ဒီမိုကေရစီ က်န္းမာပါေစ
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
-
5/11/2014 06:26:00 PM
(ေဆာင္းပါးရွင္ - ေမာင္ၾကည္)
တစ္ခါတုန္းက ဇာတ္သေဘၤာေရျမဳပ္လို႔ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ ဇာတ္သူဇာတ္သားေတြနဲ႔ ဇာတ္ေသတၱာေလး တစ္လံုးကိုပိုက္ၿပီး ဇာတ္ကမယ့္ရြာကို ျဖစ္သလို ေရာက္လာခဲ့ၾကတဲ့ ဇာတ္အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီညက ဇာတ္ကရမယ့္ည။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကကိုကရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ တစ္လံုးတည္းေသာ ဇာတ္ေသတၱာကို ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဇာတ္၀တ္ဇာတ္စားက တစ္စံုတည္းရွိေတာ့တယ္။ ကိုင္း မထူးပါဘူးေလ။ ရွိတဲ့တစ္စံုနဲ႔ပဲ ရွိတဲ့လူ၀တ္ၿပီး ျဖစ္သလို ကရေတာ့မွာေပါ့ေလ။ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ။
ဒါနဲ႔ အဲဒီညက ေရႊပြဲလာပရိသတ္ကို ပထမဆံုး ေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ဇာတ္က ရေသ့၀တ္စံုနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ ဇာတ္ပါပဲ။ ရေသ့တစ္ပါးက သူ႔အလွည့္ကၿပီးေတာ့ ထြက္သြားတယ္။ ေနာက္တစ္ပါး တက္လာတယ္။ ရေသ့၀တ္စံုနဲ႔ပါပဲ။ ေစာေစာက၀တ္သြားတဲ့ ရေသ့၀တ္စံုနဲ႔ပါပဲ ။ဒီလိုနဲ႔ ရေသ့ေတြတစ္ပါးၿပီး ေနာက္တစ္ပါး။ ေနာက္တစ္ပါးၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္တစ္ပါး။
ၾကာေတာ့ ပရိသတ္ထဲက လူတစ္ေယာက္က မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ “ေဟ့ ဘယ္လိုလဲကြ မင္းတို႔ဇာတ္က ဒီရေသ့ေတြပဲ ရွိလား။ တျခားလူေတြ မရွိေတာ့ဘူးလား” လို႔ ထေမးပါေလေရာ။ ကန္႔လန္႔ကာၾကားထဲက အသံတစ္သံ ထြက္လာတယ္။ “ဟုတ္ကဲ့ သည္းခံၾကပါခင္ဗ်ာ။ ဒီေန႔ည ကမယ့္ဇာတ္က ရေသ့ရွစ္ေသာင္းဇာတ္ပါ” တဲ့။ ၾကည့္ေပေရာ့ မိုးအလင္း။ တစ္ညလံုးထိုင္ၾကည့္ေတာင္ ရေသ့ရွစ္ေသာင္းက ကုန္ႏုိင္ပါ့မလားမသိ။ တစ္ခါလာလည္း ဒီရေသ့။ ေနာက္တစ္ခါလာလည္း ဒီရေသ့။ မဆံုးႏုိင္တဲ့ အဲဒီရေသ့ေတြကို ျပည္သူေတြ ၾကည့္ခဲ့ရေပါင္း မ်ားပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျပည္သူေတြ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလအထိ ရေသ့ရွစ္ေသာင္းဇာတ္ကို ဆက္ၾကည့္ေနရဦးမွာလဲ။
ျမန္မာျပည္ဆိုတဲ့ ဇာတ္႐ံုေတာ္ႀကီးမွာ ရေသ့ရွစ္ေသာင္းဇာတ္ကို ကျပအသံုးေတာ္ခံလာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္လာခဲ့ပါၿပီ။ စင္ေပၚကိုတက္လာတာ ဒီ၀တ္စံုနဲ႔ဒီလူ။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ စင္ေပၚကို ထပ္တက္လာတာလည္း ဒီ၀တ္စံုနဲ႔ ဒီလူပါပဲ။ မေျပာင္းလဲေသာ စကားလံုးမ်ားကို မေျပာင္းလဲေသာ လူေတြက မ႐ိုးႏိုင္စြာ ေျပာေနေပမယ့္ ျပည္သူေတြကေတာ့ ႐ိုးအီလြန္းလို႔ သမ္းေ၀ေနၾကပါၿပီ။ အင္း ဒီဇာတ္႐ံုႀကီးမွာ ဒီလူေတြနဲ႔ ဒီဇာတ္ကိုၾကည့္ေနရတာ ဒီလိုပံုနဲ႔ မိုးလင္းေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ လင္းၾကက္က တြန္ေတာ့မယ္။ ေရာင္နီလည္း လာေတာ့မယ္။ ဒီမိုကေရစီမင္းသားက မထြက္ႏုိင္ေသး။ မင္းသား၀တ္စံု ေပ်ာက္ေနတာပဲလား။ အရင္ကတည္းက မင္းသား၀တ္စံု မပါလာတာပဲလား။ ကမယ့္မင္းသားကိုက မရွိတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီမင္းသားက မင္းသား၀တ္စံုခြၽတ္ၿပီး လူၾကမ္း၀တ္စံု ေျပာင္း၀တ္ဖို႔ စိတ္ကူးေနတာလား။ ဘီလူးေခါင္းနဲ႔ မင္းသားေလးမ်ား ျဖစ္ေနမလား။
ျပည္သူေတြမွာေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ဇာတ္စင္ေရွ႕မွာ ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထိုင္လို႔။ “ကပါေတာ့ဗ်ဳိ႕” “ႏွစ္ပါးသြား ကပါေတာ့။ ဘယ္ေတာ့ ကမွာလဲ” လို႔ ေအာ္ရလြန္းလို႔ အသံေတြလည္း ျပာေနၿပီ။ တစ္ညလံုး ငုတ္ထုတ္ထုိင္ေနရလို႔ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေညာင္းညာကိုက္ခဲေနၿပီ။ ဒီမိုကေရစီမင္းသားနဲ႔ မင္းသမီးက ေမွ်ာ္သာေမွ်ာ္ ေပၚမလာသူရယ္ စိမ္းကားေနတုန္းပါပဲ။ ေၾသာ္ ဒီမိုးဒီေလ ဒီလူေတြနဲ႔ ဒီဇာတ္႐ံုႀကီးထဲမွာ ဒီညေတာ့ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီး မိုးလင္းေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။
တစ္ေလာက ဖတ္လိုက္ရတဲ့ ဒီလိႈင္းဂ်ာနယ္ထဲမွာေတာ့ ဆရာေတာ္ အရွင္၀ီရိယ (ေတာင္စြန္း) က ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီက သံၾကားအဆင့္ပဲ ရွိေသးတယ္လို႔ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ႐ုပ္ျမင္တဲ့အဆင့္ကို မေရာက္ေသးပါဘူးတဲ့။ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ အျဖစ္က ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ ရြာေတြမွာ အလွဴအိမ္ကဖြင့္တဲ့ သီခ်င္းသံၾကားရာေနာက္ လိုက္ေနတဲ့ လူေတြနဲ႔ တူပါတယ္။ အသံၾကားတဲ့ေနရာမွာ အလွဴရွိေလာက္ရဲ႕ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးနဲ႔။ ဖက္ဖက္သာ ေမာပါေလေရာ။ အသံသာၾကားၿပီး အလွဴ အိမ္ကို မျမင္ရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာေတာ္ ေရးသလိုပါပဲ။ ဒီမိုကေရစီအသံေတာ့ ၾကားေနရပါရဲ႕ ဒီမိုကေရစီကို ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္နဲ႔ ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚထြက္လာမယ့္ ႐ုပ္လကၡဏာကို ခုခ်ိန္ထိ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရေသးပါဘူး။
ခုေတာ့ ရပ္ထဲရြာထဲ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လက္တို႔ၿပီး “ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ဳိးလဲ။ ပိန္ပိန္လား၊ ၀၀လား။ ႐ုပ္ေခ်ာရဲ႕လား၊ သေဘာေကာင္းရဲ႕လား” ျပည္သူေတြခမ်ာ ေမွ်ာ္ရလြန္းလို႔ လည္ပင္းေညာင္ေရအိုး ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ခက္တာက တကယ္လာမယ့္သူကို ေမွ်ာ္ရတာက ေမွ်ာ္ရက်ဳိး နပ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ပါေစ အခ်ိန္တန္လို႔ ကိုယ္ေမွ်ာ္ရတဲ့သူကို ေတြ႕ရရင္ ေမွ်ာ္ေမာေမာၿပီး ေပ်ာ္ရပါတယ္။ ခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ျပည္သူေတြက တကယ္မရွိတဲ့သူကို ေမွ်ာ္သလိုမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလားလို႔ ေတြးပူမိပါတယ္။
တံလွ်ပ္ကိုေရထင္ ေရႊသမင္အလိုက္မွား ျဖစ္မွာကို စိုးရိမ္မိပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ေရႊရည္စိမ္ထားတာကို ဒီမိုကေရစီ အစစ္ထင္ၿပီး ျပည္သူေတြ အလိုက္မွားမွာကို အစိုးရိမ္ဆံုးပါပဲ။ သို႔ေသာ္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္ ဒီကာလအထိေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ရင္ထဲမွာ ႏြမ္းယဲ့ယဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးနဲ႔ ေရးေတးေတးေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတုန္းပါပဲ။ ေမာင္မင္းႀကီးသား ဒီမုိကေရစီ က်န္းမာလို႔ခ်မ္းသာပါေစ။ သြားလမ္းသာလို႔ လာလမ္းေျဖာင့္ပါေစလို႔ ေန႔စဥ္ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔သေနရပါတယ္။
Eleven Media Group
