က်ဴရွင္ သို႔မဟုတ္ ေဆးၿမီတုိ

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 7/04/2014 02:08:00 PM

စည္သူေအာင္ျမင့္| ေသာၾကာေန႔၊ ဇူလုိင္ ၄ ရက္၊ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္

(ေဆာင္းပါး) အခုရက္ပိုင္းအတြင္း ထြက္ေပၚလာတဲ့ သတင္းေတြထဲမွာ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာခင္စန္းရီရဲ႕ သတင္းေထာက္ေတြကို ေျပာတဲ့ မွတ္ခ်က္စကားအေတာ္ေလးကို ထူးျခားပါတယ္။ ဆရာ၊ဆရာမေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္သက္ဆိုင္ရာေက်ာင္းမွာ စာကို ေကာင္းေကာင္းသင္၊ ေနာက္ကိုယ့္ရဲ႕ အားလပ္ခ်ိန္မွာလည္း ကိုယ္တတ္ထားတဲ့ အတတ္ပညာနဲ႔ အပို၀င္ေငြ ရွာႏုိင္ပါတယ္ဆိုၿပီး ေျပာဆိုလိုက္တာပါ။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြ က်ဴရွင္သင္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ျပႆနာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနပါၿပီ။ဘယ္ပညာေရး၀န္ႀကီးကမွ လက္ေတြ႕က်တဲ့ ထိေရာက္တဲ့ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းမႈ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ တစ္ေလွ်ာက္လံုး သူတို႔လုပ္ခဲ့တာကေတာ့ က်ဴရွင္မသင္ရဆိုတဲ့ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ၀မ္းေရးအတြက္ က်ဴရွင္သင္ေနရတဲ့ တစ္တိုင္းျပည္လံုးက ဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာ ဥပေဒ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္း ခ်ိဳးေဖာက္သူေတြ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆက္တဲြ ျပႆနာကလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ အခု ပညာေရး၀န္ႀကီးကေတာ့ ဒီကိစၥလက္ေတြ႕က်က်ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းမယ့္ပံုေပၚပါတယ္။ က်ဴရွင္ကိစၥ ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲ၊ ဘယ္လို ေျဖရွင္းသင့္သလဲဆိုတာ ေဆြးေႏြးသြားပါ့မယ္။

က်ဴရွင္ေတြ အားေကာင္းစျပဳလာတဲ့ ၁၉၈၀ ၀န္းက်င္ ႏွစ္ေတြတုန္းက အခုလို ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြက က်ဴရွင္ျပစားတယ္ဆိုတာ သိပ္ေခတ္မစားပါဘူး။ သက္ဆုိင္ရာဘာသာရပ္ ကၽြမ္းက်င္သူေတြက က်ဴရွင္ေထာင္ၿပီး ေက်ာင္းသားအားလံုးကို သင္ၾကားျပသေပးတာမ်ဳိးပါ။ အထူးသျဖင့္ အေျခခံပညာ အထက္တန္းလို႔ေခၚတဲ့ ကုိးတန္း၊ ၁၀ တန္းေတြ အတြက္ပါ။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ခက္ခဲတယ္လို႔ ယူဆၾကတဲ့ အဂၤလိပ္စာ၊ သခ်ၤာ၊ ႐ူပေဗဒနဲ႔ ဓာတုေဗဒလို ဘာသာရပ္ေတြကို သင္ၾကားေပးၾကပါတယ္။

အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ျမန္မာ့ပညာေရးဟာ အာဏာရွင္ ဦးေန၀င္းေခတ္ကစလို႔ ေနာက္ပိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေစာေမာင္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီး သန္းေရႊ လက္ထက္တိုင္ေအာင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္တိုက္က်ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သင္ၾကားေရးအပိုင္းမွာ က်ဆင္းလာတာျဖစ္ၿပီး အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ စာေကာင္းေကာင္း မတတ္တဲ့ ဘဲြ႕ရေတြ မ်ားျပားလာသည္အထိ ဆိုးရြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီမွာ ျပႆနာႏွစ္ခု လာေပါင္းဆံုပါတယ္။ တစ္ခုက အစိုးရစာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ သင္ၾကားေရး ညံ့ဖ်င္းလာတဲ့အခါ ျပည္သူလူထုဟာ ကိုယ့္ကေလး ပညာတတ္ဖို႔ ေက်ာင္းကို ပို႔႐ံုနဲ႔ မရေတာ့ဘူး။ေက်ာင္းခ်ိန္ျပင္ပ အျပင္မွာလည္း က်ဴရွင္သင္ခိုင္းမွရမယ္ဆိုတဲ့ အသိ၀င္သြားတာပါ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ လုပ္ခလစာ ၀င္ေငြနည္းပါး၊ အျခားအစိုးရ၀န္ထမ္းေတြလို အဂတိလိုက္စားၿပီး ၀င္ေငြရွာဖို႔ အခြင့္အလမ္းမရွိသေလာက္ျဖစ္ေနတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကလည္း ၀မ္းေရးအတြက္ ေက်ာင္းခ်ိန္ျပင္ပမွာ က်ဴရွင္သင္လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္လိုက္တဲ့အခါ ဘယ္ကေလး၊ ဘယ္အတန္းမဆို က်ဴရွင္မသင္ရင္ မျဖစ္ဆိုတဲ့ အေနအထားအထိ ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီလိုနည္းနဲ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္းမွာလည္း စာသင္၊ ျပင္ပမွာလည္း က်ဴရွင္သင္ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ေပးရေပမယ့္ ပညာတတ္ေျမာက္မႈကေတာ့ တိုးတက္မလာပါဘူး။ တိုးတက္မလာ႐ံုမက က်ၿပီးရင္း က်ဆိုတဲ့ အေနအထားေတာင္ ေရာက္လာပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရတာဟာ ပညာေရးစနစ္ႀကီးတစ္ခုလံုး ယိုယြင္းေနတာေၾကာင့္လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ႏုိင္ပါတယ္။

ပညာသင္ၾကားေရးအပိုင္းကိုၾကည့္ရင္ အလြန္႐ိုးရွင္းတဲ့ျပႆနာက ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းခ်ိန္အတြင္း ကေလးေတြကို ဆရာ၊ ဆရာမေတြက စာေကာင္းေကာင္း တတ္ေျမာက္ေအာင္ သင္ေပးႏုိင္ရင္ က်ဴရွင္ဆိုတာ မလိုအပ္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံတကာ နမူနာကလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ လက္ရွိ တုိင္းျပည္မွာ ျဖစ္ေနတာ သင္ၾကားေပးေနတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကိုယ္တိုင္ အလြန္ဆိုးရြားတဲ့ ပညာေရးစနစ္ေအာက္မွာ သင္ၾကားခံ ႀကီးျပင္း ၏လာသူေတြျဖစ္လို႔ အရည္အခ်င္း နည္းေနတာပါ။ ေနာက္ျပႆနာတစ္ခုက ၀မ္းေရးအတြက္ က်ဴရွင္သင္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္အိမ္မွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ လာၿပီး သင္ရေအာင္ လုပ္ရပါေတာ့မယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ေနၾကပါသလဲ၊ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ အခန္းထဲမွာ ေတာ္ရိ ေလ်ာ္ရိသင္၊ က်ဴရွင္လာတဲ့ ကေလးေတြကို ပိုဂ႐ုတစိုက္ သင္ေပး၊ စာေမးပဲြေတြမွာလည္း ကိုယ့္ဆီမွာ က်ဴရွင္လာယူတဲ့ ကေလးေတြ ပိုၿပီး အမွတ္ရ၊ ပိုၿပီးေအာင္ ဆိုတာမ်ိဳး သက္ေသျပႏုိင္ေရး လုပ္ၾကရပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြမွာ ဒီလို ေစတနာ မရွိတာမွန္ေပမယ့္ အေျခအေနက အဲဒီဘက္ကို ေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ေပးေနတဲ့သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာေရးစနစ္ဆိုးက ေစတနာ၊ ၀ါသနာ၊ အနစ္နာ ခံရမယ္ ဆိုတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္တာပါ။

ဒီျပႆနာ ေျပလည္ေစေရးအတြက္ အဓိကလုပ္ဖို႔ လိုတာက သင္ၾကားေရး ထိေရာက္ေအာင္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ အရည္အခ်င္းျမႇင့္ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဆက္ၿပီးတုိးပြားလာမယ့္ ေနာက္ထပ္ခန္႔မယ့္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြအျဖစ္ အရည္အခ်င္းရွိသူေတြ ေရာက္လာဖို႔ လိုပါတယ္။ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲမွာ သင္ၾကားလိုက္တာနဲ႔ တတ္ေျမာက္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္ေအာင္ ဘက္ေပါင္းစံုက ဖန္တီးဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ လုပ္ခလစာဟာ သူ႕အဆင့္အတန္း ဂုဏ္အဂၤါနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ လုပ္ခလစာမ်ဳိး၊ ထူးခၽြန္သူေတြ၊ ေတာ္သူေတြ ဆရာ၊ ဆရာမ ဘ၀နဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း လာေအာင္ ဆဲြေဆာင္ႏုိင္တာမ်ဳိး လုပ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါက ေရရွည္ပါ။ ေရတိုအတြက္ကေတာ့ ေဒါက္တာခင္စန္းရီ ေျပာသလို က်ဴရွင္သင္တာကို စည္းကမ္းရွိရွိ၊ တရား၀င္ခြင့္ျပဳေပးရပါမယ္။ ဘယ္လိုသင္ရမယ္၊ ဘယ္လိုဆိုတာမ်ဳိး မလုပ္ရဘူး၊ တစ္ရက္ကို အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္၊ တစ္ပတ္ကို အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္သင္ရမယ္ဆိုတာမ်ဳိး စနစ္တက် စည္းကမ္းသတ္မွတ္ေပးဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။

အထူးသျဖင့္ လက္ရွိ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ကေလးငယ္ေတြကို ျပန္ေပးဆဲြသလိုျဖစ္ေနတဲ့ က်ဴရွင္သင္ၾကားတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး ပိတ္ပင္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဥပမာ အတန္းပိုင္က ကိုယ့္အတန္းထဲက ကေလးကို ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ က်ဴရွင္ျပန္ေပးေနတာမ်ဳိး၊ ဘာသာရပ္ဆရာက ကိုယ္သင္တဲ့ ဘာသာ၊ ကိုယ္သင္တဲ့ အတန္းက ေက်ာင္းသားေတြကို က်ဴရွင္ျပန္ေပးေနတာမ်ဳိး ကန္႔သတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ လက္ရွိ ဒါေတြကန္႔သတ္ထားတာ မရွိေလေတာ့ ကိုယ့္ဆီ က်ဴရွင္လာသင္တဲ့ ကေလးကို မ်က္ႏွာသာ ေပးတာ၊ အမွတ္ပိုေပးတာ၊ လာမသင္တဲ့ ကေလးေတြကို အတန္းထဲမွာ ခဲြျခားဆက္ဆံတာ၊ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ စိတ္ဒဏ္ရာရေအာင္ လုပ္တာေတြ ရွိေနၿပီး ဆရာဆရာမေတြကို အဂတိလိုက္စားတဲ့ဘက္ ေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔သလိုလည္း ျဖစ္ေစပါတယ္။

ေဒါက္တာခင္စန္းရီေျပာတာ လက္ေတြ႔က်၊ သဘာ၀က်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ဒါဟာ ေဆးၿမီးတို ေျဖရွင္းနည္းပဲဆိုတာကိုေတာ့ အေသအခ်ာသေဘာေပါက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ တကယ့္တကယ္ ျပႆနာ ေျဖရွင္းခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဆံုးပါးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာျမင့္ျမင့္ခင္ ေျပာသလို ပညာေရးစနစ္ကို ေျမလွန္ၿပီး၊ အျမစ္ကေနလွန္ၿပီး ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲမွသာ ရႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း သံုးသပ္တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

Mizzima Burmese