ဆရာမကို ခ်စ္ရင္
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
-
1/09/2014 04:48:00 PM
(Written by: ညီေအာင္ညီ)
(၁)
“မဂၤလာပါဆရာမ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ။
ဆရာမကိုခ်စ္ရင္၊ အမႈိက္မပစ္ရပါ ဆရာမ။
ဆရာမကိုခ်စ္ရင္၊ သစ္ပင္စိုက္ရပါမယ္ဆရာ။
ဆရာမကိုခ်စ္ရင္၊ မိဘစကားကို နားေထာင္ရပါမယ္ဆရာမ” ...။
ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ အထက္ပါ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းမ်ဳိးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္သံေတြကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က ရန္ကုန္တုိင္းေဒသႀကီး အစြန္အဖ်ား ၿမိဳ႕နယ္တစ္ခုက ေက်းရြာအလယ္တန္း ေက်ာင္းေလးမွာ ၾကားခဲ့ရတာပါ။ သူတုိ႔ရဲ႕ႏႈတ္ဆက္သံေတြကို ၾကားၾကားခ်င္း ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ဘယ္လုိေျပာရမွန္း မသိေအာင္ ၾကည္ႏူးမႈေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းက ဒီလုိႏႈတ္ဆက္ရမယ္လို႔ သတ္မွတ္ေပးထားျခင္း မဟုတ္ဘဲ အတန္းပိုင္ ဆရာမေလးက ေက်ာင္းသားေတြကို စည္းစနစ္တက်ရွိဖို႔နဲ႔ ထိုႏႈတ္ဆက္သံေတြနဲ႔ ဘ၀မွာ ေနထိုင္တတ္ဖို႔ ရည္ရြယ္၍ သူ႔အေနျဖင့္ ႏႈတ္တိုင္ခ်ေပးထားေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္သိလုိက္ရေတာ့ ထိုဆရာမေလးကို ကြၽန္ေတာ္အတုိင္းမသိ ေလးစားမိခဲ့ပါတယ္။
ထိုဆရာမေလး၏ ေနာက္ေၾကာင္းကို ၾကည့္ျပန္ေတာ့ သူေနသည့္ ေနရာႏွင့္ စာသင္ေက်ာင္းက တစ္ေန႔ကို ႏွစ္နာရီေက်ာ္ ကားစီးၿပီး ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီထပ္စီးမွ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္သည္။
ထုိရြာစာသင္ေက်ာင္းေလးမွာ သူ၏လုပ္သက္က ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းပိတ္သည့္ ရက္မွအပ ဆရာမေလးက ေက်ာင္းပ်က္ရက္မရွိ။ ထိုကဲ့သို႔ ကေလးမ်ားအေပၚတြင္ အျမဲဂ႐ုစိုက္တတ္ေသာ၊ က်ဳိးေနေသာ စာသင္ခံုမ်ားကို လက္ဖ၀ါးႏုႏုျဖင့္ တူႏွင့္သံကိုင္ကာ ႐ိုက္တတ္၊ ျပဳျပင္တတ္ေသာ ဆရာမေလး အေနျဖင့္ တစ္ရြာလံုးရွိ ေက်ာင္းသား မိဘမ်ား၏ ေလးစားခ်စ္ခင္မႈကို ရရွိထားသည္ကေတာ့ မဆန္းပါဟု ေျပာရမည္ပင္။
ထုိဆရာမေလး၏ လုပ္သက္ ၁၃ ႏွစ္ခန္႔တြင္ ရာထူးတိုးျဖင့္ တျခားေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့သည္။ အားလံုးက ၀မ္းနည္းၾကသည္။ ငိုေၾကြးၾကသည္။ တားျမစ္ၾကသည္။
ဆရာမတြင္လည္း ဘ၀ရွိသည္။ အနာဂတ္အတြက္ ႐ုန္းကန္ရဦးမည့္ သံသရာ လူသားတစ္ေယာက္။ ဆရာမေလးလည္း မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ လမ္းခြဲခဲ့ရသည္။
သူမ၏ ေနာက္ဆံုးလမ္းခြဲသည့္ ေန႔ရက္တြင္ေတာ့ ဆရာမေလးက သူ႔တပည့္ေတြကို “ဆရာမကိုခ်စ္ရင္ ဘာလုပ္ရမွာလဲ တပည့္တုိ႔ဆိုတဲ့ စကားသံုးခြန္းကေတာ့” ၾကားရတဲ့သူေတြရဲ႕ ရင္ကို စြဲၿငိေစခဲ့ပါတယ္။
(၂)
ကေလးေတြကို စာသင္ေပး႐ံုတင္မကဘဲ ကေလးေတြရဲ႕စိတ္ကိုပါ သင္ေပးႏုိင္ရင္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္လာၾကမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြ စာေတာ္၊ စာတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထားေကာင္းေကာင္း မထားတတ္ဘဲ “ငါတတ္၊ ငါေတာ္” အျဖစ္နဲ႔ မိဘကို မိဘမွန္းမသိ၊ ဆရာကို ဆရာမွန္း မသိေတာ့ ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားတဲ့ သူေတြကို ကြၽန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေတြ႕ခဲ့ရဖူးပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာေတြ ဆိုတာ ဆရာကို “အနႏၲဂိုဏ္း၀င္” အျဖစ္ ကိုးကြယ္သတ္မွတ္ ထားၾကတာပါ။ ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြ အေနနဲ႔ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ကို စာတကယ္တတ္ေအာင္ သင္ေပး႐ုံတင္မကဘဲ စိတ္ေကာင္းထားတတ္ေအာင္၊ စိတ္ေကာင္းရွိေအာင္ သင္ေပးၾကမယ္ဆုိရင္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ငယ္ဘ၀ တစ္စိတ္တစ္ေဒသမွာတင္ စိတ္ေကာင္း၊ ေစတနာေကာင္းေတြကို သူတို႔ဥာဏ္မီသေလာက္ ထားႏုိင္ၾကမွာပါ။
စိတ္ေကာင္း ထားတတ္ေအာင္ သင္ေပးတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ လံုး၀မရွိဘူးလုိ႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေျခာက္တန္းေရာက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသား ငါးတန္းတုန္းက ဆရာမကို ေတြ႕ရင္ အျပည့္အ၀ ေလးစားမႈမ်ဳိး ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ ရွိႏုိင္ၾကရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။
ဆရာနဲ႔ တပည့္ေတြၾကားမွာ ဒါမွမဟုတ္ ဆရာနဲ႔ မိဘေတြၾကားမွာ ေငြအသျပာေတြ၊ လက္ေဆာင္ေတြက လံုး၀လႊမ္းၿခံဳသြားလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ စာဆိုစာပဲ သင္ေပးၿပီး ယဥ္ေက်းမႈရွိေအာင္ မသင္ေပးခဲ့ၾကလို႔လား ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ေ၀ခြဲ မရခဲ့ပါဘူး။ ပညာေရးေလာက ပ်က္စီးျခင္း အေၾကာင္းတရား ေတြထဲမွာ အျဖစ္သည္းတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသား မိဘအခ်ဳိ႕ေတြေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းမွ မထားရရင္ သူ႔သားသမီးက စာမတတ္ေတာ့တဲ့အတုိင္း ခံယူထားျခင္းဟာ တျခားေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ေစာ္ကားျခင္း တစ္မ်ဳိးပါပဲ။
ေငြေၾကးလက္ေဆာင္ဆိုတာ ေပးသူ၊ ယူသူႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ အဆိပ္အေတာက္ ျဖစ္ေစႏုိင္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ေငြအသျပာ မေပးဘဲနဲ႔ မရႏုိင္တဲ့ ပညာရပ္ေတြရွိတယ္ ဆိုတာကိုလည္း မျငင္းႏုိင္ပါဘူး။ လက္ခံပါတယ္။ အရာအားလံုးက “တန္ေဆးလြန္ေဘး” ဆိုသလုိပါပဲ။
အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိပဲ ရွိသင့္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြဆိုတာ မိဘေတြၿပီးရင္ အထိေတြ႕ရဆံုး ဒုတိယ မိဘေတြပါပဲ။ တျခားႏုိင္ငံေတြမွာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ဘယ္လိုသေဘာထားတယ္ ဆိုတာ မသိရေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံမွာ ဆရာနဲ႔မိဘ၊ ဆရာနဲ႔ တပည့္ေတြၾကားမွာ အၿမဲရွိေနခဲ့တဲ့ ေလးစားမႈ စံႏႈန္းေလးေတြကိုေတာ့ မေပ်ာက္ပ်က္ ေစခ်င္ပါဘူး။
ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြကို “Message ေကာင္းေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈေကာင္းေတြ၊ စိတ္ေကာင္း ေစတနာ ေကာင္းေတြကို စာသင္ၾကားရင္းနဲ႔ ေရာညႇပ္သင္ေပးႏုိင္ရင္ ယဥ္ေက်းၿပီး ပညာတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ေလာကကို ခ်စ္တတ္တဲ့ ေလာကကို ေစာင့္ေရွာက္တတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေကာင္းေတြ မ်ားစြာေပၚထြက္လာမယ္” လုိ႔ ယံုၾကည္မိပါတယ္။
“ဆရာမကိုခ်စ္ရင္” ဆိုတဲ့ စာသားေလးေတြကို အၿမဲရြတ္ေနခဲ့တဲ့ ဆရာမေလးရဲ႕ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ တခ်ဳိ႕ဟာ ဆရာမေလး မရွိေတာ့ေပမယ့္ အမႈိက္ကို အလြယ္ပစ္မယ္ၾကံတိုင္း ဆရာမစကားေၾကာင့္ ေတြ႕ရာေနရာမွာ အမႈိက္မပစ္ျဖစ္ပါဘူး။ ဆရာမစကားေၾကာင့္ သစ္ပင္ေတြလည္း တခ်ဳိ႕ေသာ ကေလးေတြ စိုက္ေနၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီဆရာမေလး အေနနဲ႔ တာ၀န္ေက်တယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ျမင္မိပါတယ္။ ဆရာနဲ႔ တပည့္ေတြၾကားမွာ ၾကားခံပစၥည္း၀တၳဳေတြ မရွိသင့္ေတာ့ဘူးလို႔ ျမင္မိပါတယ္။ တာ၀န္ကိုယ္စီ ေက်ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳမိပါတယ္။
eleven media group
