အျပာေရာင္ေက်ာက္တံုး
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
-
6/25/2014 09:17:00 PM
ထိုင္ဝမ္စာေရးဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ Jummy ရဲ႕ "အျပာေရာင္ေက်ာက္တံုး" လို႔ အမည္ရတဲ့ လက္ရာေလးပါ။ လူ႔ဘဝကို အျပာေရာင္ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးနဲ႔ သ႐ုပ္ေဖာ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေနသမွ်ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲခက္ခဲတ့ဲ အခက္အခဲနဲ႔ ၾကံဳပါေစ ေနာက္ဆံုးမွာ အိပ္မက္ေတြ တကယ္အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ စာကနည္းနည္း႐ွည္ပါတယ္.. ခံစားၾကည့္ပါဦးလို႔... း)
အျပာေရာင္ေက်ာက္တံုး
_______________
ႏွစ္တစ္ေသာင္း ကုန္လြန္ျပီးေနာက္….. ႏွစ္တစ္ေထာင္ ကုန္လြန္ျပီးေနာက္… ႏွစ္တစ္ရာ ကုန္လြန္ျပီးေနာက္…. ဆယ္စုႏွစ္ ကုန္လြန္ျပီးေနာက္…..
ေတာနက္တစ္ေနရာမွာ အျပာေရာင္ေက်ာက္တံုးတစ္တံုး လဲေလ်ာင္းေနခဲ့တယ္။ ေတာနက္ထဲက ငွက္ေတြရဲ႕ ေတးသီသံ၊ ေလထဲလြင့္ဝဲေနတဲ့ပန္းရနံ႔နဲ႔ သစ္ရြက္ေတြၾကားက ထိုးဆင္းလာတဲ့ေနေျပာက္ေတြကို သူႏွစ္သက္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာထဲမွာပဲ ထာဝစဥ္လဲေလ်ာင္းခြင့္ရမယ္လို႔ သူထင္ေနခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔မွာ ေတာမီးေလာင္ခဲ့တယ္။
ေတာမီးေတြ ေနရာအႏွံ႔ လခ်ီၾကာေလာင္ျမိဳက္ခဲ့တယ္။ အေ႐ွ႕မွ အေနာက္၊ ေတာင္မွေျမာက္ကူးစက္ခဲ့တာ တစ္ေလာကလံုး မီးခိုးလံုးေတြနဲ႔ အေမွာင္က်ခဲ့ရတယ္။ ဗလာျဖစ္ေနတဲ့ ဟင္းလင္ျပင္ၾကီးမွာ မည္းညစ္ညစ္ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးသာ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ပင္လယ္ေရမရတဲ့ ေဝလငါးတစ္ေကာင္လို႔ သစ္ပင္မရွိေတာ့တဲ့ေတာအုပ္ထဲမွာ ေက်ာက္တံုးမည္းတစ္တံုး လဲေလ်ာင္းေနခဲ့တယ္။
တိမ္ေတြညိဳမည္းျပီး မိုးေတြအဆက္အျပတ္ သည္းသည္းထန္ထန္ ရြာသြန္းခဲ့တယ္။ ၇၇၄၉ရက္ၾကာေအာင္ ဆက္တိုက္ရြာသြန္းခဲ့တယ္။ မိုးတိတ္သြားျပီးေနာက္ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး လင္းလက္လာခဲ့တယ္။ ေလထုေတြ တေျဖးေျဖး ၾကည္လင္လာခဲ့တယ္။ မိုးေရေတြနဲ႔အတူ ေက်ာက္တံုးေပၚက မည္းညစ္ညစ္မီးခိုးေတြ ပါသြားခဲ့ျပီး လွပတဲ့အျပာေရာင္က ေနေရာင္နဲ႔အတူ ေတာက္ပလာခဲ့တယ္။
ဗလာက်င္းေနတဲ့ေလာကၾကီးက ေရာင္ျခည္အသစ္နဲ႔ တေျဖးေျဖး ျပန္ႏိုးထလာလိမ့္မယ္လို႔ ေက်ာက္တံုးထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမွားသြားခဲ့တယ္…. ေက်ာက္တံုးၾကီးက ႏွစ္ျခမ္းကဲြျပီး ခဲြခြါသြားရလိမ့္မယ္လို႔လည္း အိပ္မက္ထဲေတာင္ သူေတြးထင္မထားခဲ့မိဘူး။
ခရီးလမ္းေပၚ ေျခခ်တာနဲ႔ သူရဲ႕လြမ္းဆြတ္ျခင္းက စခဲ့တယ္….
ေအးစက္တဲ့ ေတာင့္တစ္ေနရာမွာ သူျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ လဲေလ်ာင္းေနခဲ့တယ္။ သူ႔ေဘးမွာ ေယာက္်ားသားတစ္ဦး ထိုင္ျပီးေတြးေတာေနတယ္။ ျပတင္းေပါက္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာတဲ့ ေနေရာင္တစ္ခ်ဳိ႕က အခန္းကို လင္းထိန္ေစခဲ့တယ္။
၁၈လၾကာျပီးေနာက္ ေဝးလံတ့ဲေနရာတစ္ခုဆီ သူအပို႔ခံလိုက္ရတယ္။
ဆူညံမြမ္းၾကပ္ေနတဲ့ ေလာကတစ္ခုထဲ သူေရာက္လာခဲ့တယ္။ လူေတြကသူ႔ကို ခ်ီးမြမ္းၾကတယ္။ သူ႔ကို အ႐ူးတစ္ပိုင္း စဲြလမ္းၾကတယ္။ သူ႔ေဘးကေန မခြါႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။
ခ်မ္းေအးတဲ ေဆာင္းတစ္ညမွာ လမ္းမွားတဲ့ကေလးငယ္တစ္ေယာက္က မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ သူ႔ကိုေမးခဲ့တယ္။
“ေက်ာက္တံုးၾကီး.. ေက်ာက္တံုးၾကီး.. ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ဘယ္မွာလဲ သိလား”
ကိုယ္နဲ႔မရင္းႏွီးတဲ့ျမိဳ႕မွာ ေက်ာက္တံုးၾကီးခပ္ထီးထီးရပ္ျပီး ေတြေဝေနခဲ့တယ္။ သူအိမ္ျပန္ခ်င္ေနခဲ့တယ္။ ေတာအုပ္ထဲက အိမ္ဆီ သူျပန္ခ်င္ေနခဲ့တယ္။
ညသန္းေခါင္းယံအခ်ိန္ အျပာေရာင္ မီးပ်ံပူေဖာင္းတစ္လံုး သူမ်က္စိေ႐ွ႕က ျဖတ္ပ်ံသြားခဲ့တယ္။ ေတာအုပ္ထဲမွာ က်န္ေနတဲ့ ေက်ာက္တံုးတစ္ျခမ္းကို သူသတိရလိုက္မိတယ္။ ၾကီးမားတဲ့ လြမ္းဆြတ္မႈတစ္ခုက သူ႔ရင္အစံုကို ကဲြအက္ေစခဲ့တယ္။ တခဏအတြင္း အ႐ုပ္ၾကိဳးျပတ္ သူလဲက်သြားခဲ့တယ္။
ကဲြအက္သြားတဲ့ ေက်ာက္တံုးစတစ္ခ်ဳိ႕ လြင့္ပစ္ခံလိုက္ရတယ္။ ပိုေကာင္းတဲ့အျခမ္းကို ခ်မ္းသာတဲ့ အဘြားအိုတစ္ဦးဆီ သူတို႔ေရာင္းလိုက္ၾကတယ္။ အဘြားအိုက နာမည္ၾကီး အႏုပညာရွင္တစ္ဦးကို ေခၚယူျပီး အျပာေရာင္ေက်ာက္တံုးကို ပံုစံသြင္းခိုင္းလိုက္တယ္။
၉လလြန္ေျမာက္ျပီးေနာက္ အျပာေရာင္ေက်ာက္တံုးက ဒီထက္ေဝးတဲ့ နယ္ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ဆီ အပို႔ခံလိုက္ရျပန္တယ္။ အဘြားအိုရဲ႕ တိတ္ဆိတ္တဲ့ပန္းျခံတစ္ခုထဲ သူေရာက္လာခဲ့တယ္။
ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝတဲ့အဘြားၾကီးက သေဘာေကာင္းေပမယ့္၊ အရင္ကထက္ လူေတြအားက်ေငးေမာတဲ့ အရည္အေသြးေတြ သူ႔မွာရွိခဲ့ေပမယ့္ ေက်ာက္တံုးၾကီး မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။
ေနပူမိုးရြာပါေစ…. မနက္တိုင္း ပန္းျခံထဲ အဘြားအိုေရာက္လာတတ္တယ္။ ေက်ာက္တံုးျပာရဲ႕ ေဘးမွာထိုင္ျပီး စကားတီးတိုးေျပာေနတတ္တယ္။
ေလျပင္းတိုက္တဲ့ ေဆာင္းဦးမနက္ခင္းတစ္ခုမွာ အဘြားအိုမူးလဲျပီး သူ႔ဆီ အေရာက္မလာႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ကိုႏွစ္သက္တဲ့ အဘြားအိုရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေတြသာ ေလနဲ႔အတူ သူ႔ဆီလႊင့္ဝဲလာခဲ့တယ္။
သူအိမ္ျပန္ခ်င္ခဲ့တယ္။ သူတို႔အိမ္ျပန္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ေတာနက္ထဲက အျခမ္းဆီ သူတို႔ျပန္ခ်င္ခဲ့ၾကတယ္။ ျပင္းျပတဲ့ လြမ္းဆြတ္မႈက သူ႔ကိုအက္ကဲြေစခဲ့ျပန္တယ္။ သူလဲက်သြားခဲ့ျပန္တယ္။
တစ္ႏွစ္အၾကာမွာ အဘြားအိုရဲ႕ ေျမးတစ္ေယာက္ အေဝးက ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ျမက္ရိုင္းေတြ ထူထပ္ေနတဲ့ ပန္းျခံကိုျပဳျပင္ရင္း အျပာေရာင္ေက်ာက္တစ္စကို အဘြားအိုရဲ႕ေမြးရပ္ေျမ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ျမိဳ႕ တစ္ျမိဳ႕ဆီ သယ္လာခဲ့တယ္။
ပ်ားပန္းခတ္လႈပ္ရွားေနတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ တစ္ေနရာမွာ အျပာေရာင္ေက်ာက္တံုးေနျပီး တံငါေလွေတြ ပင္လယ္ထဲ တေပ်ာ္တပါး ထြက္သြားျပီး တေပ်ာ္တပါး ျပန္လာတဲ့အျဖစ္ကို ေန႔တိုင္း သူေငးၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
တံငါရြာနားက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ သူ႔ခ်စ္သူေကာင္ေလးကို ဆိပ္ကမ္းမွာေန႔တိုင္း လာေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ေကာင္ေလးျပန္ေရာက္လာတိုင္း ႏွစ္ဦးသားေပြ႔ဖက္ၾကတာ ျမင္ရသူအဖို႔ အားက်စရာေကာင္းလွတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ပင္လယ္ဖက္ထြက္သြားတဲ့ ေကာင္ေလး ျပန္မလာခဲ့ေတာ့ဘူး။ ေကာင္မေလးက ဝတၱရားမပ်က္ ေနထြက္မွ ေနဝင္တိုင္ေအာင္ ေန႔တိုင္းလာေစာင့္ေနခဲ့တယ္။
လိႈင္းေတြ ကမ္းစပ္ကို႐ုိက္ပုတ္ၾကတယ္။ ပင္လယ္ေလေအးေတြ သူ႔ကိုတိုက္ခိုက္ၾကတယ္။ အျပာေရာင္ေက်ာက္တံုးေလး အေျပာက်ယ္တဲ့ ပင္လယ္ျပင္ကို ေငးေမာရင္း အထီးက်န္ေနခဲ့ရတယ္။ သူျပန္ခ်င္တယ္… ေႏြးေထြးတဲ့အိမ္ကို သူျပန္ခ်င္တယ္။
ညနက္နက္တစ္ညမွာ ေကာင္မေလးရဲ႕ အျပာေရာင္ဦးထုပ္ ပင္လယ္ထဲက်သြားခဲ့တယ္။ ေတာနက္ထဲကအျခမ္းကို အျပာေရာင္ေက်ာက္တံုး သတိရမိျပန္တယ္။ ဧရာမလြမ္းဆြတ္မႈတစ္ခုက သူ႔ရင္အစံုကို ေျပးေဆာင့့္ခဲ့တယ္။ ေနရာမွာ သူလဲက်သြားခဲ့ျပန္တယ္။
အခ်ိန္ေတြက စီးဆင္းသြားတဲ့ေရအလား လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ျဖတ္သန္းသြားခ့ဲတယ္။ လူေတြက ခ်စ္ကံေခတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးကို ေမ့ခဲ့ၾကသလို ပင္လယ္ထဲ ျပဳတ္က်သြားခဲ့တဲ့ အျပာေရာင္ေက်ာက္တံုးကိုလည္း အမွတ္မရၾကေတာ့ဘူး။
အဲဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ အျပာေရာင္ေက်ာက္တံုးကို ေရငုပ္သမားႏွစ္ဦး ေတြ႔ခဲ့တယ္။
ကဲြအက္လိုက္၊ ပံုသြင္းခံရလိုက္၊ အထီးက်န္ ဝမ္းနည္းေနသူေတြကို အေဖာ္ျပဳလိုက္ဆိုေပမယ့္ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ သူ႔ရင္ထဲက ဆႏၵေတြမခ်ဳပ္ျငိမ္းခဲ့ဘူး။ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္… ေတာနက္ထဲက အိမ္ကို သူျပန္ခ်င္ေနခဲ့တယ္။
သူ႔ကိုယ္ထည္ေတြ ေသးသထက္ ေသးခဲ့ရလည္း လြမ္းဆြတ္မႈက ၾကီးသထက္ၾကီးခဲ့တယ္။
အႏုပညာျပတိုက္တစ္ေနရာမွာ အျပာေရာင္ေက်ာက္ ခ်ိန္ဆဲြခံရျပန္တယ္။ ဒီတစ္ၾကိမ္မွာေတာ့ သူဟာ လျခမ္းပံုျဖစ္တယ္။ လူေတြရဲ႕အၾကည့္ကို သူဆဲြေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ရင္ကို ကိုင္လႈပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
သူ႔ဘဝမွာ ေတာနက္တစ္ခုရွိခဲ့တယ္၊ တေျဖးေျဖး ျမက္ရိုင္းတစ္ျပင္၊ အဲဒီေနာက္ ပန္းျခံတစ္ျခံ၊ တေျဖးေျဖး လိပ္ျပာေတြေရာက္လာတယ္။ ငွက္ေတြေရာက္လာတယ္။ ဝံပုေလြေတြ ေရာက္လာခဲ့တယ္ ဆိုတာကို သူျပန္သတိရမိတယ္။
သစ္ေတာထဲက ေအးျမတဲ့လေရာင္ ပက္ျဖန္းတဲ့ညကို သူသတိရမိတယ္။ ၾကယ္ေတြ ေၾကြလင့္ခဲ့တဲ့ မနက္ခင္းကို သူလြမ္းမိတယ္။ ေႏြးေထြးတဲ့ေနေရာင္ျခည္ေၾကာင့္ အသက္ဝင္ခဲ့တဲ့ ညေနခင္းကို သူေအာင္းေမ့မိတယ္။ သူအိမ္ျပန္ခ်င္ခဲ့တယ္…. လြမ္းဆြတ္မႈက သူ႔ကိုထပ္တစ္ဖန္ ကဲြအက္ေစျပန္တယ္။
ကဲြအက္သြားတဲ့ ေက်ာက္စေတြကို သခၤ်ဳိင္းမွတ္တိုင္လုပ္တဲ့ အလုပ္ရံုမွာ အေရာင္းခံလိုက္ရတယ္။ ဒီေနရာကို လူေတြ ဝမ္းနည္းေၾကကဲြတဲ့ အရိပ္အေယာင္နဲ႔ ေန႔တိုင္းေရာက္လာၾကတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူအတြက္ ေနာက္ဆံုးမွတ္တိုင္တစ္ခု ေရြးေပးၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ဝမ္းနည္းမႈေတြက ခိုင္မာတဲ့သူ႔ရင္အစံုထဲ တေျဖးေျဖးတိုးဝင္ခဲ့တယ္။ ၾကာေလ သူအားေပ်ာ့ေလ၊ ကဲြအက္လြယ္ေလ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ေျမျပင္ထက္တစ္ေနရာမွာ အျပာေရာင္ ေက်ာက္တံုးေလးတစ္တံုး ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ တည္႐ွိေနခဲ့တယ္။
ေၾကကဲြေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေန႔တိုင္း ႏွင္းဆီပန္းတစ္စည္းယူျပီး အုတ္ဂူေရွ႕မွာ တိတ္တဆိတ္ငိုေၾကြးခဲ့တယ္။ ေကာင္မေလးကို သူတစ္သက္လံုး သတိရေနမယ္လို႔လည္း ေျပာတယ္။ မၾကာပါဘူး… ေၾကကဲြတဲ့ေကာင္ေလး ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ ႏွင္းဆီပန္းမရွိ၊ မ်က္ရည္မရွိေတာ့တ့ဲအုတ္ဂူက ျမက္ရိုင္းေတြၾကားမွာ လဲေလ်ာင္းေနခဲ့တယ္။
အျပာေရာင္ေက်ာက္ခဲေလး အဲဒီေနရာမွာပဲ ရပ္ေနခဲ့တယ္။ ဘယ္သူမွ သူ႔အတြက္ ေကာင္းခ်ီးမေပးခဲ့ဘူး။ ဘယ္သူမွ သူ႔ကို သတိမရေတာ့ဘူး။ ေတာင္တန္းနဲ႔ ေလညႇင္းေတြကို သူလြမ္းဆြတ္ခဲ့တယ္။ လြင္ျပင္က်ယ္ကို စြတ္စိုေစတဲ့ မိုးေတြကို သူသတိရခဲ့တယ္။ ေႏြဦးမွာ သူေဘးက ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားေနတဲ့ သမင္ေတြကို သူတမ္းတမိတယ္။
သူအိမ္ျပန္ခ်င္ခဲ့တယ္………
ႏွစ္မ်ားစြာအၾကာမွာ မိဘမဲ့ကေလးတစ္သိုက္ ေလ့လာေရးထြက္ရင္း လမ္းတစ္ေနရာမွာ အျပာေရာင္ လက္လက္ထေနတဲ့ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးကို ေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာက္တံုးကိုယူျပီး ေဂဟာအုပ္ကို ေပးလိုက္ၾကတယ္။ ေက်ာက္တံုးနဲ႔ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ ထြင္းထုေပးဖို႔ သူတို႔ေတာင္းဆိုၾကတယ္။
အဲဒီကေလးေတြ ေန႔တိုင္း ျပတင္းေပါက္မွာရပ္ျပီး အေဝးကို ေငးၾကည့္တတ္ၾကတယ္။ သူတို႔လည္း ေက်ာက္တံုးလိုပဲ မျမင္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အိမ္တစ္အိမ္ကို လြမ္းဆြတ္ေနၾကပံုရတယ္။
ခရစၥမတ္အၾကိဳည….. ခရစၥမတ္ေတးေတြက ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္လံုး ျပန္႔လြင့္ေနတယ္။ အိမ္တိုင္းရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ကေန ေႏြးေထြးတဲ့အလင္းေတြ ျဖာထြက္ေနတယ္။
ႏွင္းေတြဝဲလြင့္တဲ့သ႑ာန္ကို သူသတိရမိတယ္။ ႏွင္းဖံုးခံရတဲ့ ေအးစက္မႈကို သူသတိရမိတယ္။ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ရဲ႕ေကာက္ေၾကာင္းကို သူသတိမရႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ ဝမ္းနည္းမိတယ္။ သူ အိမ္ျပန္ခ်င္ေနခဲ့တယ္……………
ကဲြအက္လိုက္၊ ပံုသြင္းခံရလိုက္၊ သိမ္းဆည္းခံရလိုက္၊ ေမ့ေလ်ာ့ခံရလိုက္နဲ႔……
လူေတြရဲ႕အျမင္ကို သူဂရုမစိုက္ခဲ့ဘူး၊ လူေတြရဲ႕အေျပာကို သူလ်စ္လ်ဴရွဴထားတယ္။ ေတာနက္ထဲက အိမ္နဲ႔ အျခားတစ္ျခမ္းကိုပဲ သူစိတ္ထဲမွာ ထည့္ထားတယ္။
ညနက္နက္တစ္ညမွာ ေျခက်ဳိးေနတဲ့ အိမ္ေျခမဲ့ေခြးတစ္ေကာင္ လမင္းကိုၾကည့္ျပီး ေၾကေၾကကဲြကဲြ ဆဲြအူလိုက္တယ္။ အိမ္ကသူ႔နဲ႔ ေဝးသထက္ ေဝးခဲ့ျပီေလ…
ခိုင္မာတဲ့ ေက်ာက္နံရံတစ္ခုထဲ သူျမဳပ္ခံထားရျပီး ညည လူေတြရဲ႕သက္ျပင္းခ်သံကို သူနားေထာင္ခဲ့ရတယ္။ ေထာင္ထဲက ေကာင္မေလးတစ္ဦး ေန႔တိုင္းငိုယိုခဲ့တယ္။ လမိုက္ညမွာ ေကာင္းကင္ရဲ႕အလင္းေရာင္နဲ႔ သူသီခ်င္းဆိုခဲ့တယ္။ ေမွာင္မည္းမည္းညမွာ ေၾကကဲြစရာေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းသံက ေကာင္းကင္ေပၚ လင္းလက္ေနတဲ့ ၾကယ္ေရာင္ေတြနဲ႔ တူေနတယ္။
မနက္ခင္းရဲ႕ႏွင္းရနံ႔ေတြကို တေျဖးေျဖး သူေမ့သြားမွာစိုးရိမ္မိတယ္။ ေကာင္းကင္ထက္က အထီးက်န္ သိန္းငွက္ကို မျမင္မေတြ႔ႏိုင္မွာ သူေၾကာက္ခဲ့တယ္။ အိမ္ကိုလြမ္းတဲ့ သူ႔အလြမ္းေတြ တေျဖးေျဖးမႈန္ဝါးလာမွာကို သူစိုးရိမ္ခဲ့တယ္။
ညေနဆည္းဆာမွာ ရင္းႏွီးတဲ့ငွက္ေအာ္သံတစ္ခုကို သူၾကားခဲ့မိတယ္။ ေတာနက္ထဲကတစ္ျခမ္းကို သူသတိရမိျပန္တယ္။ လြမ္းဆြတ္မႈက သူ႔ကို ကဲြအက္ေစျပန္တယ္….
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို သူလက္မလႊတ္ခ့ဲဘူး။ ေနရပ္ေတာနက္ထဲ ပ်ံသန္းႏိုင္ဖို႔ပဲ သူအိပ္မက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွည္လ်ားတဲ့ လမ္းေတြေၾကာင့္ သူလမ္းမွားခဲ့ရတယ္… ဦးတည္ရာ ေပ်ာက္ခဲ့ရတယ္…
ေတာင္ေနာက္က ေတာအုပ္ထဲမွာ အျပာေရာင္ေက်ာက္တံုးေလး ဆိတ္ဆိတ္ျငိမ္ျငိမ္ လဲေလ်ာင္းေနခဲ့တယ္။ ဒီေတာအုပ္က ဟိုးေဝးေဝးကသူ႔အိမ္နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔တစ္ျခမ္းက ဒီေနရာမွာရွိမေနခဲ့ဘူး။ နယ္လွည့္ဆပ္ကပ္တစ္ခု ဒီျမိဳ႕ကိုေရာက္လာျပီး ၄ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ လူရႊင္ေတာ္တစ္ဦးက သူ႔ကိုေကာက္ယူသြားခဲ့တယ္။
သူ႔ကို ေဘာလံုးတစ္လံုးအျဖစ္ပံုသြင္းျပီး လူေတြႏွစ္သက္တဲ့အေရာင္ ျခယ္လိုက္တယ္။ ဆပ္ကပ္နဲ႔အတူ နယ္တကာ သူလွည့္လည္ခဲ့တယ္။ လူေတြက သူ႔အတြက္လက္ခုပ္တီးၾကတယ္။ ညာသံေပးၾကတယ္။ သူ႔အနားမွာ ေပ်ာ္ရႊင္သံေတြ ဝန္းရံေနခဲ့တယ္။
ပူအိုက္တဲ့ ေႏြတစ္ညမွာ အေဝးေတာအုပ္ကလြင့္လာတဲ့ ပန္းသီးေၾကြသံကို သူၾကားလိုက္မိတယ္။ သူအိမ္ျပန္ခ်င္ေနခဲ့တယ္………..
ကဲြအက္သြားတဲ့ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးက ႏွင္းျပင္မွာ ႏွင္းဖံုးခံထားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူရဲ႕ျပင္းျပတဲ့ လြမ္းဆြတ္မႈေတြက ႏွင္းေတြကို ျမန္ျမန္အရည္ေပ်ာ္ေစခဲ့တယ္။ ေခြးကေလးတစ္ေကာင္က ေက်ာက္တံုးကိုကိုက္ခ်ီျပီး သခင္ကိုေပးလိုက္တယ္။
သခင္လူငယ္က သူ႔ကို အိမ္အထိသယ္ခဲ့ျပီး အဖိုးတန္တဲ့ပစၥည္းတစ္ခုလို ထိန္းသိမ္းထားခ့ဲတယ္။
ေတာထဲက ေမပယ္လ္ရြက္ေတြ အနီေရာင္ေျပာင္းတဲ့တစ္ေန႔မွာ ရင္းႏွီးတဲ့ ေဆာင္းဦးရဲ႕အနံ႔အသက္ကို သူ႐ႈ႐ႈိက္ခဲ့မိတယ္။ ေတာင္အရပ္ကို ပ်ံသန္းၾကမယ့္ ငွက္အုပ္ေတြကို သူသတိရမိတယ္။ ဝက္ဝံေတြ တြင္းေအာင္းျပီး ေဆာင္းခိုမယ့္ပံုရိပ္ကို သူျမင္ေယာင္မိတယ္။
သူအိမ္ျပန္ခ်င္ခဲ့တယ္…………
ကဲြအက္သြားတဲ့ေက်ာက္တံုးကုိ လူငယ္ကလွပတဲ့အသည္းပံုျဖစ္ေအာင္ ပံုသြင္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ခ်စ္ဦးသူရဲ႕လည္တိုင္မွာ ဆဲြထားေပးလိုက္တယ္။ ေလာကတစ္ခုလံုး လွပတဲ့ ပန္းကမာၻျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ေႏြဦးရဲ႕ပန္းေတြ ေတာေတာင္ဖံုးမတတ္ ပြင့္ခဲ့ၾကတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အသည္းတစ္ခုလို႔ ေကာင္မေလးရဲ႕ ရင္ညြန္႔မွာ ေက်ာက္တံုးေလး ျမဲျမဲဖက္တြယ္ထားခဲ့တယ္။
အရာအားလံုးကို ေကာင္မေလး ပိုင္ဆိုင္ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပာေရာင္ေက်ာက္တံုးမွာ ဘာမွမရွိခဲ့ဘူး။
ႏုႏုယ္တဲ့အခ်စ္တစ္ခု အလြယ္တကူေသဆံုးခ်ိန္မွာ လည္ပင္းထက္က အျပာေရာင္ေက်ာက္တံုးကို ေကာင္မေလး ဝမ္းပန္းတနည္း ျဖဳတ္ခ်ခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ အေဝးကို လႊင့္ပစ္ခဲ့တယ္။
သံနဲ႔သစ္သားႏွစ္ခုၾကားမွာ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုး လဲေလ်ာင္းေနခဲ့တယ္။ မီးရထားေတြက ဟိုမွသည္ ပ်ားပန္းခတ္ ျဖတ္သန္းေနၾကတယ္။ ဘယ္သူကမွ သူ႔ကိုေကာက္မယူခဲ့ၾကဘူး။ အေဝးေတာနက္ကေအာ္သံကို သူတိုးတိုးေလး ၾကားလိုက္မိတယ္။
ရထားတစ္ခါျဖတ္တိုင္း သူေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ တစ္ခါကဲြအက္တယ္
ရထားတစ္စီးျဖတ္တိုင္း သူေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ တစ္ခါကဲြအက္တယ္
……
ေနာက္ဆံုး အျပာေရာင္ေက်ာက္တံုးက သဲတစ္ပြင့္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ မ်က္စိနဲ႔မျမင္ႏိုင္တဲ့ သဲတစ္ပြင့္ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
ေႏြေလတိုက္တဲ့အခ်ိန္ ေလနဲ႔အတူ သူပါသြားခဲ့တယ္။
ျမိဳ႕ျပင္ကို သူအလ်င္အျမန္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ရြာငယ္ထက္ကို သူအလ်င္စလို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တယ္။
လမ္းမအတိုင္း မရပ္မနား သူခရီးႏွင္ခဲ့တယ္။
အေျပာက်ယ္တဲ့ပင္လယ္ကို သူညင္ညင္သာသာ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။
ေတာနက္ထဲသူေရာက္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆံုး အျခားတစ္ျခမ္းဆီ သူျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္....
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Sunday, May 31, 2009)
