ေကာလာဟလ ဖုန္း
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
-
3/24/2014 09:54:00 AM
ဖုန္းသတင္းကုိ ၿမဳိ႕ထဲက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ေက်ာ္စုိး ၾကားၿပီးကတည္းက ရပ္ကြက္ထဲသုိ႔ ျမန္ျမန္ျပန္ ေရာက္ခ်င္ေနၿပီ။ ေသေရးရွင္ေရးတမွ် အေရးႀကီးေသာ ထုိ သတင္းကို ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ျမန္ျမန္ျပန္ ေျပာ မွျဖစ္မည္။ ကုိယ္အေျပာေနာက္က်လုိ႔ လူေတြေသကုန္လွ်င္ မိမိတာ၀န္မကင္းဟု ေက်ာ္စုိး စုိးရိမ္ေနသည္။
ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ပါတယ္ဆုိမွ မီးပြဳိင့္ေတြက ပ်က္။ ကားေတြပိတ္နဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲေရာက္ဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာလုိက္သည္။ခုနက ေက်ာ္စုိးၿမဳိ႕ထဲတြင္ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ထုိင္ေနတုန္း ဟုိဘက္၀ုိင္းက လူႀကီးႏွစ္ ေယာက္စကားေျပာသံကုိ တစ္စြန္းတစ္စ ၾကားလုိက္ရသည္။
“သုညနဲ႔စတဲ့ နံပါတ္အပူးေတြနဲ႔ ဖုန္းလာရင္ မကုိင္နဲ႔ကြ”
“ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဗ်”
“မႏၲေလးမွာ အဲဒီလုိ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ နံပါတ္အပူးေတြနဲ႔ ဖုန္းလာလုိ႔ ကုိင္လုိက္တာ လူတစ္ေယာက္ ေသသြားတယ္ဆုိပဲ”
“ေဟ … ဟုတ္ပါ့မလား။ ေသခ်ာလုိ႔ လားဗ်ာ”
“အင္တာနက္မွာ ဖတ္ရတာပဲဗ်။ ေတာင္ငူမွာဆုိ သုညေတြနဲ႔စတဲ့ အပူးနံပါတ္ ဖုန္းလာလုိ႔ ကုိင္လုိက္တာ ဖုန္းေပါက္ကဲြသြားတယ္ဆုိပဲ” ထုိလူႏွစ္ေယာက္ေျပာသံကုိ ေက်ာ္စုိးၾကားေတာ့ ေသခ်ာေအာင္ပင္ ထုိလူ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ထပ္မေမးမိ။ ခ်ိန္းထားေသာ သူငယ္ခ်င္းကုိပင္ မေစာင့္ေတာ့ဘဲ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွ လစ္ ကာ ရပ္ကြက္ထဲသုိ႔ ျပန္ေလသည္။ ရပ္ကြက္ထဲမ၀င္ခင္ လမ္းထိပ္မွာပင္ ဓမၼာ႐ုံဥကၠ႒ဦးျမႀကီးကုိ ေတြ႕ သျဖင့္ ထုိသတင္း ေျပာျပလုိက္ေသးသည္။
“ၿမဳိ႕ထဲကလူေတြ အပူးနံပါတ္နဲ႔ ဖုန္း၀င္လာလုိ႔ ကုိင္လုိက္တာ ေသကုန္ၾကတယ္တဲ့ ဗ်” ဟု ေက်ာ္စုိးက သာသာထုိးထုိးေလး ေျပာလုိက္သည္။ ဦးျမႀကီးက ျပဴးၿပီး ၾကည့္သည္။
“အဲဒါ သတင္းၾကားၾကားခ်င္း ရပ္ကြက္ထဲ ျပန္လာၿပီးေျပာတာ။ အဲဒီဖုန္းေတြ ၀င္လာရင္ မကုိင္နဲ႔လုိ႔”
“ဟုတ္ပါ့မလား ေမာင္ေက်ာ္စုိးရာ။ ဖုန္း၀င္လာတာကုိ ကုိင္တာနဲ႔ ေသသတဲ့လား” ဦးျမႀကီးက မယံုသကၤာ ေမးသည္။
“ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ေတြ႕ခဲ့တာ။ မယံုရင္ေတာ့ ကုိယ့္သေဘာပဲ” ဟု ေက်ာ္စုိးေျပာကာ အိမ္ကုိ ျပန္သည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမ့ကုိလည္း ထုိသတင္း ေျပာသည္။
“အေမေရ။ ဟုိဘက္ရပ္ကြက္မွာ နံပါတ္အပူးနဲ႔ ဖုန္း၀င္လာလုိ႔ကုိင္လုိက္တာ လူတစ္ေယာက္ ေသသြား တယ္တဲ့”
“ဘယ္နံပါတ္အပူးက ဘယ္အထဲကို ၀င္တာလဲ။ နင့္ဟာကလည္း ရွင္းရွင္း လုပ္စမ္းပါ”
“ဟာ အေမကလည္း တံုးလုိက္တာ။ ဟုိ ၁၅၀၀ ဖုန္းေတြကုိ ဖုန္းလွမ္းေခၚရင္ ေခၚတဲ့နံပါတ္ေပၚတယ္ ေလ”
“ငါ့မွ ဖုန္းမဲ မေပါက္ေသးတာ ဘယ္သိမလဲဟဲ့”
“အင္းပါ။ ဖုန္းလာရင္ နံပါတ္ေပၚတယ္။ အခုေပၚတဲ့နံပါတ္က လာေနက်ဖုန္းနံပါတ္ မဟုတ္ဘဲ သုညေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔စၿပီး အပူး ဂဏန္းေတြတဲ့။ အဲဒီဖုန္းကုိ ကုိင္လုိက္ရင္ ေသေရာတဲ့”
“ေဟ … ဟုတ္ရဲ႕လား။ ဟုိဖုန္းေတြ ခဏခဏ မဲေပါက္တဲ့ ရပ္ကြက္လူႀကီးအမ်ဳိးေတြ ေသကုန္ၿပီလား မသိ ဘူး”
“အင္း … သူတုိ႔က ဖုန္းအမ်ားႀကီးရွိေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ ေသေလာက္တယ္”
“ပေယာဂမ်ားကုိင္သလား မသိဘူး။ ေအာက္လမ္းသမားေတြ လုပ္တာေနမယ္။ ဒါနဲ႔ ဟုိငါသြားသြားဆက္ ေနတဲ့ PCO က ႀကဳိးဖုန္းေတြဆုိ နံပါတ္မေပၚဘူးေလ။အဲဒီ ဖုန္းကုိင္ရင္ေရာ ေသလား”
“ေသတာပဲ”
“ျပႆနာပါပဲ။ ပီစီအုိက ေကာင္မေလးကုိ သြားေျပာဦးမွပဲ။ ေသသြားရင္ ဒုကၡသုိ႔ ႏွင့္ ေက်ာ္စုိး အေမလည္း အျပင္ထြက္သြားသည္။ ေက်ာ္စုိးလည္း ရပ္ကြက္ထဲပတ္ကာ ထုိသတင္းကုိ ေျပာေလသည္။ ေက်ာ္စုိးက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးကလဲြ၍ က်န္ရပ္ကြက္သားမ်ားကုိ မေသေစခ်င္ေသး။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဖုန္းသတင္းကုိ ယုတၱိရွိရွိ ေျပာရမည္။ မလိမ္ခ်င္ေသာ္လည္း ရပ္ကြက္သားတုိ႔ ေသေဘးမွ မေတြ႕ေစရန္ လိမ္ေျပာရေတာ့မည္။ ပဲြစားေဒၚပုႏွင့္ေတြ႕သည္။
“ေဒၚပုေရ …” ဟု အစခ်ီကာ ဖုန္း သတင္းကုိေျပာသည္။
“ေက်ာ္စုိးရယ္ … ေသခ်ာရဲ႕လား” ေသခ်ာပါတယ္ ေဒၚပုရဲ႕။ “ၿမဳိ႕ထဲမွာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘႀကီးတုိ႔အိမ္နား က လူတစ္ေယာက္ အဲ့လုိ ေသသြားတာ”
“ဟုိဘက္လမ္းက ပဲြစားမသိန္းရဲ႕ ဖုန္းကုိေတာင္ မနက္ကသုညေတြနဲ႔စတဲ့ နံပါတ္ ၀င္လာေသးေတာ့ ထူးဆန္းၿပီး သူက ျပေသးတယ္။ မသိန္းကုိင္လုိက္ေတာ့ က်သြားတယ္။ မေသပါဘူးဟ”
“ဟာ … ေဒၚပုကလည္း ဖုန္းက်သြားလုိ႔ မေသတာ။ ဖုန္းသာ၀င္ရင္ အသံအက်ယ္ႀကီး ၾကားရၿပီး နားစည္ ကဲြေသတာပဲ”
“အုိ … ေတာ္ေသးတယ္။ မသိန္းေသလု႔ိ မျဖစ္ေသးဘူး။ ငါ့အေႂကြးေတြ ရွိေသးတယ္။ သြားေျပာဦးမွပါပဲ”
ဟုေျပာကာ ထြက္သြားသည္။ ေဒၚပုဆီ ဒီသတင္းေရာက္လုိ႔ကေတာ့ သူေတာင္ ဆက္ျဖန္႔ေနစရာ မလုိ ေတာ့ … ေဒၚပုကုိ ရပ္ကြက္ထဲမွာ BBC ဟု ေခၚၾကသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ေျပာစရာရိွတာကုိေတာ့ ေျပာရဦး မည္။ တစ္ညေနလံုး ရပ္ကြက္ထဲ လွည့္ေျပာသည္။ အခ်ဳိ႕ မယံုသူမ်ားကုိဆုိလွ်င္ မရွိေသာ ေက်ာ္စုိးဘႀကီး ဖုန္းကုိင္ရင္း ေသသြားသည္ဟု ေျပာသည္။
ဟုိဘက္ရပ္ကြက္က လူေသသည္ဟု ေျပာသည္။ ညေနတုိင္း ကန္ေနက် ေဘာလံုးပဲြေတာင္ ပ်က္သြားၿပီး အိမ္ကုိ ျပန္ကုန္ၾကသည္။
မုိးမခ်ဳပ္ခင္ပင္ ထုိသတင္းက ျပန္႔ႏွံ႔သြားသည္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေက်ာ္စုိးေျပာျပမွ သိရသည္ကုိ သူတုိ႔ကုိယ္ တုိင္ ႀကဳံဖူးသကဲ့သုိ႔ ျပန္ေျပာသည္။ ပဲြစားေဒၚပုက ေဒၚသိန္းဖုန္းသုိ႔လည္း ထုိနံပါတ္ လာဖူးေၾကာင္း သာ ေျပာျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ေနာက္ထပ္ သတင္းျဖန္႔သူမ်ားက ဟုိဘက္လမ္းက ေဒၚသိန္း နံပါတ္အပူးဖုန္း ကုိင္ရင္းေသၿပီဟု သတင္းလႊင့္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဒၚသိန္းအိမ္သုိ႔ သြားၾကသည္။ ေဒၚသိန္းအိမ္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မရွိ။ ေဘးအိမ္ေတြက လည္း ေဒၚသိန္းတုိ႔ မိသားစုကားငွားၿပီး ထြက္သြားၾကေၾကာင္း ေျပာသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဒၚသိန္းေသၿပီဟု ယူဆလုိက္ၾကသည္။ တစ္ရပ္ကြက္လံုးလည္း သုညႏွင့္စသည့္ဖုန္း မဟုတ္ ဘဲ ဖုန္းနံပါတ္ အစိမ္းလာလွ်င္ပင္ မကုိင္ရဲေတာ့။ နံပါတ္ မွတ္ထားသည့္ဖုန္းမွ ကုိင္ေတာ့သည္။ ႀကဳိးဖုန္း မ်ားလာလွ်င္လည္း မကုိင္ေတာ့။ ႀကဳိးမ်ားကုိ ျဖဳတ္ထားလုိက္ၾကသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ေစ်းထဲမွာလည္း ဖုန္းအေၾကာင္း။ လမ္းထဲမွာလည္း ဖုန္းအေၾကာင္း၊ ဓမၼာ႐ုံလည္း ဖုန္းအေၾကာင္း။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာ္စုိး ေပ်ာ္သည္။ ေက်ာ္စုိး ေျပာေသာသတင္း ရပ္ကြက္ထဲ ျပန္႔သြား သည္ကုိ ေက်ာ္စုိး သေဘာက်သည္။
သုိ႔ေသာ္လည္း ထုိသတင္းကို ေက်ာ္စုိးမွ တစ္ဆင့္သိရေၾကာင္း ေက်ာ္စုိးကုိ ခရက္ဒစ္ မေပး။ ေျပာသူတုိင္း က သူတုိ႔ကုိယ္ေတြ႕သဖြယ္ ေျပာၾကသည္။
ထုိနံပါတ္အပူးဖုန္းကုိ ကုိင္လုိက္သျဖင့္ သူတုိ႔ ဘႀကီးေသသလုိလုိ၊ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္း ေသသလုိလုိ ျပန္ေျပာၾကသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထုိသတင္းျပန္႔သြား၍ ရပ္ကြက္သူရပ္ကြက္သားမ်ား ေသေဘးမွ ေ၀းကြာ သြားသည့္အတြက္ ေက်ာ္စုိး ေပ်ာ္ေနသည္။
ေက်ာ္စုိး ေစ်းထဲေရာက္ခ်ိန္တြင္ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေသၿပီဟု ယူဆထားေသာ ပဲြစားေဒၚသိန္း ေစ်းအတြင္း ၀င္လာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေဒၚသိန္းကို သိသူမ်ားက သရဲဆုိၿပီး ေျပးၾကေသးသည္။ေနာက္ေတာ့မွ သရဲမျဖစ္ႏုိင္မွန္းသိကာ ၀ုိင္းၿပီးေမးၾကရင္း မေသမွန္း သိသြားသည္။
“မေန႔က ပဲြတစ္ပဲြျဖစ္လုိက္လုိ႔ တစ္အိမ္လံုး ၿမဳိ႕ထဲမွာ ေၾကးအုိးသြားေသာက္တာ”
“ေအာ္ …ဒါေၾကာင့္ ညေနက အိမ္မွာ မရွိတာကုိး ။ မသိပါဘူးေအ … ညည္းကုိ ေရခဲတုိက္သြားပုိ႔ေနတယ္ မွတ္လုိ႔”
“ဘာလို႔ ေရခဲတုိက္သြားရမွာတုန္း …. ညည္းသြားပါလား”
“နင့္ဆီကုိ သုညေတြနဲ႔စၿပီး ဘယ္ကမွန္း မသိတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္အပူးေတြ လာတယ္ဆုိ”
“ေအးေလ … အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ”
“အဲဖုန္းကုိင္ရင္ ေသတယ္ဆုိလုိ႔”
“ဘယ္သူေျပာတာလဲ”
“တစ္ရပ္ကြက္လံုး ေျပာေနၾကတာပဲ။ ညည္း မသိေသးဘူးလား”
“နံပါတ္အပူးေပၚတယ္ဆုိတာ ဟုတ္တယ္။ ငါကုိင္လုိက္ေတာ့ က်သြားတယ္။ ဘာမွ မေသဘူး”
ေဒၚသိန္းမေသေသာ္လည္း ထုိသတင္းကုိ အယံုအၾကည္ မပ်က္ေသး။ ေဒၚသိန္း ဖုန္းကုိင္ေတာ့ က်သြား လုိ႔မေသတာ။ ဖုန္း မက်ရင္ေသမွာပဲဟု ေတြးေတြးဆဆ ေျပာၾကသည္။ ရပ္ကြက္ထဲကမွာ မေသလည္း ၿမဳိ႕ထဲကလူေတြမွာပဲ။ ရန္ကုန္ကလူ မေသလည္း မႏၲေလးကလူ ေသမွာပဲဟု ေျပာၾကသည္။
တခ်ဳိ႕ကလည္း ဖုန္းကိုင္လုိက္လုိ႔ ေသတယ္ဆုိတာကုိ မယံု။ မယံုသူႏွင့္ ယုံသူတုိ႔ ရန္ျဖစ္ၾကေသးသည္။
တစ္ရက္ ေက်ာ္စုိးတုိ႔အိမ္ေျခရင္းက မၾကည္၏ဖုန္းသုိ႔ ထုိသုညမ်ားႏွင့္စၿပီး နံပါတ္ အပူးဖုန္း ၀င္လာသည္။ မၾကည္ မကိုင္ရဲ။ ခဏေနေတာ့ ျပန္က်သြားသည္။ မၾကည္လည္း ရပ္ကြက္လူႀကီးအိမ္သုိ႔ေျပးကာ သူ႔ ကုိ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ ေသေၾကာင္းႀကံေၾကာင္း ငိုယိုကာ တုိင္ေတာ့သည္။
“ဒါ ေခါင္းရင္းအိမ္က ေက်ာ္စုိး လုပ္တာပဲျဖစ္မယ္။ ဟုိတစ္ေန႔က ငါးေၾကာ္တာကုိ ေညႇာ္တယ္ဆုိၿပီး ရန္ လာ ျဖစ္ေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေသေအာင္လုပ္တာပဲ ျဖစ္မယ္”ဟုတုိင္တန္းသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ လူႀကီးက ေက်ာ္စုိးကုိ ေခၚကာေမးသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဖုန္းမွ မရွိတာ။ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး သူ႔ဖုန္းကုိ ေခၚလုိ႔ရမလဲဗ်ာ” ဟု ေက်ာ္စုိးက ေျဖရွင္းခ်က္ ေပးသည္။
“နင္နဲ႔ငါနဲ႔မတည့္တာ တစ္ရပ္ကြက္လံုး သိတယ္။ နင္မေခၚလုိ႔ ဘယ္သူ ေခၚရမလဲ ဟဲ့ ေသနာေကာင္ရဲ႕” ဟု မၾကည္က ၀င္ေျပာသည္။
“ေသမင္းေခၚတာ ေနမွာေပါ့ဗ်။ ဥကၠ႒ ေမးၾကည့္ပါလား။ ေသမင္း ဖုန္းမဲေပါက္ သြားသလားလုိ႔”မၾကည္က မေက်နပ္ဘဲ ရဲစခန္းသြားတုိင္ေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထုိကိစၥက ဘာမွ ေျခေျချမစ္ျမစ္ မရွိသျဖင့္ ၿပီး သြားသည္။
“မၾကည္ကုိ ေသမင္းက ဖုန္းဆက္တယ္” ဆုိၿပီး ေက်ာ္စုိးက ဖြလုိက္ေသးသည္။
ေနာက္ေတာ့လည္း ရပ္ကြက္သားတုိ႔ ထံုးစံအတုိင္း ဖုန္းနံပါတ္အပူးကိစၥ ေမ့ေမ့ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြား သည္။ ဖုန္းလုိင္းေတြ ပူးၿပီးျဖစ္တာဟုလည္း အခ်ဳိ႕က ေျပာၾကသည္။ ေက်ာ္စုိးကေတာ့ သိပ္မေက်နပ္။ သူ ယူလာသည့္သတင္း မမွန္၍ျဖစ္သည္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ သူ႔ဆီနံပါတ္ အပူးဖုန္း၀င္လာပါက ကုိယ့္ကုိကုိယ္ သတ္ေသဖုိ႔ေတာင္ ႀကံစည္ထားလုိက္သည္။ သတင္းမွန္ေအာင္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ နံပါတ္အပူးဖုန္း ၀င္ မလာသျဖင့္ ေက်ာ္စုိးမေသလုိက္။ သိပ္ ေတာ့မေက်နပ္။
Credit: Mizzima
