လူမႈဝန္းက်င္မွေပးေသာ ဟီရိၾသတၱပၸသင္ခန္းစာ

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 6/18/2014 10:37:00 AM

(တစ္)
တစ္ရက္ တကၠစီငွားစီးရင္း ယာဥ္ေမာင္း၏ေရွ႕ကားဒက္ရွ္ဘုတ္ေပၚ၌ကပ္ထားေသာ သတိေပးစာေလးကို အမွတ္ထားလိုက္မိသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ တကၠစီမ်ားတြင္ကပ္ထားေသာ သတိေပးစာသားမ်ားက ‘‘ေဆးလိပ္ မေသာက္ရ’’ ‘‘ကြမ္းမစားရ’’ ‘‘တံတားေၾကး၊လမ္းေၾကးမ်ား ယာဥ္ငွားသူမွေပးေဆာင္ရန္’’ စသည္တို႔သာျဖစ္သည္။ ယခုစာသားမွာေတာ့ ‘‘ဤေနရာသည္ စံုတြဲမ်ားအတြက္ ပန္းၿခံမဟုတ္ပါ’’တဲ့။

ျပည္လမ္းေပၚရွိ စိုက္ပ်ိဳးေရး မွတ္တုိင္တြင္ ဘတ္စ္ကားရပ္ ေစာင့္ရင္း ျမင္ေတြ႕ရေသာ အေတြ႕အႀကံဳေလးကို သြားသတိ ရလုိက္ျပန္သည္။ ထိုေနရာက ေက်ာင္း၊ ႐ုပ္ရွင္႐ံုႏွင့္ ေရွာ့ပင္းစင္ တာမ်ားဆံုရာအရပ္ျဖစ္သျဖင့္ ဘတ္စ္ကားေစာင့္သူမ်ားႏွင့္ စည္ ကားေနတတ္သည္။ စံုတြဲတစ္တြဲ ႐ုပ္ရွင္လာၾကည့္သည္လား။ ေဈး ဝယ္ထြက္ၾကသည္လားေတာ့ မသိ။ ကားမွတ္တုိင္လူအမ်ားၾကားတြင္ ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလး၏ရင္ခြင္၌ ေမွးမွီထားသည္။ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလး၏ ပခံုးကိုဖက္၍ ဆံပင္ေတြကို တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း လက္ျဖင့္ ဆြဲခ်ေနသည္။ ေကာင္မေလးကလည္း ထိုအရသာတြင္ ေျမာ၍ မ်က္လံုးကေလးမ်ားပင္ ရီေဝေနသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေမ့၊ ကမၻာႀကီးကို ေမ့ေနလုိက္ၾကသည္မွာ တီတီစီေက်ာင္းဘက္မွ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ ဒီဘက္ လမ္းျဖတ္ကူးလာမွာကိုပင္ စိုးရိမ္ေနမိသည္။

‘‘ဤေနရာသည္ စံုတြဲမ်ား အတြက္ ပန္းၿခံမဟုတ္ပါ’’ဟူေသာ စာမ်ားကို ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္မ်ားတြင္ပါကပ္၍ သတိေပးသင့္ပါသလား စာဖတ္သူမိတ္ေဆြ။

(ႏွစ္)

စာေရးသူတုိ႔ငယ္စဥ္က ခ်စ္ သူစံုတြဲမ်ားခ်ိန္းေတြ႕ၾကေသာေန ရာသည္ ႐ုပ္ရွင္႐ံုႏွင့္ ပန္းၿခံတုိ႔ ေလာက္သာျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ရွင္႐ံု မွထြက္လွ်င္ အသိတစ္ေယာက္ ေယာက္က ေတြ႕သြားမည္စိုး သျဖင့္ ခ်ိတ္ထားသည့္လက္ကို ျဖဳတ္ကာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ၍ အိမ္ျပန္ၾကသည္။ လူရွင္းသည့္ ပန္းၿခံထဲသြားလွ်င္လည္း ခုံတန္း လ်ားေလးေပၚမွာထိုင္ရင္း တစ္ ေယာက္လက္တစ္ေယာက္ဆုပ္ ကာ စကားေတြေျပာလိုေျပာ။ ကန္ေရျပင္ကိုခဲနဲ႔ ေပါက္လို ေပါက္၊ သည္ေလာက္ႏွင့္ အခ်ိန္ တန္ေတာ့ အိမ္ျပန္ၾက႐ံုသာ။

ယခုေတာ့ ဘတ္စ္ကားေပၚ မေရွာင္၊ ပလက္ေဖာင္းေပၚ မေရွာင္၊ ဘုရားေက်ာင္းကန္ႏွင့္ ဝတၱကေျမပါမေရွာင္ေတာ့။ မိန္းမငယ္ကအစ မိန္းမႀကီးေတြ အဆံုး ဒူးေပၚ၊ ေပါင္ေပၚ။ လည္ဟိုက္၊ ခ်ိဳင္းျပတ္ေတြ ဝတ္ဆင္လာၾကသည္။ ေယာက်္ားေလးေတြက လည္း ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ မိမိခ်စ္ သူကို ေပါင္ကိုင္၍စကားေျပာရဲ၊ ပါးခ်င္းအပ္၍ အိပ္ငိုက္ရဲျဖစ္လာ သည္။ ယိုသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ရ သျဖင့္ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ သာသနာ့နယ္ေျမမ်ား၌ပါ ျမန္မာ့ ႐ိုးရာႏွင့္အညီ ဝတ္ဆင္ၾကရန္ သတိေပးဆုိင္းဘုတ္မ်ားကပ္ထား ရေတာ့သည္။

႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ စိုးျမတ္ သူဇာတုိ႔၊ ေမသန္းႏုတို႔ေခတ္က လံုခ်ည္တိုတို ဝတ္ၾကသျဖင့္ လူႀကီးေတြ ကဲ့ရဲ႕ေဝဖန္ခဲ့ၾကဖူး သည္။ ေနာက္ပိုင္း အကယ္ဒမီရ သြားေသာ အမ်ိဳးသမီးသ႐ုပ္ ေဆာင္တစ္ဦး စင္ေပၚတက္၍ မလံု႔တလံုျဖင့္ သီခ်င္းတက္ဆုိရာ ထိုေခတ္အစိုးရ၏ အႏုပညာလႈပ္ ရွားခြင့္ ပိတ္ပင္ျခင္းခံခဲ့ရသည္။ စစ္အစိုးရလက္ထက္ သိမ္ႀကီး ေဈး (စီ)႐ံု အမိုးေပၚမွစားေသာက္ ဆိုင္၌ အဆုိေတာ္မ်ားမလံု႔တလံု သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖၾက၍ ဆိုင္အပိတ္ခံ ရကာ ဆိုင္ရွင္ပါ ေထာင္ခ်ခံခဲ့ရ ဖူးသည္။

မေလးရွားႏွင့္ အင္ဒိုနီးရွား ႏုိင္ငံတုိ႔မွာေတာ့ အစၥလာမ္ဥပေဒ အရ အမ်ိဳးသမီးေတြမလံုမၿခံဳဝတ္ ဆင္မည္ဆိုလွ်င္ အမ်ိဳးသားမ်ား ကိုျမႇဴဆြယ္ရာေရာက္၍ဟုဆိုကာ ႀကိမ္ဒဏ္အျပစ္ေပးသည္ဆုိ၏။ ေတာင္ကိုရီးယား သမၼတသစ္ တက္တုန္းကလည္း အေရးယူဖို႔ ဥပေဒထုတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံတြင္သာ ထိုဥပေဒမ်ိဳးထုတ္ ၍ အေရးယူပါက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ လယ္ေကာင္၌ပင္ ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ား အဖမ္းခံရေလာက္ပါသည္။ မဟာဗႏၶဳလလမ္းေပၚၾကည့္ မလား၊ အေနာ္ရထာလမ္းေပၚ ၾကည့္မလား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းလမ္းေပၚၾကည့္မလား။ ေဘာင္းဘီတုိ၊ စကတ္တိုႏွင့္ သြားလာေနၾကေသာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ေတြ႕ျမင္ႏုိင္ပါသည္။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲကလိုပင္ လမ္းေတြကို ပန္းနာမည္ေပးေတာ့ ေမႊးသတဲ့လားဟုပင္ ေမးခ်င္ပါသည္။

(သံုး)

မၾကာမီက လူမႈကြန္ရက္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ‘‘ေပါက္တဲ့အိုး’’သီခ်င္းျဖင့္ နာမည္ ရခဲ့သူအဆိုေတာ္မေလး၏တစ္ ကိုယ္ေတာ္ေခြကာဗာဓာတ္ပံုကို ေတြ႕လုိက္ရသည္။ စာေရးသူ၏ သားေတာ္ေမာင္ခ်ာတိတ္က ထိုပံု ကိုျမင္ၿပီး ဟင္ခနဲမ်က္ႏွာလႊဲသြား ပါသည္။ အက်ႌလည္ဟိုက္က ရင္ သားတစ္ဝက္နီးပါးေပၚေနသည္။ ေဆးလိပ္ဖြာေနသည္မွာလည္း အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းႏွင့္။ စီးရီးအမည္က ပေလးဘြိဳင္းတဲ့။

ေနာက္ေန႔ထုတ္သတင္းစာ မ်ားတြင္ ထိုဓာတ္ပံုႏွင့္ပတ္သက္ ၍ နည္းနည္းခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသူမ်ား နဲ႔မတူတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးေတြလုပ္ခ်င္ ေၾကာင္း၊ စိတ္ထဲက တကယ္လုပ္ ခ်င္ေနတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးကို အရင္တုန္း က မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ အခုမွ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္ရေၾကာင္းေျပာၾကားသြားခဲ့ပါသည္။ သူ႔စကားအရဆိုလွ်င္ အရင္က စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္၊ မီဒီယာလြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ပိတ္ပင္ခဲ့ေသာ အစိုးရကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမလိုျဖစ္ေနသည္။

ဟီရိဩတၱပၸဆုိသည္မွာ ပါဠိေဝါဟာရအတြဲအစပ္မွလာ ေသာေဝါဟာရျဖစ္ပါသည္။ ဟီရိ ရွက္ျခင္းႏွင့္ ဩတၱပၸေၾကာက္ျခင္း ကိုတြဲစပ္ထားၿပီး လူတြင္အရွက္ အေၾကာက္ရွိရမည္ဟု လမ္းၫႊန္  ထားေသာ စကားျဖစ္သည္။ ဟီရိ ဩတၱပၸဟူသည္ ေလာကကို ေစာင့္ေရွာက္ေသာ တရားႏွစ္ပါး တစ္နည္းအားျဖင့္ ေလာကပါလ တရားႏွစ္ပါးလည္း ျဖစ္သည္။ မေကာင္းမႈကိုျပဳရမွာရွက္ျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္းသည္ ေလာကပါလ တရားကိုထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ျခင္းျဖစ္၏။

ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္း သိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ရာ၌လည္း တုိက္ပံုေခါင္းေပါင္းႏွင့္ ထိုင္ မသိမ္းအက်ႌတို႔ဝတ္ဆင္ရန္ဟု မဆိုလိုေပ။ လူတုိ႔သည္ အဝတ္ အစားဝတ္ဆင္ျခင္းကို အရွက္ႏွင့္ က်န္းမာေရးတုိ႔ေၾကာင့္ စတင္ ဝတ္ဆင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္၏။ ထို႔အျပင္ လူတို႔၏ အေျပာအဆို၊ အျပဳအမူ၊ အေနအထိုင္တို႔ကလည္း လူမ်ိဳး၏ ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္းကို ျပဆိုေနပါသည္။

ပါးစပ္က အမ်ိဳးကိုေစာင့္ၾကဟု ေႂကြးေၾကာ္ေနၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္၌က အမ်ိဳးကိုထိပါးမည့္ အဝတ္အဆင္၊ အေျပာအဆို၊ အျပဳအမူမ်ားျပဳမူေနထုိင္ေနပါက အဘယ္မွာ အမ်ိဳးေစာင့္ရာ က်ပါမည္နည္း။ လက္ေမာင္းမွာ တက္တူး၊ ရင္ဘတ္မွာတက္တူး၊ နားမွာနားကြင္း၊ ဆံပင္မွာအေရာင္မ်ိဳးစံုျဖင့္ လူမ်ိဳးျခားႏွင့္ မေပါင္းသင္းေသးသည့္တုိင္ ကိုယ္တုိင္က လူမ်ိဳးျခားအသြင္ေဆာင္ေနၿပီ မဟုတ္လား။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိင္း ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းသင္ခန္းစာတြင္ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ဟူေသာ သားသမီးဝတ္ကို သင္ၾကားခဲ့ရပါသည္။ ကိုယ့္အမ်ိဳးကို ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းသည္ လူ႔က်င့္ဝတ္ျဖစ္ပါ၍ ေလာကပါလ တရားမ်ားေစာင့္ေရွာက္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆႏၵျပဳ လုိက္ရပါေတာ့သည္။

ဗညားလႈိင္ဦး
7day daily