ကြၽန္မ . . . ကားစပယ္ယာ

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 6/04/2014 08:41:00 PM

ရန္ကုန္ အင္းစိန္လမ္းေပၚရွိ လွည္းတန္းမွတ္တုိင္သို႔ ထုိးဆုိက္လာသည့္ ၄၈ အဲကြန္း အထူးဘတ္စ္ကားေပၚ ေျပးတက္ေသာ ခရီးသည္အခ်ဳိ႕ ကားခလုိက္လံေကာက္ခံသည့္ ယာဥ္ေနာက္လုိက္ေၾကာင့္ တအံ့တၾသ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနၾကပုံရသည္။ ေက်ာလယ္ခန္႔ဆံပင္ကို စုစည္းခ်ည္ေႏွာင္ထားၿပီး ခဲႏွင့္အျပာရင့္ေရာင္ တဲြစပ္ထားေသာ ယာဥ္ေနာက္လုိက္၀တ္စုံ ခပ္ပြပြကို ၀တ္ဆင္ထားသူမွာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ပင္။

သူမသည္ ဗိုလ္တေထာင္မွ ရန္ကုန္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္သို႔ ေျပးဆဲြသည့္ ၄၈ အဲကြန္း အထူးယာဥ္လုိင္းမွ ခန္႔အပ္ထားေသာ ပထမဆုံး အမ်ဳိးသမီးယာဥ္ေနာက္လိုက္မ်ားထဲမွ ယာဥ္ေနာက္လုိက္ မနီနီစိုးျဖစ္သည္။ ငါးေပခန္႔ အရပ္ကေလးႏွင့္မလုိက္ ပိန္သြယ္သြယ္ ခႏၶာကုိယ္ကေလးႏွင့္ ကားတစ္စီးလုံး ေရွ႕ေနာက္၀ဲယာမက်န္ လြန္းကေလးလို ေျပးလႊားလႈပ္ရွားေနသည္။

မနီနီစိုးက ယာဥ္ေနာက္လုိက္လုပ္သက္ တစ္လခန္႔သာရွိေသးေသာ္လည္း ယာဥ္စီးခေငြမ်ားကို ၀ါရင့္ယာဥ္ေနာက္လုိက္တစ္ဦးသဖြယ္ လက္ခလယ္ႏွင့္ လယ္ညိႇဳးၾကားညႇပ္၍ သိမ္းဆည္းထားသည္။ ယာဥ္ေမာင္းဒ႐ုိင္ဘာထံ လမ္းေၾကာင္း ရွင္း၊ မရွင္း အဲကြန္းေအး၊ မေအး အေနအထားေတြကို သက္ေသာင့္သက္သာ သတင္းပို႔ေနၿပီး သူ႔ကို စူးစမ္းေနေသာ ခရီးသည္မ်ား၏ မ်က္လုံးမ်ားကို တုံ႔ျပန္ၿပံဳးျပလုိက္ေသးသည္။

‘‘ကားေပၚစေရာက္ေရာက္ခ်င္း ျဖစ္ပါ့မလား စိုးရိမ္စိတ္ရွိတယ္။ ရွက္တယ္။ ယာဥ္ေနာက္လုိက္ ယူနီေဖာင္း၀တ္လုိက္ေတာ့ စိတ္ထဲဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ ခရီးသည္ေတြကေတာ့ ကိုယ့္ကိုေတြ႕ေတာ့ ဟာခနဲ၊ ဟင္ခနဲ ျဖစ္ၾကတယ္။ အံ့ၾသၾကတယ္။ ရယ္ျပၾကတယ္’’ဟု မနီနီစိုးက ယာဥ္ေနာက္လုိက္ဘ၀ ကနဦးအေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ေျပာျပသည္။

စလုပ္စဥ္က အမ်ိဳးသားယာဥ္ေနာက္လုိက္မ်ားကဲ့သုိ႔ မပါးနပ္သည့္အတြက္ ကားခပုိက္ဆံပိုေငြကို ခ်က္ခ်င္းျပန္မအမ္းႏုိင္ျခင္း၊ ယာဥ္စီးခကို အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ ေအာ္မေတာင္းရဲျခင္း၊ ယာဥ္စီးခ တမင္မေပးသည့္ ခရီးသည္မ်ားကို အတင္းမေတာင္းရဲျခင္း၊ ခရီးသည္က စိတ္တိုင္းမက်၍ ေဟာက္ျခင္း၊ ယွဥ္ၿပိဳင္ေမာင္းလာသည့္ ေနာက္ကား၊ ေရွ႕ကားနံပါတ္မ်ားကို မမွတ္မိျခင္း၊ မွတ္တိုင္နာမည္မ်ား ေအာ္ဟစ္သတိေပးဖို႔ ႏႈတ္မရဲျခင္းတို႔ ႀကံဳေတြ႕ရသည္။

‘‘ခရီးသည္ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္ဆို သူ႔ကို ေငြခ်က္ခ်င္းမအမ္းလုိ႔ဆိုၿပီး ညီမကို ေဟာက္လုိက္တာ လန္႔ဖ်ပ္သြားတယ္။ နားထင္နားရင္း ပူထူသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ မအမ္းေသးဘူးဆိုတာ ဦးေလးက အခုမဆင္းေသးလို႔ မေပးေသးတာပါ၊ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔လို႔ပဲ ေျပာရဲတယ္။ က်န္တာေတာ့ မေျပာရဲဘူး။ ေၾကာက္တယ္’’ ဟု ယင္းအျဖစ္အပ်က္ကိုေျပာေနစဥ္ ျပန္လည္သတိရသည့္အတြက္ မနီနီစုိး မ်က္ရည္မ်ား ရစ္၀ဲလာသည္။

မိသားစုခုနစ္ေယာက္အနက္ အငယ္ဆုံးသမီး မနီနီစိုးက ဆယ္တန္းအထိ ပညာသင္ၿပီးေနာက္ ဇာထိုးပန္းထိုးအလုပ္ျဖင့္ ဘ၀ရပ္တည္ရာကေန ရပ္ကြက္ထဲက လုိင္းကားယာဥ္ေမာင္းမိတ္ေဆြ၏ ကူညီမႈျဖင့္ ၄၈ ယာဥ္ေနာက္လုိက္ျဖစ္လာခဲ့သူ ျဖစ္သည္။

‘‘သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ အမ်ဳိးသမီးယာဥ္ေနာက္လုိက္ေတြရွိတယ္။ ျမန္မာျပည္က ဒီလိုလုပ္မယ္ဆုိေတာ့ စိတ္၀င္စားတယ္။ အလုပ္သြားေလွ်ာက္ေတာ့ ဂိတ္က ေယာက်္ားေတြေတာင္ အံ့ၾသတယ္။ ကြၽန္မတို႔ကလည္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ယာဥ္ပိုင္ရွင္ကိုေျပာတယ္။ ဒီေန႔ေလွ်ာက္ မနက္ျဖန္ ကားေပၚစတက္တာပဲ’’ဟု မနီနီစိုးကဆုိသည္။

ေယာက်္ားသားမ်ားသာ လုပ္ႏုိင္ေသာအလုပ္ဟု အလိုအေလ်ာက္ နားလည္ထားၾကေသာ ကာယခြန္အားဦးစားေပး ယာဥ္ေနာက္လုိက္ (စပယ္ယာ)အလုပ္မွာ ႐ုတ္တရက္ဆိုလွ်င္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားႏွင့္ မအပ္စပ္သေယာင္ပင္။ သို႔ေသာ္ မနီနီစုိး အပါအ၀င္ အမ်ဳိးသမီး ၂၀ ဦးမွာ ၄၈ အဲကြန္းအထူးယာဥ္တြင္ ယာဥ္ေနာက္လိုက္အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ မနီနီစိုးတို႔ကို ေတြ႕ဆုံအားက်၍ အလုပ္လာေလွ်ာက္သူ အမ်ဳိးသမီးမ်ား၏ ေလွ်ာက္လႊာမ်ားကို ေန႔စဥ္လက္ခံေနရေၾကာင္း ၎တို႔၏ယာဥ္ပုိင္ရွင္ ကိုတ႐ုတ္ေလးက ေျပာသည္။

‘‘ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးမွာ ၀န္ေဆာင္မႈေကာင္းေကာင္းေပးႏုိင္တဲ့ ယာဥ္လုိင္းမရွိေတာ့ အဲကြန္းဖြင့္တဲ့ယာဥ္လုိင္းလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးတယ္။ အဲဒီမွာ ခရီးသြားမိဘျပည္သူကို ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ ေျပာဆိုဆက္ဆံဖို႔ ယာဥ္လုပ္သားလိုလာတယ္။ ဒါမ်ဳိးက အမ်ဳိးသမီးေတြနဲ႔ပဲ သင့္ေတာ္တယ္။ သူတုိ႔အတြက္လည္း အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေပၚလာမယ္။ ဒါေၾကာင့္ စၿပီးခန္႔ျဖစ္တာပါ’’ဟု ကိုတ႐ုတ္ေလးက ေျပာသည္။

အမ်ဳိးသမီးယာဥ္ေနာက္လုိက္မ်ားေၾကာင့္ ၀န္ေဆာင္မႈပိုင္းတြင္ သိသိသာသာ ခ်ီးက်ဴးခံရၿပီး ခရီးသည္မ်ား စိတ္ေက်နပ္မႈရွိေၾကာင္း တုံ႔ျပန္မႈမ်ား ျပန္ၾကားရသည့္အတြက္ ၎တုိ႔ကို အလုပ္ခန္႔ရတာ ထုိက္တန္သည္ဟု ကိုတ႐ုတ္ေလးကဆုိသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ လက္ရွိအေနအထားမွာ ဘဲြ႕ရပညာတတ္မ်ားပင္ အလုပ္တစ္ေနရာရဖို႔ ႐ုန္းကန္ႀကိဳးစားရသည္။ အထူးသျဖင့္ ပညာေရးအေျခခံအားနည္းေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားဆိုလွ်င္ တစ္ေန႔လုပ္ခလစာ ႏွစ္ေထာင္ခန္႔ရဖို႔ ႐ုန္းကန္ေနရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စားၿပီးေသာက္ၿပီး စရိတ္ၿငိမ္း တစ္ေန႔ အနည္းဆုံး ၀င္ေငြငါးေထာင္ခန္႔ ရရွိသည့္ ယာဥ္ေနာက္လုိက္အလုပ္မွာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအတြက္ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းတစ္ခုအျဖစ္ ေပၚထြက္လာသည္။

နဂိုပန္းထုိးသည့္အလုပ္ထက္ ၀င္ေငြႏွစ္ဆပိုရေသာေၾကာင့္ ယာဥ္ေနာက္လုိက္လုပ္ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း မနီနီစိုးက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာသည္။

‘‘ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ က်န္းမာေရးေကာင္းတယ္၊ ခံႏုိင္ရည္ရွိတယ္ဆိုရင္ ဒီအလုပ္က အထည္ခ်ဳပ္ထက္စာရင္ စရိတ္ၿငိမ္းျဖစ္ေတာ့ လုပ္ေစခ်င္တယ္။ တစ္လ၀င္ေငြ တစ္သိန္းခဲြေတာ့ေက်ာ္တယ္။ အရင္ပန္းထုိးတဲ့ အလုပ္ထက္လည္း ႏွစ္ဆေလာက္ ၀င္ေငြပိုရတယ္’’ဟု မနီနီစိုးက တြက္ခ်က္ရွင္းျပသည္။

ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမႈဓေလ့အရ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ယာဥ္ေနာက္လုိက္လုပ္ျခင္းအေပၚ မ်က္လုံးစိမ္းျဖင့္ ၾကည့္ေကာင္းၾကည့္သူမ်ား ရွိႏုိင္ေသာ္လည္း ေရရွည္တြင္ ခရီးသြားျပည္သူမ်ား၏ အဆင္ေျပလုံၿခံဳမႈ၊ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္မႈတို႔ေၾကာင့္ အမ်ဳိးသမီးယာဥ္ေနာက္လုိက္မ်ားကို ေစ်းကြက္အရ ေတာင္းဆိုမႈမ်ားပင္ ရွိလာႏုိင္ေၾကာင္း အမ်ဳိးသမီးအေရးလႈပ္ရွားသူ မခင္ေလးကေျပာသည္။

‘‘အမ်ဳိးသမီးေတြကို အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း ဖန္တီးေပးႏုိင္တဲ့အတြက္ အစ္မတို႔ကေတာ့ ႀကိဳဆိုတယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ ပင္ကိုစိတ္က ေအးခ်မ္းၿပီး ျပႆနာမျဖစ္ခ်င္တဲ့သူေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ယာဥ္တုိက္မႈတုိ႔ ကားၿပိဳင္ေမာင္းတာတို႔လို ျပႆနာေတြလည္း မရွိႏုိင္ဘူး။ ခရီးသည္ေတြကိုလည္း ကာယိေႁႏၵပ်က္ေအာင္ ကားေပၚအတင္းဆဲြတင္ ဆဲြခ်တာမ်ဳိး အမ်ဳိးသားေတြလို မလုပ္ၾကတဲ့အတြက္ ေစ်းကြက္ကေတာင္ သူတုိ႔ကို ေတာင္းဆိုလာလိမ့္မယ္’’ဟု ၎ကေျပာသည္။

မနက္ ၄ နာရီထုိးသည္ႏွင့္ အိမ္ႏွင့္ သံုးမွတ္တုိင္ရွိ ယာဥ္လုိင္းပိုင္ရွင္အိမ္ထံ ဘ၀တူယာဥ္ေနာက္လုိက္ အမ်ဳိးသမီးတစ္စုႏွင့္အတူ မနီနီစိုးတုိ႔ သြားၾကသည္။ ၄၈ ဂိတ္ေရာက္လွ်င္ မိမိတို႔ကားက ရထားသည့္ ဘုံပိုက္ဆံျဖင့္ နံနက္စာ ၀၀လင္လင္ စားေသာက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဗုိလ္တေထာင္ဂိတ္ေရာက္သည္ႏွင့္ တန္းစီ၊ ေရွ႕ကားမရွိလွ်င္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္၊ ေန႔လယ္ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ ေရွ႕ကားမထြက္ခင္ ထမင္းအသည္းအသန္စား။ တစ္ေန႔ ၿမိဳ႕ထဲအတက္ေလးေၾကာင္း ျပည့္ေအာင္ဆဲြ။ ည ၁၀ နာရီတြင္ေတာ့ ယာဥ္ေမာင္းႏွင္သူ အပါအ၀င္ ယာဥ္ေနာက္လိုက္ႏွစ္ဦးတို႔က ၀င္ေငြခဲြေ၀ၿပီးသည္ႏွင့္ အလုပ္စခန္းသိမ္းေၾကာင္း မနီနီစိုးက တစ္ေန႔တာလႈပ္ရွားမႈကို ေျပာျပသည္။

၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္မတုိင္မီ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုလက္ထက္က တိရစၧာန္အ႐ုပ္အမည္မ်ားျဖင့္ ၿမိဳ႕တြင္းေျပးဆဲြသည့္ ဘတ္စ္ကားမ်ားတြင္  အမ်ဳိးသမီးလက္မွတ္ေရာင္းမ်ားကို ခန္႔ထားခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ယင္းဘတ္စ္ကားႀကီးမ်ားမွာ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို သံဆန္ခါျဖင့္ ကာရံခဲြျခားထားၿပီး လက္မွတ္ေရာင္းမွာ က်ား၊ မ သီးသန္႔ျဖစ္သည္။ ယခု ၄၈ ယာဥ္လုိင္းတြင္ေတာ့ က်ား၊ မ ခဲြျခားမႈမရွိဘဲ တစ္တန္းတည္း ၀န္ေဆာင္မႈေပးရျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ ပထမဆုံး အမ်ဳိးသမီးယာဥ္ေနာက္လုိက္ဟုပင္ ဆုိရမည္။

ခရီးသည္ေယာက်္ားေလးအမ်ားစုကလည္း မနီနီစိုးတို႔ကို ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမသဖြယ္ ေပ်ာ္ေစျပက္ေစ စေနာက္မႈသာရွိၿပီး ကာယိေႁႏၵပ်က္ယြင္းေလာက္ေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္မႈမ်ား မျပဳၾကေပ။

‘‘ေယာက်္ားေလး အုပ္စုလုိက္တက္လာရင္ ကြၽန္မတို႔ကို ၾကည့္ၿပီးစၾကတယ္။ အစ္မေရ ကြၽန္ေတာ့္အစ္မေတြလည္း စပယ္ယာလုပ္ခ်င္တယ္ ေျပာေပးပါတို႔။ အစ္မတို႔ကို ေလးစားတယ္တို႔။ ငါတို႔ႏုိင္ငံလည္း ႏုိင္ငံတကာအဆင့္မီျဖစ္သြားၿပီတို႔ အဲဒီလို မၾကားတၾကားေရာ သိသိသာသာေရာ စၾကတယ္။ အရမ္းဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးေတာ့ မရွိၾကဘူး’’

ဘယ္သူမွားမွား ကိုယ့္အမွား။ ခရီးသည္ႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ သည္းခံရမည္ဟု သူေဌးမွာၾကားခ်က္အတုိင္း လုိက္နာသည္။ ကားဆဲြေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို က်ပ္ငါးေထာင္မွ ရွစ္ေထာင္၊ ကိုးေထာင္အထိရေသာ အလုပ္ကို သူမစြန္႔လႊတ္ႏုိင္။ သို႔ေသာ္ နံနက္ ၄ နာရီကေန ည ၁၀ နာရီအထိ ေန႔စဥ္လႈပ္ရွားရေသာ ဒီအလုပ္ကို ဘယ္အထိ ဆက္လုပ္ႏုိင္မလဲဆိုတာေတာ့ သူေသခ်ာမေျပာႏုိင္ေသး။

‘‘အိမ္ကလည္း ဘယ္ေလာက္ထိ လုပ္ႏုိင္မလဲၾကည့္မယ္တဲ့။ ကြၽန္မကေတာ့ ပညာယူခ်င္ေသးတယ္။ ကားလည္း ကိုယ္တုိင္ေမာင္းခ်င္တယ္။ အမ်ဳိးသမီးေမာ္ေတာ္ပီကယ္ေတြ၊ ရဲေမေတြဆို အားက်တယ္။ အခုကားလုိက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႕တယ္။ သူတုိ႔က ကြၽန္မကိုေလးစားတယ္။ ဂုဏ္ယူတယ္။ လုပ္ရဲတယ္ေနာ္’’တဲ့။

ယာဥ္ေနာက္လုိက္အလုပ္ေၾကာင့္ မနီနီစိုးတြင္ အလုပ္အကိုင္အဆက္အသြယ္မ်ား ပိုမိုရရွိလာသည္။ ဘုရားဖူးယာဥ္လုိင္းမ်ား၊ အေ၀းေျပးယာဥ္လုိင္းမ်ားက ၎တို႔ထံတြင္ ယာဥ္အကူမယ္လာလုပ္ဖုိ႔ ကမ္းလွမ္းၾကသည္။ မနီနီစိုးကေတာ့ ယာဥ္ေနာက္လိုက္ဘ၀တြင္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားစြာ ယူလုိေသးသည္။

အနာဂတ္အတြက္ သူ႔ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကလည္း သိပ္မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ကားလုပ္ငန္းႏွင့္ နီးစပ္သည့္ ဘ၀တုိးတက္ေရးကို သူကရွာေဖြၿပီးသားျဖစ္သည္။

‘‘လမ္းေၾကာင္းေတြကို ကြၽမ္းက်င္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးတကၠစီယာဥ္ေမာင္း လုပ္ခ်င္တယ္။ ယာဥ္ပိုင္ရွင္ကလည္း ကားေမာင္းသင္ေပးမယ္ ေျပာတယ္။ အခုလည္း ကားႀကီးကို စက္ေတြႏႈိးတတ္ၿပီ။ ကားအေၾကာင္းလည္း နည္းနည္းပါးပါးသိေနၿပီ’’

7day daily