ငါမေကာင္း ငါ့ေရး
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
-
2/20/2014 07:27:00 PM
သတင္းေထာက္
(Written by: က်ိဳက္လတ္မိုးျမင့္)
“ငါမေကာင္း ငါ့ေရး - ငါ့မိဖုရားမေကာင္း ငါ့မိဖုရားေရး။ သတင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ နန္းတြင္းသို႔ ဝင္-ထြက္ေစ”
ဤကား လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ေပါင္း ၁၅ဝ ေက်ာ္ မႏၱေလးရတနာပံု ေနျပည္ေတာ္တြင္ ရရွိခဲ့ေသာ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ ျဖစ္ပါသည္။
သတင္းေထာက္သည္ သတင္းကို စာအျဖစ္ေဖာ္ျပသည့္ သတင္းစာေပၚဦးေခတ္ကပင္ ရွိခဲ့၏။ သတင္းစာ၏သေဘာမွာ ႏုိင္ငံတြင္း၌ ျဖစ္ေပၚေနေသာ အေျခအေန အရပ္ရပ္တုိ႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္သူတုိ႔ သိရွိရန္ တင္ျပေသာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူတို႔မွ တိုးတက္ႀကီးပြားေရးအတြက္ ဝိုင္းဝန္းေဆာင္ရြက္ႏုိင္ရန္ အမ်ားျပည္သူသို႔ ခ်ျပေသာ “ဟစ္တုိင္” ျဖစ္ပါသည္။ ၿမိဳ႕ျပ၊ ေက်းရြာ၊ ဇနပုဒ္မွ လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ ပကတိ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို ေထာက္လွမ္းစံုစမ္း၍ တင္ျပရသည္မွာ သတင္းေထာက္၏ တာဝန္ျဖစ္ပါသည္။
အမွန္တကယ္ လိုက္နာရမည္မ်ားကို သတင္းစာကသိ၏။ အမႈအခင္း၊ တရား႐ုံးသတင္းမ်ားကို ေရးသားရာ၌ ဆင္ျခင္ရန္ အခ်က္မ်ား၊ တရားခံမမိေသးေသာ အမႈမ်ား၌ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ အခ်က္မ်ားကို သိရွိနားလည္ထားရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရာဇဝတ္မႈသတင္းေထာက္၊ တရား႐ုံးသတင္းေထာက္၊ ႏုိင္ငံေရးသတင္းေထာက္၊ အေထြေထြသတင္းေထာက္ဟူ၍ ခြဲျခားထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
နံနက္ေစာေစာ အေရးႀကီးေသာ ကိစၥအတြက္ အတြင္းဝန္႐ုံးခန္း တစ္ခန္းတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဝန္ႀကီးမ်ားေဆြးေႏြးေနသည့္ အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာ၌ လူတစ္ဦးေရာက္ေန၏။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက လွမ္းျမင္လိုက္သည္။ ထိုသူမွာ သတင္းေထာက္ဘရင္ျဖစ္သည္။ “ေဟ့ေကာင္ဘရင္ ဂက္ေဒါက္” ဟု ေအာ္လိုက္သျဖင့္ ထြက္သြားသည္။ ဥပေဒႏွင့္ အေရးယူ၍ ရႏုိင္ေသာ္လည္း မယူ။ ေနာင္အခါ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေပးေသာ “ဂက္ေဒါက္ဘရင္” ဟူ၍ နာမည္ႀကီးသြားသည္။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးစအခ်ိန္ သီတင္းကြ်တ္၊ တန္ေဆာင္တုိင္မီးထြန္းပြဲတြင္ ဆူးေလဘုရားလမ္း၌ မုခ္ဦးႀကီးမ်ားျဖင့္ ကုမၸဏီမ်ားက ေၾကာ္ျငာသည္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈသည္။ ဦးႏုသည္းခံႏုိင္ေၾကာင္း၊ ေရးၾက၊ သားၾက၊ ေျပာၾက၊ ဆိုၾကသည္။ ေဒါသျဖစ္သည့္ပံုကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပလိုသျဖင့္ ေၾကးမံုက သတင္းေထာက္ေရႊေမာင္အား တာဝန္ေပးသည္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က ပရိသတ္ကို ဦးေဆာင္ၿပီး လွည့္ပတ္ၾကည့္သည္။ ေရႊေမာင္က မ်က္စိေနာက္ေအာင္ တစ္ႀကိမ္မဟုတ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္မဟုတ္၊ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ကင္မရာတကားကားျဖင့္ လုပ္လာေသာအခါ စိတ္တြင္ခံျပင္းလာၿပီး လက္ထဲမွႀကိမ္တုတ္ျဖင့္ ရြယ္လိုက္ရာ အမိအရ႐ုိက္၍ ေနာက္ေန႔သတင္းစာတြင္ “သူလဲေလ ေလာကီသားေပမို႔” ဟူေသာစာျဖင့္ ပံုကိုသံုးလိုက္ပါသည္။
ႏိုင္ငံတြင္ အျမင့္ဆံုးပုဂၢိဳလ္၊ အမ်ားျပည္သူေရွ႕တြင္ ေႏွာင့္ယွက္မႈအတြက္ ဖမ္းဆီးအေရးယူ ေထာင္ခ်ႏုိင္ေသာ္လည္း မျပဳလုပ္ခဲ့ပါ။
ထိုေခတ္က ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္တြင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေလးနက္မႈမရွိေသာ ျပက္လံုးေတြထုတ္ေနသျဖင့္ ေၾကးမံုသတင္းစာမွ ဆရာဇဝနက “နမ္မကား ဝါးစေကး ပါလီမန္” ဟု ေရးလိုက္ရာ ေၾကးမံုသတင္းေထာက္ကို သတင္းယူခြင့္ ပိတ္လိုက္ပါသည္။ ေၾကးမံုတြင္ ပါလီမန္သတင္းက ပါျမဲပါလ်က္သာ။
ပါတီႏွစ္ခု အၿပိဳင္ၾကဲေနေသာအခ်ိန္၊ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ အမွားေစာင့္ၿပီး အျပတ္လွဲေနေသာအခ်ိန္၊ ႏွစ္ဖက္တြင္ ပါတီပိုင္ သတင္းစာေတြက ရွိေန၏။ ပါတီတစ္ခုတြင္ တာဝန္ရွိသူတစ္ဦး၏ အငယ္အေႏွာင္းကိစၥက ေပၚလာသည္။ အယ္ဒီတာက သတင္းစာတြင္ အျပည့္အစံု ေဖာ္ျပႏုိင္ရန္အတြက္ ႏုိင္ငံေရးသတင္းေထာက္အား တာဝန္ေပးလုိက္သည္။
ေနာက္ေန႔နံနက္ ၿပိဳင္ဘက္သတင္းစာမ်ားတြင္ သတင္းအျပည့္အစံု သံုးေကာ္လံမွ် ေဝေဝဆာဆာ ပါလာသည္။ ေၾကးမံုတြင္ ေျခာက္လက္မခန္႔ ပုဒ္တိုကေလး။ ေသခ်ာစြာမွာလ်က္ ဤသို႔ျဖစ္၍ မေက်မနပ္။ သတင္းေထာက္အလာကို ေစာင့္ေန၏။ ညေန ၃ နာရီခန္႔တြင္ သတင္းေထာက္ေရာက္လာ၏။
“လာပါဦး။ မင္း ဒီေန႔သတင္းစာေတြ ဖတ္ၿပီးပလား”
“ဟုတ္ကဲ့ ဖတ္ၿပီးပါၿပီ”
“ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလိုျဖစ္တာလဲ”
“ကြ်န္ေတာ္က စားအိမ္ေသာက္အိမ္လိုမို႔ သတင္းကို ခ်ဳိေရးလုိက္တာပါ”
“ေအး - ေန႔စဥ္ထုတ္ေနတဲ့ သတင္းစာက အဲဒီပုဂၢိဳလ္နဲ႔ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းအတြက္ မဟုတ္ဘူး။ သတင္းစာဖတ္ ျပည္သူအားလံုးအတြက္။ သတင္းကို သတင္းလို မျမင္တတ္ရင္ သတင္းစာမွာ မလုပ္နဲ႔။ ဒါပဲ” ဟုေျပာကာ အလုပ္ထုတ္မည္ဆို၍ ဝိုင္းဝန္းေတာင္းပန္ၾကရသည္။
သူ႕ကၽြန္ဘဝသတင္းေထာက္
လြတ္လပ္ေရးမရမီ ၿဗိတိသွ်အဂၤလိပ္တို႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအခ်ိန္။ ဘီအိုစီ၊ ဘုံေဘဘားမား ကုမၸဏီမ်ား တန္ခိုးထြားေန၏။ ႏုိင္ငံျခားကုန္သည္ႀကီးမ်ား အစည္းအေဝးကို ဘုရင္ခံဦးစီး၍ ဘုတ္ကလပ္တြင္ လုပ္ေနေသာအခ်ိန္။ တစ္ရက္ ည ၁ဝ နာရီခန္႔အခ်ိန္ သန္လ်င္ရွိ ဘီအိုစီ ေရနံခ်က္စက္႐ုံႀကီး မီးေလာင္သည္။ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားမွာ အေဝးကပင္ ျမင္ေနရ၏။
ရန္ကုန္ ဘီအိုစီ႐ုံးတြင္ အဆင့္ဆင့္တာဝန္ရွိသူေတြ အလုပ္႐ႈပ္ေန၏။ သတင္းေထာက္လူငယ္တစ္ဦးက သတင္းေထာက္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာ၍ မီးေလာင္မႈသတင္းကိုေမးသည္။ မ်က္ႏွာျဖဴမန္ေနဂ်ာႀကီးက ေခါင္းမီးေတာက္ေနစဥ္ လာေမးရပါမည္လားဟု ေမာင္းထုတ္သည္။ သတင္းေထာက္လူငယ္က ေမးမရေသာအခါ ျပန္သြား၏။
“ယေန႔ည သန္လ်င္ဘီအိုစီေရနံခ်က္စက္႐ုံ မီးေလာင္သျဖင့္ ရန္ကုန္ဘီအိုစီ႐ုံးခ်ဳပ္ သတင္းသြားယူသည္။ မီးေတာက္မီးလွ်ံတို႔သည္ ယခုသတင္းေရးခ်ိန္ထိ ေလာင္လ်က္ရွိရာ တန္ဖိုးမည္မွ် ဆံုး႐ႈံးမည္ဟု မခန္႔မွန္းႏုိင္ေၾကာင္း” ဟူ၍ သတင္းေရးကာေပးခဲ့ၿပီး “ဘီအိုစီမွလာလွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္လိပ္စာ ေပးလုိက္ပါ” ဟုမွာၿပီး ျပန္ခဲ့၏။
သတင္းေထာက္က သူ႔တပည့္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ကင္းဘဲလမ္းတြင္ေနသည္။ “မနက္ ဘီအိုစီကလာလွ်င္ အိမ္ေရွ႕မွာထုိင္ခိုင္းၿပီးမွ ငါ့ကိုလာႏႈိး” ဟုေျပာ၍ အိပ္သည္။ သူတြက္ထားသည့္အတုိင္းပင္ မ်က္ႏွာျဖဴမန္ေနဂ်ာႀကီးကိုယ္တုိင္လာ၍ ဧည့္ခန္းတြင္ထုိင္ေန၏။ သတင္းေထာက္က မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးမွ ေအးေဆးစြာသြားထိုင္သည္။ “ညကစိတ္လႈပ္ရွားေန၍ ဆက္ဆံမႈ မွားယြင္းသည္ကို ေတာင္းပန္ေၾကာင္း၊ အမွန္တကယ္ ဆံုး႐ႈံးကုန္က်သည့္ေငြေၾကးမွာ ဤမွ်ရွိေၾကာင္း စာရင္းႏွင့္တကြေပးသည္။ ဤသတင္းကို ေနာက္ေန႔ထုတ္ သတင္းစာတြင္ ထည့္ေပးမည့္အေၾကာင္းေျပာသည္။ (ေနာင္အခါတြင္ သတင္းေထာက္လူငယ္မွာ ထြန္းေန႔စဥ္ဦးထြန္းေဖဟု သိရပါသည္။)
၁၉၅ဝ ျပည့္ႏွစ္အလြန္တြင္ လက္ဝါးသာသာခန္႔ “နီတိ” ကေလးတစ္ခု ထြက္သည္။ ျပဳစုသူတို႔မွာ ေနာင္အခါ ဦးဆန္းထြန္း (မန္းတကၠသိုလ္) ႏွင့္ ျမန္မာျပည္စာအုပ္တိုက္မွ ဦးျမင့္ေဆြတို႔ ႏွစ္ဦးေပါင္းထုတ္ေဝသည့္ “သွ်င္ဉာဏိႆရႏွင့္ ျမင့္ေဆြနီတိ” ျဖစ္ပါသည္။
ထုိနီတိပါ အဆိုတစ္ခုမွာ “အာဏာကို လိုသလုိသံုးခ်င္လွ်င္ ဥပေဒကို ႐ႈပ္႐ႈပ္ေရးထားပါ” ဟူ၍။
Eleven Media Group
