ေဒါသေမာဟ ေပါမ်ားေသာေခတ္
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
-
4/18/2014 09:34:00 PM
ေရႊတိဂံုဘုရားသို႔ဧည့္လမ္းညႊန္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္မၾကာမၾကာေရာက္ပါသည္။ ထိုသို ့ ေရာက္တိုင္းလည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို ့သေဘာထား၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဂုဏ္ေတာ္တို ့ကို တတ္နိုင္သမွ် ရွင္းျပ ပါသည္။သို ့ေသာ္ နိုင္ငံျခားသားအေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဗုဒၶဘာသာ မဟုတ္ေသာ ဘာသာျခားမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ဂုဏ္ေတာ္ေတြ၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဆံေတာ္ေတြ၊ ဓာတ္ေတာ္ေတြကိုစိတ္မ၀င္စား၊ သူတို ့စိတ္၀င္စားသည္ မွာ ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚမွ ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ားျဖစ္သည္။ ဘုရားပတ္လည္ ၀င္း၀င္းလက္ေအာင္ခ်ထားေသာ ေရႊျပားမ်ားကို သူတို ့စိတ္၀င္စား ၾကသည္။
သူတို ့စိတ္၀င္စားေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္တို့ဧည့္လမ္းညႊန္မ်ားက ေ၀ေ၀ဆာဆာရွင္းျပရသည္။
''ဒီေရႊတိဂံုဘုရားၾကီးရဲ့စိန္ဖူးေတာ္၊ ငွက္ျမတ္နား၊ ဆပ္သြားဖူး၊ ထီးေတာ္၊ ငွက္ေပ်ာဖူး(ပန္းလည္တိုင္)ေတြမွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ေခတ္ အဆက္ဆက္ကလွူဒါန္းထားတဲ့ အဖိုးတန္ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြ မ်ားစြာရိွပါတယ္၊ စိန္ဖူးေတာ္မွာဆိုရင္ စိန္အလံုးေရ ၄၃၅၁ ပြင့္ရိွျပီး အၾကီးဆံုးစိန္ဟာ ၇၆ ကာရက္ရိွပါတယ္၊ ငွက္ျမတ္နားေတာ္မွာ ေတာ့စိန္လံုးေရ ၁၀၉၈ ပြင့္ရိွျပီး အျခားပတၱျမား၊ နီလာ၊ ျမ ၊ စတဲ့ အဖိုးတန္ ေက်ာက္မ်က္ေတြကေတာ့ ၁၃၃၈ လံုးရိွပါတယ္၊ ဆပ္သြားဖူးေပၚမွာေတာ့ ေက်ာက္မ်က္မ်ဳိးစံု ၈၈၆ လံုးရိွပါတယ္၊ ေစတီေတာ္ၾကီးကို တစ္ေပပတ္လည္ ေရႊျပားေပါင္း ၃၃၆၉၉ ျပားနဲ႔ ေရႊခ်ထားတာမို ့ ေရႊတိဂံုဘုရားမွာရိွတဲ့ ေရႊသကၤန္းအေလးခိ်န္ခ်ည္းပဲ ၃.၀၈ တန္ (၂၀၃၄.၆၈ ပိႆာ) ရိွပါတယ္၊ ထီးေတာ္မွာ ေရႊဆည္းလည္း ၄၀၁၆ လံုး၊ ေငြဆည္းလည္း ၄၇၄ လံုး၊ ေရႊေညာင္ရြက္ ၁၈၀၅ ရြက္၊ ရတနာၾကဳတ္ ၉ခု ရိွပါတယ္''ဟု ရွင္းျပလိုက္လွ်င္ နိုင္ငံျခားသားမ်ားမွာ ပါးစပ္ အေဟာင္း သား ျဖစ္သြားၾကပါသည္။ ထို ့ထက္အလြန္ ရတနာပစၥည္းမ်ားကို လက္ေတြ ့မ်က္ျမင္ဗဟုသုတရစိမ့္ေသာငွာ ေစတီေတာ္ရင္ျပင္ ရာဟု ေထာင့္ရိွ ဓာတ္ပံုျပတိုက္သို ့၀င္ေရာက္ကာ စိန္ဖူးေတာ္နွင့္ ငွက္ျမတ္နားေပၚမွ ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ား၏ အနီးကပ္ဓာတ္ပံုကိုျပလိုက္ေသာအခါ နိုင္ငံျခားသားမ်ားသည္ အအံ့ၾသၾကီး အံ့ၾသလ်က္ သူတို႔အားလံုးတစ္ညီ တစ္ညြတ္တည္းေမးၾကေသာေမးခြန္းမွာ
''ဒီရတနာပစၥည္းေတြကိုဘယ္သူမွ မခိုးၾကဘူလား''ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
ထိုသို ့ေမးတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ဂုဏ္ယူစြာျပန္ေျဖမိသည္မွာ ဘုရားကိုလွဴထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ကာယကံေျမာက္ ခိုးဖို ့မေျပာနဲ႔၊
စိတ္နဲ ့ေတာင္ ဘယ္သူမွ မျပစ္မွားၾကဘူး၊ ငါတို ့လူမ်ဳိးက ဆင္းရဲေပမယ့္ လွဴဖို ့ပဲစဥ္းစားတယ္ ခိုးဖို ့ကို စိတ္ကူးထဲမွာေတာင္မရိွဘူး''
ထိုစကားကိုၾကားလိုက္လ်င္ နိုင္ငံျခားသားမ်ားသည္ ေခါင္း တရမ္းရမ္းနွင့္-
''မင္းတို႔နိုင္ငံမွာေတာ့ဟုတ္မွာေပါ့၊ ငါတို ့အေနာက္တိုင္းမွာဆိုရင္ေတာ့ ကုန္တာၾကာလွျပီ၊ ဒီေလာက္အဖိုးတန္တာမဆိုထားနဲ႔၊ ဘုရား ေက်ာင္းက ပရိေဘာဂနဲ ့အျခားပစၥည္းေတြေတာင္ အခိုးခံရလြန္း
လို ့(Church) ကို အျမဲေသာ့ခတ္ထားရတယ္''
''အင္း . . . ခုထက္ထိေတာ့ ေခတ္ၾကီးကေကာင္းေနေသးတယ္၊ ငါတို ့မ်ဳိးဆက္ကိုေက်ာ္လြန္ျပီး ေနာက္မို်းဆက္ေတြမွာ ဘာေတြျဖစ္မလဲ ငါတို ့မသိဘူး၊ အဂၤလိပ္ေခတ္ကေရာ၊ ဂ်ပန္ေခတ္ကပါ
ငါတို ့ဘိုးေဘးေတြ ဟာ ဘုရားဌာပနာေတြ မေပ်ာက္ပ်က္ရေအာင္ အသက္ေပးကာကြယ္ခဲ့ တယ္၊
ငါတို ့ေခတ္အထိလဲ ကာကြယ္နိုင္ဆဲပါပဲ၊ ေနာင္အနာဂါတ္ကိုေတာ့ ငါတို ့လဲမေျပာနိုင္ဘူး၊ တကယ္ေတာ့ ဒီလို ဘုရားပစၥည္းကို မခိုးဘူးဆိုတာ လဲ ဥပေဒေၾကာင့္၊ ဘာေၾကာင့္ ဆိုတာထက္ လူေတြရင္ထဲမွာရိွေနေသးတဲ့ ရတနာသံုးပါးေပၚရိွေနတဲ့သဒၶါတရား ေၾကာင့္ပါပဲ၊ သဒၶါတရားဆိုတာ မရိွတဲ့ ေန ့ကေတာ့ အကုသိုလ္အလုပ္ေတြ ျဖစ္လာၾကမွာေပါ့။အရင္ကနဲ ့စာရင္ ေတာင္ ျမန္မာနိုင္ငံမွာအခုအခါ ရာဇ၀တ္မႈေတြ ေပါမ်ားလာျပီ။ တိုးတက္ တာကိုလက္ခံေပမယ့္ တိုင္းသူျပည္သားးေတြရဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ ့စာရိတၱပ်က္ လာတာကိုေတာ့ ငါစိုးရိမ္တယ္''ဟု ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေျပာမိပါသည္။
ဤစကားသည္ အမွန္ျဖစ္ေပ၏။ ခပ္ေ၀းေ၀းကိုမၾကည့္နွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က (၁၉၇၀ ျပည့္လြန္ကာလမ်ား) ဆိုလွ်င္ လူတို ့သည္ ေလာဘ ေဒါသ ယခုထက္မ်ားစြာနည္းေသး၏။ ခိုးမႈ၊ ၀ွက္မႈ၊ လုယက္မႈ ဆိုသည္မွာ ေမ့ေလာက္မွ တစ္ခါၾကားရ၏။ မုဒိမ္းမႈဆိုသည္မွာ မၾကား၀ံ့ မနာသာကိစၥၾကီးတစ္ခုျဖစ္ျပီး ထိုအမႈမို်းမွာလည္း ဆယ္နွစ္တြင္ တစ္ခါ ၾကားရခဲသည္။ လိင္တူျခင္းလက္
ထပ္ဖို ့ေနေနသာသာ အေျခာက္နွင့္ တဲြသြားတဲြလာလုပ္ဖို ့ကိုပင္ အရပ္ကမသတီၾကေပ။ ညစ္ညမ္းရုပ္ပံုမ်ားကို မဆိုထားဘိ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး၏ မလံု ့တလံုဓာတ္ပံုပင္လွ်င္ အေတာ္ကို ရွားရွားပါးပါးျဖစ္သည္။ သၾကၤန္တြင္မိန္းမပ်ဳိတစ္ဦး အရက္မူး၍လဲေနသည္ ကို ကြ်န္ေတာ္တို ့ေခတ္သၾကၤန္တြင္တစ္ခါမွမၾကားဖူးပါ။ ကေလးအရြယ္ လူမမည္မိန္းကေလးမ်ားကို အဓမၼက်င့္ၾကံမႈဆိုသည္ကား လံုး၀ပင္မၾကား ဖူးခဲ့ေခ်။ ကိုယ့္အေဖကိုယ္ျပန္သတ္ျခင္း၊ ကိုယ့္အေမကိုယ္ျပန္၍ အနၱရာယ္ ျပဳျခင္းဆိုသည္မ်ားမွာ မည္သည့္ေနရာတြင္မွ မၾကားရမသိရေသာအမႈမ်ား ျဖစ္သည္။ ဖေအကသမီးအရင္းကိုျပန္၍ က်င့္ၾကံျခင္းမွာမူကား ကြ်န္ေတာ့္ ကေလးဘ၀တြင္ လံုး၀မၾကားဖူးေခ်။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ျမဳိ ့တြင္ ဘုရားပစၥည္း ခိုးသျဖင့္ ေထာင္က်သြားေသာ ဘုရားေဂါပကတစ္ဦးရိွရာ ထိုေဂါပကသည္ ေထာင္ထဲတြင္ေသဆံုးသြားျပီး က်န္ရစ္ရွာေသာသူ့မိသားစုမွာ ျမို့တြင္ လူေတာတိုး၍ မရေတာ့ေပ။
ကြ်န္ေတာ္ေနထိုင္ေသာ ျပည္ျမိဳ ့ ဆံေတာ္ရပ္ကြက္တြင္ အိမ္မ်ား သည္ တစ္အိမ္နွင့္တစ္အိမ္ ျခံစည္းရိုးမရိွေပ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့သည္ ကိုယ့္ အိမ္ထဲသို ့အိမ္ေရွ ့ေပါက္မွ၀င္လာျပီးေနာက္ေဖးေပါက္မွ သူမ်ားအိမ္ကို ျဖတ္၍ ျပန္ထြက္သြားလွ်င္လဲ ရသည္။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ေသာအခါ အိမ္ေရွ ့ဘက္မွမလာဘဲ ေနာက္ေဖးဘက္ရိွသူမ်ား အိမ္ထဲသို ့ခပ္တည္တည္ ၀င္သြားကာ ကိုယ့္အိမ္သို ့ျပန္လာလွ်င္လဲရသည္။ အျခားကေလးမ်ားသည္ လည္း ရပ္ကြက္အတြင္းသူ့အိမ္ ငါ့အိမ္မခဲြျခားဘဲ ၀င္ၾကထြက္ၾက ျဖတ္သန္း ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံေဘးတိုက္တန္းစီေနေသာ အိမ္မ်ားသို ့တစ္အိမ္ျပီး တစ္အိမ္ ၀င္ထြက္သြားလာၾကရာ ေညာင္စင္တန္းလမ္းမွ စာတိုက္တန္း လမ္းသို ့ပင္ ေရာက္သြား၏။ အိမ္မ်ားကိုမဆိုထားဘိ ဆံေတာ္ဂါတ္ဟူေသာ ျပည္(၂) ရဲစခန္းသို ့ပင္ လူၾကီးလူငယ္မေရြး တံခါးမရိွ ဓါးမရိွ၀င္ထြက္နိုင္ ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံကြ်န္ေတာ္တို ့ကေလးမ်ားသည္ ပ်င္းပ်င္းရိွလွ်င္
တရားခံကိုအမႈစစ္တာရဲစခန္းထဲသို ့သြားၾကည့္ၾကသည္။ လူတို ့သည္ ကေလးမ်ားကိုျမင္သည္နွင့္ မည္သူ၏ သားသမီး၊ မည္သည့္လမ္းက စသည္ျဖင့္ သိၾကသည္။ တစ္ေယာက္အိမ္မွ သစ္ပင္မ်ားကိုအျခားတစ္အိမ္ မွ ခူးဆြတ္ၾကသည္။ လူတို ့တြင္ေလာဘ ေဒါသနည္းၾကေသး၏။ အိမ္ တံခါးဖြင့္၍ထားခဲ့ေသာ္လည္း သူခိုးကားမရိွေပ။
ဤအေျခအေနသည္ ၁၉၈၈ တြင္စတင္ေျပာင္းလဲသြား၏။လူတို့၏ ေကာင္းျမတ္ေသာစိတ္ဓာတ္မ်ားစတင္ကြယ္ရာတြင္ ေၾကာက္ရြံ ့ျခင္းမွ စတင္ ျမစ္ဖ်ားခံသည္။ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာလ (၁၈)ရက္ေန့တြင္ တပ္မေတာ္မွ အာဏာသိမ္းလိုက္ေၾကာင္းေၾကညာျပီးေနာက္ ေခတ္ပ်က္ သလိုျဖစ္သြား၏။ စစ္သားမ်ားသည္ အာဏာသိမ္းသည့္ညက ျမိဳ ့ခံဆနၵျပ သမားမ်ားအား ပစ္ခတ္နိွမ္နင္းသျဖင့္ လတို ့ေသဆံုးၾကသည္ကို ျမိဳ ့ခံမ်ား သည္ မ်က္ျမင္ဒိဌေတြ ့ၾကဳံရသည္မွစ၍ မိမိနွင့္ မိမိမိသားစု
ထိုသို ့သတ္ျဖတ္ခံရမွာကိုေၾကာက္လာ၏။ ညမထြက္ရ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အမိန္ ့ေၾကာင့္ လူတို ့သည္ စစ္သားမ်ားအပါအ၀င္ လူစိမ္းျမင္လွ်င္ ေၾကာက္ရြံ ့ေနၾကရ၏။
ထိုအခါကေလးမ်ားလည္းလြတ္လပ္စြာကစားခြင့္မရျပီ။ အိမ္မ်ားသည္ ျခံစည္းရိုးစတင္ခတ္လာၾကသည္။ ဟိုစဥ္ကလို တစ္အိမ္မွ တစ္အိမ္ ကူးလူးဆက္ဆံျဖတ္သန္းသြားလာ၍မရေတာ့။ လူတို ့၏စိတ္ထဲ တြင္ မိမိနွင့္ မိမိမိသားစု အသက္ရွင္ေရးကြက္ကြက္ကိုသာၾကည့္ေသာ အတၱဗဟိုုုျပဳဝါဒမသိမသာ ထြန္းကားလာ၏။ ထိုထက္ပို၍ စိတ္ဓာတ္ ပ်က္ျပားလာရျခင္းမွာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလအတြင္း စစ္တပ္နွင့္ ပလဲနံပသင့္ေသာ လူမ်ားသည္ စီးပြားေရးလုပ္ကြက္မ်ား၊ အခြင့္အေရးမ်ား ကို သူမ်ားထက္ပိုရ၏။
သင္သည္ပညာတတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ အတန္းပညာမဲ့ သည္ျဖစ္ေစ ေဒသတြင္အာဏာရိွေသာ စစ္တပ္မွ အရာရိွတစ္ဦးဦးနွင့္ ပတ္သက္ေၾကာင္း၊ ပိုင္နိုင္ေၾကာင္းျပနိုင္လွ်င္ သင္၏စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွာ မည္မွ် ၀ိသမေလာဘနွင့္ ဥပေဒေဘာင္အျပင္ဘက္မွျဖစ္ေစ မည္သည့္ ဥပေဒဘက္ေတာ္သားကမွ် ထိရဲတို ့ ရဲမည္မဟုတ္ဟူေသာ မသမာသည့္ အယူအဆမ်ားပ်ံႏွံ ့လာသည္။
ကြ်န္ေတာ့္အသိတစ္ေယာက္သည္ ဖခင္လက္ထက္တြင္ မိရိုးဖလာ ေရႊအေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ရာတြင္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္မရိွေသာ္လည္း သူ့လက္ထက္တြင္ ခိုးရာပါေရႊမ်ားကိုအရည္က်ဳိပစၥည္းဖ်က္သည့္လုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ရာမွေန ့ခ်င္းညခ်င္း ခ်မ္းသာသြားသည္။ ထိုသို ့လုပ္နိုင္ရန္ သူသည္ တိုင္းမွဴးနွင့္ခင္မင္ခြင့္ရဖုိ ့စေန၊ တနဂၤေႏြတိုင္း ေဂါက္ရိုက္ ထြက္သည္။ ေတာဘက္မွေရာက္လာေသာထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ေဂါက္သီးေတြ ဘာေတြရိုက္သည္ဆိုေတာ့ အေၾကာင္းသိမ်ားက ရယ္ၾကသည္။
သို ့ေသာ္ကိစၥမရိွ စစ္တပ္နွင့္ပိုင္ေၾကာင္းသက္ေသျပနိုင္ဖို က အေရး ၾကီးေသာေခတ္ျဖစ္၍ အရွက္မရိွၾကဳိးစားလိုက္ရာ အေတာ္ပင္ အေျခအေန ေကာင္းသြားသည္။ ေကာင္းေရာင္း၀ယ္လုပ္စားသူမ်ားထမင္းမ၀ဘဲ စစ္တပ္ ကိုဖားနိုင္သူမ်ား ပညာမတတ္ေသာ္လည္း အလုပ္ျဖစ္သည့္ေခတ္ျဖစ္ရာ လူတို ့၏ ကံကံ၏အက်ဳိးကိုယံုၾကည္သည့္စိတ္မ်ား၊ ေကာင္းျမတ္သည့္ စိတ္ထားမ်ား၊ မေကာင္းမႈကိုေရွာင္ၾကဥ္လိုသည့္စိတ္ထားမ်ားသည္ စစ္အစိုးရလက္ထက္တြင္ ကုန္းေကာက္စရာမရိွေအာင္ပ်က္စီးသြားၾက သည္။ ပညာမဲ့မ်ားသည္ စစ္တပ္ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျဖင့္ ေလာက ၀ယ္လူရာ၀င္တြင္က်ယ္လာ၏။ ရိုးသားသူမ်ားက်ဆံုးေသာေခတ္၊ သူခိုးမ်ား တြင္က်ယ္ေသာေခတ္ျဖစ္လာသည္။
ဤသည္ပင္လွ်င္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတရားမ်ား စတင္ၾကီးစိုးေသာအေမွာင္ေခတ္၏ အစျဖစ္ေတာ့သည္။ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာဟူေသာ ေကာင္းျမတ္ေသာစိတ္တို ့အစား အာဏာ၊ ေငြေၾကးနွင့္ ခက္ထန္မႈတို ့ ၾကီးစိုးေသာေခတ္၏ အစျဖစ္ေတာ့သည္။
ဒီမိုကေရေခတ္သို ့ေရာက္ပါျပီဟုေျပာၾကေသာ ယေန ့ေခတ္အခါ သမယဝယ္ ငယ္စဥ္ကကြ်နု္ပ္တို ့ၾကဳံခဲ့ရေသာ မုဒိတာေခတ္သို ့ေရာက္ပါျပီ ေလာဟု ဆန္းစစ္ၾကည့္ေသာအခါ ေအာက္ပါအတိုင္းေတြ ့ရေလသည္။
ဘုရားခိုးဂိုဏ္းမ်ားသည္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ေရွးေဟာင္းဘုရားရုပ္ပြား ေတာ္မ်ားကို လိုက္လံခိုး၀ွက္ေနသျဖင့္ ဘုရားဆင္းတုေတာ္မ်ားေနရာ အႏွံ ့ေပ်ာက္ဆံုးေနေလသည္။ ေနျပည္ေတာ္ ေကာင္စီနယ္ေျမ၀ယ္ ဆည္ ေျမာင္းဌာနပိုင္ေျမနွင့္မလြတ္၍ဆိုကာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ားကို ဖ်က္ သိမ္းခိုင္းရံုသာမကဘုန္းၾကီးမ်ားကို ေထာင္ခ်ပစ္ေလသည္။ တရားရံုးသို ့မလာေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကိုတရားခံေျပးေၾကညာလိုက္ေလ၏။ ရတနာ သံုးပါးတြင္ တစ္ပါးအပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ သံဃာမ်ားကား ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရနွင့္ေတြ ့ကာမွ တရားခံေျပးျဖစ္ရေပကုန္၏။ ဘာသာျခားတို ့က ဖ်က္ဆီးစရာမလိုဘဲ လံုထိန္းတို႔၏လက္ခ်က္ျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ား ပ်က္စီးပေပ်ာက္သြားေပ၏။
ပုဂံသူပုဂံသားတို ့လြန္ခဲ့ေသာနွစ္ေပါင္း ကိုးရာ၊ တစ္ေထာင္ကတည္ထားခဲ့ေသာ ဘုရားေစတီအခ်ဳိ႕မွာ ယခုအခါ ပုဂံရိွဟိုတယ္ၾကီး အခ်ဳိ ့၏ အုတ္တံတိုင္းအတြင္းေရာက္ရိွသြားကာ မည္သူမွ် ဖူးခြင့္မရေသာ ကိ်တ္ပုန္းဘုရားမ်ားျဖစ္ကုန္ၾကျပန္၏။ အနွစ္နွစ္ ဆယ္ေက်ာ္ တပ္မေတာ္သာ အမိ၊ တပ္မေတာ္သာအဖဟေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ရာမွ စိတ္ကူးေျပာင္းကာ ျပည္သူသားအမိ၊ ျပည္သူသားအဖဟု ေၾကြးေၾကာ္သံ ေျပာင္းပါေတာ့မည္ဟုေျပာေသာ္လည္း မိဘျပည္သူမ်ားနွင့္ တူေသာ ျပည္သူလူထု၏ေျမမ်ားကို ယခင္ကသိမ္းခဲ့သည္ကိုလံုး၀ျပန္မေပးနိုင္ပါဟု မိေက်ာင္းကန္ အပိုင္း (၂) ျပည္သူမ်ား၏သပိတ္စခန္းကို ျဖိုခြင္းအျပီး တပ္မေတာ္က ေျဗာင္ေၾကညာလိုက္ေလသည္။ ျပည္သူကိုအေျချပဳေသာ ဒီမိုကေရစီေခတ္ၾကီးေရာက္ပါျပီဟု ေရဒီယိုမွတစ္လတစ္ခါပံုမွန္ ေၾကညာ ေသာ္လည္း ယခင္စစ္အာဏာရွင္အစိုးရလက္ထက္က လုပ္ရပ္အတိုင္း နံနက္မိုးမလင္းမီ အမဂၤလာအခိ်န္တြင္ ဆနၵျပသူမ်ား၏သပိတ္စခန္းကို ဘယ္ကမွန္းမသိေသာ လက္ပတ္အနီ၀တ္အရပ္သားမ်ားကိုေခၚလာကာ ဖ်က္ဆီးေစေသာလုပ္ရပ္မ်ားလည္းနွစ္ရက္ဆက္တိုက္ျဖစ္ခဲ့ေပ၏။ (လုပ္ပံု ကိုင္ပံုမွာ ဒီပဲယင္းအေရးအခင္းတြင္အရပ္၀တ္လူမိုက္မ်ားကိုသံုးကာ လုပ္သြားပံုနွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ျဖစ္၏)။
တည္မိသည့္ဘုရား ဠင္းတပဲနားနားဟု ျမန္မာစကားပံုရိွေသာ္လည္း ရဟနၱာကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးဟု နာမည္ေက်ာ္ ေသာ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးသီတင္းသံုးခဲ့ရာ သိမ္ေက်ာင္းကို ဘူဒိုဇာနွင့္ ထိုးခ်ဖ်က္ဆီးခဲ့သည္မွာလည္း ေရွးအဂၤလိပ္ေခတ္ကမဟုတ္ ယခုေခတ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ သစ္တစ္ပင္ခုတ္အခ်ဳပ္သံုးနွစ္ဟု ဆင္းရဲသား မ်ား ေၾကာက္လန္႔ေအာင္ ေတာစပ္တြင္္ စာသားမ်ားခိ်တ္ဆဲြထားေသာ္လည္း သစ္လံုးကားၾကီးမ်ား ေန႔စဥ္တရုတ္ျပည္သို ့ေျဗာင္ခို (ေမွာင္မခိုဘဲ ေျဗာင္လုပ္ေနၾကသျဖင့္ ေျဗာင္ခိုျဖစ္ပါသည္) ထြက္ေနကာ စီးပြားျဖစ္သူတို ့ပန္းပန္ေနဆဲမွာလည္း ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေခတ္မဟုတ္ ယခုေခတ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အရက္ဆိုင္မ်ား မီးတထိန္ထိန္နွင့္ ေဆာင္းေဘာက္မ်ားဖြင့္ကာ ျခိမ့္ျခိမ့္သဲသဲေရာင္းခ်လာၾကသည္မွာလည္း ယခုေခတ္ျဖစ္သည္။
လူတို ့၏ေလာဘ၊ ေမာဟမ်ားကား တစ္ေန ့ထက္တစ္ေန ့ပ်က္လာ ၾကေပျပီ။ ယခင္ကဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ တပ္မေတာ္နွင့္ ရဲတပ္ဖြဲ ့အေပၚတြင္ အေတာ္ပင္ေစတနာရိွၾကေပ၏။ တပ္မေတာ္နွင့္ ရဲတပ္ဖြဲ႔ကလည္း ျပည္သူလူထုကို အေတာ္ပင္ ယံုၾကည္အားထားခဲ့ပါသည္။ ေရွ ့တန္းျပန္ တပ္မေတာ္သားမ်ားကို ျပည္သူလူထုကၾကိဳဆိုၾကသည္။ ရဲစခန္းထဲသို ့ မည္သူမဆို အစစ္ေဆး အေမးအျမန္း မရိွဘဲ ၀င္နိုင္၏။
တပ္မေတာ္တြင္လည္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား ပါ၀င္နိုင္ေသာ တကၠသိုလ္ ေလ့က်င့္ေရးတပ္ (University Training Corps) ဆိုတာ ရိွသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို ့ ကြ်န္ေတာ္စေရာက္ကာစက စစ္ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားေသာ လူငယ္မ်ားကိုေက်ာင္းထဲ၌ မၾကာခဏေတြ ့ရာ စစ္သားေတြ တကၠသိုလ္ထဲဘာလာလုပ္သလဲဟု ေမးမိေတာ့မွ ထိုသူမ်ားမွာ UTC တြင္ တက္ေရာက္ေလ့က်င့္ေနေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါသည္။ ယခုအခါ တပ္မေတာ္သည္ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုမယံုေတာ့၍လားမသိ တကၠသိုလ္ေလ့က်င့္ေရးတပ္ဆိုတာကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ဖြဲ ့မေပးေတာ့ေပ။ ေက်ာင္းသားကိုမယံုသည္မွာ ျပည္သူလူထုကို မယံုဟု ေျပာသလိုျဖစ္ေနေပသည္။ ျပည္သူလူကိုမယံုသည္မွာ ကိုယ့္မိဘကိုကိုယ္မယံုေတာ့ေသာ အျဖစ္ ျဖစ္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ျပည္သူသာအမိ ျပည္သူသာအဖဟု ေျပာထားခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
ျပည္သူ ့ရဲမ်ားကိုလည္း ယခင္ကလူတို႔သည္ အေတာ္ပင္ အားကိုး ခဲ့ၾကပါ၏။သို ့ေသာ္ အရာရာကား ေျပာင္းလဲခဲ့ျပီ။ တရားခံကို နိွပ္စက္ရာမွ လက္လြန္ေသဆံုးေသာ အမႈမ်ားစြာၾကားလာရသည္။ ရဲကက်ဴးလြန္ေသာ မုဒိမ္းမႈမ်ားပင္ ျဖစ္လာသည္။ ေလာဘ၊ ေဒါသမ်ားလာေသာေခတ္ ျဖစ္သည္။ မၾကာမီက လွည္းကူးတြင္ အဓိကရုဏ္းဆန္ဆန္ အုပ္စုဖြဲ ့ရုန္းရင္းဆန္ခတ္မႈတစ္ခုျဖစ္သည္။ ထိုရုန္းရင္းဆန္ခတ္မႈတြင္ လူအုပ္က ခဲျဖင့္ေပါက္ေသာေၾကာင့္ ရဲတစ္ေယာက္ေခါင္းေပါက္သြားေသာ သတင္းကို ၾကားရသည္။ ထို႔အတူပင္ ထြက္မေျပးပါဘဲ လက္ေျမာက္အဖမ္းခံေနေသာ လူတစ္ေယာက္ကို ရဲက နံပါတ္တုတ္ျဖင့္ အျငိဳးတၾကီး ရိုက္နွက္ေနေသာ ဓာတ္ပံုကိုလည္း 7 Day Daily သတင္းစာ( ၆-၄-၂၀၁၄ ) မ်က္နွာဖံုးတြင္ေတြ ့ ျမင္ရရာ စိတ္မေကာင္းစရာျဖစ္သည္။ အရိုက္ခံရေသာ လူငယ္ အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္း၊ ဥပေဒဘက္ေတာ္သားဟု ျပည္သူလူထုက ေကြ်းေသာ ရိကၡာလစာခံစားေနပါလ်က္ ရဲတပ္ဖဲြ႔နာမည္ပ်က္ ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းပါ။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ လြန္ကဲေသာေခတ္ျဖစ္လာေပျပီ။
ဤသို ့မေကာင္းေသာ စိတ္ထားမ်ားကိုသာဆက္၍ လႊတ္ေပးထားပါက ျမန္မာနိုင္ငံသည္ အေနာက္တိုင္း နိုင္ငံသားမ်ား မၾကာခဏေမးေလ့ရိွေသာ ေရႊတိဂံုဘုရားမွ အဖိုးတန္ရတနာ မ်ား အခိုးမခံရဘူးလားဟူေသာ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈသည္ အကုသိုလ္ ကြင္းဆက္လိုက္ကာ တစ္ေန ့ေန ့တြင္ ျဖစ္လာလိမ့္မည္။ ရတနာသံုးပါး အေပၚ ယံုၾကည္မႈသဒၶါတရားမရိွေတာ့ေသာအခါ ဘာသာေရးတန္ဖိုး ထားမႈမ်ားလည္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္မည္။ ထိုအခါ မေကာင္းမႈကို လုပ္ရမွာရွက္ၾက ေၾကာက္ၾကေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။
ယခုအခါ အစိုးရဘက္ကေရာ တိုင္းသူျပည္သားဘက္ကပါ ေကာင္းျမတ္ေသာစိတ္ထားမ်ားနည္း သထက္နည္းလာေပျပီ။ အစိုးရဘက္မွ၀န္ၾကီး ၀န္ကေလး၊ အရပ္ဘက္၊ စစ္ဘက္၊ ရဲဘက္မွပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ငါနွင့္ငါသာ နိွုင္းစရာ၊ ငါတို႔သာ နိုင္ငံေတာ္ကို ခ်စ္သည္၊ နိုင္ငံေတာ္ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေနသည္ဟူေသာ တစ္လမ္းသြား ေလာဘ ေမာဟ မာန္မာနမ်ားကိုေလွ်ာ့ခ်၍ ဘာသာ သာသနာ၊ တိုင္းျပည္နွင့္ လူမ်ဳိးအက်ဳိးအတြက္ ေကာင္းျမတ္ေသာ စိတ္ဓာတ္ကို ေမြးျမဴကာ ဟီရိၾသတပၸတရားတို႔ျဖင့္ နွစ္သစ္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းနိုင္ပါေစေၾကာင္း၊ ျမန္မာနွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန ့မဂၤလာအခါသမယ၀ယ္ ေမွ်ာ္လင့္ဆုေတာင္းလိုက္ရပါသည္။
သရ၀ဏ္(ျပည္)
ကိုးကား-ေမာင္ဆုရွင္ (ျမတ္ဘုရားေရႊတိဂံု)
News Watch(ေစာင့္ၾကည့္သတင္းဂ်ာနယ္)
