက္
လူသားမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ ေရ လႊမ္းမိုးခဲ့သည့္ျဖစ္ရပ္မ်ားပါဝင္ေသာ ''လီဆူဘိုးဘြားမ်ား ႀကံဳခဲ့ရသည့္ ကမၻာအား ေရလႊမ္းမိုးျခင္း'' ပံုျပင္မွာလည္း စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းလွသည္။
ယင္းပံုျပင္ကိုသိရွိႏိုင္ရန္ လီဆူစာေပႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈ အသင္းနာယက ေဒါက္တာေယာ႐ႈလယ္မယ္၏ လီဆူ လူမ်ဳိးအေၾကာင္းစာအုပ္ကို ေလ့လာေဖာ္ျပေပးပါမည္။

''လီဆူပံုျပင္ေတြေဖာ္ျပေပးျခင္းအားျဖင့္ အခုေခတ္ ကေလးေတြအတြက္ပိုေကာင္းမယ္။ အရင္ကကေလးေတြ မွာစာေပမရွိလို႔ ပံုျပင္ကို နားေထာင္ခဲ့ရၿပီး အခုေခတ္မွာ စာေပေတြေပၚလာၿပီး ဒီပံုျပင္ေတြကိုေတြ႕သြားေတာ့ ဒါက တကယ္ပါလားဆိုၿပီး သင္ယူစရာေကာင္းသြားမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္''ဟု ရန္ကုန္လီဆူမိတ္သဟာယအဖြဲ႕အတြင္း ေရးမွဴး လီဆူလူမ်ဳိးဦးက်ဆာရဲ႕(ခ) ကိုေဂ်က ေျပာသည္။

ေရွးအခါက ရြာေလးတစ္ရြာတြင္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ ေမာင္ရြာက်ီႏွင့္ မယ္ရြာဆာေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ရွိေလ သည္။

သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ေတာင္ယာခုတ္၍ အသက္ေမြးဝမ္း ေက်ာင္းျပဳရၿပီး တစ္ေန႔ေသာအခါတြင္ မေန႔က ေတာင္ ယာခုတ္လဲွထားေသာ သစ္ပင္မ်ားသည္ မခုတ္ထားသကဲ့ သို႔ ျပန္ေပါက္ေနသည္ကို ထူးဆန္းစြာ ေတြ႕ျမင္ရသည္။ ေတာင္ယာကို ထပ္မံခုတ္ၿပီး ျပန္သြားရာ ေနာက္ေန႔တြင္ လည္း နဂိုအတိုင္းျပန္ေပါက္ေနသည္ကို ျပန္ေတြ႕ရေလ သည္။
ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လည္း အဲဒီလိုထူးျခားျဖစ္စဥ္ ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေစာေစာထၿပီး ဒူးေလးကိုင္ ကာ ေတာင္ယာခုတ္ထားေသာေနရာကို သြားေခ်ာင္း ၾကည့္ၾကသည္။ ဒီလိုေခ်ာင္းၾကည့္ေနစဥ္မွာပဲ ေတာထဲမွ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ထြက္လာကာ ခုတ္လဲထားေသာသစ္ ပင္မ်ားကို ျပန္ေထာင္ၾကသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရေလသည္။

ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ကို ဒူးေလးနဲ႔ ပစ္ဖို႔ရြယ္လိုက္တာ နဲ႔ ေတာေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္က 'ငါတို႔ကိုမပစ္ပါႏွင့္၊ ေတာင္ ယာမခုတ္ႏွင့္ေတာ့ မၾကာမီ ေရလႊမ္းမိုးေတာ့မည္။ ပုန္း ေအာင္းရန္ ေလွသာလုပ္၍မ်ဳိးအျဖစ္သာ စုေဆာင္းယူ ငင္၍ ပုန္းေနၾကေလ့'ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ အမွန္ပင္ မိုးႀကီးသည္ အဆက္ မျပတ္ရြာခ်ကာ ေခ်ာင္းေရ၊ ျမစ္ေရမ်ားသည္ ျပည့္လွ်ံ၍ ကမၻာႀကီးကို ေရလႊမ္းမိုးသြားခဲ့သည္။ ေရလႊမ္းမိုးျခင္းေၾကာင့္ လူသားအားလံုးနီးပါး ေသဆံုးသြားၿပီး ရြာက်ီ၊ ရြာဆာ ေမာင္ႏွမႏွစ္ဦးသာ သစ္ေခါင္းေလွထဲ လံုၿခံဳစြာပုန္းေအာင္း ခဲ့သျဖင့္ သူတို႔စီးေသာေလွမွာ လီဆူ(အေခၚ မဂ်ဴေလာ ဝါက်ီ (ခ) မာေလာဝါက်ီ)ျမန္မာလို ဧဝရက္ေတာင္ထိပ္ တစ္ခုသို႔ တင္ရစ္၍ ေရေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သည္ဟု ယူဆၾကသည္။

''ေရႀကီးေတာ့ လြတ္ေျမာက္လာပံုကို ေျပာတဲ့အခါ ကြဲျပားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က သစ္တံုးကိုထြင္းထားတဲ့ဟာလို႔ ေျပာတယ္။ တခ်ိဳ႕က ဘူးသီးခြံ၊ ေက်ာက္ဖ႐ံုခြံထဲမွာေနလို႔ အသက္ရွင္တယ္ေျပာတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေက်ာက္ဂူ ထဲမွာပုန္းေနလို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အသက္ရွင္တယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လီဆူဘိုးေဘး ေတြက ေရလႊမ္းမိုးတာကို တကယ္ႀကံဳေတြ႕ရတယ္ဆိုတာ ကို သိရပါတယ္''ဟု လီဆူလူမ်ိဳး ဦးက်ဆာရဲ႕ (ခ) ကိုေဂ် က ဆက္လက္ေျပာျပသည္။

ေရလႊမ္းမုိးၿပီးေနာက္ ေရက်၍ အျခားလူသားမ်ားရွိ မရွိ တစ္ေယာက္လွ်င္တစ္ဖက္ဆီသို႔ လူရွာထြက္ခဲ့ၾက
ရာ လူသားမ်ားတစ္ေယာက္မွမရွိေတာ့ေၾကာင္း သိ
ရသည္။ လူသားမ်ား မက်န္ရစ္ေတာ့တာ ေသခ်ာ
ေသာေၾကာင့္ လူသားမ်ဳိးႏြယ္ အဆက္ျပန္႔ပြားေရး
အတြက္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္ျပဳ
သင့္မသင့္ သစၥာျပဳစမ္းသပ္ၿပီးေနာက္ အိမ္
ေထာင္ျပဳၾကသည္။

ထိုအခါ အသားအေရာင္မတူေသာ သားသုံးေယာက္ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး အသားျဖဴေသာသားက အေနာက္ဘက္ဆီ၊ အသားညိဳေသာသားက အေရွ႕ဘက္ဆီ၊ အသားမည္း ေသာသားသည္ ေတာင္ဘက္ဆီသို႔ ထြက္ခြာသြားၾကေလ သည္။

အသားညိဳေသာသားမွ ေမြးဖြားလာေသာသားမ်ား ကုိးေယာက္သည္ မြန္ဂိုမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားျဖစ္လာကာ လီေခ်ာ္ ဖာမွေမြးလာေသာသား လီေခ်ာ္ဆူမွ လီဆူဟုေခၚတြင္လာ ေၾကာင္းႏွင့္ အခ်ဳိ႕သမိုင္းမ်ားတြင္မူ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ မွ သားခုနစ္ေယာက္၊ သမီးခုနစ္ေယာက္ေမြးၿပီး ပထမ သားမွေမြးလာေသာမ်ဳိးႏြယ္သည္ ဟန္လူမ်ဳိး၊ ဒုတိယသား မွေမြးေသာသားမွာ ရီ႕(င)မ်ဳိးႏြယ္ျဖစ္လာသည္။ တတိယ သားမွေပါက္ဖြားလာေသာမ်ဳိးႏြယ္သည္ တိဗက္လူမ်ဳိးျဖစ္ လာခဲ့ၿပီး စတုတၴမွေပါက္ဖြားလာေသာမ်ဳိးႏြယ္သည္ လီ ဆူလူမ်ဳိးမ်ားျဖစ္လာေၾကာင္း သိရသည္။

လီဆူလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈတြင္ နတ္ စားသည့္ဓေလ့ရွိၾကၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ခရစ္ယာန္ဘာ သာ၊ ဗုဒၶဘာသာ ကိုးကြယ္သူမ်ား ပိုမိုမ်ားျပားလာသည္။

''ပံုျပင္ကေတာ့ ပံုျပင္ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘိုးေဘး ေတြ လက္ထက္ကတည္းက ၾကားဖူးလို႔ တစ္ခါလက္ဆင့္ ကမ္းခဲ့တာပါ။ ဒီပံုျပင္က ထူးျခားတာက ခရစ္ယာန္က်မ္း စာထဲက မဟုတ္ဘူး။ ၁၉၅ဝျပည့္ႏွစ္မွ ပူတာအုိကို ခရစ္ ယာန္သာသနာ ဝင္ေရာက္လာတာပါ။ ပံုျပင္က ခရစ္ယာန္ မတိုင္မီကတည္းက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လီဆူေတြရဲ႕ ႐ိုးရာပါ။ပံုျပင္နဲ႔က်မ္းစာေတြတူညီလို႔ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ေတြ ျဖစ္လာတာပါ''ဟု လီဆူစာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈအသင္း နာယက ေဒါက္တာေယာ႐ႈလယ္မယ္ကေျပာသည္။

ေရွးလီဆူလူမ်ဳိးမ်ားသည္ နတ္စားေသာအယူဝါဒ မ်ားရွိၿပီး ေတာင္ေပၚတြင္ ေနထိုင္မေကာင္းေသာအခါ နတ္ဆရာကိုပင့္ဖိတ္ၿပီး ေျခေလးေခ်ာင္း (သို႔မဟုတ္) ေျခ ႏွစ္ေခ်ာင္းရွိသည့္ တိရစၧာန္မ်ားကိုသတ္၍ နတ္တင္ခဲ့ သည္။ ယင္းကဲ့သို႔ ပူတာအုိ၊ ေတာင္ေပၚေဒသမ်ားတြင္ ေဆးကုသေပးမည့္သူမ်ားမရွိေသာေၾကာင့္ နတ္မ်ားကို အားကိုးကာ ကိုးကြယ္ရာမွ ယခုအခါ အဆုိပါအယူအဆ မ်ား ေလ်ာ့နည္းလာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

ေတာင္ယာလုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ကိုင္အသက္ေမြးခဲ့ ေသာ လီဆူဘုိးဘြားမ်ားသည္ ေရွးတစ္ခ်ိန္က သစ္ပင္ မ်ားေလ်ာ့နည္းလာၿပီး ရာသီဥတုေဖာက္ျပန္ကာ ကမၻာ ႀကီးတစ္ခုလံုး ေရဖံုးလႊမ္းကာ လူသားမ်ားေပ်ာက္ကြယ္ သြားသည္အထိ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။

သို႔ျဖစ္၍ လီဆူလူမ်ဳိးတို႔ ႐ိုးရာပံုျပင္ထဲကအတိုင္း ကမၻာႀကီးေရမဖံုးလႊမ္းရေအာင္ သစ္ပင္မ်ားကို စည္းကမ္း မဲ့ခုတ္ျခင္း၊ စီးပြားျဖစ္ခုတ္ျခင္းမ်ား ေလွ်ာ့ခ်ရန္ႏွင့္ ရာသီ ဥတုေၾကာင့္ လူသားမ်ားမေပ်ာက္ကြယ္ေအာင္ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ကို တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားအားလံုး ပူးေပါင္း ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္ ေရးသားေဖာ္ျပလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္ ပါသည္။

က်မ္းကိုး- ေဒါက္တာဦးေယာ႐ႈလယ္မယ္၊

လီဆူလူမ်ဳိးအေၾကာင္း။
--------------------------------------------------------------------------

Yangon Times Journal
Yangon Media Group အျပည့္အစုံသုိ႔ »

ရခိုင္တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈအကမ်ား တြင္ ေနာက္ခံသမိုင္းပံုျပင္မ်ားရွိေနပါသည္။
ေျမာက္ဦးေခတ္တြင္ စတင္ေပၚေပါက္လာခဲ့ေသာ ရခိုင္ငေစြအက၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ျဖစ္ရပ္မွန္သမိုင္းတစ္ခု ရွိခဲ့သည္။
ယေန႔အခ်ိန္အခါတြင္ ရခိုင္ငေစြအကမွာ တိမ္ျမဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္ခါနီးျဖစ္သည့္အတြက္ ''ေျမာက္ဦးဘုရင္ႏွင့္ ငေစြအက'' သမိုင္းပံုျပင္ကို ေလ့လာေဖာ္ျပေပးမွာျဖစ္ပါ သည္။

''ငေစြအကက ေတာ္ေတာ္ေလးရွားသြားၿပီ။ မွတ္မွတ္ ရရ ကြၽန္မတို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ရြာမွာလာကျပတာေတြကို ျမင္ဖူးတယ္။ အခု ကႏိုင္တဲ့သူ ေတာ္ေတာ္ေလးရွားေနၿပီ'' ဟု အသက္ ၂ဝေက်ာ္အရြယ္ ရခိုင္တုိင္းရင္းသူတစ္ဦးက ေျပာျပသည္။

ေရွးရခိုင္ဘုရင္ သီရိသုဓမၼရာဇာသည္ ေျမာက္ဦးထီး နန္းကို စိုးစံခဲ့ၿပီး ေျမာက္ဦးမင္းဆက္ ၂ဝေျမာက္ ဘုရင္ တစ္ပါးျဖစ္ကာ ငယ္ရြယ္ေသာမိဖုရားတစ္ဦးကို ပိုင္ဆိုင္ ထားသူတစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ သူ၏မိဖုရား နတ္ရွင္မယ္ မွာ ငယ္ရြယ္လွပၿပီး မာန္မာနႀကီးသူျဖစ္တဲ့အတြက္ အို မင္းေသာ ဘုရင္မင္းျမတ္၏ အေျပာ၊ အမိန္႔မ်ားမွာ သူ႔ကို ႏွိမ္သည္ဟုထင္မွတ္ၿပီး မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ေနပါသည္။
အဲဒီအခ်ိန္တြင္ ေလာင္းၾကက္ၿမိဳ႕ကို အပိုင္စားရေသာ ေလာင္းၾကက္စား ငကုသလမွာ မင္းအျဖစ္ကိုလိုခ်င္ေသာ ေၾကာင့္ မိဖုရားႏွင့္ပူးေပါင္း၍ ဘုရင္ကုိအႏိုင္ယူရန္စီစဥ္ ေလသည္။

ေလာကီအတတ္ပညာမ်ားတြင္ ''နံတူသတ္ရအႏိုင္ ရ''ဆိုသည့္အတိုင္း အဂၤါသားျဖစ္ေသာ ဘုရင္သီရိသုဓမၼာ ရာဇာကို သတ္လိုေသာေၾကာင့္ ေလာင္းၾကက္စား ငကုသ မွာ နန္းေတာ္ထဲတြင္ အဂၤါနံ ငါးေစြ(ငေစြ)အား ဖမ္းယူ သတ္ျဖတ္သည့္ဇာတ္လမ္းကိုတီထြင္၍ နန္းတြင္းတြင္ တင္ ဆက္ကျပေလသည္။ ငေစြ(ငါး)ကို ႏိႈက္ပံု၊ ငေစြ အဖမ္းရ ခက္ပံု၊ ငေစြက အၿမီးတရမ္းရမ္း ေခါင္းတရမ္းရမ္းျဖစ္ေန ပံု၊ ငေစြသားကို အလြန္မတန္စားၿပီး ဝမ္းပ်က္ရပံုေတြကို ဖြဲ႕ႏြဲ႕ၿပီး ဘုရင့္အား ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္ခဲ့သည္။
အဆိုပါ ေလာင္းၾကက္စား ငကုသလမွ စတင္တီထြင္ ခဲ့ေသာ ငေစြကျခင္းဓေလ့မွာ ယေန႔တိုင္ ရခိုင္အမ်ဳိးသား တို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ရပ္အျဖစ္ ရွင္သန္လာျခင္းျဖစ္သည္။
''ေလာင္းၾကက္စားအမတ္ ငကုသလက ဘုရင္ကို နာမ္ႏွိမ္တဲ့အေနနဲ႔ အဲဒီအကကို စထြင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ ပိုင္းမွာ တိုင္းျပည္မွာျဖစ္ပ်က္ေနတာကို အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ သိေအာင္ နန္းတြင္းမွာျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ဘုရင္သိေအာင္ တင္ဆက္ကျပလာပါတယ္။ ဗမာလိုဆိုရင္ ကြက္စိပ္ေပါ့။ ကြက္စိပ္နဲ႔ မတူတာက ကြက္စိပ္က အသံနဲ႔ပဲသ႐ုပ္ေဆာင္ ရတာ။ ငေစြအကကေတာ့ လူတစ္ေယာက္တည္းကပဲ ဘုရင္ ဆို ဘုရင္၊ မိဖုရားဆို မိဖုရား လူကိုယ္တိုင္ပါ သ႐ုပ္ေဆာင္ ျပရပါတယ္''ဟု ရခိုင္စာေပႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႕မွ ေဒၚေအး ေအးဇံက ေျပာသည္။

ေလာင္း ၾကက္စားငကုသလကို မိဖုရားက ခ်စ္ခင္စံုမက္ေသာေၾကာင့္ ငကုသလႏွင့္ မိဖုရားနတ္ရွင္မယ္တို႔ပူးေပါင္းၿပီး ဘုရင္အား လုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္လိုက္ေလသည္။
သီရိသုဓမၼာရာဇာဘုရင္ နတ္ရြာစံၿပီးေနာက္ သား ေတာ္ မင္းစေနေျမာက္ဦးနန္းကို စိုးစံေတာ္မူသည္။ ဘုရင့္သားေတာ္ မင္းစေနကိုလည္း နန္းသက္ ၂ဝ ရက္ေျမာက္တြင္ အဆိပ္ခတ္ကာသတ္ျဖတ္လိုက္ၿပီး ေလာင္း ၾကက္စား ငကုသလမွာ ဘုရင္နရပတိႀကီးအမည္နဲ႔ ေျမာက္ ဦးထီးနန္းကို ခုနစ္ႏွစ္တိုင္တိုင္ စုိးစံခဲ့သည္။

ဘုရင္ႏွင့္ ဘုရင့္သားေတာ္ကို သတ္ျဖတ္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ မိဖုရားနတ္ရွင္မယ္ကိုပင္ မိဖုရားေျမွာက္ခဲ့သည္။ ငကုသလသည္ ေနာင္အခါတြင္ မိမိအား ဘုရင္ကဲ့သို႔ပင္ မိဖုရားက လုပ္ႀကံမည္စိုး ရိမ္ၿပီး မိဖုရားအရာမွခ်ကာ နန္းေတာ္မွ ႏွင္ထုတ္လိုက္ ေလသည္။
''မိဖုရားကေတာ့ သူ႔သားကိုသတ္မွာမဟုတ္ေလာက္ ဘူး။ မင္းစေနကိုေကြၽးမယ့္အစာထဲမွာ အဆိပ္ပါမယ္မွန္း မသိလို႔ ျဖစ္သြားတာျဖစ္မယ္။ အဲဒီမိဖုရားက အခုထိ မကြၽတ္ေသးဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္''ဟု ရခိုင္တိုင္းရင္းသူ တစ္ဦးကေျပာသည္။

ဘုရင္အား လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္လိုက္ေသာမိဖုရား သည္ သူတစ္ပါးအားမေကာင္းႀကံေသာစိတ္ေၾကာင့္ သား ေတာ္၏အသက္ ေသဆံုး႐ံုမွ်မက ကိုယ္တိုင္လည္း မိဖုရား အရာမွခ်ကာ နန္းေတာ္မွႏွင္ထုတ္ခံသည္အထိ ျပစ္ဒဏ္ ခံရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ေလာင္းၾကက္စားငကုသလ ေနာင္ေျမာက္ဦးဘုရင္ နရပတိမင္းတီထြင္ခဲ့ေသာ ငေစြအကမွာ တစ္ ေယာက္တည္း ကျပရေသာအကျဖစ္သည္။ ကြက္စိပ္ကဲ့ သို႔ အသံေပၚမူတည္သည့္ ဘုရင္ျဖစ္သည့္အခါ ဘုရင္ အဝတ္၊ မိဖုရားျဖစ္သည့္အခါ မိဖုရားအဝတ္၊ သရဖူကို စကၠဴနဲ႔ ျပဳလုပ္တင္ဆက္ေလ့ရွိၿပီး ဓားကိုမူ အနီးေနအိမ္မွ ငွားယူေလ့ရွိသည္။
ဘုရင္လုပ္သည့္အခါ ရာဇပလႅင္မွာ ဆန္ဖြပ္သည့္ ဆံုထက္တက္ထိုင္ၿပီး အမတ္ႀကီးအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ သည့္အခါ ဆံုေပၚမွဆင္း၍ေျမႀကီးေပၚတြင္ ဒူးေထာက္ ကာ လက္အုပ္ခ်ီလ်က္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရသည္။
ငေစြအကကို ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားတြင္ လယ္ သမားမ်ား တလင္းသိမ္းခ်ိန္၊ ရြာသားမ်ား အားလပ္ခ်ိန္ ကုိေရြးခ်ယ္၍ ကျပၾကသည္။

ယင္းအကကိုကျပေသာသူတြင္ လြယ္အိတ္တစ္လံုး ႏွင့္ ထီးတစ္ေခ်ာင္းသာပါၿပီး ေက်းရြာလူႀကီးအိမ္တြင္ တည္းခိုကာ ရြာသားမ်ားကိုစည္း႐ံုးလ်က္ ကျပရသည္။ပြဲၾကည့္သူမ်ားက ေစတနာရွိသေလာက္ အခေၾကးေငြ အျဖစ္ ဆန္တစ္ဘူးက်စီလွဴဒါန္းၾကေၾကာင္း သိရသည္။
''ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ငေစြအကကို အသက္ရွစ္ႏွစ္ ကုိးႏွစ္ေလာက္က ေနာက္ဆံုးၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ငေစြက တဲ့သူက ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ္တယ္။ ဘုရင္လဲသူပဲ။ မိ ဖုရားလဲ သူပဲ။ ေတာ္ေတာ္ေလးရယ္ရတယ္။ အခု အဲဒီ အကက ရွားေနၿပီ''ဟု အသက္ ၃၆ႏွစ္အရြယ္ ရခိုင္တိုင္းရင္း သားတစ္ဦးက ေျပာျပသည္။

ငေစြႏိႈက္တာကိုကျပႏိုင္ရန္ လိုအပ္ခ်က္ ၁ဝ ခ်က္ ရွိၿပီး ယင္းတို႔မွာ ေမာင္းတစ္လံုး၊ ဝါးျဖင့္ရက္လုပ္ထားေသာ ရက္သဲ့တစ္ခု၊ ငါးထည့္ရန္ ဝါးပလုိင္းတစ္လံုး၊ ဆန္ဖြပ္ သည့္ဆံုတစ္လံုး၊ ဆန္ဖြပ္ရန္ က်ည္ေပြ႕တစ္ေခ်ာင္း၊ ေလွာ္ တက္တစ္ေခ်ာင္း၊ ဆန္တစ္ခြက္၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ အုန္းသီး၊ ကြမ္းသီး၊ ေဆးလိပ္စံုကန္ေတာ့ပြဲတစ္ပြဲ၊ ကျပရန္အသင့္ အတင့္က်ယ္ဝန္းေသာ ေျမတလင္းတစ္ခု၊ ဖ်ာၾကမ္းတစ္ ခ်ပ္တို႔လိုအပ္ေၾကာင္း သိရသည္။

ငေစြကျပသူသည္ ငါးေစြႏိႈက္ရန္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ သြားပံု၊ ငါးရွာရင္း လမ္းမွာ တိုင္းျပည္ႏိုင္ငံျဖစ္ပ်က္ပံုမ်ား၊ လက္ရွိ ရြာရဲ႕ဒုကၡမ်ား၊ နန္းတြင္းျဖစ္ေနသည့္ ျပႆနာ မ်ားကို ရယ္စရာ၊ ဝမ္းနည္းစရာမ်ားကို ေပၚလြင္ေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေဟာေျပာရသည္။ စကားေျပာင္၊ စကား ပ်က္မ်ားနဲ႔ျပသသြားသျဖင့္ လူမ်ားႏွစ္ၿခိဳက္ကာ ယေန႔တိုင္ အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမႈအျဖစ္ ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။
ေျမာက္ဦးေခတ္တြင္ ငေစြဆရာဘာရဲ႕ဘဟု ေက်ာ္ ၾကားခဲ့သူမွာ မင္းျပားၿမိဳ႕နယ္ ဗူးပင္ရြာသားျဖစ္ေၾကာင္း သိရၿပီး ယင္းငေစြဆရာ၏ငေစြႏိႈက္အျခင္း(ေတးသီခ်င္း) မ်ားမွာ ယခုအခ်ိန္အထိ ေခတ္စားေနဆဲျဖစ္သည္။

ငေစြအကမွာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေတာရြာမ်ားတြင္ ေခတ္စားခဲ့ၿပီး ယခုအခါငေစြကတတ္သူမ်ားရွားပါးလာ ေၾကာင္းသိရသည္။
သို႔ျဖစ္၍ ရခုိင္တိုင္းရင္းသားတုိ႔၏ ႐ိုးရာယဥ္ေက်း မႈအကတစ္ခုျဖစ္ေသာ ငေစြအကသည္ မူလအစမွာ ရည္ ရြယ္ခ်က္မေကာင္းေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ႏိုင္ငံအ တြင္းျဖစ္ပ်က္ေနေသာျဖစ္ရပ္မ်ားကို ထင္ဟပ္ေစေသာ ႐ိုးရာအကျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ ရခိုင္ဘုရင္မ်ားပင္ ၾကည့္ ႐ႈခဲ့ရေသာ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ျဖစ္၍ ေရရွည္တည္ တံ့ ေအာင္ထိန္းသိမ္းႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ရည္ရြယ္ေရးသား ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။

က်မ္းကိုး-
ရခိုင္သမိုင္းပညာရွင္ ဦးေရႊဇံ၊ ရခိုင္သမုိင္းအလင္းျပက်မ္း၊
ေမႀကီးရွင္၊ ငေစြျခင္း
(ငေစြႏိႈက္သည့္အေၾကာင္းအျခင္းအရာ)ေဆာင္းပါး

Yangon Media Group အျပည့္အစုံသုိ႔ »

တစ္ခါတုန္းက ဘုရင္တစ္ပါးဟာ အိပ္မက္ဆန္းတစ္ခုမက္တယ္...

သူ႔ရဲ႕သြားေတြ အကုန္ ကၽြတ္ထြက္ကုန္တယ္လို႔ အိပ္မက္မက္တယ္...
အိပ္မက္ အတိတ္နိမိတ္ေကာက္တတ္တဲ့ အမတ္ ၂ေယာက္ကို ေခၚလာၿပီး သူ႕ အိပ္မက္အေၾကာင္းကို အတိတ္နိမိတ္ဖတ္ခိုင္းတယ္...

ပထမ အမတ္က

"အရွင္ဘုရင္ဟာ အရွင္ရဲ႕ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြေတြ အားလံုး ေသဆံုးၿပီး မွ အရွင္နတ္ရြာစံပါလိမ့္မယ္... အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဆြမ်ိဳးတစ္ေယာက္မွ က်န္မွာ မဟုတ္ပါဘူး..."

ဘုရင္ဟာ ဒီစကားကို ၾကားၿပီး ေဒါသ ထြက္ေတာ္မူသတဲ့... အဲဒီအမတ္ကို ႀကိမ္ဒဏ္ တစ္ရာ ရိုက္ေစ ဆိုၿပီး အျပစ္ေပးလိုက္တယ္...

ဒုတိယအမတ္ကေတာ့

"အရွင္ဘုရင္ ဟာ အရွင္တို႔ အမ်ိဳးေတာ္ေတြ ၾကားမွာ သက္ေတာ္ အရွည္ဆံုး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္..."

ဘုရင္ဟာ ဒီစကားၾကားၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ကာ ဆုေတာ္ေငြမ်ား ခ်ီးျမွင့္လိုက္ေလ သတဲ့...

တူညီတဲ့ စကား... တူညီတဲ့ အဓိပၸာယ္... ေျပာပံုဆိုပံု တင္ျပပံု မတူညီတာနဲ႔ အက်ိဳး အာနိသင္ဟာ မတူညီေတာ့ပါဘူး...

Zane

အျပည့္အစုံသုိ႔ »

သူသူထက္လြင္

ဆလံုလူမ်ဳိးမ်ားတြင္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းေသာ ျဖစ္ရပ္မွန္သမိုင္းပံုျပင္၊ သမိုင္းတင္ထိုက္ေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ရွိခဲ့သည္။ အဆိုပါသမိုင္းပံုျပင္သည္ ဆလံုလူမ်ိဳးမ်ားဘဝတိုး တက္ေရးအတြက္လာဘ္မစားဘဲ အသက္ကိုစြန္႔၍ မူးယစ္ အႏၲရာယ္ကိုဆန္႔က်င္ခဲ့သည့္ ''လူမ်ိဳးအတြက္အသက္ စြန္႔ခဲ့ေသာ ဆလံုသူရဲေကာင္းဗိုလ္လံုးနီ''၏ ျဖစ္ရပ္မွန္ႀကိဳး ပမ္းမႈပင္ျဖစ္ပါသည္။
''ကြၽန္ေတာ္တို႔ တနသၤာရီတိုင္းေဒသႀကီးမွာ ဆလံု လူမ်ဳိးမ်ားဘဝတိုးတက္ဖို႔ ဆလံုလူမ်ဳိးဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအဖြဲ႕ေလး လုပ္ထားၿပီး အဖြဲ႕ဥကၠ႒အျဖစ္ တာဝန္ယူထားပါတယ္။ဆလံုေတြက အရက္ေသာက္တယ္။

မူးယစ္ေဆးဝါးလဲသံုး ၾကတယ္''ဟု ဆလံုလူမ်ဳိးမ်ားဖြံ႕ၿဖိဳးေရးဥကၠ႒၊ တနသၤာရီ တိုင္းေဒသႀကီး သစ္ေတာႏွင့္သတၱဳဝန္ႀကီး ဦးတင္စိုးက ေျပာျပသည္။

ဆလံုလူမ်ဳိးမ်ားသည္ ေရကူး၊ ေရငုပ္ကြၽမ္းက်င္ၾက ၿပီးပင္လယ္ၾကမ္းျပင္ေအာက္ ၁၆လံအထိ ေရငုပ္ကိရိယာ မပါဘဲ ငုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ တစ္ခါငုပ္ရင္ ၁၅မိနစ္၊ မိနစ္ ၂ဝ အထိ ငုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း သိရသည္။

ယင္းကဲ့သို႔ ေရငုပ္ကြၽမ္းက်င္ေသာေၾကာင့္ ေရေအာက္ ရွိသယံဇာတမ်ားကို ရွာေဖြေရာင္းဝယ္ျခင္းျဖင့္ အသက္ ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳၾကသည္။
ဆလံုလူမ်ဳိးမ်ားသည္ ႐ိုးသားသူမ်ားျဖစ္၍ ျမန္မာ ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးမရခင္ ကိုလိုနီေခတ္တြင္ ပင္လယ္ေရ ေအာက္သယံဇာတမ်ားကို ေစ်းေပါေပါျဖင့္ရယူလိုခ်င္သည့္ ၿဗိတိသွ်မ်ား၏လွည့္စားျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။
ေရေအာက္မွာ အခ်ိန္ၾကာၾကာေရငုပ္ႏိုင္ေစရန္ဆို သည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ဆလံုမ်ားကို ဘိန္းအလကား ေကြၽးခဲ့ရာေနာက္ပိုင္းတြင္ ဘိန္းရရွိရန္အတြက္ျမန္မာ့ပင္ လယ္အတြင္းရွိ ငွက္သိုက္၊ ငါးႀကီးအံဖတ္၊ သစ္ေမႊး၊ ပုလဲ စသည့္ အဖိုးတန္ရတနာမ်ားစြာျဖင့္ လဲလွယ္ၾကရေတာ့ သည္။
ဆလံုလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ဘိန္းစြဲသူဦးေရမ်ားျပားလာ ကာ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးမ်ားခ်ဳိ႕ယြင္းလာ ၿပီး သက္စြန္႔ဆံဖ်ားရွာေဖြထားေသာ သဘာဝပုလဲသည္ ဘိန္းဖိုးတစ္ပတ္စာသာရရွိေလသည္။

ယင္းကဲ့သို႔ ဆလံုလူမ်ဳိးမ်ား အခက္ႀကံဳေနခ်ိန္တြင္ ဆလံုအမ်ဳိးသား လံုးနီဆိုသည့္ လူငယ္ေလးတစ္ဦးေပၚ လာသည္။ သူသည္ ဘိန္းရဲ႕ဆိုးက်ဳိးမ်ားကိုသိရွိၿပီး ဘိန္း ကိုေရွာင္ရန္ ဆလံုအမ်ိဳးသားမ်ားကိုစည္း႐ံုးေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့ေပ။
ၿဗိတိသွ်မ်ားကိုလည္း ဘိန္းမေရာင္းရန္ေျပာေသာ္ လည္းမရသျဖင့္ လက္နက္ကိုင္ကာ ပုန္ကန္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ သည္။ ေမာင္လံုးနီမွ ဗိုလ္လံုးနီျဖစ္လာၿပီး ဗိုလ္လံုးနီလက္ ေအာက္သို႔ ဆလံုအမ်ဳိးသားမ်ား အလံုးအရင္းဝင္ေရာက္ လာၿပီး ၿဗိတိသွ်ဘိန္းတင္သေဘၤာမ်ားကို တိုက္ခိုက္ၾက သည္။

ဘိန္းတင္လာေသာ သေဘၤာမ်ားကမ္း႐ိုးတန္းက မျဖတ္ဝံ့ဘဲ ဘိန္းခန္းမ်ားတြင္ ဘိန္းျပတ္လပ္သြားသည္။
ကြၽန္းေပါင္း ၈ဝဝ ရွိေသာ ကြၽန္းစုမ်ားကို ကြၽမ္းဝင္ ေနသည့္ ဗိုလ္လံုးနီကိုဖမ္းဆီးရန္ ခက္ခဲေနသျဖင့္ ၿဗိတိသွ် မ်ားက ရာထူးေပးၿပီး စည္း႐ံုးသိမ္းသြင္းရာ ဗိုလ္လံုးနီက လက္မခံဘဲ ဘိန္းလံုးဝမေရာင္းရန္ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။

ဗိုလ္လံုးနီတပ္သားမ်ားသည္ ရာသီဥတုၾကမ္းတမ္းမႈ၊ စားနပ္ရိကၡာရွားပါးမႈမ်ားေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့နည္း လာခ်ိန္တြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ဗိုလ္လံုးနီကို ဖမ္းဆီးရန္ ဆုေငြက်ပ္ ၁ဝဝ ထုတ္လိုက္ရာ မၾကာမီမွာပင္ ဗိုလ္လံုးနီမွာ သူ႔သေဘာနဲ႔သူ အဖမ္းခံေလသည္။
ဖမ္းဆီးရရွိသည့္ ဆလံုသူရဲေကာင္းဗိုလ္လံုးနီကို ပင္ လယ္ကမ္းစပ္တစ္ေနရာတြင္ ေသနတ္ျဖင့္ပစ္ၿပီး အဆံုးစီ ရင္လုိက္သည္။ ဆလံုလူမ်ဳိးအားလံုးအတြက္ သူရဲေကာင္း လံုးနီမွာ အသက္ကိုပင္စြန္႔၍ ဘိန္းကိုဆန္႔က်င္ခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။

လက္ရွိအေျခအေနတြင္လည္း ဆလံုေဒသသည္ မူး ယစ္ေဆးဝါးကင္းစင္ျခင္းမရွိေသးေၾကာင္း၊ ဆလံုမ်ိဳးႏြယ္ မ်ားမွာ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးႏွင့္စီးပြားေရးမ်ား တိုးတက္ ရန္လိုအပ္ေနေသးေၾကာင္းသိရသည္။

''မသမာသူေတြက သူတို႔ကိုမူးယစ္ေဆးဝါးစြဲေအာင္ လုပ္ၿပီး သူတို႔ပစၥည္းေတြနဲ႔ လဲေအာင္လုပ္ၾကတယ္။ ဘိန္း စြဲတာကေတာ့ ႐ိုးရာလုိျဖစ္ေနၿပီ။ မူးယစ္ေဆးဝါးကင္းစင္ ေအာင္ ပညာေပးေဟာေျပာပြဲေတြလုပ္သင့္ပါတယ္။ သက္ ဆိုင္တဲ့ၿမိဳ႕နယ္ဥကၠ႒၊ ရဲမွဴးေတြ၊ နယ္လွည့္ေဆးကုသေပးတဲ့ အဖြဲ႕ေတြက လာေဟာေျပာၾကတယ္။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးကို ျမႇင့္တင္ဖို႔ အခ်ိန္ယူရမယ္။ အသိပညာေပးရမယ္''ဟု ဝန္ ႀကီးဦးတင္စိုးက သံုးသပ္သည္။

႐ိုးသားေသာဆလံုတိုင္းရင္းသားမ်ားကို မူးယစ္ေဆး ဝါး၏ ေက်းကြၽန္အျဖစ္ သြတ္သြင္းေနသူမ်ားအား ႏိုင္ငံ ေတာ္မွ အေရးယူထိန္းသိမ္းေပးမွသာလွ်င္ ဆလံုမ်ိဳးဆက္ မ်ားေပ်ာက္ပ်က္သြားျခင္းမွ ကာကြယ္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။
တနသၤာရီတိုင္းေဒသခံကိုသန္းေဆြကလည္း ''ဆလံု အမ်ဳိးသားေတြက မူးယစ္ေဆးဝါးသံုးစြဲၾကတယ္။ ေရွ႕ဆက္ ၿပီး ဆလံုလူမ်ိဳးေတြ မူးယစ္ေဆးဝါးမသံုးေအာင္ဆိုရင္ မူး ယစ္ေဆးစြဲေအာင္ဖန္တီးေနသူေတြ၊ ေရာင္းေနတဲ့သူေတြ ကို စာရင္းနဲ႔တကြဖမ္းၿပီး အေရးယူဖို႔လိုပါတယ္။ ေဆးစြဲေန သူေတြကိုေဆးျဖည္းျဖည္းခ်င္းျဖတ္ေပးဖို႔လိုပါတယ္။ ဆလံု နယ္ေျမမွာေနတဲ့ ဗမာေတြကလဲ ဆလံုလူမ်ဳိးေတြကို ဝိုင္း ဝန္းထိန္းသိမ္းၿပီး ကူညီေပးဖို႔လိုအပ္ပါတယ္''ဟုေျပာသည္။

ဆလံုလူမ်ဳိးမ်ားကို ေမာ္ကင္းဟုေခၚၿပီး ယခုအခါ ဆလံုလူမ်ဳိးအမ်ားစုသည္ နတ္ကိုးကြယ္ျခင္းမွ ဗုဒၶဘာသာ ႏွင့္ ခရစ္ယာန္ဘာသာမ်ား ယံုၾကည္ကိုးကြယ္သူမ်ားျဖစ္လာ ေၾကာင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္မွ ဆလံုေက်းရြာမ်ားထူေထာင္ေပး ထားသျဖင့္ တနသၤာရီတိုင္း ၿမိတ္ခ႐ိုင္ႏွင့္ ေကာ့ေသာင္း ခ႐ိုင္အတြင္းရွိ ကြၽန္းစုကြၽန္းတန္းမ်ားတြင္ မွီတင္းေနထိုင္ လ်က္ရွိသည္။

''အစ္မတို႔လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ဝႏွစ္ေလာက္က ဆလံုေဒသကို ေကာ့ေသာင္းကေနတစ္ဆင့္ သြားတုန္းက ဆလံုေတြက အဝတ္အစား အျပည့္အစံုမဝတ္ထားဘူး။ အေပၚပိုင္းမွာ အကႌ်သိပ္မဝတ္ၾကဘူး''ဟု တနသၤာရီေဒသတြင္ေနထိုင္ၿပီး ဆလံုကြၽန္းသို႔ေရာက္ဖူးသူ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက ေျပာျပ သည္။

ဆလံုလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ၁၉၉၆၊ ၉၇ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ျပည့္ စံုေသာ ဝတ္စားဆင္ယင္ျခင္းမ်ားမရွိဘဲ ၂ဝဝဝ ျပည့္ႏွစ္မွ စတင္၍ အဝတ္အစားမ်ားဝတ္ဆင္လာၾကေၾကာင္းႏွင့္ အစိုးရသစ္တက္ၿပီး ေနာက္တနသၤာရီတိုင္းေဒသႀကီးေန ဆလံုလူမ်ိဳးမ်ားကို ႏိုင္ငံသားစိစစ္ေရးကတ္မ်ား ျပဳလုပ္ ျခင္း၊ ဆလံုေက်းရြာမ်ားတြင္ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားေဆာက္ လုပ္ေပးျခင္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သည္။

''ႏိုင္ငံသားစိစစ္ေရးကတ္ေတြကို အစိုးရသစ္တက္ လာၿပီး ျပဳလုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္းစုမွာဆိုရင္ ၂ဝ၄ ခု၊ ေကာ့ေသာင္းခ႐ိုင္မွာဆိုရင္ ၆ဝဝ ေလာက္လုပ္ေပးထား ပါတယ္''ဟု တနသၤာရီတိုင္းေဒသႀကီးအစိုးရအဖြဲ႕မွ တာ ဝန္ရွိသူတစ္ဦးက ေျပာသည္။

လက္ရွိအေျခအေနတြင္ ဆလံုလူမ်ဳိးမ်ား၏ လူဦး ေရ အနည္းငယ္သာက်န္ရွိေနေသာေၾကာင့္ ဆလံုလူမ်ဳိး မ်ားဘဝတိုးတက္ေရးအတြက္ မူးယစ္ကင္းစင္ရန္လိုအပ္ၿပီး က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္ကာ ပညာထူးခြၽန္ေသာ ဆလံုစီး ပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ားေပၚေပါက္လာေစရန္ ႏိုင္ငံေတာ္မွ ေစာင့္ေရွာက္ပံ့ပိုးေပးရန္ လိုအပ္ေနသည္။

သို႔ျဖစ္၍ ပင္လယ္ေပ်ာ္ဆလံုမ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားသည္ က်ဆံုးသြားေသာ ဆလံုသူရဲေကာင္းဗိုလ္လံုးနီေမွ်ာ္လင့္ ထားသလို ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ဘိန္းသံုးစြဲမႈလံုးဝကင္းစင္ ၿပီး ပညာေရးေအာင္ျမင္မႈမ်ားႏွင့္အတူ က်န္းမာ၊ ခ်မ္းသာ သူ မ်ားျဖစ္ပါေစေၾကာင္း ဆႏၵျပဳေရးသားလုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္ ပါသည္။

Yangon Times Journal | အတြဲ ၁၀ - အမွတ္ ၁၇

အျပည့္အစုံသုိ႔ »

ဒီအျဖစ္ေလးဟာ တကယ္ ျဖစ္ရပ္မွန္ပါ... သရဲဆိုတာ တကယ္မရွိဘူးလို႔ ထင္ခဲ႔မိတယ္ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ယံုလိုက္ပါျပီ တကယ္ရွိပါတယ္ ေျပာျပမယ္ေနာ္
ရြာတစ္ရြာမွာေပါ့ ကိုေက်ာ္တင့္ဆိုသူ ရွိပါတယ္ အသားညိုညို အရပ္ျမင့္ျမင့္ေပါ့ ခ်မ္းသာေသာ ေတာသူေဌး တစ္ေယာက္ပါ သူကို ရြာထဲမွ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာက်သူေပါ့ ဒါေပမယ့္ ကိုေက်ာ္တင့္ဟာ မေမနုိး ကိုသာ ခ်စ္ခဲ႔တယ္ မေမနုိးက ရုိးရုိးေလးေနျပီး အသားျဖဴျဖဴ မ်က္ေတာင္ေမြးေကာင္းေကာင္း ရြာတြင္ အေိခ်ာဆံုးပါ အိမ္ျပင္ကိုလည္း မထြက္တတ္ဘူး အိမ္တြင္းေအာင္း အလွပိုင္ရွင္ပါ ဆင္းရဲသူ မဟုတ္ ေပမယ့္ မခ်မ္းသာပါ သူတို့၂ေယာက္ ခ်စ္ျကိဳက္ျပီး ခိ္န္းေတြ႔ရာ အခ်ိန္လြန္၍ ခိုးေျပးျကရသည္ အရမ္းခ်စ္ျကသူေတြပါ အားလံုး သူတို့ကို ျကည့္ျပီး အားက်ေနတယ္ ေနာက္ေတာ့ ကေလးရပါ တယ္ သမီးေလးပါ နာမည္ကို သြန္းသြန္းသုသာ လို့ေပးျကတယ္
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေသြးနု သားနု အခ်ိန္မွာပဲ ရြာထဲတြင္ ငါးေလာင္း ဆက္တိုက္ ေသျကတယ္ ေနာက္ဆံုး ေသတာက သူတို့အိမ္ေဘးက ကိုနိုင္မင္းပါ အစိမ္းေသေလ အသက္ ၃၅ေလာက္ ရွိတယ္ အသတ္ခံရတာ ၇ရက္ျခား ၅ရက္ျခား ေသျကတယ္ ဒါေျကာင့္ ေျကာက္လန့္ေနခ်ိန္မွာ သူလည္း ေသြးလန့္တာနဲ႔ ေရာဂါ အခံနဲ႔ ေပါင္းေတာ့ ေသသြားတယ္ ကေလးေလးက ၃လ သမီးေလးပါ က်န္ခဲ႔တယ္ ဒီလိုနဲ႔ ကိုေက်ာ္တင့္ဟာ မိဘေတြနဲ႔ အတူေနရင္း ကေလး ၃နွစ္ျပည့္ေတာ့ ေနာက္မိန္းမ ယူလိုက္တယ္ အပ်ိဳေလးပါပဲ ဒီလိုနဲ႔ ကိုေက်ာ္တင့္ဟာ လယ္ရာေတြ မ်ားစြာပ္ိုင္သူဆိုေတာ့ ေတာဓေလ့ ဆိုတာက မိုးရာသီမွာ လယ္ထဲမွာ ငါးေတြ ဖမ္းျကတယ္ အေျခာက္လုပ္ျပီး ၃ရာသီ စားျကရတယ္ ဆယ္လို႔ေခၚမွာေပါ့ တညကို အိမ္ကေန ၂ေခါက္သြားျပီး သယ္ရပါတယ္ ေနာက္ေထာင္ျပုတာ မျကာေသးေတာ့ သူ့႔ရဲ႔ ဇနီး အသစ္ေလးကို လယ္ထဲ မေခၚရက္ဘူး တစ္ေယာက္တည္းသြားတယ္
တေန႔ ည၂နာရီထိုးေလာက္ လယ္ထဲကို သြားရတယ္ အေဖာ္မပါဘူးေပါ့ ဓာတ္မီး တစ္လက္ ငါးထည့္မဲ႔ ပလိုင္းျကီး တစ္လံုးနဲ႔ သြားပါေတာ့သည္ သြားရသည္မွာ ရြာနဲ႔ ၂မိုင္ေလာက္ ေဝးပါတယ္ သူသြားရတဲ႔ လမ္းေဘးမွာ ၃ေပခန့္မွာ သစ္ပင္တပင္ ရွိပါတယ္ ေညာင္ပင္အိုပါ အသြားတံုးက ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး အျပန္မွာ ငါးေတြနဲ႔ ျပန္လာခဲ႔တယ္ သူ႔က သစ္ပင္ေအာက္ ေရာက္လာေတာ့ သူ႔ရဲ႔ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးျဖစ္လာတယ္တဲ႔ က်က္သီးေတြထ လာတယ္ ဒါေပမယ့္ သူဟာ အားတင္းလိုက္တယ္ အို ႔ ႔ ႔ငါ အလာတံုးကေတာင္ ျဖတ္လာေသးတာပဲ ဘာမွ မျဖစ္နုိင္ပါဘူး ဆိုျပီး သီခ်င္းေလး ျငီးျပီး ျဖတ္ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့ ၃လွမ္းေလာက္ လြန္လာေတာ သူ႔ရဲ႔ ဂုတ္မွာ ေလးလာတယ္ ေနာက္ သိသိသာသာ ေလးလာတယ္ ေနာက္ေတာ႔ သူဟာ ေလးဘက္ေထာက္ ျကီး ျဖစ္သြားတယ္ သူလည္းေအာ္ပါတယ္ သူေအာ္တဲ႔ အသံဟာ ေနာက္ဆံုး အသံ မထြက္ေတာ့ပါဘူး ေအာ္ေလ အသံက ေသးေသးေလပါပဲတဲ႔ သူဟာ ရုန္းကန္ျပီး ထြက္ေျပးလာခဲ႔တယ္ ေရွ့ကိုက္ ၂၀၀ေလာက္မွာ သူလို ငါးဖမ္းတဲ႔ လူတစ္္ေယာက္ ေတြ႔ေတာ့ ေဟ့ေကာင္ ဘာျဖစ္တာလည္း ေမးလာေတာ့ သရဲ ဂုတ္တက္ခြလို့ ေျပာလိုက္တယ္ ထိုလူက ေအးေအး ဂရုစိုက္သြားလို့ မွာလိုက္တယ္ သူနဲနည္းနည္း လြန္တာနဲ႔ ေဘးက တရွဲရွဲ နဲ႔ လိုက္လာတယ္ စပါးပင္ အျမင့္ကလည္း တစ္ရပ္ေလာက္ ရွိေနခ်ိန္ေပါ့ သူသတိၲေတာ္ေတာ္ ေကာင္းပါတယ္
ဒီလိုနဲ႔ အရြာအဝင္မွာ ကိုေက်ာ္တင့္က ကဲ ငါရြာဝင္ေတာ့မယ္ နင္လည္း ေနခဲ႔လို႔ ေျပာေတာ့မွ ေဘးမွ သစ္ပင္ေပၚ ျကြက္တက္သလို အသံႀကားျပီးေနခဲ႔တယ္
စာေရးသူ အထင္က သူရဲ႔ အရင္မိန္းလို႔ ထင္တယ္ ေနာက္မိန္းမ ယူတာ မျကိဳက္လို့ ျဖစ္မယ္ အဲ ဒီလို မျကာ မျကာ ျဖစ္လာေတာ့ သူ အခု ဘုန္းျကီး တစ္ပါးက ကုေပးေနရတယ္ လည္းပင္းမွာ ျကိဳးေလး ေတြ႔ရတယ္ လိပ္ျပာ ျကိဳးတဲ႔.....
စာေရးသူလည္း သရဲ ရွိတယ္ဆိုတာ ယံုခဲ႔ရပါျပီ သရင္းတို့ရယ္..........။ ။ ။

Credit by မင္း သြင္
ADMIN  Htut Htet

အျပည့္အစုံသုိ႔ »

သူသူထက္လြင္

ကခ်င္တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ကခ်င္႐ိုး ရာပံုျပင္မ်ားအနက္ နတ္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ကခ်င္ေက်းလက္ပံုျပင္မ်ားမွာ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္း
လွသည္။

'ဂ်ီနတ္မဒင္'ဆိုသည့္ ကခ်င္ေက်းလက္ပံုျပင္ေလးမွာ ထူးျခားလွၿပီး ကခ်င္ဘာသာျဖင့္ ဂ်ီနတ္မဒင္ဆိုသည္မွာ ေဖာက္ ဖ်က္သူ (ကန္႔သတ္ပိုင္းျခားထားေသာသေဘာ)လို႔ ဆိုလိုသည္။

အဆုိပါပံုျပင္ေလးမွာ ဂ်ီနတ္(နတ္ေတြအား လံုး)၊ မဒင္ (ၿခံစည္း႐ိုးခတ္ကန္႔သတ္တာ)လို႔ အဓိပၸာယ္ရၿပီး လူနဲ႔ နတ္ေတြရဲ႕ ပတ္သက္မႈကို နယ္နိမိတ္ပိုင္းျခား ကန္႔သတ္ထားေသာပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။

ေရွးကမၻာႀကီး စတင္ေပၚေပါက္လာခ်ိန္တြင္ လူ၊ နတ္ႏွင့္ တိရစၧာန္သတၱဝါအားလံုးမွာ အတူ တကြေနထိုင္ၾကၿပီး ေျပာဆိုေသာ ဘာသာစကား တူကာ နတ္မ်ားကို လူမ်ားက ျမင္ေတြ႕ႏိုင္ၾကသည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါတြင္ နတ္သမီးအေခ်ာ အလွ ကုမၼာရီတစ္စုသည္ ေရကန္တစ္ခုမွာ ေရခ်ဳိး ဆင္းေနခ်ိန္တြင္ လူသား ကာလသားလူပ်ဳိတစ္စုက သြားေရာက္ ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည့္ရာ နတ္သမီး မ်ားက ရွက္ေၾကာက္ၿပီး ေရနက္ပိုင္းသို႔ ကူးေျပး ၾကသည္။

ေရနက္ပိုင္းကိုေျပးသြားတဲ့ နတ္သမီးပ်ဳိတစ္ပါး မွာ ေရနစ္ေသဆံုးသြားသျဖင့္ အဲဒီအေၾကာင္းကို နတ္သမီးမ်ားက မိဘမ်ားကို တိုင္ၾကတဲ့အတြက္ နတ္ေတြက လူေတြကို မုန္းတီးလာၾကသည္။

အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး လူ၊ နတ္၊ တိရစၧာန္ေတြ တစ္စုတစ္စည္းတည္းေနထိုင္ၾကရာမွ အုပ္စုကြဲၿပီး သီးျခားစီ ေနထိုင္လာၾကေၾကာင္း သိရသည္။

နတ္ေတြက ဦးေရနည္းပါးၿပီး လူေတြထက္ ျမန္တဲ့အတြက္ အလြန္ျမင့္တဲ့ ေတာင္ထိပ္ေတြ၊ သစ္ပင္အျမင့္ႀကီးေတြကို ဦးေအာင္ ရယူပိုင္ဆိုင္ ၾကၿပီး လူေတြကေတာ့ နတ္ေတြမလိုခ်င္တဲ့ေနရာ ေတြမွာပဲ ေနထိုင္ၾကရသည္။ လူနဲ႔နတ္ ကြဲျပား သြားတဲ့ေနာက္ အပ်င္းထူတဲ့နတ္ေတြက လူေတြရဲ႕ ေတာင္ယာခင္းေတြက သီးႏွံေတြကို ခိုးစားၾကၿပီး ကြၽဲ၊ ႏြားေတြကို ဆက္သခိုင္းတဲ့အျပင္ လူေတြကို ႏိုင္သေလာက္ညႇဥ္းဆဲတဲ့ နတ္ဆိုးေတြျဖစ္လာၾက သည္။

လူေတြက မခံမရပ္ႏိုင္လို႔ နတ္မင္းႀကီးကို တိုင္ၾကားထားသလို နတ္ေတြရဲ႕ေဘးရန္က ေရွာင္ ရွားႏိုင္ရန္ နည္းလမ္းရွာေနသလုိ နတ္ေတြကလည္း နတ္သမီးေသတာကို အေၾကာင္းျပၿပီး လူေတြကို မုန္းတီးကာ တိုးၿပီး ေစာ္ကားလာၾကသည္။
နတ္ေတြကိုတိုက္ခိုက္ဖို႔ နတ္ေတြျဖတ္ၿပီးသြား မည့္ တံတားရဲ႕ထုပ္ေတြကို အမွတ္တမဲ့ျဖတ္ထား လိုက္တဲ့အတြက္ တံတားက်ဳိးက်ၿပီး နတ္ေတြေရနစ္ ေသဆံုးကုန္သည္။

ေသဆံုးသြားတဲ့ နတ္မိသားစုဝင္မ်ားကလည္း ပိုမုိနာၾကည္းကာ လူေတြကို ေတြ႕ရာေနရာတြင္ ခုတ္ထစ္သတ္ျဖတ္ရန္ စစ္ေၾကညာလိုက္ၿပီး လူေတြ ေတာင္ယာသြားတိုင္း လမ္းကေနျဖတ္ၿပီး သတ္ျဖတ္ ရာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေသဆံုးျပန္သည္။

နတ္ေတြက စစ္ေၾကညာလိုက္တယ္ဆိုကတည္း က နယ္တကာမွာရွိတဲ့လူေတြက ေတြ႕ရာနတ္ကို သတ္ျဖတ္ပစ္ရာ နတ္ေတြလည္း ေခ်ာက္ကမ္းပါး သစ္ပင္အိုေတြကို ေဟာ္နန္းအျဖစ္ ခိုကပ္ပုန္းေအာင္း ေနထိုင္ၾကရသည္။ လူနတ္စစ္ပြဲက မၿပီးဆံုးဘဲ တစ္ဦးကို တစ္ဦး သတ္ျဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ လူ ေတြဘက္က ကူညီမယ့္ သတၱဝါတစ္မ်ဳိး ေပၚလာ သည္။ အဲဒီသတၱဝါမွာ ကခ်င္ဘာသာျဖင့္ အန္ဂူး ဆေကာ္ ၿ-ြက ွ့ေ ဳေတ ၊ ျမန္မာလို ပိုးနသန္ ေကာင္ ေပၚလာသည္။

ပိုးနသန္ေကာင္သည္ နတ္ေတြကိုမုန္းတီးၿပီး လူေတြကိုခ်စ္ခင္တဲ့အတြက္ နတ္ေတြက လူေတြကို သတ္ဖို႔ လိုက္ရွာတဲ့အခါ ေနရာေျပာခိုင္းတိုင္း လူ ေတြရွိတဲ့အရပ္ကို သိခ်င္လွ်င္ ပိုးနသန္ေကာင္က သူ႔ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြကို ေရတြက္ေပးမွေျပာမည္လို႔ ေျပာသည္။ ေျခေထာက္ေတြအမ်ားႀကီးရွိတဲ့ ပိုး နသန္ေကာင္ရဲ႕ ေျခေထာက္အေရအတြက္ကို နတ္ ေတြက ဝိုင္းဝန္းေရတြက္ေပမယ့္ ပိုးနသန္ေကာင္က လႈပ္လႈပ္ရြရြလုပ္လိုက္တာနဲ႔ အစကေနျပန္ေရရၿပီးလူေတြရွိတဲ့အရပ္ကို မသိႏိုင္ဘဲျဖစ္ေနၾကသည္။
လူေတြက နတ္ေတြရွိတဲ့ေနရာကိုေမးတဲ့အခါမွာေတာ့ ပိုးနသန္ေကာင္က အမွန္အတုိင္းေျပာ သျဖင့္ နတ္ေတြ အစုလိုက္အၿပဳံလိုက္ ေသဆံုးေလ့ ရွိရာ ေနာက္ပိုင္းတြင္ နတ္ေတြက ပိုးနသန္ေကာင္ ကို ေၾကာက္လာၾကသည္။
လူနတ္စစ္ပြဲ ျပင္းထန္လာၿပီး လူေတြကလည္း နတ္ေတြက လူေတြကိုဖမ္းစားျခင္း၊ ေကာက္ပဲသီးႏွံ ေတြ ခိုးစားျခင္းကို မေက်နပ္ႏိုင္သလို နတ္ေတြ ကလည္း သူတုိ႔ကို လူေတြက ဆက္ၿပီးမသတ္ၾကဖို႔ စတဲ့အခ်က္ေတြကို သိၾကားမင္းထံေပးပို႔ရာ သိၾကား မင္းက ယင္းအခ်က္ေတြကို လူပုဂၢိဳလ္မ်ားထံ လာ ေရာက္ေတာင္းဆိုေသာ္လည္း လူေတြက သိၾကား မင္းကို ဆရာလာမလုပ္နဲ႔ နတ္ေတြကို အေသသတ္ ပစ္မယ္ဆိုၿပီး ႀကံဳးဝါးေနသျဖင့္ သိၾကားမင္းလည္း လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ျပန္သြားရသည္။

အခ်ဳိ႕ အားနည္းတဲ့နတ္ေတြက သူတို႔အသက္ ေသဆံုးမွာစိုးတဲ့အတြက္ လူေတြဆီမွာ ကြၽန္ခံၿပီး ေနထိုင္ၾကရတာမ်ဳိးရွိလာၿပီး လူ
ေတြက ေနမေကာင္းျဖစ္တိုင္း၊ မေတာ္တဆ ကိုယ့္ ဘာသာကိုယ္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရတိုင္း နတ္ေတြလုပ္ တယ္ထင္ကာ အိမ္မွာ ကြၽန္လာခံတဲ့နတ္ေတြကို ႏွိပ္စက္ၾကျပန္သည္။
ယင္းကဲ့သို႔ အျဖစ္အပ်က္မ်ားေၾကာင့္ နတ္ ဦးေရေတြ ေလ်ာ့က်လာၿပီး နတ္ေလာကမျပဳန္းတီး၊ နတ္မ်ဳိးမျပဳတ္ေအာင္ သိၾကားမင္းက သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ တန္ခိုးသံုးကာ လူ၊ နတ္ေတြရဲ႕ ေလးစားမႈကို ရရွိ ေအာင္ ဆံုးျဖတ္ေပးလုိက္သည္။

လူေတြရဲ႕မ်က္ဆန္ကို ေနာက္ျပန္လွန္ၿပီး နတ္ ေတြကို မျမင္ႏုိင္ေအာင္ ကန္႔သတ္ပိုင္းျခားလိုက္ၿပီး နတ္ေတြရဲ႕မ်က္စိကေတာ့ တန္ခိုးရွိတဲ့မ်က္စိအျဖစ္ အေဝးဆံုးအရပ္ေတြ၊ စိတ္ကူးလုိက္တိုင္း သိႏုိင္ ေအာင္၊ ဖံုးကြယ္ထားတာေတြျမင္ႏိုင္ေအာင္ ဖန္ ဆင္းေပးလုိက္ရာ လူေတြကိုျမင္ႏိုင္ၿပီး လူေတြကို ေရွာင္တိမ္းႏိုင္ၾကသည္။
သိၾကားမင္းက ပိုးနသန္ေကာင္ကို လူေတြကို နတ္ေတြရဲ႕ရန္က ကာကြယ္ေပးမယ့္သတၱဝါအျဖစ္ ဖန္တီးေပးလိုက္ေသးသည္။ လူေတြကိုကူညီေပးခဲ့ သည့္ ပိုးနသန္ေကာင္ကို နတ္ေတြက ႏွိပ္စက္သတ္ ျဖတ္ျခင္း မျပဳႏုိင္ေအာင္ နတ္ေတြမခံႏိုင္တဲ့ အနံ႔ တစ္မ်ဳိးကိုေပးထားၿပီး ပိုးနသန္ေကာင္ရဲ႕အနံ႔ေၾကာင့္ နတ္ေတြ အနားမကပ္ႏိုင္ ရန္မရွာႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း သိရသည္။

အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး လူနဲ႔နတ္ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး ေလးစားေနထိုင္ဖို႔ မွာၾကားခဲ့ၿပီး ဒီလိုနဲ႔ လူနဲ႔ နတ္ကို ကန္႔သတ္ပိုင္းျခားလိုက္တာကို ဂ်ီနတ္မဒင္ လို႔ ေခၚကာ ကခ်င္ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားတြင္ မလုပ္သင့္သည္ကိုလုပ္ကိုင္ပါက စည္းေဖာက္သူ၊ ဂ်ီနတ္မဒင္(ေဖာက္ဖ်က္သူ)လို႔ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းက ႐ႈတ္ခ်ကဲ့ရဲ႕တတ္ေၾကာင္း သိရသည္။
ကခ်င္လူမ်ဳိးမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံေျမာက္ဘက္ ပုိင္းတြင္ ေနထိုင္ၾကၿပီး ကခ်င္မ်ဳိးႏြယ္စုေပါင္း ၁၂ မ်ဳိးရွိေၾကာင္းႏွင့္ ေရွးယခင္က နတ္ကိုးကြယ္ေသာ အယူအဆမ်ားရွိၿပီး ယခုအခါ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ခရစ္ ယာန္ဘာသာကို ကိုးကြယ္သူမ်ား ပိုမိုမ်ားျပားလာ ေၾကာင္း တိုင္းရင္းသားေက်းရြာမွသိရသည္။
သို႔ျဖစ္၍ကခ်င္လူမ်ဳိးတို႔၏ ဂ်ီနတ္မဒင္ေက်း လက္ပံုျပင္သည္ ေသးငယ္ေသာရန္ၿငိဳးတစ္ခုကို သင္ပုန္းမေခ်ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ လူသား၊ နတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပ်က္စီးေစႏိုင္ေၾကာင္းႏွင့္ တိုင္း ရင္းသားအခ်င္းခ်င္းလည္း ရန္မီးရန္စကို သင္ပုန္း ေခ်ကာ ေနာင္တတ ရားကင္းေဝးပါေစရန္ ရည္ရြယ္လ်က္ေရးသားေဖာ္ျပလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။

က်မ္းကိုး- လူထုဦးလွ၊
ကခ်င္႐ိုးရာပံုျပင္၊ ဒုတိယတြဲ။
---------------------------------------------------------------------------
Yangon Times Journal | အတြဲ ၁၀ ၊ အမွတ္ ၁၆

အျပည့္အစုံသုိ႔ »

တစ္ခါတုန္းက ဥာဏ္ပညာထက္ျမက္ျပီး အေတြ႔အၾကံဳ ၾကြယ္၀တဲ့ ပညာရွိၾကီးတစ္ဦး ရွိပါတယ္.

သူဆီကို တစ္ေန႕မွာေတာ့ အိမ္မီးေလာင္ျပီး ပိုင္ဆိုင္သမွ် အရာရာကို ဆံုးရႈံးသြားလို႕
စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့စြာနဲ႕ ၀မ္းနည္း ပူေဆြးျပီးငိုေၾကြးေနတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္
ေရာက္လာပါတယ္..

ပညာရွိၾကီးက ထိုလူငယ္ကို ေရတစ္ဖန္ခြက္ သြားယူခိုင္းျပီး ဆားတစ္ဆုပ္ကိုလဲ ယူလာခိုင္းပါတယ္.
ေရဖန္ခြက္ထဲကို ဆားတစ္ဆုပ္ ထည္႕လိုက္ျပီး ေရာေမႊလိုက္ကာ ထိုလူငယ္ကို ေသာက္ေစပါတယ္.
ျပီးေတာ့ဘယ္လိုအရသာမ်ိဳး ရွိသလဲလို႕ ေမးတဲ႕အခါ ထိုလူငယ္က “ခါးတူးေနေအာင္ ငံပါတယ္”. လို႕
ျပန္ေျဖပါတယ္..

ဒီေတာ့ ပညာရွိၾကီးက အသာျပံဳးလိုက္ရင္း ထိုသူကို ဆားတစ္ဆုပ္ကို ယူလာခဲ့ပါလို႕ ခိုင္းလိုက္ျပီး
သူနဲ႕အတူ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ ျမိဳ႕ျပင္ဘက္ကို ေခၚလာခဲ႕ပါတယ္.
ျမိဳ႕အျပင္ဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္လာၾကရင္း အလြန္ က်ယ္ေျပာျပီး ၾကည္လင္လွတဲ့
ေရကန္ၾကီးတစ္ကန္နား ေရာက္လာၾကပါတယ္.

ဒီအခါမွာ ပညာရွိၾကီးက ထိုလူငယ္လက္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ဆားတစ္ဆုပ္ကို ေရကန္ထဲ
ပစ္ထည္႕ခိုင္းလိုက္ပါတယ္.. ျပီးေတာ့လူငယ္ကို “ကဲ အခု ကန္ထဲကို ေရကို ေသာက္ၾကည္႕ပါဦး” လို႕
ခိုင္းလိုက္တဲ့အခါ ထိုလူငယ္ကလည္း ကန္ထဲကေရကို လက္ခုပ္နဲ႕ ခပ္ယူျပီး ေသာက္လိုက္ပါတယ္.
ပညာရွိၾကီးက လူငယ္ ေရေသာက္ျပီးတဲ႕အခါ “အခုေရာ ကန္ထဲက ေရက ဘယ္လိုအရသာ ရွိသလဲ” လို႕
ေမးလိုက္ပါတယ္.

ဒီေတာ႕ လူငယ္က “ လတ္ဆတ္ျပီး ခ်ိဳျမတဲ႕ ေသာက္ေရရဲ႕ နဂိုအရသာ အတိုင္းပါဘဲ” လို႕ ျပန္ေျဖပါတယ္.

“ေစာေစာတုန္းက ေရခြက္ထဲကို ဆားထည္႕ျပီး ေသာက္လိုက္သလို ငံေသးရဲ႕လား” လို႕ ျပန္ေမးျပန္တဲ႕အခါ

“ မငံေတာ႕ပါဘူး.” လို႔ လူငယ္က ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္..

ဒီေတာ႕မွ ပညာရွိၾကီးဟာ လူငယ္ေလးရဲ႕ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ျပီး ပုခံုးကို အသာအယာပုတ္လိုက္ကာ

“ငါတို႕ဘ၀ေတြရဲ႕ ထိခိုက္နာက်င္မႈ၊ ဆံုးရႈံးခါးသီးမႈေတြဟာ ဘာနဲ႕တူသလဲဆိုရင္ ဆားနဲ႕တူပါတယ္.
ဘ၀မွာ ၾကံဳလာတဲ႕ နာက်င္ဆံုးရႈံးမႈေတြကို ခံစားရတဲ႕ အတိုင္းအတာဟာ မင္းက ဘယ္လိုခြက္မ်ိဳးနဲ႕
ခံယူမလဲ ဆိုတာနဲ႕ဘဲ သက္ဆိုင္တယ္..
မင္းက ခြက္ေသးေသးနဲ႕ ခံယူမယ္ဆိုရင္ ထိခိုက္ဆံုးရံႈးမႈကို သိပ္ကို ၾကီးမားတယ္လို႕ မင္းထင္လိမ့္မယ္.
ေရကန္လို က်ယ္ေျပာလွတဲ႕ ခြက္ၾကီးၾကီးနဲ႔ ခံယူမယ္ဆိုရင္
အဲဒီဆံုးရႈံးမႈ၊ စိတ္ထိ ခိုက္နာက်င္မႈေတြဟာ ဘာမွ ေျပာပေလာက္တဲ႕ ဆံုးရႈံးမႈ၊ ထိခိုက္နာက်င္မႈ
မဟုတ္ေတာ႕ဘူးေပါ႕…”
“ ဒီေတာ႕ ဘ၀မွာ ထိခိုက္ဆံုးရႈံးမႈေတြ၊ နာက်င္ခါးသီးတာေတြ ၾကံဳလာတိုင္း
ခြက္ၾကီးၾကီးနဲ႕ ခံယူႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ.
ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ဖန္ခြက္တစ္လံုး မျဖစ္ေစပါနဲ႕.. ေရကန္တစ္ကန္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ က်င္႕ၾကံလိုက္ပါ.

ဒီလိုဆိုရင္ နာက်င္ခံစားေနရတာေတြဟာ ေရကန္ထဲေရာက္သြားတဲ့ ဆားတစ္ဆုပ္လို
ေလွ်ာ႕ပါးသက္သာသြားပါလိမ္႕မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္.

“Stop being a glass. Become a lake.” တဲ့။

ငါတို႔လဲ ဘ၀မွာ ၾကံဳလာတဲ႕ ခါးသီးနာက်င္မႈေတြကို ေရဖန္ခြက္ေလးနဲ႔ မခံယူဘဲ
ေရကန္ၾကီးနဲ႔ ခံယူႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားသင္႔လွတယ္ မဟုတ္ပါလား………

MWD အျပည့္အစုံသုိ႔ »

အဲဒီေခတ္တုန္းက ေငြက တန္ဖိုးရွိသည္။
သီးစံုေရခဲမုန္႔ တစ္ခြက္ပင္ သိပ္ေစ်းမႀကီးသည့္ကာလ။
၁၀ ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ဟိုတယ္ႀကီးတစ္ခု၏ စားေသာက္ခန္းထဲ ၀င္ကာ စားပြဲတစ္လံုးမွာထိုင္သည္။ စားပြဲထိုး အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ေရွ႕ေရာက္လာကာ ေရတစ္ခြက္ခ်ေပးၿပီး ဘာမွာမလဲ ေစာင့္ဆိုင္းေနသည္။
‘သီးစံုေရခဲမုန္႔တစ္ခြက္ ဘယ္ေလာက္လဲခင္ဗ်’
‘50 Cent (တစ္ေဒၚလာရဲ႕ တစ္၀က္) ပါ’ စားပြဲထိုးက ေျဖသည္။
ေကာင္ေလးက သူ႔အိတ္ထဲမွ အေႂကြေစ့ေတြ ထုတ္ကာ ေရတြက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ‘ရိုးရိုး ေရခဲမုန္႔တစ္ခြက္ ဆိုရင္ေကာဗ်ာ’ ဟုေမးသည္။
ဧည့္သည္ေတြက မ်ားေနေသာ စားပြဲထိုး အမ်ိဳးသမီးက သိပ္စိတ္မရွည္ခ်င္။
‘၃၅ ဆင့္’ ဟု တိုတိုျပတ္ျပတ္ ေျဖသည္။
ေကာင္ေလးက သူ႔ပိုက္ဆံေတြကို ေရတြက္ၿပီးေနာက္ ‘ရိုးရိုး Ice-Cream တစ္ခြက္ပဲ ေပးပါ ခင္ဗ်ာ’ ဟုဆိုသည္။ စားပြဲထိုးေလးက Ice-Cream ယူလာေပးသည္။ ဘီလ္စာရြက္ကိုပါ စားပြဲေပၚတင္ေပးၿပီး လွည့္ထြက္သြားသည္။
ေကာင္ေလးက ေရခဲမုန္႔ကိုစား၊ ေကာင္တာမွာ ေငြရွင္းၿပီးေနာက္ အိမ္ျပန္သြားေတာ့သည္။
စားပြဲထိုး အမ်ိဳးသမီးေလးက ေကာင္ေလးထိုင္ခဲ့သည့္ စားပြဲဆီျပန္လာၿပီး ခံုသုတ္သည့္အခါ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သူ႔ရင္ထဲ လိႈက္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေကာင္ေလးစားသြားသည့္ Ice-Cream ခြက္ ေဘးတြင္ ၁၅ ဆင့္ အေႂကြပိုက္ဆံကို ထားခဲ့သည္။
သူမအတြက္ Tips ေပးထားခဲ့ျခင္းပင္။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာက စားေသာက္ဆိုင္ေတြထိုင္တဲ့အခါ စားပြဲထိုးေတြကို Tip Money ေပးေလ့ ရွိသည္။
(The Best of Bits & Pieces စာအုပ္မွ စာတစ္ပုဒ္အား မွီျငမ္းပါသည္။)

myanmar consumer အျပည့္အစုံသုိ႔ »

       ေရွးတုန္းက ဗာရာဏသီျပည္မွာ တကၠသုိလ္ပါေမာကၡၾကီးတစ္ဦးရွိခဲ့ပါတယ္။ သူ႔မွာ အရမ္းေခ်ာေမာလွပတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္လည္းရွိတယ္။ သမီးေလး အရြယ္ေရာက္ေတာ့ မိဘ၀တၱရားအတုိင္း သင့္ေတာ္မည့္သူနဲ႔ ထိမ္းျမွားေပးရမွာေပါ့။ သူ႔ဆီမွာ ေက်ာင္းလာတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက

လည္း ျမိဳ႕အသီးသီးက ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲသူေဌးသားေတြခ်ည္းပဲ။ ေက်ာင္းသား တုိင္းကလည္း ပါေမာကၡၾကီးသမီးကုိ စိတ္၀င္စားၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာၾကီးက ေက်ာင္းသားအားလုံးကို ေခၚၿပီး ေျပာတယ္။ "ကဲ တပည့္တုိ႔၊ ငါ့သမီးကုိ ဘယ္သူ ယူခ်င္ၾကသလဲ"။ ေက်ာင္းသားအသီးသီးဟာ သူယူမယ္၊ ငါယူမယ္နဲ႔ ဆူညံ့ေနပါေတာ့တယ္။ "ကဲ တပည့္တုိ႔ သမီးကုိ လက္ထပ္ခ်င္ရင္ အိမ္ျပန္ၿပီး မိဘေတြမသိေအာင္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ရတနာေတြ ယူခဲ့ၾက"။ "ဟုတ္ကဲ့ ဆရာႀကီး"။ အားလုံးအိမ္ျပန္ၾကပါတယ္။ အသီးသီး မိဘေတြမသိေအာင္ တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ ရတနာေတြ ယူလာၿပီး ေပးၾကတယ္။

       ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကေတာ့ မ်က္ႏွာမိႈင္မိႈင္နဲ႔ ဆရာႀကီးကုိ ေျပာပါတယ္။ "ဆရာႀကီး ကြ်န္ေတာ္ ဆရာႀကီး သမီးကို စေတြ႔ေတြ႕ခ်င္းကုိ အခ်စ္စစ္အခ်စ္မွန္နဲ႔ ျမတ္ႏုိးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြကလည္း ခ်မ္းသာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ ႀကီးရယ္ တန္ဖုိးရွိတဲ့ ပစၥည္းကို မိဘေတြမသိေအာင္ ယူလာမွ ဆရာႀကီးသမီးကုိ ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဆရာႀကီးသမီးကို အဆုံးရႈံးခံလုိက္ပါေတာ့မယ္။ အေဖအေမမသိေအာင္ ပစၥည္းကိုေတာ့ မခုိးႏုိင္ပါဘူး။ သူမ်ားနဲ႔ပဲ ေပးစား လုိက္ပါေတာ့"။ "ေအးကြာ ဒီလုိဆိုေတာ့လည္း ဘယ္တက္ႏုိင္မလဲ"။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းသားအားလုံးေရာ ခ်စ္သမီးကိုပါေခၚၿပီး ေၾကျငာ ပါတယ္။ "ကဲ အားလုံးနားေထာင္၊ ငါ့သမီးကို ဘယ္သူနဲ႔ ထုိက္တန္သလဲဆုိတာ ေျပာမယ္"။ ေက်ာင္းသားအားလုံး ရင္ခုန္စြာနဲ႔ နားစြင့္ေနပါတယ္။ "တပည့္တုိ႔ ငါ့သမီးကို ဘာရတနာမွယူမလာတဲ့ ဒီေနာက္ဆုံးေက်ာင္းသားနဲ႔ပဲ လက္ထပ္ေပးမယ္"။ အားလုံး ဟာခနဲ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ဆရာၾကီးက ဆက္ေျပာတယ္။ "တပည့္တုိ႔ တကယ္ေတာ့ မင္းတုိ႔ရဲ႕ ရုိးသားမႈကုိ စမ္းလုိက္တာပါ။ ငါလုိခ်င္တာ ရတနာပစၥည္းမဟုတ္ဘူး။ တကယ္လုိခ်င္တာက ရုိးသားမႈပါ။ ရတနာဆုိတာက ငါ့မွာ ဆယ္သက္စားမကုနု္ေအာင္ ရွိတယ္။ မင္းတုိ႔ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ ရုိးသားမႈမရွိရင္ ငါ့သမီး တစ္သက္လုံးစိတ္ခ်မ္းသာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခု ငါ့သမီးကို ရုိးသားတဲ့ ေက်ာင္းသားနဲ႔ပဲ ေပးစားပါတယ္"။

       ထုိ႔ေနာက္ သမီးေခ်ာေလးနဲ႔ ရုိးသားတဲ့ ေက်ာင္းသားကို ကိုယ္တုိင္ လက္ထပ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ သမီးေခ်ာနဲ႔ ရုိးသား တဲ့ ေက်ာင္းသားလည္း တစ္သက္လုံး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ ေပါင္းသင္းသြားပါေတာ့တယ္။

        ဒါေၾကာင့္ ၾကင္ေဖာ္ (သုိ႔မဟုတ္) ၾကင္ရာေရြးခ်ယ္ရာမွာ အေရးၾကီးဆုံးနဲ႔ အလုိအပ္ဆုံးက ရုိးသားမႈပါ။ ရုိးသားသူဟာ အက်င့္စာရိတၱေကာင္းတယ္။ သစၥာရွိတယ္။ နားလည္မႈရွိတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မူကုိ ေပးႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခုရွိတာက ရုိးသားသူကုိ ရေပမယ့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က မရုိးသားဘူး၊ သစၥာမရွိဘူး၊ အက်င့္ပ်က္ရင္လည္း သာယာတဲ့အိမ္ေထာင္ေရး ျဖစ္မလာႏုိင္ပါ ဘူး။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္လုံး ရုိးသားမွ သာယာတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး ျဖစ္မွာပါ။

ေရႊစမ္းေျမ အရွင္က၀ိဓဇသာရ အျပည့္အစုံသုိ႔ »

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ ငလ်င္အၾကီးအက်ယ္လႈပ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္တစ္ေန႕မွာ ကယ္ဆယ္ေရးနဲ႕ ျပန္လည္ထူေထာင္ ေရးလုပ္ငန္းေတြကို ေဆာင္ရြက္ၾကပါတယ္..။

ကယ္ဆယ္ေရးသမားေတြဟာ ပ်က္စီးေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးရဲ႕ အိမ္ကိုေရာက္တဲ့အခါမွာ.. အေဆာက္အဦအပံုပ်က္မ်ားၾကားထဲက ေသဆံုးေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး အေလာင္းကို ေတြ႕ရွိခဲ့ရပါတယ္..။

ဒါေပမယ့္ သူမေသဆံုးေနတဲ့ပံုစံက ထူးျခားလို႕ေနပါတယ္..။ သူမဟာ ေျမေပၚကိုဒူးေထာက္ထားၿပီး ၀တ္ျပဳေနတဲ့ ပံုစံရွိပါတယ္..။ သူမရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ေရွ႕သို႕ ညႊတ္ကိုင္းေနၿပီး လက္ႏွစ္ဘက္ကေတာ့ ပစၥည္းတစ္ခုကို ေထာက္မထားပါတယ္..။

အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕..၊ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ဟာ လက္တစ္၀င္စာ အေပါက္ငယ္ေလး ထဲကေန အဆိုပါ အမ်ိဳးသမီးအေလာင္းကို ထုတ္ယူႏိုင္ဖို႕ၾကိဳးစားပါတယ္..။

သူတို႕ ဒီအမ်ိဳးသမီး အသက္ရွင္ေနလိမ့္အံုးမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ဆဲပါ.။ ဒါေပမယ့္ သူ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို ထိမိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေအးစက္ၿပီးေတာင့္ခဲေနတဲ့အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က သူမေသဆံုးေၾကာင္းကို သက္ေသျပလို႕ေနခဲ့ပါၿပီ.။

သူတို႕ဟာ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ၿပီး တစ္ျခားမွာ ပိတ္မိေနတဲ့သူေတြကို အကူအညီေပးဖို႕ ျပင္လိုက္ၾကပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္…. ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ဟာ တစ္စံုတစ္ ေယာက္က သူ႕ကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ဖို႕ ဆြဲေဆာင္ေနတယ္လို႕ ထင္တာေၾကာင့္ ေသခ်ာေအာင္ ေသဆံုးေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို အေပါက္ထဲကေန ျပန္ ၾကည့္လိုက္ပါတယ္..။

ရုတ္တရက္ပဲ… သူစိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႕ ေအာ္လိုက္မိပါတယ္..
"ကေလး… ဒီမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ ရွိေနတယ္…"

ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕ေတြဟာ တက္ညီလက္ညီနဲ႕ ပိတ္ေနတဲ့ အေဆာက္အဦပ်က္ေတြ အပိုင္းအစေတြကိုဖယ္ရွားၾကပါတယ္..။

ေသဆံုးေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ေအာက္မွာေတာ့ ပန္းပြင့္ေတြပါတဲ့ ေစာင္ေလးနဲ႕ ထုပ္ပိုးထားတဲ့ သံုးလအရြယ္ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ရွိေနပါတယ္..။

အေမျဖစ္သူက သူ႕ကေလးအသက္ရွင္ဖို႕အတြက္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ အသက္စြန္႕ခဲ့တာပါ..။ အိမ္ျပိဳက်တဲ့အခ်ိန္မွာ.. သူမဟာ သူမရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို ကေလးအတြက္ အကာအကြယ္အျဖစ္ ျပဳလုပ္ေပးခဲ့တာပါ..။

ကယ္ဆယ္ေရး ေခါင္းေဆာင္ဟာ ကေလးျဖစ္သူကို ေကာက္ခ်ီလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးဟာ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်လ်က္ရွိပါတယ္..။ဆရာ၀န္ေတြ အေျပးအလႊားေရာက္လာၿပီး ကေလးငယ္ကို ျပဳစုေပးၾကပါတယ္..။

ကေလးကို ထုပ္ပိုးထားတဲ့ အႏွီးကို ဖြင့္လိုက္တဲ့အခါမွာ.. အႏွီးထဲမွာ ဖုန္းေလးတစ္လံုးကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္..။ အဲ့ဒီဖုန္းမွာ မက္ေဆ့(စ္) တစ္ေၾကာင္းရွိေနပါတယ္..။

"သားတစ္ကယ္လို႕ အသက္ရွင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္.. အေမသားကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မေမ့ပါနဲ႕…"

ဒီဖုန္းေလးဟာ တစ္ေယာက္ကေန တစ္ေယာက္ဆီ လက္ဆင့္ကမ္းေရာက္သြားၿပီး ဖတ္မိသူတိုင္း မ်က္ရည္ မထိန္းႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး..။

"သားတစ္ကယ္လို႕ အသက္ရွင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္.. အေမသားကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မေမ့ပါနဲ႕…" တဲ့….။
ေၾသာ္… အေမ့ေမတၱာ…. ၾကီးမားလွေခ်လားဗ်ာ…။

credit : original writter အျပည့္အစုံသုိ႔ »

တစ္ခါေတာ့ အဖိုးအိုတစ္ဦးက သူ႕ေျမးတစ္ေယာက္ကို ပံုျပင္တစ္ခုေျပာျပပါသတဲ့။
တစ္ခါတုန္းက အရမ္းကို ခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌးၾကီးတစ္ဦးရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕မွာ မိန္းမ ေလးေယာက္ယူထားတယ္။ ေလးေယာက္လံုးကလဲ တစ္အိမ္ထဲေနၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ကလဲ ခ်စ္ခင္ၾကတယ္။
၄ ေယာက္ေျမာက္မိန္းမကိုေတာ့ သူေဌးၾကီးက အခ်စ္ဆံုးပဲ။ အဲ့မိန္းမကို ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ အခ်ိန္တိုင္း ဆင္ေပးၿပီးေတာ့ ဖ်ားနာတာမ်ိဳးမျဖစ္ရေအာင္ အခ်ိန္ေပးၿပိးေတာ့ ဂရုစုိက္တယ္။သူကဂရုစိုက္ေပမယ့္ သူ႕မိန္းမကေတာ့ သူ႕ကို ဘာမွျပန္မလုပ္ေပးဘူး။
၃ ေယာက္ေျမာက္မိန္းမကိုလဲ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ရွာတယ္။ အဲဒီမိန္းမအတြက္ အခ်ိန္ေတြေပးထားတယ္။ အလုပ္ေတြၾကိဳးစားတယ္။ အဲဒီမိန္းမက သူ႕အတြက္ စီးပြားေရးလဲ တစ္ဖက္တစ္လမ္းလုပ္ေပးေသးတယ္။သူေဌးၾကီးကေတာ့ အဲဒီမိန္းမက တစ္ျခားတစ္ေယာက္နဲ႕ပါသြားမွာကို အရမ္းစိုးရိမ္တယ္။
၂ ေယာက္ေျမာက္မိန္းမကိုလဲ အလြန္ခ်စ္တယ္။သူက အေတြးအေခၚေကာင္းတယ္ စဥ္းစားဆင္ျခင္နိုင္စြမ္းရွိတယ္။တစ္ခါတစ္ေလ သူေဌးၾကီး စိတ္ဓါတ္က်ေနရင္ေတာင္ ေထြးေပြ႕ၿပီး အားေပးတတ္တဲ့သူျဖစ္တယ္။
ပထမမိန္းမကိုေတာ့ သူသိပ္ၾကည့္မရဘူး။ သူနဲ႕အတူတူသြားလာေနတာကလြဲလို႕ သူ႕ကို ဘာမွမလုပ္ေပးနိုင္ဘူးလို႕ထင္တယ္။ သူ႕မိန္းမကေတာ့ သူ႕ကိုအရမ္းခ်စ္တယ္။ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ သိပ္ဂရုမစိုက္ဘူး။
ဒီလိုနဲ႕ တစ္ေန႕မွာေတာ့ သူေဌးၾကီးမွာ ေရာဂါတစ္ခုရပါေလေရာ။ ဆရာ၀န္ကလဲ မၾကာခင္ေသေတာ့မယ္လို႕ေျပာလိုက္တယ္။သူေဌးၾကီး အိပ္ရာေပၚလဲၿပီ။ သူ႕မိန္းမေလးေယာက္က သူ႕ကို ၀ုိင္းျပဳစုၾကတယ္။အဲဒါနဲ႕ သူေဌးၾကီးက ေလးေယာက္ေျမာက္ မိန္းမကို ေမးလိုက္တယ္။
” ငါေသရင္ တမလြန္မွာ တစ္ေယာက္ထဲ အေဖာ္မဲ့ေနမယ္ ရွင္မေရ မင္းငါနဲ႕ တမလြန္ကိုလိုက္ခဲ့မလား ” လို႕ေမးလိုက္တယ္။
သူ႕မိန္းမက သူ႕နားကထြက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းခါျပတယ္။
ဒါနဲ႕ သံုးေယာက္ေျမာက္မိန္းမကို ေမးျပန္တယ္။” မရဘူး ငါ့ဘ၀က ဒီအခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနၿပီ ရွင္ေသရင္ ကၽြန္မက ေနာက္တစ္ေယာက္ဆီ လိုက္သြားမွာပဲ ” လို႕ေျဖတယ္။ သူေဌးၾကီး အရမ္းကို ခံစားသြားရတယ္။
ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ မိန္းမကို ေမးျပန္တယ္။” စိတ္မေကာင္းပါဘူး ငါနင္နဲ႕အတူလိုက္မေသနိင္ဘူး ငါနင့္ကိုေတာ့ အုတ္ဂူအထိလိုက္ပို႕ပါ့မယ္” သူေဌးၾကီး လံုး၀စိတ္ထိခိုက္သြားတယ္ ၿပီးေတာ့ ပထမမိန္းမကို လွည့္ၾကည့္တယ္။
ပထမ မိန္းမကေတာ့ ” ေကာင္းၿပီ ကၽြန္မလိုက္ခဲ့မယ္” လို႕ေျဖလိုက္တယ္။
သူေဌးၾကီးလဲ ပထမမိန္းမကို ၀မး္သာအားရေပြ႕ဖက္လိုက္တယ္။
ပံုျပင္ေလးၿပီးသြားတဲ့အခါ အဖိုးအိုက သူ႕ေျမးကို ရွင္းျပတယ္”
” ငါ့ေျမး ဒီပံုျပင္ထဲက ေလးေယာက္ေျမာက္မိန္းမဆိုတာ တျခားမဟုတ္ဘူး ငါတို႕ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ပဲ။ငါတို႕ဟာ ကိုယ့္ခႏၶာကို အလွအပေတြဆင္၊မဖ်ားနာေအာင္ ဂရုစိုက္တာေတာင္မွ ေသရင္ငါတို႕နဲ႕အတူလိုက္နိုင္မွာမဟုတ္ဘူး
တတိယ မိန္းမကေတာ့ စီးပြားဥစၥာကိုရည္ညြန္းတယ္။ ငါတို႕ဘယ္ေလာက္ရွာခဲ့ရွာခဲ့ ငါတို႕ေသရင္ ကိုယ့္သားသမီး၊အျခားလူေတြဆီပါသြားမယ္။ ငါတို႕နဲ႕အတူလိုက္နိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။
ဒုတိယမိန္းမကေတာ့ ငါတို႕မိသားစုေတြနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ။ သူတို႕က ငါတို႕ကိုအရာအားလံုးမွာ ကူညီေပမယ့္ ငါတို႕ေသတဲ့အခါ လိုက္ပဲပို႕နိုင္မယ္ သူတို႕ကေတာ့ လိုက္နိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။
ပထမမိန္းမကေတာ့ ငါတို႕ရဲ႕ ၀ိညာဉ္ တစ္နည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ နာမ္ပဲ။ ငါတို႕က သူ႕ကို သတိမထားမိေပမယ့္ သူကေတာ့ ငါတို႕နဲ႕အတူတူ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လံုး လိုက္ပါလာလိမ့္မယ္။ ”
ေမာင္စိုင္း
နည္းစနစ္က်က်အေတြးအေခၚ အျပည့္အစုံသုိ႔ »

တစ္ေန႔မွာ အဘိုးအို တစ္ေယာက္ဟာ ေရနစ္ေနေသာ ကင္းျမီးေကာက္ တစ္ေကာင္ကို ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ထိုအခါ သူဟာ ကယ္ဖို႔ ဆံုး့ျဖတ္ လိုက္ပါတယ္။ အဘိုးအိုဟာ ကင္းျမီးေကာက္၏ လက္ကို ကိုင္လိုက္တဲ့ အခါ ကင္းျမီးေကာက္က အဘိုးအိုအား ကိုက္လိုက္ပါတယ္။

ထိုအခါ အဘိုးအိုဟာ လက္ကို ခါရမ္းလိုက္တယ္။ ကင္းျမီးေကာက္ကို မကယ္နိုင္တဲ့ အျပင္ လက္လည္း အရမ္းနာက်င္ သြားတယ္။ အဘိုးအို ကယ္ျမီးေကာက္ကို ကယ္တင္ေနတာကို ေဘးနားကေန ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က ရပ္ၾကည့္ ေနပါတယ္။

ထိုအခါ ေကာင္ေလးက အဘိုးအိုကို အခုလိုေျပာတယ္...

" အဘိုး ကင္းျမီးေကာက္က အဆိပ္ရိွတယ္ ဘာေၾကာင့္ ကယ္ရတာလည္း "

" ကင္းျမီးေကာက္ဆိုတာ ကေတာ့ ကိုက္တတ္တဲ့ သတၱဝါမို႔လို႔ ကိုက္မွာပဲ "

ေကာင္ေလး နားမလည္ ျဖစ္သြားတယ္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ အဘိုးအိုဟာ ေဘးနားမွာ ရိွတဲ့ သစ္ရြက္ တစ္ရြက္ကို အသံုးျပဳျပီး ကင္းျမီးေကာက္ကို ကယ္လိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။

ထိုအခါ ကင္ျမီးေကာက္လည္း ေျမေပၚသို႔ေရာက္ရိွ သြားျပီး အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ သြားပါတယ္။

အဘိုးအိုက ေကာင္းေလးကို ေနာက္ထပ္ စကားတစ္ခြန္း ထပ္ျပီးေျပာ လိုက္ပါတယ္..

ေလာကမွာ သဘာဝတရားဆိုတာ ေျပာင္းလဲလို႔ မရတဲ့ အရာပဲ။ ေျပာင္းလဲရမွာက လူေတြရဲ႕စိတ္။

ကင္းျမီးေကာက္ကေတာ့ ကိုက္တတ္တဲ့ သတၱဝါ မိုလို႔ ကိုက္မွာပဲ။

ေက်ာ္လင္းနိုင္ (ရိုးရာေလး)


အျပည့္အစုံသုိ႔ »

သူသူထက္လြင္

Yangon Times Journal အတဲြ (၁၀) အမွတ္ (၁၄)

ခ်င္းတိုင္းရင္းသားတို႔တြင္ တရားစီရင္ေရးႏွင့္သက္ဆိုင္
ေသာ ႐ိုးရာဓေလ့ပံုျပင္ မ်ားစြာရွိပါသည္။ အဆိုပါပံုျပင္မ်ား စြာအနက္ ''လိမ္၍ ထြက္ဆိုမိေသာ ေၾကာင့္ ႏႈတ္သီးေကြးလိမ္သြားရေသာ ငွက္ညိဳေယာင္ခါ'' ဆိုသည့္ပံုျပင္ေလး မွာ ထူးျခားလွသည္။

ယင္းပံုျပင္ေလးမွာ ခ်င္းစာေရး ဆရာကိုႏိုင္း (ခ်င္းေတာင္)ေရးသား ထားေသာ ခါေမာင္ေကြႏွင့္ ခါေမ်ာင္ ဒါ (ႏႈတ္သီးေကြးႏွင့္ႏႈတ္သီးေကာက္) ပံုျပင္ေလးျဖစ္ပါသည္။

ေရွးအခါက ခ်င္းျပည္နယ္ေတာင္ တန္းနယ္မွာ ေက်းရြာေလးတစ္ရြာရွိ သည္။ အဲဒီေက်းရြာေလးနာမည္က ပီယိုးနမ္ရြာလို႔ေခၚၿပီး ရြာအနီးမွာရွိ တဲ့ ေညာင္ပင္ျဖဴႀကီးမွာ ငွက္မ်ဳိးစံုေန ထိုင္ၾကသည္။

ငွက္အားလံုးကို တစ္ကိုယ္လံုး အေမြးေတြဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနတဲ့ ငွက္ ျဖဴမင္းဆီးပီက အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ငွက္မင္း မွာ အမႈေတာ္ထမ္းငွက္ငယ္ေလးေကာင္ ရွိပါသည္။ သူတို႔ေတြကေတာ့ အနီ ေရာင္ငွက္ငယ္ေလးခါရွင္း၊ အျပာ ေရာင္ငွက္ေလးခါကင္း၊ အဝါေရာင္ ငွက္ေလးေယာင္အာနဲ႔အညိဳေရာင္ငွက္ေလးေယာင္ခါတို႔ျဖစ္ပါသည္။

ငွက္ေတြအားလံုးက သူတုိ႔သ ဘာဝအတိုင္း ေတးသံရွင္အဆိုေတာ္ ေလးေတြျဖစ္ၿပီး သီခ်င္းသီဆိုေလ့ရွိ သည္။ တစ္ေန႔ မိုးမလင္းမီအခ်ိန္အ ခါမဟုတ္ဘဲ ငွက္နီခါရွင္းက အသံ ေလးစာစာနဲ႔ ေတးသီခ်င္းေလးကို သီ ဆိုပါေတာ့သည္။ သူဆိုတဲ့သီခ်င္းေလး က ''အအိပ္ႀကီးသူ၊ အပ်င္းထူ၊ ျဖဴ ျဖဴေဖြးေဖြးရွိတယ္ေလး။ အစားႀကီး သူ၊ အပ်င္းထူ၊ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးရွိတယ္ ေလး၊ ရည္းေလေလ့၊ ရည္းေလေလး'' လို႔ဆိုသည္။

သီခ်င္းသံၾကားတာနဲ႔ အေထာက္ ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ငွက္ျပာခါကင္းက ငွက္ နီခါရွင္းကိုဘာမွမေမးေတာ့ဘဲ ငွက္ ျဖဴဆီးပီထံ သတင္းသြားပို႔ေတာ့သည္။
''ဘုရင္ႀကီးငွက္နီခါရွင္းက မိုး မေသာက္မီ ေစာေစာစီးစီး ဘုရင္ႀကီး ကိုေစာင္းခ်ိတ္ၿပီး သီခ်င္းဆိုေနပါ တယ္။ အဲလိုျပဳလုပ္တာဟာ မေလ်ာ္ တဲ့အတြက္ ေနာင္ဒီလိုမလုပ္ဖို႔ တား ျမစ္ေပးဖို႔ ေလွ်ာက္တင္ျခင္းျဖစ္ပါ တယ္''လို႔ ေလွ်ာက္ထားလိုက္သည္။

ဘုရင္ႀကီးကလည္း ခါရွင္ငွက္ ငယ္က ဘယ္လိုသီဆိုသလဲလို႔ ေမး လိုက္ရာ ''အအိပ္ႀကီးသူ၊ အပ်င္းထူ၊ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးရွိတယ္ေလး''အစခ်ီတဲ့ သီခ်င္းဆိုေၾကာင္းေျပာလိုက္ရာ တစ္ ကိုယ္လံုးအေမြးျဖဴေတြရွိတဲ့ သူ႔ကို ေစာင္းေျမာင္းဆိုတယ္ထင္ၿပီး ေဒါသ ေထာင္းခနဲထြက္သြားၿပီး ခါရွင္းငွက္ ကို ေခၚယူစစ္ေဆးေလသည္။

''ေမာင္မင္းခါရွင္း ဒီေန႔မနက္ မိုးမလင္းမီက ဘယ္လိုသီခ်င္းသီဆို သလဲ''လို႔ေမးရာ ငွက္နီခါရွင္းကလည္း သူသီဆိုတဲ့စာသားကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့နဲ႔ေလွ်ာက္ တင္လိုက္သည္။

''ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ေျမႇာက္စား ခ်ီးျမႇင့္ထားသျဖင့္ ေဆာင္းတြင္းကာ လမွာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ ႏွမေတာ္ ငွက္ျဖဴမေလးနဲ႔လက္ထပ္ထိမ္းျမားခဲ့ပါတယ္။ ခုေႏြဦးမွာ ငွက္ျဖဴမက အ ေမြးဆြတ္ဆြတ္ျဖဴတဲ့ ငွက္သားငယ္ ျဖဴေလးကို ဖြားျမင္ေၾကာင္းပါ။ သား ငယ္ေလးအိပ္မေပ်ာ္တဲ့အခါ ေတးဆို ေခ်ာ့သိပ္ရပါတယ္ဘုရား''လုိ႔ ေျပာ လိုက္ေတာ့မွ ငွက္ျဖဴဘုရင္ႀကီးသေဘာ ေပါက္သြားသည္။ ဘုရင္ျဖစ္ေနေတာ့ ရာဇမာန္နဲ႔ေလွ်ာ့ေပါ့အျပစ္ေပးတဲ့ အေနနဲ႔ အသက္ခ်မ္းသာေပးၿပီး ေမာ ဒဏ္ခတ္လိုက္သည္။

''ေမာင္မင္းစကားမွန္ေပမယ့္ အမ်ားအျမင္မွာ ငါ ငွက္ျဖဴဘုရင္ကို ေစာင္းခ်ိတ္ဆိုတယ္လို႔ ျမင္ေစတဲ့အ တြက္ အသက္ခ်မ္းသာေပးၿပီး သစ္ ပင္ကို ဆင္သစ္တံုးကိုက္ခ်ီကာ အပတ္ တစ္ေသာင္းပတ္ရမယ့္ ေမာဒဏ္ခတ္ လိုက္တယ္''လို႔ ဘုရင္ကေျပာသည္။

ငွက္နီခါရွင္း အဲဒီလိုေမာဒဏ္ ခံေနရတာကို ငွက္ျပာနဲ႔ အျခားငွက္ ငယ္ေတြက ေလွာင္ေျပာင္ၾကသည္။ ခါရွင္းလည္း ငွက္ျပာခါကင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရတယ္ဆိုၿပီး လက္စားေခ်ဖို႔ အၿမဲ ႀကံစည္ေနသည္။

ငွက္ျဖဴဘုရင္နဲ႔ ငွက္ဝါေယာင္ အာမရွိခိုက္ သူ႔သီးႏွံေတြကို ငွက္နီ ခါရွင္းကခိုးယူၿပီး ငွက္ညိဳေယာင္ခါ ကို လိမ္လည္ထြက္ဆိုဖို႔စည္း႐ံုးသည္။ ငွက္ညိဳေယာင္ခါက လည္းခါရွင္း ငွက္ေပးမယ့္ ေညာင္သီးေတြကိုလို ခ်င္ေနသည္။

''ခင္ဗ်ားရဲ႕ရင့္မည့္ခ်ဳိေမႊးေနတဲ့ အေရွ႕ကိုင္းက ေညာင္သီးေတြကိုေတာ့ စားခ်င္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တပ္ အပ္မျမင္ဘဲနဲ႔ ျမင္ပါတယ္လို႔မထြက္ ဆိုဝံ့ဘူးဗ်ာ''လို႔ ငွက္ညိဳက ေျပာေပ မယ့္ ရိကၡာရွားပါးေနတဲ့ငွက္ညိဳ ေယာင္ ခါက ေနာက္ဆံုးမွာ ငွက္နီေပးမယ့္ ႏွစ္ရာသီစာေညာင္သီးေတြကိုလိုခ်င္ တဲ့အတြက္ လိမ္လည္ထြက္ဆိုေပး ဖို႔ သေဘာတူလိုက္သည္။

ငွက္ျဖဴဘုရင္ဆီးပီျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ ငွက္ဝါေယာင္အာရဲ႕သီး ႏွံေတြ ေပ်ာက္ေနတာသိရၿပီး ငွက္ ညိဳ ေယာင္ခါရဲ႕ထြက္ဆိုခ်က္နဲ႔ ငွက္ ျပာခါကင္းခိုးယူတယ္လို႔ယူဆၿပီး ဖမ္း ဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ေစသည္။ ငွက္ျပာခါ ကင္းက အ႐ံႈးမေပးဘဲ ဘုရင္ႀကီးထံ တြင္အယူခံေလွ်ာက္တင္ကာ မလိမ္ မညာတတ္ေသာ ငွက္သူငယ္ေလး မ်ားကို ေခၚယူေမးျမန္းခိုင္းသည္။

''တရားသူႀကီးဘုရင္မင္းျမတ္ႀကီး ခင္ဗ်ား။ အရြယ္ေရာက္ႀကီးျပင္းသူ မ်ားသည္ လိမ္လည္တတ္ၾကေသာ ေၾကာင့္ ငွက္သူငယ္(ကေလးငယ္)မ်ား ကို ေခၚယူစစ္ေဆးေမးျမန္းေပးဖို႔အ ယူခံဝင္ပါတယ္။ ငွက္သူငယ္ေတြကို ေစ့စံုစြာနဲ႔ၾကားနာစစ္ေဆးေပးဖို႔ ေတာင္း ဆိုပါတယ္''လို႔ငွက္ျပာကေျပာသည္။
အဲဒီေတာ့မွ ဘုရင္က ငွက္သူ ငယ္ေတြအားလံုးနဲ႔ မ်က္ျမင္သက္ေသ ငွက္ညိဳေယာင္ခါကိုေခၚယူၿပီး အမႈကို ထပ္မံစစ္ေဆးသည္။

''မ်က္ျမင္သက္ေသ ေယာင္ခါ ေရငွက္ျပာကသီးႏွံ ခိုးယူတယ္ဆိုတာ မနက္လား၊ ေန႔လယ္လား၊ ညလား ေျပာပါဦး''လို႔ဆိုလိုက္ရာ ငွက္ညိဳေယာင္ ခါကမသိသျဖင့္ ရမ္းၿပီးေတာ့ ညအ ခါမွာခိုးယူပါတယ္လို႔ ေျဖလိုက္သည္။ အဲဒီေတာ့ ငွက္ျပာခါကင္းရဲ႕သီခ်င္း ဆိုသံကို ငွက္သူငယ္ေလးေတြက ည အခ်ိန္မွာၾကားေနရေသာေၾကာင့္ သြားေရာက္ခိုးယူရန္မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေပၚလာသည္။

''ဥပေဒပညာတတ္တိုင္းက စိတ္ ေကာင္းေစတနာေကာင္းရွိဖို႔လိုအပ္ ပါတယ္။ စိတ္ရင္းခံေကာင္းတဲ့တရား သူႀကီးသာလွ်င္ ျပည္သူ႔တရားသူႀကီး ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ တရားဥပေဒက တ ရားသူႀကီးေတြကိုမစိုးမိုးဘူး။ ေရွ႕ေန ေတြကိုမစိုးမိုးဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အမွန္ ေတာ့ တရားဥပေဒက ျပည္သူေတြ အေပၚမွာထက္ တရားသူႀကီးေတြ၊ ေရွ႕ေနေတြအေပၚမွာစိုးမိုးရမယ္။ တ ရားသူႀကီးေတြ မတရားဆံုးျဖတ္ရင္ ဘယ္သူကတရားစြဲမွာလဲ။ ဘယ္လိုဆံုး ျဖတ္ၾကမလဲ။ အဓိကကေတာ့ ဥပေဒ ကိုကိုင္ဆြဲၿပီး အလုပ္လုပ္ကိုင္ၾကတဲ့ တရားသူႀကီးေတြ၊ ေရွ႕ေနေတြက လာဘ္ မစားဖို႔အေရးႀကီးပါတယ္''ဟု ခ်င္း အမ်ဳိးသားဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ ဥကၠ႒ ခ်င္းလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးဇို ဇမ္က ေျပာသည္။

ေရွ႕ဆက္ၿပီး ဘုရင္ႀကီးက ''ေယာင္ ခါရိကၡာဂိုေဒါင္မွာ သီးႏွံ၊ စပါး၊ ပ်ား ရည္ေတြသိုေလွာင္ထားတယ္။ ဘယ္ ဟာကို အရင္ခိုးယူသြားတာျမင္လိုက္ လဲ''လို႔ ေမးျမန္းျပန္သည္။

မ်က္ျမင္သက္ေသအတုအ ေယာင္ ျဖစ္တဲ့ ငွက္ညိဳ ေယာင္ခါက ရမ္း သန္း၍ ''ပ်ားရည္ေတြကို အရင္ခုိး ယူတာပါ''လို႔ေျဖလိုက္ရာ ဘုရင္က ငွက္ဝါမင္း ပ်ားရည္ေတြ အကုန္ေပ်ာက္ သြားသလား ေမးသည္။

အခုိးခံရတဲ့ ငွက္ဝါေယာင္အာ ကလည္း ''ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးရဲ႕ပ်ားရည္ ေတြ တစ္စက္မွမေပ်ာက္ပါဘူး''လို႔ ေျပာလိုက္ရာ အမႈမွန္မွာ ထင္ထင္ရွား ရွားေပၚလာၿပီး ငွက္ျပာခါကင္း မခိုး ေၾကာင္း၊ ငွက္ညိဳေယာင္ခါ မမွန္သက္ ေသထြက္ဆိုေၾကာင္း သိသြားသည္။

ထပ္မံစစ္ေဆးလိုက္တဲ့အခါမွာ ေတာ့ ငွက္နီခါရွင္းရဲ႕အေကာက္ႀကံ မႈကိုသိရွိရကာ မမွန္ထြက္ဆိုေသာ ငွက္ညိဳေယာင္ခါနဲ႔ ခါရွင္းကို ေက်ာ ခ်င္းကပ္ၿပီး ေညာင္ႀကိဳးရွည္နဲ႔အထပ္ ထပ္ရစ္ခ်ည္ကာအျပစ္ေပးထားသည္။
ထိေရာက္တဲ့အျပစ္အျဖစ္ သူ မ်ားအက်ဳိးထိခိုက္ေအာင္ လိမ္ညာ ခိုင္းတဲ့ ငွက္နီခါရွင္းရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းကို လိမ္ေကာက္ၿပီး ေအာက္ကိုစိုက္ထား လိုက္ကာ မမွန္မကန္သက္ေသထြက္ ဆိုတဲ့ ငွက္ညိဳေယာင္ခါရဲ႕ႏႈတ္သီးကို ေတာ့ ဆြဲဆန္႕လိမ္ေကြးကာ မိုးေပၚ သို႔ေထာင္ထားလိုက္ၿပီး ေနာက္ သစ္ ေခါင္းအက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ထည့္ထား လိုက္ေတာ့သည္။

ထိုေန႔ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ယင္းငွက္ ကေလးႏွစ္ေကာင္သည္ တစ္ေကာင္ က ႏႈတ္သီးေအာက္ဆိုက္ေကာက္ေန ၿပီး တစ္ေကာင္က တြန္႔လိမ္ကာ မိုး ေပၚေထာင္ေနၾကၿပီး သစ္ေခါင္းေအာင္း ငွက္ေလးေတြျဖစ္သြားၾကသည္။
ဒီပံုျပင္ေလးထဲမွာ သတင္းေပးမွားလို႔ မတရားခံလိုက္ရတဲ့အတြက္ ျပန္လည္အေကာက္ ႀကံတာမ်ဳိးေတြျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ရိကၡာနည္းပါး ေသာေၾကာင့္ မမွန္မကန္သက္ေသလိုက္တတ္ ေသာ သေဘာေတြကိုေတြ႕ျမင္ရၿပီး တရားစီ ရင္ရာတြင္မွ်တၿပီး ဘက္မလိုက္ဖို႔လိုအပ္ေၾကာင္း သိရသည္။

ယေန႔အခ်ိန္အခါမွာေတာ့ ခိုးမႈ၊ လိမ္မႈ၊ သတ္မႈမ်ားအတြက္ ဥပေဒမ်ားျပ႒ာန္းထားၿပီး အျပစ္သားမ်ားအား အက်ဥ္းခ်ျခင္း၊ တစ္ကြၽန္း နဲ႔ေသဒဏ္မ်ားခ်မွတ္ၾကသည္။

''ဥပေဒဆိုတာ စာအုပ္ထဲမွာပဲရွိတယ္။ ေငြရွိတဲ့သူက အမႈႏိုင္ေနတယ္။ ဆင္းရဲသား ေတြက ခံရတဲ့ဘက္ခ်ည္းျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါ ေတြမျဖစ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ေငြေပးလိုက္လို႔ ဘက္လိုက္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ေနတာမ်ိဳး မျဖစ္ သင့္ပါဘူး''ဟု ကုမၸဏီဝန္ထမ္း ဦးရဲကေျပာသည္။

ယင္းကိစၥနဲ႔ပတ္သက္၍ ခ်င္းလႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ဦးဇိုဇမ္ကလည္း ''လာဘ္မ်ား မ်ားေပးႏိုင္မွ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားေပးႏိုင္မွ အမႈ ႏိုင္မယ္ဆိုတာေတြျဖစ္ေနတယ္။ တရားသူ ႀကီး၊ ေရွ႕ေနေတြက အမႈကိုျမန္ျမန္ၿပီးဖို႔အေရး ထက္ အမႈမၿပီးေအာင္ အခ်ိန္ဆြဲၿပီးလုပ္စား တာမ်ိဳးရွိေနပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့လူတန္းစား ေတြက ဥပေဒကိုၿခိမ္းေျခာက္တဲ့လက္နက္အ ျဖစ္အသံုးျပဳၾကတာမ်ဳိး မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ဥပေဒ ဆိုတာ ျပည္သူကိုေထာက္ပံ့ဖို႔လား။ ၿခိမ္းေျခာက္ ဖို႔လား။ တကယ္တမ္းေတာ့ ျပည္သူကိုအက်ဳိး ျပဳဖို႔ျဖစ္သင့္ တယ္''ဟု ထပ္မံသံုးသပ္သည္။

သို႔ျဖစ္၍ ခ်င္းတိုင္းရင္းသားတို႔၏ပံုျပင္ ေလးသည္ မွန္ကန္စြာတရားဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေရး ကို မီးေမာင္းထိုးျပသထားေၾကာင္းႏွင့္ တရား စီရင္ေရးတြင္ ေက်ာသားရင္သားမခြဲျခားဘဲ တိုင္းရင္းသားအားလံုးကို တန္းတူထားကာ အထင္လြဲဆံုးျဖတ္ျခင္း၊ ဘက္လိုက္ဆံုးျဖတ္ ျခင္းမ်ားမရွိဘဲ ဆံုးျဖတ္ေပးႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆႏၵျပဳေရးသား ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္း ပင္ျဖစ္ပါသည္။

Yangon Media Group အျပည့္အစုံသုိ႔ »

(၁)

သည္တေလာတြင္ ေျမးအဖိုးႏွစ္ေယာက္ အလုပ္မရွိ။ အိပ္လိုက္ စားလိုက္ လည္လိုက္ႏွင့္ပင္ ဇိမ္က်ေနေလသည္။ ၾကာလာေတာ့ အဖြားျဖစ္သူ မိက်င္လိႈင္မွာ အျမင္ကတ္လာၿပီ ျဖစ္သည္ကို ေျမးအဖိုးႏွစ္ေယာက္ မတိုင္ပင္ဘဲႏွင့္ပင္ အတတ္သိေနသည္။ မျဖစ္ … သည္အတိုင္းေနလို႔ မျဖစ္။ ေတာ္ၾကာ ထမင္းပင္ ခ်က္မေကၽြးပဲ ေနလိမ့္မည္။ သို႕ႏွင့္ …

အဖိုးျဖစ္သူမွာ သူ႔အလုပ္ကိစၥရွိသည္ဟုဆိုၿပီး ေလွာ္တက္တစ္ေခ်ာင္းဆြဲကာ ေလွဆိပ္သို႔ ဆင္းသြားသည္။ က်ေနာ္လည္း ဘယ္သြားရမွန္းမသိျဖစ္ေနစဥ္ လူဆိုးသူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ေသာ ေမာင္ေပ်ာ့ (ေလးကြပစ္ရာတြင္ အထူးဂုဏ္ထူးယူထားသူ)၊ ခါးတို (ခါတိုၿပီး ပုကြကြျဖစ္ေနလို႔)၊ ပူးေနာင္းဂ်ိန္ (သူ႔အိမ္၌ သူစိတ္ဆိုးရာတြင္ နတ္ကနား ကသကဲ့သို႔ ေမ်ာက္လို ခုန္တတ္၍)၊ သဲေမာင္ (ညီျဖစ္သူ) တို႔ ၿခံဝင္းထဲ ေရာက္လာၾကသည္။

ေမာင္ေပ်ာ့မွ “ေဟး … ငေအာင္ … နတ္ကပြဲ မသြားဘူးလားဟ … ဟိုမွာ စေနေလာက္ၿပီ”

ေၾသာ္ … ဟုတ္ပါ့ … တစ္ႏွစ္မွ မသြားျဖစ္ခဲ့သည့္ နတ္ကပြဲစသည္မွာ ဒီေန႔ပဲကိုး။

“ေၾသာ္ … ေအးေအး … ငါေမ့ေနလို႔ကြ … သြားမယ္ အခုပဲသြားမယ္”

စကားေျပာမဆံုးေသးခင္ပင္ ရြာထိပ္မွ နတ္ဆိုင္းသံမ်ား စတင္ေနၿပီျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ႏွင့္ လြယ္အိတ္ကို ေျပးလြယ္၍ ုကုန္းေၾကာင္းျဖင့္ အေသာ့ႏွင္ၾကေတာ့သည္။

(၂)

နတ္ကရာ ၿခံဝင္းသည္ကား က်ယ္ဝန္းလွေသာ္လည္း သက္တမ္း ၂၀၀ ေက်ာ္ရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ ေညာင္ပင္ႀကီး ေလးပင္ေၾကာင့္ အနည္းငယ္က်ဥ္းသည္ဟု ထင္ရသည္။ ရာသီဥတု ပူေသာ္လည္း ေညာင္ပင္ႀကီးမ်ား၏ အရိပ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ အေတာ္ပင္ ေအးစိမ့္သည္။ ယခု ထိုေညာင္ပင္ႀကီးမ်ား ရွိမရွိ မသိေတာ့ … နတ္မႏိုင္သားမ်ား၏ လက္ခ်က္ကို နတ္မႏိုင္သားတို႔သာ သိသည္မဟုတ္ပါေလာ။

ပရိတ္သတ္ႏွင့္ နတ္ကေတာ္မ်ားအပါဝင္ လူေပါင္း ၄၀၀ ေက်ာ္ခန္႔ရွိမည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ နတ္ဆိုင္းဝိုင္းတီးေနၾကသည့္ ဦးေပတိုးတို႔၏ လက္သံကလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိပင္။ အရက္မူးမူးႏွင့္ တီးေနသည္လားေတာ့ မေျပာတတ္။ ေျဗာသံ ဗံုသံ ဒိုးပတ္သံတိုသည့္ကား အခ်င္းခ်င္း စကားကပ္ေျပာလွ်င္ပင္ မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္ႏွင့္။

က်ေနာ္တို႔ တစ္အုပ္စုလံုး မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရွိေနေသာ ေရႊဖ်င္းႀကီး ေရႊဖ်င္းေလး နတ္ကြန္းေအာက္၌ ကုန္းကြ၍ဝင္သြားကာ ထိုင္၍ေနရာယူလိုက္ၾကသည္။ ေတာ္ၾကာ ေနရာမ်ားရွိေတာ့မည္မဟုတ္။ ရြာမွ နတ္ကေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ အဖြားမရွမ္း၊ ေဒၚၿပံဳးခ်ဳိ၊ ေဒၚသန္းစိန္၊ ဦးေတာႀကီးႏွင့္ အျခားႏွစ္ေယာက္မွာ လႈပ္စိ လႈပ္စိ ျဖစ္ေနၿပီကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။

ထိုအျခားႏွစ္ေယာက္မွာ ၿမိဳ႕မွလာသည္ဟု ေျပာေသာ္လည္း ေယာက္်ားျဖစ္ပါလွ်က္ မိန္းမထမီေတြ ဝတ္ၿပီး ဘာေတြလူးထားမွန္းမသိ။ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးသည့္ ၿမိဳ႕သားမ်ားမွာ အသားျဖဴ ႐ုပ္ေခ်ာေသာ္လည္း ယခုႏွစ္ေယာက္ကား သူတို႔႐ုပ္ကိုၾကည့္၍ ထမင္းစားမဝင္မွာ ေသခ်ာသည္။ သူတို႕၏မ်က္ခြက္ကို ဒူးရင္းသီးႏွင့္ ပစ္ေပါက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားသည္။ ထားလိုက္ပါေတာ့ … အဓိကကား နတ္ကသည္ကို ၾကည့္ဖို႔ပင္။

နတ္ကေတာ္မ်ားကား ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒေသတြင္ ေနသည္မသိေသာ နတ္မ်ားကို ဦးတိုက္ေနၾကေလၿပီ။

(၃)

ပထမပိုင္းတြင္ အမ်ဳိးအမည္ မွတ္ဖို႔ပင္ ခက္ရေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလွေသာ နတ္မ်ားႏွင့္ နတ္ကေတာ္မ်ား နတ္ဝင္လိုက္ နတ္ထြက္လိုက္ႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္။ အရက္ပိုမူးေလ လက္သံပိုေျပာင္သည့္ ဦးေပတိုး၏ ပတ္မတီးသံလည္း နားကြဲမတတ္။ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုကား စိတ္ဝင္စားစြာျဖင့္ မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ေနမိၾကသည္။ ေဘးမွ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ပူးေနာင္းဂ်ိန္ ကား သူစိတ္ဝင္စားသည့္ လိုင္းမို႔လား မေျပာတတ္။ ႏွပ္ေခ်းမ်ား တြဲေလာင္းက်ေနသည္ကိုပင္ သတိထားမိပံုမရ။

တစ္ခါတရံ ပရိတ္သတ္မ်ားထံသို႔ နတ္ကေတာ္မ်ားထဲသို႔ ပူးဝင္ေနသည့္ နတ္မ်ားကား အုန္းသီး ထန္းညက္မ်ား၊ မုန္႔မ်ားႏွင့္ အသီးအႏွံမ်ဳိးစံုတို႔အား စြန္႔ႀကဲေပးသနား တတ္ၾကေသးသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ၌ကား သူတို႔စားမေကာင္း၍သာ စြန္႔ႀကဲေပးသည္ဟု ထင္ေလသည္။ ၾကည့္ေလ့ … က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုေရွ႕သို႔ က်ေရာက္လာေသာ စြန္႔ႀကဲခဲ့သည့္မုန္႕မ်ားမွာ တစ္ခုမွ အရသာမရွိ။ မုန္႔လက္ေကာက္တဲ့ … စားရသည္မွာ ဖြယ္တယ္တယ္ႏွင့္။ အေရွ႕တြင္ က်လာသည္ မုန္႔မ်ားအား လုစားရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား။ တစ္ခါတရံတြင္လည္း စား၍ေကာင္းသည့္ မုန္႔မ်ားလည္း က်ေရာက္လာတတ္သည္။ ထိုအခါတြင္ေတာ့ အခ်င္းခ်င္း (ဒါမွမဟုတ္) က်ေနာ္တို႔အရြယ္ အျခားရြာမွ လမ္းသရဲမ်ားႏွင့္ နပမ္းသတ္ၾကၿပီသာမွတ္။

(၄)

ညေန သံုးနာရီေက်ာ္ခန္႔ ရွိေနေလၿပီ … အေသးအဖြဲနတ္မ်ား ကုန္သြားၿပီျဖစ္၍ နာမည္ႀကီးနတ္မ်ား ထြက္ကၾကေတာ့မည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ နတ္ကေတာ္ အခ်ဳိ႕လည္း မူးေနေလၿပီ။ နတ္ေသာက္သည္က နည္းနည္း။ သူတို႔ေသာက္သည္က မ်ားသည္ကိုး … မူးေပမေပါ့။

ေဟာ … ေရာက္ခ်လာပါၿပီ။ ဦးမင္းေက်ာ္တဲ့ … က်ေနာ့္အဖိုးက အလြန္အရက္ႀကိဳက္သည့္ နတ္ဟု ေျပာျပဖူးသည္။ ၿပီးေတာ့ ၾကက္တိုက္တာလဲ ဝါသနာ ေခသူမဟုတ္တဲ့။ အင္း … ဒါလဲ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ နတ္ကေတာ့ မျမင္ရလို႔ မသိဘူး။ နတ္ကေတာ္ ဦးေတာႀကီးကား အရက္ ထန္းရည္ အလြန္ႀကိဳက္သလို ၾကက္ ခဏခဏတိုက္ၿပီး ရန္ျဖစ္သျဖင့္ သူႀကီးထိပ္တံုးႏွင့္ ခဏခဏ ညားခဲ့သည္မွာ အႀကိမ္ေပါင္းမနည္း။

ဦးမင္းေက်ာ္ဆိုေသာ နတ္ကား စတိုင္လ္ႀကီးႏွင့္ ခါးေထာက္၍ ပဲကမ်ားေနေသးသည္။ လက္တစ္ဖက္ထဲတြင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရြာက ခ်က္အရက္မဟုတ္သည္မွာ ေသခ်ာသည္။ အေရာင္မွာ နီညိဳေရာင္ျဖစ္ၿပီး ပုလင္းမွာ က်ေနာ္တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးပါ။ အဖိုးကို စစ္သားတစ္ေယာက္ လက္ေဆာင္ ေပးခဲ့ဖူးသည္ႏွင့္ အနည္းငယ္ဆင္သည္။

အရက္ေသာက္လိုက္ ၾကက္ေၾကာ္ဝါးလိုက္ အေရွ႕ရြာမွ ကရင္အဖြားအို လိပ္ေပးသည့္ ေဆးေပါ့လိပ္ကို မယူ … ေခါင္းခါ၍ ျငင္းသည္။ စီးကရက္မွ ရမယ္တဲ့။ ေတာက္ ! … အလြန္ႀကီးက်ယ္တဲ့နတ္။ ေတာရြာ ဇနပုပ္ကိုမွလာၿပီး စီးကရက္ေတာင္းရတယ္လို႔။ မတတ္ႏိုင္ … နတ္ကေတာ္မ်ား ႀကံဖန္ရွာ၍ ဆက္သရသည္။ ထိုအခါက်မွပင္ အမ်က္ေတာ္ ေျပေတာ့သည္။ အတန္ၾကာေသာ္ စားလိုက္ ေသာက္လိုက္ႏွင့္ ေရခ်ိန္ကိုက္သြားသည္လား မေျပာတတ္။ ျပန္ႂကြခ်င္ၿပီဟုဆိုကာ ဘာမေျပာ ညာမေျပာႏွင့္ ထြက္သြားေတာ့သည္။ နတ္ကေတာ္ ဦးေတာႀကီးကား အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက်န္ခဲ့သည္။

တစ္ဖက္သို႔ လွည့္ၾကည့္ေသာ္ မႏွဲေလးဆိုေသာ နတ္ကား ဘယ္အခ်ိန္က ဝင္လာသည္မသိ … တုန္တုန္ တုန္တုန္ႏွင့္ နတ္ကေတာ္ အဖြားမရွမ္းႏွင့္ ေခါင္းခ်င္းကပ္၍ စကားေျပာေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ အဖြားမရွမ္းအား ဘာေတြခၽြဲေနသည္မသိ။ ထိုနတ္သည္ကား အလြန္ခၽြဲတတ္ၿပီး စကားေျပာလွ်င္ ညဳတုတုႏိုင္လွသည္ဟု နတ္ကေတာ္ အဖြားမရွမ္း ေျပာျပဖူးသည္။

ခဏၾကာေသာ္ ဆဲသံဆိုသံၾကား၍ တစ္ဖက္သို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေဒၚသန္းစိန္ နတ္ဝင္၍ ၾကမ္းေနေလၿပီ။ အဆဲၾကမ္းသည့္နတ္မွာ ဘာနတ္လဲမသိ။ တစ္ဖြဲ႕လံုး စိတ္ဝင္စားသြားမိသည္။ အိုး … အေမဂ်မ္းဆိုတဲ့ နတ္ျဖစ္ရမည္။

“မိဂ်မ္းတဲ့ေဟ့ … တစ္ဂ်မ္းထဲရွိသည္ … ငါ့ကိုဘာမွတ္ေနလို႔လဲ … မေအ ! + @ _ # ) $ ( % * ^ & ” ဟု အဖြားမိက်င္လိႈင္ပင္ မတတ္သည့္ အဆဲနည္းပညာမ်ားကို ပါးစပ္ေသနတ္မွ တရစပ္ ပစ္လႊတ္ေလေတာ့သည္။ အခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားႏွင့္ လူႀကီးမ်ားကာ ေၾကာက္သြားၿပီး ေနာက္သို႔ရွဲသြားၾကသည္။

အလြန္အဆဲၾကမ္းသည့္အျပင္ အေနအထိုင္ပါ ၾကမ္းလွရာ နတ္ကေတာ္ ေဒၚသန္းစိန္၏ ထမီကိုခါး ႀကိဳးစည္းထားေပးရေလသည္။ ဆဲဆိုခုန္ေပါက္၍ ၾကမ္းခ်င္ရာ ၾကမ္းေနေလသည္။ ဘုရား ဘုရား … အလြန္ၾကမ္းတမ္းသည့္ နတ္ပါတကား။ နတ္ဘဝပင္ ဤမွ်္ ၾကမ္းေနလွ်င္ လူ႔ဘဝေနစဥ္တြင္ မည္မွ် ၾကမ္းခဲ့သည္မသိ။ အဆဲၾကမ္းလြန္း၍ အမ်ားတကာမွ ႐ိုက္သတ္လိုက္သည္ဆိုေတာ့ အေထာက္ အထားကား ဤမွ်ေလာက္ၾကည့္႐ံုျဖင့္ လံုေလာက္သည္။

ၾကည့္ေနစဥ္ ခါးကို တစ္ဦးတစ္ေယာက္ လက္လာကုတ္သျဖင့္ လွည့္ၾကည့္ရာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူမ်ား က်ေနာ့္အား အျပင္ေခၚထုတ္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။

နတ္ကပြဲ ခဏခဏလာဖူး၍ အေတြ႔အႀကံဳရွိေသာ ညီသဲေမာင္မွ “အစ္ကို … အေမဂ်မ္းထြက္ေတာ့မယ္ … သူထြက္သြားၿပီးရင္ နတ္ပြဲၿပီးၿပီ … အဲဒါ အုန္းပြဲ ငွက္ေပ်ာပြဲေတြ ရွိတဲ့ေနရာကို သြားမယ္ေလ … ခဏေလးၾကာရင္ ၾကမ္းၾကေတာ့မွာ လက္မေႏွးေစနဲ႔”

“စိတ္ခ်ပါကြာ … ဒီေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ေပါ့”
အေပ်ာ့ဟူ၍ ေမာင္ေပ်ာ့က က်ေနာ့္အား ဘုၾကည့္ ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။

အုန္းပြဲ ငွက္ေပ်ာပြဲမ်ားရွိရာနားသို႔ လူႀကီးေရာ ကေလးမ်ားပါ တစ္ျဖည္းျဖည္း တိုးကပ္လာေနသည္ကို အထာနပ္ေသာ နတ္ထိန္းႀကီးမ်ားက ႀကိမ္ တစ္ေယာက္တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ကာေစာင့္ၿပီး မိုက္ၾကည့္ၾကည့္ ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ နတ္မႏိုင္ ကြက္သစ္သားမ်ားမွာ နတ္ထိန္းမေျပာႏွင့္ မည္သည့္နတ္ပင္လာလာ ေၾကာက္မည့္ပံုမေပၚ။

အဆဲၾကမ္းသည့္ အေမဂ်မ္းလဲ ထြက္ခြာေလၿပီ။ ပရိတ္သတ္မ်ား လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္လာသည္။ နတ္ကေတာ္မ်ားလည္း ဒူးတုပ္တန္းစီ၍ နတ္မ်ားအား ႏႈတ္ဆက္ေလွ်ာက္တင္႐ံုပင္ ရွိေသးသည္။ မည္သူမ စ၍ ညာသံေပးလိုက္သည္ မသိ။

“ခ်ေတာ့မယ္ေဟ့ …”

နဂိုကမွာ လက္ယားေနၿပီျဖစ္ေသာ ပရိတ္သတ္မ်ားမွာ “ေဟး” ဟူ၍ ညာသံေပးလွ်က္ ေရာမေခတ္ စစ္သည္မ်ားအလား နတ္အုန္းပြဲမ်ားရွိရာသို႔ အေျပးဝင္၍ လုၾကေလေတာ့သည္။ နတ္ကေတာ္မ်ား အေပၚမွ ခုန္ေက်ာ္သူက ခုန္ေက်ာ္၊ နတ္ထိန္းမ်ား ႀကိမ္လံုးျဖင့္ ၾကမ္းေနသည္ကို တ႐ုတ္သိုင္းကြက္မ်ား တတ္ထားသည့္အလား ေရွာင္သူက ေရွာင္ထြက္သြားၿပီး မေရွာင္ႏိုင္သည့္ သူမ်ားကေတာ့ ေၾကာေကာ့သြားသည္ကို ျမင္ရသည္။ ေနာက္ဆံုး အင္အားမမွ်ရွာေသာ ႀကိမ္လံုးကိုင္နတ္ထိန္းမ်ားကား ပရိတ္သတ္ ေျခဖဝါးေအာက္သို႔ ေရာက္သြားရရွာေလသည္။ နတ္ကေတာ္မ်ားအဖို႔ ေတြးပင္မေတြးဝ့ံ။

ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ေတာ့ လူႀကီးေရာ ကေလးမ်ားပါ ဒဏ္ရာအသီးသီးႏွင့္။ အခ်ဳိ႕ ဒဏ္ရာျပင္းသူမ်ားကေတာ့ ေဆးဆရာ ဦးပိန္၏ အိမ္တြင္ တန္းစီေနၾကရသည္။ ဝင္လုတုန္းက ဘယ္ေလာက္ရသည္မသိ။ ဒဏ္ရာကေတာ့ အေတာ္ရၾကသည္။ သို႔ေသာ္ … လူတိုင္း အၿပံဳးကိုယ္စီျဖင့္သာ။

က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔တြင္ေတာ့ အေကာင္ေရာ အသက္ပါ အငယ္ဆံုးျဖစ္သည့္ ပူးေနာင္းဂ်ိန္ကေတာ့ ညာဖက္လက္ တစ္ခုလံုး ေရာင္ကိုင္းသြားသည္။ ဒါေပမယ့္ သူလဲ အၿပံဳးမပ်က္ပင္။ ဒီႏွစ္မႏိုင္ရင္ လာမည့္ႏွစ္ ႏိုင္ရမည္ဟုပင္ ႀကိမ္းဝါးေနေသး။

(ကဲ … ဒီေလာက္ဆို ဘာေၾကာင့္ နတ္မႏိုင္ ကြက္သစ္လို႔ ေခၚရသလဲဆိုတာ သိေလာက္ၿပီထင္တယ္၊ ဒါေတြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္က အမွန္တကယ္ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြပါ၊ ဒါေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဲဒီနတ္ကနား ပြဲေတာ္ဟာ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရၿပီျဖစ္တယ္၊ သက္တမ္းႏွစ္ ၂၀၀ ေက်ာ္ သည့္ ေညာင္ပင္ႀကီးသာ ထီးထီးႀကီး က်န္ရစ္ေနခဲ့ပါၿပီ)

အဥၨလီ
Irrawaddy  

အျပည့္အစုံသုိ႔ »

လက္ထပ္ျပီးလည္း သူမက ရည္းစားျဖစ္တုန္းကလိုပဲ သူ႔ကိုအႏိုင္ယူ၊ စိတ္ေကာက္တတ္တုန္း….

တစ္ေန႔မွာ မိတ္ေဆြနဲ႔ခ်ိန္းထားလို႔ ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္ကထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ကထြက္လာတုန္းက အေကာင္းပါ။ လမ္းတစ္ဝက္ေရာက္ေတာ့ သူမရဲ႕ အက်င့္ဆိုးကေဖာက္လာျပီး သူ႔ကိုအျပစ္ရွာေတာ့တယ္။ သူက ေအးေဆးျပီး စကားနည္းသူပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ သူသည္းမခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူမကို လမ္းေပၚမွာထားခဲ့ျပီး အိမ္ကိုသူလွည့္ျပန္လာခဲ့တယ္။

တစ္ခါမွ သူစိတ္ဆိုးတာကိုမခံဖူးတဲ့ သူမက လမ္းလယ္မွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အ႐ံႈးမေပးဘဲ စိတ္ေကာက္အ႐ဲြ႔တိုက္တတ္တဲ့မိန္းမတို႔သဘာဝကို သူမ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ဆုပ္ကုိင္ထားခဲ့တယ္။

ည(၁၁)နာရီ သူမအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္တစ္အိမ္လံုးအေမွာင္ခ်ထားဆဲပါ။
သူ အိပ္ေပ်ာ္ေနျပီလား… သူ ျပန္မလာေသးဘူးလား…
လူေခၚဘဲလ္ကိုမႏွိပ္ဘဲ ေသာ့ထုတ္ျပီး တံခါးဖြင့္ဖို႔သူမျပင္ေတာ့ တံခါးရြက္မွာ စာရြက္တစ္ရြက္ကပ္ထားတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။

“ငါ့ကို နင္ေတာင္းပန္သင့္တယ္” လို႔ စာရြက္ေပၚေရးထားတဲ့စာကိုေတြ႔ေတာ့ သူမ စိတ္တိုမိတယ္။

အိမ္ထဲဝင္ျပီးမီးဖြင့္တံခါးပိတ္ေတာ့ တံခါးရြက္ေနာက္မွာ စာရြက္တစ္ရြက္ကို သူမေတြ႔ျပန္တယ္။ “မေတာင္းပန္ခ်င္ရင္ ငါ႐ႈးဖိနပ္ကို ေျပာင္ေနေအာင္ တိုက္ေပးလည္းရတယ္” လို႔ ေရးထားတာ ေတြ႔လိုက္ျပန္ေတာ့ သူမ စိတ္ပိုတိုမိျပီး “တိုက္စရာလား”လို႔ ေအာ္မိတယ္။

ဖိနပ္ခြ်တ္ျပီး ဖိနပ္ကိုစင္ေပၚတင္ေတာ့ စာရြက္တစ္ရြက္ေတြ႔ျပန္တယ္။ “တိုက္စရာလား” လို႔ ေရးထားတဲ့ စာတိုေလးကိုၾကည့္ျပီး သူမျပံဳးမိတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း “ေတာင္းပန္ရမယ္ ဟုတ္လား၊ တစ္ပတ္ေလာက္ ဂရုမစိုက္ဘဲ ပစ္ထားလိုက္မယ္။ ဘာမွတ္လဲ…” လို႔ တစ္ဆက္တည္းေတြးလိုက္မိတယ္။

ကိုယ္လက္သန္႔စင္ဖို႔ သန္႔စင္ခန္းထဲသူမဝင္ေတာ့ မွန္ေပၚမွာကပ္ထားတဲ့ စာရြက္တစ္ရြက္ကို ေတြ႔ျပန္တယ္။ “ဘယ္လိုေတာင္းပန္ရမယ္ဆိုတာ မသိရင္ စာအုပ္စင္ေပၚက စာအုပ္မွာ သဲလြန္စရွိတယ္” လို႔ ေရးထားတဲ့ စာကိုေတြ႔ျပန္တယ္။

သိခ်င္စိတ္နဲ႔ စာအုပ္စင္ရွိရာဖက္ သူမ အေျပးသြားလုိက္မိတယ္။ စာအုပ္နဲ႔ ဖိထားတဲ့ စာရြက္တစ္ရြက္ကို သူမယူၾကည့္လိုက္တယ္။ “ေနာက္ေက်ာက စာႏွစ္ေၾကာင္းကို အသံထြက္ျပီးရြတ္ျပပါ” လို႔ ေရးထားတာျမင္ေတာ့ စာရြက္ေနာက္ေက်ာကို သူမ လွန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ တီဗီြမွာအျမဲလာေနတဲ့ ေၾကာ္ျငာစာသားတစ္ေၾကာင္းကို သူမေတြ႔လိုက္တယ္။
“လတိုင္း စိတ္ညစ္ရတဲ့ရက္ေတြရွိတာ မိန္းမသားတို႔သဘာဝပါ”

ေၾကာ္ျငာစာသားကို ၾကည့္ျပီး သူမရယ္ခ်င္မိတယ္။ ေန႔လယ္က စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ျပီး မေခၚဘဲပစ္ထားမယ္လို႔ေတြးထားတဲ့ အေတြးေတြလည္း ေပ်ာက္ကုန္တယ္။

ကိုယ္လက္သန္႔စင္ျပီး အိပ္ရာဝင္ဖို႔ သူမျပင္တယ္။ တစ္ဖက္လွည့္ျပီး အိပ္ေမာက်ေနတဲ့သူကို ေစာင္းငဲ့ျပီးေတာင္ မၾကည့္လိုက္မိဘူး။ မအိပ္ခင္ စာဖတ္တတ္တဲ့ သူမရဲ႕အက်င့္ေၾကာင့္ ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို သူမေကာက္ယူလိုက္တယ္။ စာအုပ္ၾကားမွာ စာရြက္တစ္ရြက္ ထြက္က်လာျပန္တယ္။

“နင္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္။ ငါလည္း ငါ့ကိုယ္ငါ ခ်င့္ခ်ိန္သင့္တယ္။ ငါ့ကို နင္အျပစ္ရွာတုန္းက လမ္းတစ္ဖက္မွာ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ငါေတြ႔လိုက္တယ္။ ငါ့ကိုမယားေၾကာက္ဆိုျပီး စဖို႔ သူတို႔က လမ္းစလိုက္ရွာေနၾကတာ။ နင့္နဲ႔ငါ ျပိဳင္ျငင္းတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေယာက္်ားပဲကြာ… အိမ္မွာ မိန္းမကို ဘယ္လိုပဲခ်စ္ခ်စ္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲေၾကာက္ေၾကာက္ အျပင္လူေရွ႕သူေရွ႕ေရာက္ရင္ မ်က္ႏွာသာေတာ့ လိုခ်င္တာေပါ့။ ဘယ္သူမဆုိ ကိုယ့္မိန္းမနဲ႔ သင့္ျမတ္ခ်င္ၾကတာခ်ည္းပဲ”

စာဖတ္ျပီး သူမ မွားသြားမွန္းသိလိုက္တယ္။ သူမ လြန္သြားမွန္းလည္း ေတြးမိလိုက္တယ္။ ဝမ္းနည္းတဲ့စိတ္နဲ႔ သူ႔ကို သူမ သိုင္းဖက္ျပီး ကိုယ္ကိုဆဲြလွည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ စာရြက္တစ္ရြက္ ကပ္ထားတာကို ေတြ႔လိုက္ျပန္တယ္။

စာရြက္ေပၚမွာက “ငါ့ကို နမ္းပါ” တဲ့……

မူရင္း – http://ibook.idv.tw/enews/enews331-360/enews356.html

ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Sunday, June 29, 2008) အျပည့္အစုံသုိ႔ »

ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦး အိမ္ေရွ ႔က ျမက္ခင္းျပင္မွာပဲ ေဂါက္ရိုက္ေနပါတယ္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ဇနီးသည္ကို သင္ေပးေနတာပါ။ အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္သူ ရိုက္လိုက္တဲ့ ေဂါက္သီးဟာ တစ္ဖက္အိမ္က ျပတင္းေပါက္ သြားထိပါတယ္။

ဒီေတာ့ အမ်ိဳးသားက "မင္းကိုေျပာသားပဲ။ ေသခ်ာဂရုစိုက္ရိုက္ပါလို႔။ ခုေတာ့ ငါတို႔ သြားေတာင္ပန္ရေတာ့မယ္" လို႔ေျပာျပီး တစ္ဖက္အိမ္ကို ေတာင္းပန္ဖို႔ သြားပါတယ္။

တံခါးေပါက္ တစ္ခ်က္ပဲ ေခါက္ရေသးတယ္ အထဲက အဖိုးအို တစ္ဦးမွ ေႏြးေထြးျပဴငွာစြာပဲ ၾကိဳဆုိတယ္။ အံ့ၾသစြာနဲ႔ပဲ အထဲဝင္ေတာ့ ထိုင္ခံုမွာ ေအးေဆးထိုင္ေစပါတယ္။ ကြဲသြားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ ကလည္း ျပန္ျပင္ျပီးသားျဖစ္ျပီး ေဘးမွာ မွန္အကြဲ တစ္ခ်ိဳ ႔ကို စုပံုထားပါတယ္။

"ကြဲသြားတဲ့မွန္အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ ဘာျပန္လုပ္ေပးရ မလဲခမ်ာ" လို႔ အမ်ိဳးသားက ေမးေတာ့ အဖိုးၾကီးက ေအာက္ပါ အတိုင္း ျပန္ေျဖပါတယ္။

"မလိုဘူးဗ်။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္ကေတာင္ ခမ်ားတို႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ရမွာ။ က်ေနာ္က ဒီအိမ္မွာပိတ္မိေနတဲ့ မီးခြက္ေစာင့္ နတ္တစ္ပါးပါ။ က်ေနာ္ ဒီအိမ္မွာ ပိတ္မိေနတာ ႏွစ္ ၄၀၀ ေက်ာ္ျပီ။ ခု ခမ်ားတို႔ ရိုက္လိုက္တဲ့ ေဂါက္သီးက မွန္လာကြဲေစလို႔သာ က်ေနာ္လြတ္ရတာပါ။

ဒီေတာ့ ေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ မိတ္ေဆြတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ဆု တစ္ခုစီ ေတာင္းခြင့္ေပးမယ္။ က်ေနာ္လည္း မိတ္ေဆြတို႔ဆီကေန ဆုတစ္ခု ျပန္ေတာင္းမယ္။ အဆင္ေျပမယ္ဆုိရင္ေပါ့"

ဒီေတာ့ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ဝမ္းသာအားရစြာနဲ႔ပဲ တစ္ႏွစ္ကို အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁ သန္း အလိုအေလ်ာက္ေငြပံုမွန္ ဝင္ေနေစဖို႔ ဆုကို ေပးဖို႔ေတာင္းပါတယ။္ အမ်ိဳးသမီးကလည္း ကမၻာေပၚမွာ ဇိမ္အက်ဆံုး အိမ္တစ္လံုးနဲ႔ ဝန္ထမ္းေပါင္း မ်ားစြာ ရွိခ်င္တယ္လို႔ ေတာင္းပါတယ္။

"ဟုတ္ျပီ။ တစ္ႏွစ္ကို အေမရိကန္ေဒၚလာ တစ္သန္းဝင္ျပီး ဘယ္ေတာ့မွ မဆင္းရဲေစရေအာင္ ဆုေတြ ျပည့္ေစမယ္။ ဒီက အမ်ိဳးသမီးကုိလည္း နတ္စည္းစိမ္လုိ႔ ျပည့္စံုလွတဲ့ အိမ္တစ္လံုးနဲ႔ အေစခံေကာင္းမ်ား ရေစပါမယ္။ အပိုဆုအေနနဲ႔ ႏွစ္ဦးစလံုး ေဘးမသီ၊ရန္မခ အသက္ရွည္ က်န္းမာေစရမယ္။ ဟုတ္ျပီ။ က်ေနာ္လိုခ်င္တဲ့ ဆုကို ျပန္ေတာင္းမယ္။

က်ေနာ္က ဒီအိမ္မွာပိတ္ေနတာ ႏွစ္ ၄၀၀ မကေတာ့ဘူး။ အခု အလုိခ်င္ဆုံး ကေတာ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ အတူအိပ္ဖို႔ပဲ။ ဒီေတာ့ ခမ်ားအမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ခဏအတူအိပ္ခြင့္ ေပးႏိုင္မလား။ ဒါက်ေနာ့ ေတာင္းဆုိမွုပါ"

လို႔ အဖိုးအိုက အထက္ပါအတိုင္း ေျဖၾကားျပီး ေမးျမန္းပါတယ္။

ဒီေတာ့ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးေတြေဝသြားပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ အတန္ၾကာ စဥ္းစားျပီး အမ်ိဳးသားက ဇနီးကုိ "ခ်စ္ေရ။ တို႔ေတြမွာ အလြန္ေကာင္းတဲ့ အနာဂတ္တစ္ခုရွိေနျပီ။ ေသလည္းေသခ်ာေနျပီ။ ဒီမီးခြက္ေစာင့္ နတ္ရဲ ႔ ေတာင္းဆုိမွုက မွ်တပါတယ္။ ေမာင္ ကေတာ့ သဲဆံုးျဖတ္အတိုင္းပါပဲ" လို႔ ေျပာပါတယ္။

ဇနီးျဖစ္သူကလည္း "အင္း။ ဟုတ္တယ္။ အနာဂတ္က ေသခ်ာေနျပီပဲ။ ေမာင္ လည္းၾကည္ျဖဴတယ္ဆုိရင္ သဲေပးဆပ္ရဲပါတယ္။ နတ္တစ္ပါးနဲ႔ တစ္ၾကိမ္ တစ္ခါ အတူအိပ္တဲ့အေပၚ ေမာင္လည္း နားလည္ေပးမယ္ဆုိ သေဘာတူ ပါတယ္"

ဒီေတာ့ ႏွစ္ဦးသား တိုင္ပင္ျပီး ေခါင္းညိတ္လိုက္ေတာ့ အဖိုးအိုဟာ အမ်ိဳးသမီးကို အေပၚထပ္ေခၚသြားျပီး သူ႔ဆႏၵအတိုင္း လိုက္ေလ်ာေစပါတယ္။ အတန္ငယ္ၾကာျပီးေနာက္ အဖိုးအိုက အမ်ိဳးသမီးကို ေမးပါတယ္။

"ကေလးမ အသက္ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိျပီလဲ"

" ၃၅ ႏွစ္ရွိပါျပီ"လို႔ အမ်ိဳးသမီးက ျပန္ေျဖေတာ့ အဖိုးအုိက ေအာက္ပါ အတိုင္း ျပန္ေျပာပါတယ္။

"ေသသင့္တယ္။ အသက္က ၃၅ ႏွစ္ရွိျပီ။ ခုထိ အာလာဒင္မီးခြက္ေစာင့္နတ္ေတြ ကို ယံုၾကတုန္းပဲ"

---
သင္ခန္းစာ - ေလာဘ စိတ္ဟာ ဆင္ျခင္တံု တရားကို ေက်ာ္လြန္ သြားရင္ မျဖစ္သင့္တာ ျဖစ္ရ ပါတယ္။

..
ေအာင္ခမ္း (ရိုးရာေလး) အျပည့္အစုံသုိ႔ »